บทที่5
ช้อปปิ้งกับเพื่อน
เช้าตรู่วันต่อมา
หลโถว หลง หลินฟานเอ๋อ และเฉิทยาง
ทุกคนเตรียมตัวเสร็จ จึงพากันออกเดินทางไปที่ห้างแห่งนึงที่ ไม่ไกลจากโรงเรียนมากเมื่อเข้าไปข้างในห้างแล้ว ทุกคนไม่รอ ช้าที่จะหาร้านเสื้อผ้า ทุกคนรอเวลานี้มานานที่จะได้เห็นเฉินหยาง เปลี่ยนเสื้อผ้าและลุกใหม่จะได้ไม่ต้องเป็นนายเพิ่ม ถึงแม้ทุกคน จะไม่ได้คบที่เฉินหยางที่เงินแต่ก็อยากให้เฉินหยางได้ใส่เสื้อ ใหม่บ้างอะไรบ้าง
เมื่อก่อนทคนพยายามอย่างมากที่จะซื้อเสื้อผ้าให้เขา ตอนนี้ทุกคนมีโอกาสแล้วจึงไม่อยากให้เสียเปล่า
“นายจํากัดงบหรือเปล่า”
ฟานเออถามขึ้นเพราะกลัวว่าเงินของเขาจะไม่พอ
ทุกคนรู้ว่าเขาไม่มีทางที่จะให้เงินของพวกเขาแน่นอน
“ไม่ค่ะ ตามสบายเลย
เขาตอบอย่างเรียบๆ
“ถ้าพวกนายอยากได้อะไรก็เอาเลยน่ะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้ ตอบแทนเรื่องวันเกิดเมื่อวานนี้
ขาตอบพร้อมยิ้ม
ทุกคนอึ้งในสิ่งที่เขาพูดแต่ก็ไม่ได้อะไรมาก ถ้าเขาบอกจะ เลี้ยงทุกคนก็ไม่กล้าขัด ยิ่งเขาบอกว่าไม่จำกัดเงินทุกคนก็คิดว่า เขาน่ามีเงินเพราะเขาเป็นประหยัดมาก
จากนั้นทุกคนก็เลือกเสื้อผ้ามาให้เฉินหยางคนละหกชุด และ ของตัวเองอีกคนละสองชุด
ส่วนใหญ่นั้นทุกคนเลือกเป็นชุดแนวสตรีท เพราะว่าเฉิน
หยางนั้นเป็นคนตัวไม่สูงมาก สูงแค่ร้อยเจ็ดสิบสองเซนติเมตร ผิวขาวสะอาดหมดจด เป็นผู้ชายที่ไม่มีซิกแพคแต่น่าดู ถ้าไม่ใส่ เสื้อผ้าจะดูหล่อมาก หมายถึงเสื้อผ้าที่เขามีอยู่นั้น เขาสามารถ เป็นดาราได้เลย
เมื่อเลือกเสื้อผ้าเสร็จแล้วพวกเขานั้นก็กำลังจะเดินไปจ่ายเงิน อยู่นั้น
ก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงดังขึ้นมา
“ที่รัก รองเท้าคู่นี้สวยมากเลย เราซื้อคู่กันดีมั้ยที่รัก”
ผู้หญิงคนนั้นพูดออดอ้อนอยากได้มาก
“พวกนายอยากได้มั้ย เราจะได้ใส่เหมือนกันทุกคน
เฉินหยางพูดอย่างยิ้มๆ
“มันจะแพงเกินไปเหรอพวกเราอาจจะไม่มีเงินจ่ายก็ได้นะ” หลโถวพูดขึ้นมาทำให้ทุกคนพยักหน้าตามตามกัน
“เราไปดูก่อนก็ได้ถ้ามันแพงเกินไปเดียวฉันซื้อให้เอง” พูดจบเขาก็เดินไปที่ทุกคนมุงดูอยู่
