บทที่ 14 คําถาม

บทที่ 14 คำถาม

หรือว่าหยู่หวินจิ่นเฉินจะมาที่ตำหนักช่างซูทุกวัน? เมื่อ ก่อนไม่เคยสังเกต

ผ่านไปนานพอสมควรที่หมู่หวินจิ่นเฉินไม่ได้พูดอะไร ข้าเงยหน้าขึ้นมองเขา เขากำลังมองนิ่งมาที่ข้า ข้าตกใจ จนรีบก้มหน้าลง แล้วก็เดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสืออย่างตื่น ตกใจ

“ข้าน้อย……ช่วยท่านฝนหมึก”

หยู่หวินจิ่นเฉินยิ้มมุมปากเล็กน้อย หันกลับไปนั่งลง แล้ว จึงถามต่อ

“เมื่อคืนวงฉูซิ่วดูเหมือนจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น”

ข้ารู้สึกตกใจ ไม่รู้ว่าหยู่หวินจิ่นเฉินอยากรู้เรื่องอะไรกัน แน่

“เพคะ” ข้าตอบด้วยเสียงที่เบาจนแทบจะไม่ได้ยิน ซ้ำยัง ก้มหน้าลงเพิ่มขึ้น

“เงยหน้าขึ้น” เสียงที่ดึงดูดของหมู่หวินจิ่นเฉินดังขึ้นเป็นเสียงที่ฟังดูอ่อนโยน

ข้าค่อยๆเงยหน้าขึ้น หยู่หวินจิ่นเฉินเองก็ไม่ได้จ้องมอง มาที่ข้าโดยตรงแล้ว เพียงแค่ดึงเก้าอี้ที่อยู่ด้านหลังเข้ามา แล้วนั่งลงอย่างเงียบๆ

*ข้ามองเขาอย่างไม่เข้าใจเหตุผล

เขาวางแขนของเขาบนโต๊ะเขียนหนังสือ แขนเสื้อสีขาว บริสุทธิ์วางพาดลงอย่างไม่ได้ตั้งใจ มือข้างหนึ่งหัว อยู่ นิ้วมือที่เรียวยาวขาวเนียน วางพาดอยู่บนใบหน้าที่ดู มั่นคงและหล่อเหลา

“องค์ชายเจ็ดไปก่อเรื่องที่วงฉูซิ่วอย่างนั้นหรือ?

เมื่อพูดถึงองค์ชายเจ็ด ภายในใจของข้าก็รู้สึกอึดอัด จากนั้นจึงพยักหน้าเบาๆ

“องค์ชายเจ็ดเพียงแค่…..ไปตามหานางกำนัลคนหนึ่ง” ข้ากัดปากพูดออกมา

หยู่หวินจิ่นเฉินคิดอยู่ชั่วครู่ แล้วถามต่อว่า “นางกำนัล อย่างนั้นหรือ?”

“เพคะ” ข้าจึงเล่าถึงที่มาที่ไปของเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้หยหวินจิ่นเฉินฟัง

เมื่อหย่หวินจิ่นเฉินฟังจบ จึงพยักหน้าอย่างพอใจ จาก นั้นก็ยิ่งแสยะยิ้มที่มุมปาก

“เมื่อวานเจ้าไม่ว่า ข้ายังคิดว่า…….โชคดีมาก โชคดีจริงๆ”

พูดพลางก็หยิบพู่กันขึ้น แล้วกางกระดาษออก

อาจเป็นเพราะเสียงของหมู่หวินจิ่นเฉินเบาจนไม่อาจ ได้ยิน อาจเป็นเพราะตัวข้าเองที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จึงได้ยินแค่คำสุดท้ายที่เขาพูดเพียงเบาๆว่าโชคดี

แต่จะว่าไป ดูแล้วก็เหมือนกับหมู่หวินจิ่นเฉินจะให้ความ สนใจกับเรื่องของหมู่หวินเจี่ยนเป็นอย่างมาก ต่างจาก ข่าวลือที่เคยได้ยินมา จริงๆองค์ชายที่เกิดในวัง ก็ไม่ได้ ทะเลาะเบาะแว้งกันไปเสียหมด

อย่างน้อยไทจื่อที่อยู่ตรงหน้า ก็มีลักษณะที่ดูสง่า งามและจิตใจดี ยากที่จะนำเขาไปเปรียบเทียบหรือ จินตนาการถึงคำพูดไม่ดีเหล่านั้นได้

