VI < "บอกรัก" > [1/2]

“อื้ม…ช่วย…ด้วย” หนูนาพยายามร้องขอความช่วยเหลือ เธอ รู้สึกเหมือนกำลังถูกดูดลงสู่ก้นบึงสายธารา หนูนาพยายามจะ ถีบตัวเองและแวกว่ายขึ้นผิวน้ำ แต่เหมือนมีบางอย่างเป็น เงามืดกดทับตัวไว้ แล้วจู่ๆบริเวณหน้าท้องก็ร้อนวูบวาบบอกไม่ ถูก ทั้งๆที่ตอนนี้เธอกำลังดำดิ่งสู่ความมืดมิดใต้ผิวน้ำ แต่แปลก ทำไมใต้น้ำถึงมีฝูงผีเสื้อบินในน้ำได้ และเธอก็จมมาหลายนาที แล้วทำไมเธอยังรับรู้ถึงความรู้สึกวูบวาบไปทั้งตัว มันควรจะ หนาวสีไม่ใช่ร้อนดั่งโดนไฟเผาแบบนี้

“อ๊ะ!!!…” หนูนาตกใจเมื่อทั้งแขนทั้งมือในฝันเธอกำลังแว กว่ายที่กำลังพยายามจะเอาชีวิตรอดกลับกลายเป็นว่ากำลังโอบ จับอะไรบางอย่าง หนูนาค่อยๆลืมตาขึ้นที่นี่มันห้องนอนไม่ใช่ใต้ ผิวน้ำ และปีเตอร์กำลังคลอเคลียดอมดมบริเวณลำคอของเธอ

“พีท” หนูนาเอ่ยออกไป เมื่อตอนนี้ปีเตอร์กำลังไล่ลงไปที่ ดอกไม้ตูมซึ่งกำลัง ชูชั่นต้อนรับเขา ปีเตอร์ไม่รอช้าทั้งดูดทั้งกัด เพื่อหยอกล้อสลับไปมากับมือที่เคล้าคลึงบีบเคล้นทำงานกัน อย่างลงตัว

“อ้า…อ้า…” หนูนารู้สึกว่าผีเสื้อที่เธอเห็นในฝันกำลังบินอยู่ ในตัวเธอเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน สองมือจับอยู่ที่ ไหล่กว้างของปีเตอร์ทั้งบีบทั้งจิก เพื่อจะปลดปล่อยความรู้สึกที่ ไม่รู้จะทำอย่างไร การหายใจก็เกิดมามีปัญหาหนูนาแทบจะหายใจได้ไม่ทั่วท้อง

ปีเตอร์เมื่อรับรู้ถึงความรู้สึกของหนูนา เขาเร่งจังหวะทั้งดูด ทั้งเคล้นดอกไม้งามนั้นอย่างผู้ชำนาญเกมรัก และค่อยๆเลื่อน ลงมาทุกสัมผัสของเขาจะมีรอยแดงเป็นหลักฐานไว้ทุกจุด ซึ่งเกิด จากการดูดและกัดเบาๆสร้างความเสียวซ่านให้หนูนาเป็นอย่าง มาก ถึงแม้หนูนาจะเป็นผู้หญิงที่รูปร่างเล็กตามแบบฉบับสาว เอเชียแต่เธอก็มีหน้าอกที่สวยงามอิ่มเอิบ ซึ่งดูจากภายนอกไม่ คิดว่าเธอจะซ่อนรูป สร้างความพึงพอใจให้เขาเป็นอย่างมาก ความตั้งใจแรกจะแค่ปลุกเธอไปวิ่ง เพื่อออกกำลังแบบที่เขาชอบ ทำเป็นประจำเมื่อมีเวลาที่สวนสาธารณะ แต่ทันทีที่เขาดึงผ้าห่ม ออกจากที่คลุมกายเธออยู่ ชุดนอนจำเป็นของหนูนามันเปิดเผย สิ่งที่ควรปกปิดประจักษ์ต่อสายตาเขาและเธอก็โนบรา ใช่ว่าเขา จะไม่รู้ว่าเธอโนบรา ในเมื่อเขาเป็นคนสั่งให้คนจัดเสื้อผ้าเอง ทำให้เขาเปลี่ยนใจจากการที่จะปลุกเธอแบบทั่วไป ก็ไหนๆแล้วก็ ขอปลุก ในแบบฉบับของเขากับเธอแล้วกัน และจากที่ตั้งใจจะ ปลุกเธอกลายเป็นว่าตอนนี้เธอกำลังจะปลุกบางอย่างในตัวเขา เสียแล้ว