ทุกคนก็ทำเพียงแค่เดินตามไปเท่านั้นด้วยความสงสว่าเขา เอาเงินมาจากไหนเยอะแยะ แต่ก็ไม่กล้าถาม
เมื่อเดินไปถึงก็พบว่าไม่ใช่ใครที่ไหรแต่เป็น หวังหยางกับจิน โฮว เป็นเพื่อนร่วมห้องของทั้งสี่คน ซึ่งเป็นคนที่ชอบแกล้งเฉิน หยางมากที่สุด ทั้งสามคนพยายามห้ามพลอดแต่ก็ไม่เคยได้ผล
“ได้สิที่รัก”
หวังหยางพูดด้วยความภูมิใจเพราะมีคนมุงดูเขามากมาย ทําให้เขาสามารถโชว์ความรวยได้เพิ่มขึ้นอีก
“ราคา บาทอ่ะครับ”
“คุณลูกค้าค่ะ รองเท้ารุ่นนี้เป็นรุ่นใหม่ล่าสุดของทางร้านเรา เลยน่ะค่ะ เป็น ส่งตรงมาจากร้านรองเท้าในถนนเทียนทางตะ ราคาอยู่ที่คู่ล่ะแปดหมิ่นหยวนค่ะ”
เมื่อพนักงานขายพูดจบด้วยรอยยิ้มให้ เพราะคิดว่าหวังหยาง จะซื้อเพราะท่ทางของหวังหยางนั้นท่าทางมีเงิน
พนักงานคนนี้ เมื่อตอนพวกเขาเดินเข้ามานั้นทำท่าทางไม่ค่อยพอใจเท่าไร แต่เพราะว่าทั้งทั้งสามคนอยู่ด้วยเลยยอมให้ เขานั้นเข้ามาแต่ก็ไม่ยอมมาแนะนำสินค้าแล้วยังจะมามองแบบ เหยียดหยาม ก
“ห้ะแปดหมื่น รองเท้าอะไรกันแพงขนาดนี้ ที่รักคุณไปหา รองเท้ารุ่นอื่นดีกว่านะ ”
หวังหยางพูดปลอบใจจิน โฮว
“ผมมีงบให้คุณแค่ห้าพันเท่านั้นนะที่รัก”
เขากระซิบที่หูของแฟนสาวเบาเบา
จีนโชว ทําท่าทางไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้เถียงกับ
และหวังหยางทำท่าทางอวดความรู้เกี่ยวกับของแบรนด์เนม ในร้านอย่างโอ้อวด ทำให้ทุกคนชื่นชมเขาใหญ่
ต้านทางฝั่งของเฉินหยาง
“ไม่ต้องซื้อก็ได้หรอกพี่หยาง นายเก็บเงินไว้ดีกว่า” หลง พูดแล้วทำท่าไม่สนใจในรองเท้าแต่ก็ปิดบังไม่อยู่ แต่เขาก็ไม่สนใจแล้วเดินไปจ่ายเงินกับของที่พวกเขาเลือกไว้
“คุณลูกค้าค่ะ เช็คเงินเลยมั้ยค่ะ
พนักงานขายพูดขึ้น ซึ่งตั้งแต่เข้ามาไม่มองเหยียดหยามเขา แค่นั้นยังพูดจายิ้มแย้มกับเขาอีก ซึ่งเขาประทับใจในพนักงาน คนนี้มาก
“ครับ”
เขาพูดขึ้นมาอย่างเรียบๆ
“คุณลูกค้าค่ะทั้งหมด สามแสนห้าหมื่นบาทค่ะ
“จ่ายเป็นเงินสดหรือรูดบัตรดีค่ะ”
แต่ยังไม่ทันได้ผยิบบัตรออกมา เมื่อหวังหยางได้ยินก็รีบเดิน ออกมาแล้วมองหาว่าใครกันที่จ่ายเงินมากขนาดนี้