“เมิ่งหลอชิง”
ทันใดนั้นหยู่หวินจิ่นเฉินก็เรียกข้า แต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้น มามอง ข้าจึงเข้าใจว่าตัวเองหูฝาดอยู่ครู่หนึ่ง

“ข้าน้อยอยู่นี่เพคะ” ข้ารีบตอบด้วยความตกใจ แล้วมอ งดูหมู่หวินจิ่นเฉินด้วยความงุนงง

เขาก็ไม่ได้รีบตอบรับ กำลังใช้พู่กันวาดไปมาบนกระ ดาษ จริงๆแล้วข้าเองก็อยากรู้ว่าในแต่ละวันเขาวาดรูป อะไรบ้าง จึงแอบก้มหน้าลงไปมอง

“ข้ากลัวเหลือเกินว่าเจ้าจะไม่มาเพราะเหตุนั้น” ทันใด นั้นหยู่หวินจิ่นเฉินเงยหน้าขึ้นมา แล้วมองข้าด้วยท่าที เคร่งขรึม

ข้ายังไม่ทันได้ตอบโต้อะไร หยู่หวินจิ่นเฉินก็ก้มหน้าลง ไปวาดภาพต่อ

ข้ายืนนิ่งอยู่ที่เดิม ใบหน้าค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง แสง อาทิตย์สาดส่องเข้ามาในห้อง กระทบกับร่างกายของหมู่ หวินจิ่นเฉิน

ทำให้ดูเป็นประกายอยู่ชั่วครู่หนึ่ง

ข้าไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อ จึงได้แต่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
อากาศในเดือนสิบเอ็ด มีชมกรรโชกเป็นบางครั้ง ผสม กับกลิ่นหอมของดอกไม้หลายชนิด ทำให้มีกลิ่นจางๆลอย อยู่ในอากาศ

สายลมที่พัดมากระทบใบหน้าของข้าช่างเย็นสบาย ข้า เพิ่งรู้สึกตัว จึงรีบวิ่งไปปิดหน้าต่างด้านข้าง

เมื่อเดินไปถึงหน้าต่าง ก็เห็นสาวงาม งดงามปานนางฟ้า คนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาที่มีเสน่ห์ เหมือนมีบุคลิก หลากหลายในเวลาเดียวกัน แม้แต่ดอกไม้ที่อยู่ด้านหลังก็ เหมือนกับขาดสีสันไปเลย

ข้าจํานางได้ สาวงามอันดับหนึ่งของประเทศจื่อเชอ เป็น ไท่จื่อเฟยมีนามว่าโอวหยางฝูหลิน

ข้ามองดูด้วยความตกตะลึงจนลืมทำความเคารพ

นางกำนัลหยิ่งเอ๋อที่ติดตามโอวหยางฟูหลินเป็นผู้กล่าว เตือนข้า “เห็นไท่จื่อเฟยแล้ว ยังไม่รีบคุกเข้าอีก!”

ทันใดนั้นสติของข้าก็กลับมา จึงถอยห่างออกจาก หน้าต่างเพื่อที่จะทำความเคารพ โอวหยางฝูหลินโบกมือ ให้ถ้า เพื่อจะบอกว่าไม่ต้องมากพิธี การเคลื่อนไหวของ ข้าหยุดนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี
เห็นท่าทางที่ดูอับอายของข้า โอวหยางฝูหลินก็ยิ้มเล็ก น้อย แล้วหันหลังเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ

โบกมือให้ข้าผู้ซึ่งยืนงงอยู่ข้างหน้าต่างหนึ่งครั้ง “ลุกขึ้น เถอะ”

เสียงพูดของโอวหยางฝูหลินนุ่มนวล รู้สึกเหมือนอ่อน โยนจนเข้าไปถึงกระดูก ทุกท่วงท่าการเคลื่อนไหว เผยให้ เห็นถึงความสง่างามและเป็นกุลสตรี

สมญานามสาวงามอันดับหนึ่งของนาง แน่นอนว่าไม่ใช่ เรื่องบังเอิญ คิ้วโก่งเหมือนคันธนู ดวงตาเป็นประกาย เหมือนดวงดาว ผิวขาวนวลเนียน นัยน์ตาสว่างสดใส รูป ร่างเพรียวบาง เมื่อยืนอยู่ทำให้เหมือนกับว่าสรรพสิ่งทั้ง หลายบนโลกนี้ไร้สีสันไปเลย ทำให้ทุกคนมองเห็นแค่นาง เพียงผู้เดียว