บทที่ 8 คนส่งยา

บทที่ 8 คนส่งยา

“บ่าวมาส่งยาให้คุณหนูห้า” สาวใช้คนหนึ่งเดินย่างจาก นอกประตูเข้ามาอย่างช้า ๆ ในมือถือชามซุปยาอย่าง มั่นคงแล้ว ตามด้วยไม่มองซูมิ่งเย่สักครา ไม่รอนางกล่าว วาจาด้วย ก็วางชามลงบนโต๊ะหินอย่างหยาบคายมาก

“เจ้าลงไปก่อนเถิด” ซูมิ่งเย่เหลือบมองนางแล้วคราหนึ่ง เอ่ยปากพูดเบา ๆ

“ค่ะ” หญิงรับใช้คนนั้นขมวดคิ้ว เดิมนางไม่ได้คิดจาก ไป พระชายารองมีรับสั่งให้นางจับจ้องมองดูซูมิ่งเย่ดื่มยา ชามนั้นลงไป แต่ซูมิ่งเย่ในวันนี้เหมือนเปลี่ยนเป็นคนละ คนไปปานนั้น สายตาที่เย็นชานั่นทำให้นางกลัวอกสั่น ขวัญแขวนมาก

เมื่อหญิงรับใช้ออกไปจากประตูได้หันกลับมามองซูม งเย่คราหนึ่ง ตกใจจนเกือบส่งเสียงร้องออกมา เกือบจะ ลืมวัตถุประสงค์ที่ตนเองมาไปแล้ว นี่เป็นซูมิ่งเย่ที่โง่งมน่า เกลียดคนนั้นหรือ?

เพียงเห็นผู้หญิงตรงหน้านั่งขัดสมาธินิ่งเงียบอยู่ข้าง เตียง ใบหน้าที่งดงามที่สุดเย็นชาเฉยเมยดูสง่างามสดใส ทุกสายตาล้วนเป็นบทกวีที่ไม่สามารถอธิบายได้รอจนเมื่อนางมีปฏิกิริยากลับมา พลันลืมค่าพูดไปทั้งสิ้น แล้ว ทำไมคุณหนูโง่คนนี้เปลี่ยนไปมากเช่นนี้?

แต่ตอนนี้นางไม่กล้าลังเลชักช้า ขณะนี้สิ่งที่สำคัญ ที่สุดคือรายงานข่าวที่น่าทึ่งนี้ให้พระชายารอง สาวรับใช้ ตัดสินใจในขณะครุ่นคิดแล้ว ก็วิ่งเหยาะ ๆ อย่างตกใจ ขวัญผวาออกจากห้องไป ไปทางที่พักของพระชายารอง แล้ว

บรรยากาศในห้องเริ่มค่อย ๆ เงียบลงมา

“ทำไม ต้องให้ข้าเชิญเจ้าออกมา?” ทันใดนั้นซูซึ่งเย่จู่ ๆ เอ่ยปากพูด น้ำเสียงเย็นชา ในมือถือฝาถ้วยใบชาเล่นเบา ๆ ราวกับมีใครขัดแย้งวาจาของนางแล้ว สิ่งที่อยู่ในมือนาง ชั่วพริบตาตัดสําคอของเขาได้

มีเสียงการเคลื่อนไหวดังขึ้นเบา ๆ พักหนึ่ง กลิ่นหอมเย็น ที่คมชัดทำให้ซูมิ่งเย่ขมวดคิ้วเล็กน้อย เพียงเห็นผู้ชายใส่ หน้ากากสีเงินคนหนึ่งเดินย่างเท้าออกมาอย่างสง่างาม ไม่ รีบไม่เร่งแล้ว ฝีก้าวที่ไม่ตั้งใจเช่นนี้ อุณหภูมิรอบ ๆ ตัวดู เหมือนตามฝีก้าวที่เอื่อยเฉื่อยสบาย ๆ ของเขา ทุกฝีก้าว แช่แข็ง

