บทที่ 11 องค์ชายเจ็ด หยู่หวินเจี๋ยน

บทที่ 11 องค์ชายเจ็ด หยู่หวินเจี๋ยน

ม้านั่งไม้โบราณสีทอง ด้านบนคลุมด้วยหนังหมาป่า เทาที่ยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์ผืนหนึ่ง หยู่หวินเจี๋ยนยื่นมือ มาถอดเสื้อคลุมของเขาออก แล้วเอนตัวลงนอนบนม้านั่ง ยาว ชุดสีแดงถูกลมพัดลอยขึ้นในอากาศ เส้นผมที่หน้า ผากหล่นลงมาปกอยู่ที่ดวงตา ดวงตาที่ดูสงบนิ่งค่อยๆ คล้อยลง เข้าไปอยู่ในห้วงความฝัน

หยู่หวินเจี๋ยนนอนอยู่บนม้านั่งอย่างเฉื่อยชา แล้วหันไป ส่งสายตาให้หย่งกงกงที่ยืนอยู่ข้างๆเขาในตอนนี้

“พ่ะย่ะค่ะ” หย่งกงกงได้รับคำสั่ง หันไปคำนับหมู่หวิน เจี่ยนหนึ่งครั้ง สะบัดพู่ที่ถืออยู่ในมือ แล้วเดินตรงมาทาง พวกเรา

“คิดว่าทุกคนคงจะเข้าใจถึงจุดประสงค์ในการมาของ องค์ชายเจ็ดในวันนี้อย่างชัดเจนแล้ว พวกเจ้าเป็นนาง กำนัลกลุ่มสุดท้ายในวังแล้ว มีใครที่ได้พบกับองค์ชาย เจ็ดเมื่อคืนก่อนหรือไม่?”

พอพวกนางกำนัลได้ยินก็เริ่มกระซิบกระซาบกัน กำลัง ตื่นเต้นดีใจแทนนางกำนัลผู้โชคดีคนนั้น ที่องค์ชายเจ็ด พยายามตามหาตัวอย่างยากลำบาก
เหงื่อของข้าไหลมากขึ้นทุกที มือที่กุมอสีไว้ เริ่มเย็น

เฉียบ

จื่อ มองมาที่ข้าด้วยความกังวล เอามือมาแตะที่หน้า ผากของข้า “หลอชิง เจ้าคงจะไม่ได้เป็นไข้หรอกนะ”

ข้าไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่พยักหน้า ในหัวมีความคิด ซับซ้อนเต็มไปหมด

“ไม่มีอะไรหรอก องค์ชายเจ็ดเพียงแค่อยาก พระราชทานตำแหน่งให้แก่นางในผู้นั้นเท่านั้นเอง ดัง นั้น…..นางในที่อยู่ในคืนนั้นจงแสดงตัวออกมาเถอะ!”

ขาของข้าแข็งเป็นหิน ไม่อาจจะก้าวขาแม้เพียงสักครึ่ง ก้าว ข้าเงยหน้าขึ้นมองทะลุผ่านกลุ่มคนไป จนเห็นหยู่ห วินเจี่ยนที่ยืนอยู่เบื้องสูง ถึงแม้จะมองแค่แวบเดียว แต่ รู้สึกได้ในทันทีว่า ดวงตาของเขากำลังจับจ้องอยู่ที่ข้า ราวกับดวงตาของนกอินทรี ข้าตกใจจนรีบก้มหัวคำนับ กำลังปลอบใจตัวเองว่า คนมากมายขนาดนี้เขาคงไม่ได้ มองมาที่ตนหรอก

เมื่อเงยหน้าขึ้นมองหยู่หวินเจี่ยนอีกครั้ง ก็พบว่าเขา ผละสายตาไปทางอื่นแล้ว มองนิ่งไปยังที่ไกลๆ ราวกับว่า กำลังคิดเรื่องบางอย่างอยู่

จริงๆแล้วเมื่อกี้คงเป็นเพราะตัวเองมองผิดไป เขาจะจำข้าได้อย่างไร……

เรื่องในคืนนั้น ก็เป็นเพียงแค่ความรัก ที่ไม่รู้ว่าเป็นเรื่อง จริงหรือเรื่องหลอก เพียงแค่องค์ชายเมา จึงร่วมหอกับ นางในที่ไม่รู้จักชื่อคนหนึ่ง ข้าคิดไม่ออกว่าเขามีเหตุผล อะไร จึงต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ เพียงแค่มองดูห ยู่หวินเจี่ยน หัวใจก็ยังคงเต้นแรงไม่หยุด

“ในเมื่อไม่มีใครออกมา ถ้าอย่างนั้นคงต้องตรวจหาทีละ คนแล้ว!”

