ตอนที่ 20 หมาป่าผู้หิวโหย

ตอนที่ 20 หมาป่าผู้หิวโหย

ซูมิ่งเย่ลุกขึ้น แล้วเดินห่างออกจากตัวหยู้ชิงหัน เหมือน จะไม่ได้สนใจสีหน้าของเขาเลย

หญ้ชิงหันยิ้ม คุณหนูซูคนนี้น่าสนใจมากทีเดียว มันก็ ถือว่าดี หยู้ชิงหันหยิบเสื้อแล้วเดินไปนั่งอีกฝั่ง เอาหลัง พิงผนังถ้ำเย็น ๆ จากนั้นก็หยิบผ้าผืนหนึ่งออกมาจากเสื้อ แล้วคลุมตัว

ซูมิ่งเย่แอบกระพริบตาแล้วเหลือบไปมองหญ้ชิงหัน นาง พยายามไม่แสดงออกให้เห็นว่านางหนาวจนตัวสั่น

หยู้ชิงหันเหมือนจะรู้ เขาบ่นกับตัวเองว่า “เนื้อผ้าแบบนี้ มันไม่ธรรมดาเลย เนื้อมันดีกว่าเอาเสื้อมาคลุมกันหนาว ซะอีกนะเนี้ย ลมผ่านไม่ได้เลย ยิ่งกับถ้ำชื้น ๆ แบบนี้ด้วย แล้ว รู้สึกดีทีเดียว” หยู้ชิงหันเหลือบไปมองซูมิ่งเย่ที่กำลัง ตัวสั่นอยู่

“คุณหนูซูไม่หนาวเลยเหรอ” หญ้ชิงหันยิ้ม แล้วมองไปที่ ซูมิ่งเย่

ซูมิ่งเย่แกล้งทำเป็นหลับไม่สนใจเขา แต่หลังจากผ่านไป สักพัก ซูมิ่งเย่เป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ นางจะไปทนความ หนาวไปถึงกระดูกแบบนี้ได้ยังไง นางเปลี่ยนท่านอนแล้วเหลือบไปมองผ้าของหญ้ชิงหัน แล้วค่อย ๆ เขยิบ ไปใกล้ ๆ เขา

หยู้ชิงหันลืมตาขึ้นมา ทำให้นางตกใจ จากนั้นเขาก็แบ่ง ผ้าให้นางไปครึ่งหนึ่ง

ซูซึ่งเย่เบะปาก จากนั้นก็ดึงผ้ามาแบบไม่สนใจอะไร แต่ มันก็บังเอิญนะ ที่ผ้ามันเป็นขนาดสองคนห่ม หยู้ชิงหัน เลยต้องนั่งลงข้าง ๆ เขา แล้วก็หลับตาลง

ผ้ามันอุ่นมากจริง ๆ ซูมิ่งเย่หลับตาลงครู่เดียวก็หลับไป

หยู้ชิงหันเห็นนางหลับสนิท ก็ก้มหน้ามามองนาง ผิวของ นางขาวสวย ร่างกายดูบอบบางดูไม่ได้แข็งแกร่งอะไร เลย

หยู้ชิงหันได้สติกลับมา กำลังคิดอยากจะหลับตานอน ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง มันแปลกด้วย บรรยากาศแบบนี้

เสียงมันบีบเข้ามาเรื่อย ๆ หยู้ชิงหันขมวดคิ้วหนักมาก เขาหันไปมองก็เห็นหมาป่าหิวโหยตัวหนึ่งกำลังจ้องมา ทางพวกเขา

ใต้หุบเขา กลับพบหมาป่าหิวโซแบบนี้ หยู้ชิงหันหันไป มองซูมิ่งเย่ที่กำลังหลับสนิท เขาจำใจต้องปลุกนาง ซูมิงเย่ขมวดคิ้วหนักมา กำลังจะพูด ก็ถูกเขาปิดปาก “อย่าส่ง เสียง”