“โอ้ นึกว่าใคร ที่แท้เฉินหยางนี่เอง นี่นายขนาดอยากได้ของ ถึงขนาดที่ให้เพื่อนของนายซื้อของให้เป็นแสนๆเลยเหรอ”
หวังหยางพูดอย่างดูถูก
“นี่คุณพนักงานครับ”
เขาหันไปพูดกับพนักงานทางด้านขวา
“ทุกคนครับไอ้คนคนนี้คือไอ้คนโครตจนในโรงเรียนครับ คิด ว่าคนแบบนี้จะมีปัญญาจ่ายเหรอครับ”
“ทางที่ดี เรียกผู้จัดการมาดีกว่าครับ
หวังหยางพูดเสร็จทุกคน ในที่นี่ก็มองด้วยสายตารังเกียจ
จากนั้นพนักงานที่อยู่ข้างหวังหยางก็วิ่งเข้าไปในห้องทำงาน
ใหญ่แล้วก็เรียกผู้ตัดการมา
“มีเรื่องอะไรกันเหรอค่ะ”
เมื่อผู้จัดการเดินมาจึงเอ่ยถามแบบเรียบๆ
“คุณผู้จัดการครับ คนคนนี้เขาไม่มีเงินง่ายคุณหรอกครับ
เพราะเขาเป็นคนจนครับ”
หวังหยางรีบฟ้อง
“จริงเหรอค่ะคุณชายหวัง แต่ถึงอย่างไรก็ไม่ควรไปว่าเขาน่ะ ค่ะ เอ่อคุณชายค่ะเชิญรูดบัตรได้ตามสบายเลยค่ะ”
ถึงแม้ผู้จัดการคนนี้จะพูดอย่างให้เกียรติยังไงแต่สายตาก็มอง ออกว่าดูถูกอย่างมาก
เฉินหยางจึงหยิบบัตรสีทองดำออกมาทำให้ทุกคนตะลึงกับสิ่ง
ที่เห็น
แล้วพนักงานหญิงคนนั้น ก็หยิบบัตรไปอย่างระมัดระวังไปรูด
แต่ปรากฏว่า
-ขออภัยวงเงินของคุณยังไม่ถึงกำหนดขอให้คุณเพิ่มสินค้า
ทุกคนในร้านยิ่งตะลึงเข้าไปอีก
เฉินหยางรีบหยิบโทรศัพท์กดไปหา อานทันที
“พี่ฝาน เงินในบัตรของผมวเงินตั้งไว้เท่าไรครับ”
เขาถาม
“ห้าแสนหยวนครับ”
อฝานตอบในทันที
เมื่อได้ยินดังนั้นเฉินหยางจึงเอามือกุมขมับทันที
“เอารองเท้าอันนั้นมา คู่ครับ”
เขาชี้มือไปที่รองเท้าผ้าใบใหม่ล่าสุดของร้าน
“คุณลูกค้าค่ะ นคู่ล่ะแปดหมื่นเลยนะคะท่านต้องการจริงๆเห
รอค่ะ”
พนักงานเช็คบิลถามอย่างสงใส
“ครับ รับสี่คู่ขอไซร์ สามแปดหนึ่งคู่ไซร์สี่สองสามคู่ครับ”
เมื่อเฉินหยางพูดจบพนักงงานจึงรีบไปนำมาให้
ลูกค้า ค่ะ ทั้งหมดเป็นเงินหกแสนเจ็ดหมื่นหยวนค่ะ กรุณา
กรอกรหัสบัตรค่ะ”
เฉินหยางเดินเข้ากรอกเสร็จ
งดง
เป็นเสียงสัญญาณเตือนว่าชำระเงินเสร็จ
เฉินหยางก็ได้หอบเอาของทุกอย่างแจกเพื่อนๆของเขาแล้ว เดินจากไปอย่างไม่ไยดี
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