ตอนที่ 16 ถูกขังอยู่ใต้หุบเขา

ตอนที่ 16 ถูกขังอยู่ใต้หุบเขา

เวลาผ่านไปแต่ละนาทีแต่ละวินาที ไม่เร็วแล้วก็ไม่ช้าแต่

มันผ่านไปอย่างทรมาน คนของตัวเองลดน้อยลงไปเรื่อย ๆ ส่วนชายชุดก็เหมือน

จะไม่หมดไม่สิ้นไปสักที หญ้ชิงหันทำได้แค่พูดว่า “เราไป

กันเถอะ”

ดวงอาทิตย์สีเลือด ในป่าแดงไปด้วยเลือด ในอากาศก็มี แต่กลิ่นคาวเลือด

ซูมิ่งเย่หายใจหอบแรงมาก นางปล่อยดาบในมือ แล้ว ถามว่า “ไปไหน?”

แสงแดดส่องมาที่หน้าของซูมิ่งเย่ มันทำให้นางดูงดงาม แต่ตอนนี้มันเหมือนมีเลือดสีแดงเปื้อนเพิ่มขึ้นมา

ตอนนี้เย็นมากแล้ว นางรู้ว่าแสงยามเย็นมันอยู่ได้ไม่นาน เมื่อค่ำแล้ว อาจจะมีการสุ่มโจมตีอีกก็ได้

กลุ่มกำลังของอีกฝ่ายเหมือนจะมีไม่หมด มาแล้วมาอีก เรื่อย ๆ ไม่ขาดสายหากสู้ต่อจะต้องเสียเปรียบแน่

ซูมิ่งเย่คิ้วสั่นเล็กน้อย แต่ว่าเขาไม่มีความตื่นตระหนก เลย สายตาของนางเรียบเฉยมาก

แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องมาที่ตัวเขา หน้ากากสีขาว มันเปล่งแสงสะท้อนออกมา เขาพูดว่า “เชื่อใจข้า”

พูดจบ ซูมิ่งเย่ก็โอบตัวนาง แต่ตอนนี้พวกเขาถูกล้อมเอา ไว้รอบด้าน พวกเขาถอยมาจนถึงหน้าผา

“จับพวกเขาเอาไว้” ชายชุดดำเห็นหญ้ชิงหันกำลังจะหนี ก็คิดจะตาม แต่สุดท้ายก็ช้าไป

หยู้ชิงหันกระโดดลงไปในหน้าผา หมอกหนาทำให้มอง ไม่เห็นว่ามีอะไรอยู่ข้างใต้

ลมซัดเข้าหาตัวทำให้เจ็บมาก หยู้ชิงหันโอบซูมิ่งเย่เอา ไว้แน่นเพื่อให้นางเจ็บน้อยที่สุด เขาเหลือบไปเห็นกิ่งไม้ ขนาดใหญ่ที่ยื่นออกมาจากหน้าผา

เขาใช้วิชาตัวเบาพาตัวเองให้ตกลงไปที่กิ่งไม้นั่น

นางออกมาจากอ้อมกอดของเขาแล้วมองลงไปด้านล่าง นางถอนหายใจยาว หยู้ชิงหันปรับลมปราณแล้วโอบนางกระโดดลงไป

หากลงไปแล้วไม่มีต้นไม้หรืออะไรรองรับต้องตาย

แน่นอน

“กอดแน่น ๆ นะ” เสียงของหมู่ชิงหันเหมือนกับมีพลังบาง อย่าง ที่ทำให้ซูมิ่งเย่ไม่ค่อยสบายใจเลย

ทั้งสองตกลงไปในหน้าผาลึกที่ไม่รู้ลึกแค่ไหน ร่างกายที่ ถูกโอบกอดร้อนรุ่ม ในใจรู้สึกเบาสบาย

พวกเขาต่างเป็นคนเย็นชา

ลมซัดเข้าหูไม่หยุด มันจะทำให้หูของซูมิ่งเย่ขาด แต่ว่า ด้านล่างเป็นยังไงนั้น ไม่มีใครรู้เลย