ดวงตาคู่งามสุด ๆ เรียวแคบคู่นั้นทั้งแปลกตาทั้งคุ้นเคย เช่นนี้ พลันทําให้นางมึนงงเล็กน้อย
ทันใดนั้นสายตาของนางนิ่งอึ้งทันที ฝาถ้วยซาบินออก ไปแหวกเสียงลม ชี้ตรงไปที่หน้าของผู้ที่มา

ดวงตาหงส์ของผู้ชายหนักอึ้งเล็กน้อย ในส่วนลึกของ ดวงตาระเบิดประกายแสงเย็นยะเยือกอ่อนจางกลุ่มหนึ่ง ออกมา เพียงเห็นเขาเบี่ยงตัวไปด้านข้างเล็กน้อย ยกมือ ขึ้นคว้าทันที ฝาถ้วยก็หยุดอยู่ในฝ่ามือของเขา

คลิกเสียงดังใสเสียงหนึ่ง ฝาถ้วยถูกแบ่งออกเป็นสอง ส่วนในมือของเขา รอยตัดเรียบเสมอ เหมือนคมดาบ เฉือนผ่าน

ซูมิ่งเย่เห็นสิ่งนี้ คิ้วงามขมวดทันที ไม่คิดว่าบุคคลนี้มี กําลังภายในลึกหนาเช่นนี้

ไม่เห็นผู้ชายโกรธสักนิด ยังคงก้าวย่างเดินสง่างามอย่าง ช้า ๆ ใกล้เข้ามาต่อเนื่องเหมือนเดิม ภายใต้หน้ากากสีเงิน ดูเหมือนคิ้วงามจะเลิกขึ้น เขามองดูซูมิ่งเย่อย่างสดใส “นี่ ก็เป็นวิถีการต้อนรับแขกของคุณหนูซูหรือ?”

แม้ว่าในใจซูมิ่งเย่ค่อนข้างเกรงกลัวหวาดระแวงต่อเขา บ้าง แต่ยังคงมองเขาอย่างใจเย็น เสียงที่ใสชัดฟังไม่ออก ถึงความรู้สึกใด ๆ “มาเองไม่ได้เชิญ ไม่รู้ว่าเป็นแขกจากที่ ใด”
เขาตามกลิ่นแปลกพิลึกกระแสนั้น ดวงตาแคบยาวราว ปีศาจทั้งมีเสน่ห์หลังหน้ากากคู่นั้นมองดูทั่วสารทิศอย่าง พิจารณารอบหนึ่ง ในที่สุดแววตาก็ถูกซุปยาที่วางอยู่บน โต๊ะดึงดูดไว้ ก็ยกขึ้นมามองดูอย่างถี่ถ้วนแล้ว ตามด้วย มองมายังซูมิ่งเย่อย่างครุ่นคิด

“ในยานี้มีพิษ” เขาเองมีความรู้ล่าสัตว์สอดแทรกอย่าง กว้างขวาง ได้กลิ่นยาหอมก็รู้สึกได้ถึงเครื่องปรุงอื่น ๆ ที่ ผสมอยู่ภายในแล้ว นอกจากนี้ยังได้ตัดสินอย่างมั่นใจว่า เป็นยาพิษชนิดที่หายาก ดวงตาที่สวยงามมองไปที่ซูมิ่งเย่

ซูมิ่งเย่มองดูหน้ากากสีเงินที่ส่องประกายเย็นชาสดใส ของเขา ดวงตาคู่งามที่เปลี่ยนสีโลกแผ่นดินนั้นไม่ สามารถเห็นความรู้สึกใด ๆ ออกมาได้ นางหันไปเหลือบ มองที่ชามคราหนึ่งแล้ว ยาพิษนี้ยังสั่นไหวอยู่ตรงหน้านาง ไม่ผ่านไป