ปีเตอร์รับรู้ได้แล้วว่าหนูนากำลังจะตกลงไปในหลุมอารมณ์ สวาทที่เขาเป็นคนสร้างขึ้น แต่เขาคงต้องหยุดปีเตอร์เตือนตัว เอง และค่อยๆหายใจเข้าออกอย่างช้าๆบริเวณหน้าท้องแบนราบ ของเธออย่างหักห้ามใจ กดอารมณ์ความรู้สึกที่มันกำลังจะเป็น ไฟเผาผลาญเธอให้ค่อยๆมอดดับลง ปีเตอร์ยังค้างอยู่แบบนั้น หายใจเข้าออกอย่างกับคนพึ่งไปวิ่งมา ทั้งๆที่ยังอยู่บนเตียงและนอนนิ่งๆค่อยๆหายใจ หนูนาเองสติค่อยๆกลับคืนมาเมื่อเขา หยุดการเคลื่อนไหวแบบไม่ทันตั้งตัว เธอรับรู้ได้ว่าปีเตอร์กำลัง สะกดความต้องการของตัวเองอยู่รวมถึงเธอด้วยเช่นกัน เธอเอง ก็ไม่ต่างไปจากเขาเพียงแค่เธอทำได้เร็วกว่า เพราะมันเป็นความ รู้สึกใหม่ที่มันยังไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่ตั้งแต่ได้เจอผู้ชายคนนี้ ความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นบ่อยๆทุกครั้งที่ได้ใกล้ชิดกัน

แล้วปีเตอร์ก็ค่อยๆขยับตัวขึ้นมาสบตากับหนูนา “ตื่นซะทีนะ หนูนาของผม หมดพลังไปเยอะเลยนะกว่าจะปลุกหนูนาได้ ขี้เซา เหมือนกันนะเรา” พูดไปยิ้มไปจ้องตาหนูนาตลอดที่ตอนนี้ก็ต้อง มองเขาเช่นเดียว

“คนอะไรเซ็กส์ซี่จังพึ่งตื่นนอนแท้ๆผมยุ่งๆ และตอนนี้เขาก็ หน้าแดงมากคงเป็นผลจากเหตุการณ์เมื่อครู่

“เอ่อ…พีทปลุกหนูนาทำไม” หนูนาพูดออกไปเพื่อที่จะไม่ต้อง

ไปคิดถึงเรื่องเมื่อสักครู่ พร้อมกับหันไปมองนาฬิกาที่โต๊ะหัว

เตียง “โห!…มันยังเช้ามากเลย”

ขณะที่หนูนาพูด ปีเตอร์ก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างหนูนาที่ ตอนนี้เหลือปราการชิ้นเล็กแค่ชิ้นเดียวปกปิดดอกกุหลาบงามที่ เขาต้องการครอบครองเป็นเจ้าของอย่างมาก

“ไปสวนสาธารณะไปวิ่งออกกำลังกายกัน ผมชอบออกกำลัง กายตอนเช้า…ตอนนี้ผมไม่อยากวิ่งคนเดียวหนูนาไปด้วยนะ

“เลือกได้หรือเปล่าคะ?” ถามไปอย่างงั้นแหละ ปีเตอร์หรี่ตาลงทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น
“ไปคะ!” หนูนาหัวเราะออกมาทันทีเมื่อเห็นสายตาแบบนั้น

“เจ้าเล่ห์นักนะ ควรโดนลงโทษตีมั้ย? ” พูดไปพร้อมกับ กำลังจะดึงผ้าห่มที่เพิ่งเอามาคลุมปกปิดร่างกายเกือบเปลือย ของหนูนาออก

“ว้าย!…” หนูนาร้องออกมารับขยับตัวลงจากเตียงและดึง ผ้าห่มพันตัวไว้ ไปอาบน้ำก่อนนะคะ” พูดพร้อมวิ่งไปทิศทางของ ห้องนํ้า ปีเตอร์ได้แต่นั่งมองตาม อดยิ้มไปด้วยไม่ได้และลุกไป หยิบผ้าห่มที่หนูวางทิ้งไว้หน้าห้องน้ำกลับมาไว้ที่เตียง

“พีท…พีท…ไม่ไหวแล้วคะ” หนูนาร้องออกไป

“เหนื่อยมากเลยเหรอ? กลับกันมั้ย?” ปีเตอร์ก้มหน้ามองหนู นาทีหน้าแดง และหายใจเร็วซึ่งพึ่งวิ่งด้วยกันยังไม่ถึงสอง รอบเลย

“ไม่เป็นไร…พีท…วิ่งต่อเถอะคะ…เดี๋ยวหนูนา…นั่งรอตรงนี้คะ พูดไปหอบไปอย่างเหนื่อยมากมาย หนูนาไม่ค่อยได้ออกกำลัง กาย ทำแต่งานสำหรับเธอแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