หลานกงกงพูดพลางก็สะบัดพู่ที่ถืออยู่ในมือ เริ่มตรวจดู ทีละคน ว่าใครที่ไม่ใช่สาวพรหมจรรย์แล้ว

ในวังมีการตรวจสอบภูมิหลังของนางในทุกคนอย่างเข้ม งวด นางในทุกคนที่เข้าวังจะต้องถูกจดบันทึกไว้ เผื่อว่า หากภายหน้าเกิดข้อผิดพลาดขึ้น จะได้ไม่ต้องกลัวว่าไม่รู้ จะหาข้อมูลมาจากไหน

ตอนที่ข้าและจื่อสี่เข้าวัง ที่แขนด้านขวาล้วนถูกแต้ม จุดพรหมจรรย์ไว้ ถึงแม้จุดพรหมจรรย์นี้จะทำขึ้นเพื่อใช้ ตบตาได้ แต่ว่าจะโกหกแม่นมผู้มากประสบการณ์เหล่านี้ ได้อย่างไรกัน

ข้ายื่นแขนออกมา ยกแขนขวาของตัวเองขึ้น ตรงนั้นเป็น จุดพรหมจรรย์ที่ข้าใช้แป้งปัดแก้มสีแดงแต้มไว้เมื่อ
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ข้ารู้สึกเหมือนว่าข้ากำลังจะ เป็นลม ทันใดนั้น แม่นมกลุ่มหนึ่งก็เดินมาถึงตัวข้า จื่อสี่ดึง แขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นจุดพรหมจรรย์ แล้วบรรดาแม่นมก็ พานางไปยังห้องโถงด้านข้างเพื่อตรวจสอบต่อไป

ข้ารู้สึกประหม่าจนหัวใจเต้นเหมือนจะกระเด็นออกมา ข้างนอก พอจื่อซีออกมา ก็หน้าแดงมองมาที่ข้า

แล้วหย่งกงกงก็เดินมาถึงตรงหน้าข้า มองข้า แล้วพูดว่า

“เงยหน้าขึ้นสิ”

ข้าจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้น ตาเลิ่กลั่กไม่หยุด

“อ้อ……เจ้านี่เอง เจ้าชื่ออะไร…….

“ข้าน้อยมีนามว่าเมิ่งหลอชิง…..” ข้ากัดปากตัวเอง ใบหน้าซีดเผือดไปหมดแล้ว

เหงื่อไหลจนเปียกไปทั่วแผ่นหลัง

“ข้าจำเจ้าได้ เจ้าคือนางกำนัล ที่เมื่อวาน….………..กลาง คืนไม่ได้มาเข้าเวร
หย่งกงกงพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ หยู่หวินเจี่ยนซึ่งนอนไร้ เรี่ยวแรงอยู่บนม้านั่งเริ่มรู้สึกสนใจ สะบัดชายกางเกง ลุก ขึ้นยืนแล้วเดินตรงเข้ามา

พอข้าเห็นการเคลื่อนไหวของหยู่หวินเจี๋ยน ก็รีบก้มหัว ลง มือจับชายเสื้อด้วยความประหม่า

“คืนนั้นเจ้า…….ไม่ได้เข้าเวร?”

เสียงอันไพเราะและดึงดูด เมื่อหญ่หวินเจี่ยนเดินเข้า มาใกล้ ก็ได้กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยที่เป็นกลิ่นของใบ สะระแหน่บนตัวเขา ข้ารู้สึกสั่นไปทั้งตัว ความรู้สึกที่เกิด ขึ้นในคืนนั้น เหมือนจะวนเวียนกลับมาปรากฏอยู่ตรงหน้า ข้า

“เพคะ….” เสียงของข้าเบาจนไม่ได้ยิน ข้ารู้สึกแค่เพียง ว่ามือทั้งสองข้างสั่นไม่หยุด นี่มันช่างเจ็บปวดกว่าการถูก ทรมานเสียอีก

“เงยหน้าขึ้น!” หยู่หวินเจี่ยนออกคำสั่ง ทำให้ไม่สามารถ ปฏิเสธได้