ยาพิษนี้แรกเริ่มไม่มีสีไม่มีกลิ่น เมื่อวางไว้เป็นเวลานาน แล้วจึงกระจายกลิ่นหอมแปลก ๆ กระแสหนึ่งราวกับมี ราวกับไม่มีออกมา แต่ในตระกูลใหญ่ที่มีการรมเครื่อง หอมตลอดปีชนิดนั้น ยากที่จะถูกตรวจสอบพบได้

“ขอบใจสําหรับการแจ้งเตือน ท่านสามารถจากไปแล้ว” ซูมิ่งเย่พูดเบา ๆ คนนี้วิทยายุทธยอดเยี่ยม นอกจากนี้มา แบบไม่มีร่องรอย ตัวตนของเขาต้องไม่ธรรมดา นางไม่ คิดมีการติดต่ออะไรกับบุคคลดังกล่าว
ผู้ชายไม่สนใจคำสั่งไล่แขกของซูมิ่งเย่ แต่มองนางเบา ๆ แวบหนึ่ง เสียงที่มีแรงดึงดูดราวกับแม่เหล็กแฝงความเข้า ยวนทุ้มต่ำเล็กน้อยดังมา “เจ้ามองออกมาได้แล้ว?”

ซูมิ่งเย่เลิกคิ้วเล็กน้อย นางไม่ได้รู้สึกประทับใจกับสิ่ง ที่หวานเอียนนุ่มนิ่มชนิดนี้สักนิด แต่กลิ่นของรังนกนาง ไม่ได้สัมผัสมาก่อน กลิ่นหอมเอียนชนิดนี้ดูเหมือนเกือบ เป็นกลิ่นผิดปกติ ไม่ได้เป็นกลิ่นรังนกจางเบาเด็ดขาด

“ใต้เท้าพูดมากเกินไปหรือเปล่า? ข้อกล่าวหาของการ บุกรุกเข้าไปในห้องนอนของผู้หญิงไม่ใช่เรื่องเล็ก ยังคง ขอให้ท่านจากเถิด” หลับขนตายาวลง ซูมิ่งเย่พยายามให้ ตนเองสงบเยือกเย็นเท่าที่เป็นไปได้

ผู้ชายเลิกคิ้วอย่างไม่เห็นด้วย ริมฝีปากบางขยับเล็ก น้อย ดูเหมือนคิดจะพูดอะไรบางอย่างออกมา ดวงตาที่ ลึกซึ้งตกลงบนใบหน้าดวงน้อยของซูมิ่งเย่ที่งดงามปาน ล่มเมือง ทันใดนั้นยิ้มตื้น ๆ ครั้งหนึ่ง ราวกับภูเขาน้ำแข็ง หลอมออกมามุมหนึ่งแล้ว

ซูมิ่งเย่ไม่ได้รู้สึกถึงลมหายใจที่สงบเย็นสบายของผู้ชาย กระจายอยู่ในห้อง ขมวดคิ้วอย่างไม่มีความสุข ลืมตาขึ้น ทันที ก็ได้เห็นรอยยิ้มที่น่าเร้าใจให้วิญญาณไหววูบนั้น แล้วทันที แม้ว่าไม่ได้เห็นโฉมหน้า ก็เพียงพอทำให้ผู้คน หลงใหลวาบหวิวได้
ในความมึนงง เขาสะบัดแขนเสื้อเบา ๆ ขวดสีขาวเงางาม เล็ก ๆ ใบหนึ่งก็ปรากฏบนโต๊ะกลมแล้ว

“การเปลี่ยนแปลงของคุณหนูซูใหญ่มาก คิดว่าต้องมี การผจญภัยแล้ว ข้าน้อยลาก่อน เรายังได้พบกันอีก”

ในชั่วพริบตาเดียว ในห้องเพียงเหลือขวดเล็ก ๆ สีขาว นวลบนโต๊ะกับกลิ่นอายสดชื่นที่ยังลอยวนไว้ เสียงดุจแม่ เหล็กของผู้ชายทำให้คิ้วซูมิ่งเย่ไหวทันที แววตาจ้องนิ่งที่ ขวดใบเล็กบนโต๊ะ

ที่แท้เป็นเขา!