ซูมิ่งเย่หันไปมอง บังเอิญไปปะทะสายตากับหมาป่าหิว โซ นางตกใจมาก ในยุคปัจจุบันต่อให้นางมีฝีมือร้ายกาจ แค่ไหนแต่ก็ไม่เคยสู้กับสัตว์ร้ายมาก่อน

หมาป่านั่นเหมือนเห็นสองคนนั้นเป็นอาหารเลิศรส มัน ไม่ได้ลังเลเลย พุ่งตรงเข้าใส่พวกเขาสองคนเลย

หยู้ชิงหันไม่คิดอะไรมากมาย เขาดึงซูมิ่งเย่มาไว้ด้าน หลังเขา แล้วหลบไปทางด้านซ้ายทำให้หมาป่าพุ่งมาไม่ เจอกัน ซูมิ่งเย่มือไม้ก็เร็วพอควร นางหยิบก้อนหินก้อน หนึ่งขวางใส่หัวหมาป่า

“ระวัง” ซูมิ่งเย่ส่งเสียง หมาป่านั่นโมโหมากแล้วมองซู งเย่พุ่งเข้าใส่

หยู้ชิงหันเอาผ้าห่มให้กับซูมิ่งเย่ แล้วก็พุ่งไปถีบหมาป่า ตัวนั้น ฉวยโอกาสที่หมาป่ายังไม่ได้สติมาก หยู้ชิงหันจับ ตัวหมาป่าขึ้นมา แล้วโยนมันออกไป จากนั้นก็หยิบไม้ขึ้น มาท่อนหนึ่งแล้วฟาดไปที่ตัวของหมาป่า

หยู้ชิงหันขมวดคิ้ว คิดจะหันเข้าถ้ำไป จากนั้นก็ได้ยิน เสียงอะไรตกลงมา แล้วก็ตามมาด้วยเสียงร้องด้วยความ เจ็บปวด
“ไม่ต้องกลัวนะ ไม่มีอะไรแล้ว” เสียงของหญ้ชิงหันมันไม่ ได้เย็นชา แต่กลับอ่อนโยนมาก

ไม่นานนัก หยู้ชิงหันก็ลากศพหมาป่าเข้ามาด้านใน จาก นั้นก็ยิ้มให้กับซูมิ่งเย่

วรยุทธ์ของเขาร้ายกาจมาก ซูซึ่งเย่จ้องไปอย่างตะลึง ในใจก็นึกสงสัย เขาเก่งขนาดนี้ บวกกับข้อสงสัยที่มีต่อ เขาก่อนหน้านี้ เขาทำแบบนี้ ต้องการอะไรกันแน่?

ซูมิ่งเย่ยังไม่ทันได้คิดอะไรมาก หญ้ชิงหันก็วางของลง ข้างกองไฟ ซูมิ่งเย่คิดว่าคงก่อไฟอีกไม่ได้ ใครจะคิดว่า เมื่ออยู่ในมือของเขาทุกอย่างดูง่ายไปหมด

“คุณหนูซูหิวแล้วหรือยัง?” หยู้ชิงหันมองไปที่นางแล้ว ก็ยิ้ม จากนั้นก็เอาไม้มาเสียบเนื้อ จากนั้นก็เริ่มย่างเนื้อ หมาป่า

พูดจบ ลมวูบหนึ่งก็ซัดมา บนคอของหยู้ชิงหันก็มีปิ่นปัก ผมเพิ่มขึ้นมา “บอกข้ามา เจ้าเป็นใครกันแน่?”

มือของหญ้ชิงหันยังไม่หยุด เขาพูดวว่า “หากข้าไม่บอก คุณหนูซูคิดจะทำอะไรกับข้า?”

“ฆ่าเจ้า” พูดยังไม่ทันจบ ปิ่นปักผมของนางก็จี้เข้าไปที่ คอของเขา