“เอางั้นเหรอ…รอตรงนี้อย่าไปไหนนะ” พูดไปพร้อมมองไป รอบๆ และหยุดสายตาที่ชายชุดดำที่อยู่ไม่ไกลมาก และหรี่ตาลง พร้อมพยักหน้าเหมือน ให้สัญญาณบางอย่าง ทางฝั่งคนรับ สัญญาณนั้นก้มศีรษะลงอย่างเข้าใจ แต่พฤติกรรมทุกอย่างนั้น หนูนาไม่ได้สังเกตเห็นแม้แต่นิดเดียว เพราะยังอยู่ในห้วงความ เหนื่อยมากมาย
“นั่งพักตรงนี้ห้ามไปไหน” พูดพร้อมดึงเธอมานั่งที่ม้านั่ง ข้างๆทางเท้าใต้ต้นไม้ หนูนาพยักหน้าและปีเตอร์หันหลังและ ออกวิ่งไป หนูนาเอาหูฟังมาใส่หูนั่งฟังเพลง แน่นอนต้องเป็น เพลงของปีเตอร์ มาร์ส

นั่งคิดถึงย้อนไปตอนที่เธออาบน้ำเสร็จเมื่อเช้านี้ แล้วเดิน ออกมาในชุดเสื้อคลุม เพราะในตู้ห้องน้ำไม่มีชุดอื่นนอกจากชุด นอนกับผ้าขนหนู เสื้อคลุม เมื่อเดินออกมาชุดสำหรับวิ่งของหนู นาก็แขวนรอนอก ส่วนปีเตอร์เมื่อเห็นหนูนาเขาก็เดินสวนเข้า ห้องน้ำพร้อมชุดวิ่งของเขาในมือเข้าห้องน้ำไป หนูนาก็เดินไป จัดการตัวเอง ชุดวิ่งของเธอจะมีสามชิ้นคือกางเกงขายาว เสื้อ กร้ามและเสื้อแขนยาวมีฮูดด้านหลังสีขาวทั้งชุด เหมือนอย่างที่ คิดพอดีเป๊ะ และเป็นชุดที่ยังใหม่เธอใส่มันเป็นคนแรก แน่นอน เธอต้องเป็นคนใส่คนแรกเพราะมันเป็นของเธอ ทันทีเธอแต่งตัว เสร็จ ปีเตอร์ก็เปิดประตูห้องน้ำออกมาด้วยชุดที่เหมือนเธอ ต่าง กันที่ขนาดและสีเพราะของเขาจะเป็นสีเทา

ปีเตอร์เดินไปเปิดลิ้นชักเล็กที่ตู้เสื้อผ้าหยิบบางอย่างคือ ไอ พอดพร้อมหูฟังสองอันออกมา เขาก็เอาติดให้เธออันหนึ่ง และ อีกอันของเขา ต่อจากนั้นเขาก็จูงมือเธออกจากห้องไปที่ตู้รองเท้า หยิบรองเท้าและถุงเท้าให้เธอก่อน และพอดีเป๊ะเหมือนเดิม รองเท้าคู่ใหม่ของเธอ

ตอนนี้ระหว่างที่นั่งรอปีเตอร์หายเหนื่อยแล้ว เธอก็คิดย้อน ไปสองสามวันนี้ไม่น่าเชื่ออีกครั้งว่าตอนนี้เธอกำลังนั่งรอผู้ชาย ที่ ผู้หญิงหลายต่อหลายๆคนต่างก็ต้องการ และตอนนี้บอกได้เลยหมายรวมถึงเธอด้วย อดสงสัยไม่ได้ว่าปีเตอร์เป็นแค่นักร้อง นัก ดนตรีแค่นั่นจริงๆเหรอ เพราะเขามีบุคคลิกบางอย่างที่ทำให้เขา เป็นมากกว่านักร้อง และเมื่อเช้านี้เธอแอบเห็นรอยแผลเป็น เป็น ทางยาวประมาณหนึ่งฟุตที่แผ่นหลังเขา ถึงแม้มันจะจางมาก แต่ ก็ยังเห็นได้ด้วยตาเปล่า โดยไม่ต้องสังเกตมาก ถ้าเขาเป็นแค่นัก ร้อง อุบัติเหตุอะไรสร้างรอยแผลแบบนั้นให้เขาได้ คงต้องเก็บ ความสงสัยที่เพิ่มอีกหนึ่งเรื่องไว้ก่อนอีกแล้ว