เพียงเพราะคำพูดเดียวที่ว่าเชื่อใจข้านะ

อาจเป็นเพราะหิน หรืออาจเป็นเพราะซ้ายริมแม่น้ำ หรือ อาจเป็นเพราะต้นไม้หนาในป่า

ทำให้เมื่อตกลงไปแล้วไม่มีใครเป็นอะไร

ซูมิ่งเย่รู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก
ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ซูมิ่งเย่รู้สึกว่าลมชัดแรงมาก ความ รู้สึกตกลงมาหายไปหมดแล้ว

นางรู้ว่าคนตรงหน้าของนางไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว

ซูมิ่งเย่กอดหญ้ชิงหันเอาไว้แน่น ไม่รู้ทำไม ทั้งสองคน เหมือนจะห่างกันไม่กี่ปี ตอนนี้หลับตาเหมือนจะยอมรับ ชะตากรรมแล้ว

เสียงกิ่งไม้ที่หักอย่างต่อเนื่องพร้อมกับความรู้สึกตกลง มา เมื่อหล่นลงมาถึงพื้น ความแรงที่กระแทกลงมาทำให้ ซูมิ่งเย่สลบไป

ผ่านไปนาน

หยดน้ำทำให้นางฟื้นขึ้นมา ขณะที่ลืมตาขึ้นมานางรู้ถึง ได้รู้ว่านางกำลังทับอยู่บนตัวคน ๆ หนึ่งอยู่ นางพยายาม ฟื้นลุกขึ้นมา เสียงหัวใจที่เต้นแรงมันดังทะลุหน้าอกออก มา พอกำลังจะลุกสายตาก็เหลือบไปมองหน้ากากสีขาว หยกของหญ้ชิงหัน

ภายใต้หน้ากากปีศาจนี่จะมีใบหน้าเป็นยังไงนะ? จะหน้าตาหล่อเหลาหรือว่าจะอัปลักษณ์จนดูไม่ได้นะ?
ซูมิ่งเย่ยกมือยื่นไปที่หน้าของหญ้ชิงหัน นางพยายาม หายใจเบาที่สุด อีกนิดเดียวก็จะแตะถึงหน้ากากแล้ว แต่ ทันใดนั้นเองตาที่ปิดสนิทก็พลันลืมตาขึ้น นางตกใจชัก มือกลับแทบไม่ทัน

“ทำอะไรลับ ๆ ล่อ ๆ ไม่ใช่การกระทำของลูกผู้ชายเลย นะ” หยู้ชิงหันนอนราบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ซูมิ่งเย่หน้าแดงเล็กน้อย นางรีบทำเหมือนไม่มีอะไรเกิด ขึ้น แล้วลุกออกจากตัวเขา แล้วพูดว่า “ผู้หญิงกับคนต่ำช้า ก็เลี้ยงยากพอกันมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ข้าเป็นผู้หญิงไม่ใช่ ลูกผู้ชายอะไรสักหน่อย”

สายตาของนางมองไปรอบ ๆ นางพบว่าพวกเขาตกลง มาในหุบเขา อีกทั้งในหุบเขานี่ยังมีถ้ำด้วย บรรยากาศ เงียบจนน่ากลัว

ยังดีที่มีต้นท้อกับสระน้ำทำให้บรรยากาศดีมาก

ซูมิ่งเย่ลุกขึ้นยืน กำลังคิดจะเดินไปที่ริมน้ำก็รู้สึกว่าขา ของนางรู้สึกปวดมาก นางเสียการทรงตัวเหมือนว่าวที่ สายขาดแล้วตกลงมา

มีเงาสีขาวเดินมาโอบตัวของนางไม่ให้ล้ม หยู้ชิงหันค่อยๆ พยุงนางนั่งลง
“ขาของเจ้าเป็นยังไงบ้าง?” หมู่ชิงหันขมวดคิ้ว สายตา จ้องไปที่ขาของนาง เขาเห็นว่ามันมีรอยแผล และมีเลือด ไหลหยดลงมา

ถึงแม้จะมีหน้ากากบังอยู่ แต่ว่าจากสายตานางก็รู้ว่าเขา กำลังขมวดคิ้ว ในใจเกิดความรู้สึกจะคลี่คิ้วของเขาออก