หนูนามองไปรอบๆชมทัศนียภาพรอบข้าง สวยจริงๆ สวนสา ธาณะที่นี่ได้รับการดูแลอย่างดีมากๆ พุ่มไม้บ่งบอกถึงการได้รับ การดูแลอย่างดี และมองเห็น ปีเตอร์วิ่งมาถึงเธอ หนูนายิ้มทันที “อุ้ย!”เมื่ออยู่ๆปีเตอร์วิ่งเข้ามาและมาจุ๊บเบาๆเร็วๆ และวิ่งต่อ ผ่านเธอไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หนูนาได้แต่มองตามและยิ้ม ให้แผ่นหลังนั้น

หนูนายังนั่งรอฟังเพลงรอเขาต่อไป “เอ๊ะ!” เพลงนี้ทำไมไม่เคย ได้ยินมาก่อนเลย หนูนาจะรู้จักและได้ฟังเพลงของเขาทุกเพลง ทุกอัลบั้ม แต่เพลงนี้ยังไม่เคยได้ยิน มันเป็นการเล่นและร้องกับ เปียโน

“เป็นการพูดถึงผู้หญิงคนหนึ่ง เขาขอขอบคุณต่อพระเจ้าที่ พระองค์สร้างและส่งเธอมาให้กับเขา ทำให้เขารู้แล้วว่า ลม หายใจของเขาต่อจากนี้ไปอยู่เพื่อใคร เขาขอสัญญาต่อพระองค์ ว่าเขาจะทำให้นางฟ้าตนนี้มีความสุขบนโลกมนุษย์ใบนี้ตลอดไป และตอนนี้เขาอยากร้องตะโกนขึ้นไปบนท้องฟ้ายามกลางวัน ใน ขณะที่เธอยืนอยู่ข้างๆเขาตอนนี้ ว่าผมรักคุณมากเหลือเกิน ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆตอนนี้ และต่อจากนั้นผมอยากตะโกนขึ้นไป บนท้องฟ้ายามค่ำคืนผู้หญิงที่นอนอยู่ข้างๆ ว่าผมรักคุณมาก เหลือเกิน

เมื่อเพลงจบลงก็มีเสียงเรียกชื่อเธอ “หนูนา ผมรักคุณ” หนูนา ตาโต ตกใจเพราะมันคือเสียงของปีเตอร์ หนูนาหยิบไอพอดและ ย้อนกลับอีกครั้งทันที “หนูนา ผมรักคุณ” ย้อนอีกครั้ง “หนูนา ผมรักคุณ” สาเหตุที่เธอต้องย้อนกลับไปอีกครั้งและอีกครั้ง เพราะปีเตอร์พูดบันทึกลงไอพอดนั้น เขาบอกรักเธอเป็นภาษา ไทย และแน่นอนสามรอบที่ฟังมันคือเสียงของเขาแน่นอน หนูนา ไม่รู้สึกตัวเลยตอนนี้ดวงตาเธอพร่าเลือน เพราะมันมีน้ำตาที่เกิด จากความปลื้มใจและดีใจอย่างที่สุด โดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยว่า ปี เตอร์ได้เข้ามานั่งอยู่ข้างๆเธอแล้ว เพราะเมื่อเขาเห็นกริยาท่าทาง ของเธอตอนที่เขาวิ่งวนกลับมาอีกรอบเขาก็เดาได้ทันทีว่าเธอ ได้ยินอะไร

และเมื่อหนูนาเริ่มรู้สึกได้ว่าตอนนี้เธอไม่ได้นั่งอยู่คนเดียว ก็ หันไปตามทิศทางที่มีสิ่งใหม่เข้ามาก็เห็นเป็นเขา และเมื่อเธอหัน มาปีเตอร์ก็ก้มหน้าเข้ามาพร้อมดึงหูฟังออกมาข้างหนึ่งและ กระซิบไปว่า “HAPPY BIRTH DAY”

เมื่อได้ยินแบบนั้นหนูนาก็โผกอดเขาทันทีและกระซิบข้างหูเขา เบาๆ “Thanks you, I love you” ปีเตอร์เมื่อได้ยินดังนั้นกอด รัดหนูนาแน่นขึ้นไปอีก เป็นการบอกรักทั้งน้ำตาที่เขารู้สึกได้ว่า มันมาจากส่วนลึกของหัวใจของหนูนา ทั้งคู่ต่างกอดกันอยู่อย่าง นั้นจนเวลาผ่านไปสักพัก
“เรายังมีที่ที่จะต้องไปอีก พร้อมมั้ย?” ปีเตอร์กระซิบเบาๆข้าง

“ไปไหนคะ?” ถามออกไปและค่อยๆคลายวงแขนที่โอบกอด ปีเตอร์อย่างช้าๆ เหมือนไม่อยากห่างอ้อมอกที่อบอุ่นนั้นเลย

“ไม่บอก…เดี๋ยวก็รู้ไปกันเถอะได้เวลาแล้ว” พูดพร้อมจูงมือหนูนาเดินไปที่รถทันที