บทที่10
ดูถูกกันไปเถอะ
เมื่อการขยายธุรกิจจบลง ตามความคาดหวังของเขาแล้ว
วันหยุดของโรงเรียนที่กำลังจะจบลงเช่นกัน
เขาได้กลับมาจากโรงแรมที่เทียนทาง แต่พอกลับมาถึงห้อง พอเปิดประตูเข้าไปในห้อง
รูมเมททั้งสองของเขาก็ได้ หลงกับหลี่โถวได้ต่อว่าเขาเป็น อย่างหนัก
“นายหายไปไหนมา ”
“รู้มั้ยว่าพวกเราเป็นห่วงนายขนาดไหน
“นายรู้มั้ยว่า ฟานเอ๋อโทรหานายไปกี่สายแล้ว”
แล้วถึงเงินที่พ่อแม่นายให้มาก็ไม่จำเป็นต้องมาเลี้ยงพวก เราก็ได้
“ใช่ๆๆๆ”
“ตกลงนายไปไหนมา”
ทั้งหลโถวกับหลง สลับกันพูดไปมา
“ฉันไปอยู่กับลูกพี่ลูกน้องของฉันมานะ”
“เขามาจากต่างประเทศตอน วันเกิดฉันนะ”
เขาพูดอย่างนิ่ง
เขารู้ว่าเพื่อนเขาเป็นห่วงมาก แต่เขาก็ปิดมือถือไว้เพื่อไม่ให้
พวกเขาตามได้
ในสมองของเขาตอนนี้คิดแค่ว่า ถ้าพวกนี้รู้ว่าเขารวยขึ้นมา
จะทําหายังไง
“อ๋อแบบนีนี่เอง”
หลี่โถวพูดขึ้น
“แล้วทําไมนายไม่โทรมาบอกก่อนละหน
หลงอี้เสริมขึ้นต่อ
“ก็มือถือของฉันมันพังก็เลยเอาไปซ่อมนะ”
“พวกนายก็รู้ว่าฉันจำเบอร์ใครไม่ได้หรอกนะ”
เขาพูดขึ้น
“ฉันเหนื่อยแล้ววันนี้ขอนอนพักนะ”
เขาพูดจงก็ได้เดินไปยังห้องของตนเอง
ซึ่งเป็นห้องเล็กๆ
ในหอในแต่ละห้องจะมีห้องเล็กๆอยู่ทุกห้อง
จึง ทำให้เขาอย่างอยู่แบบเงียบๆบ้างจึงขออยู่ในห้องนี้แทน
เช้าตรู่ณ วันที่เปิดการเรียนการสอน
“เห้อสุดท้ายก็ได้เปิดเรียนสักที เบื่อจะบ้าตายอยู่แล้ว”
หลง พูดขึ้น
เสียงดังสนั่น
เกิดขึ้นบนหัวของเขา
เมื่อเขาหันไปมองก็ได้พบกับฟานเอ๋อที่ทำหน้าตาไม่พอใจเป็น
นอย่างมาก
“นายหายไปไหนมานะ”
“ไอ้บ้าน”
ฟานเอ๋อถามเสียงแข็ง
“เธอก็รู้แล้วนี่ จะถามทำไม
เขาพูดแบบกวนๆ ใส่ฟานเอ๋อ
ฟานเอ๋อจึงได้ตบหัวเขาไปอีกหนึ่งที
เมื่อเขามองลงไปที่เท้าของทุกคนก็พบเห็นรองเท้าที่เขาซื้อให้
คนละคู่
“พวกนายใส่มาด้วยเหรอ”
เขาถาม
“ก็ต้องใส่ แล้วก็จะอวดด้วยว่านายซื้อให้ คนอื่นจะได้เลิก
ดูถูกนายสักที”
ฟานเอ๋อตอบพร้อมกับตบทีรองเท้า
เมื่อพากันเดินมาถึงที่ห้องเรียน
ข่าวที่ว่า
เฉินหยางซื้อของหมดไปครึ่งล้านกว่า
ก็ได้กระจายตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา
ทําให้หลายๆคนสงใส ว่าเขานั้นเอาเงินมาจากไหนมากมาย
แต่การที่เขามีเงินซื้อของพวกนี้ก็ทำให้ผู้หญิงหลายคนมอง
เขาเปลี่ยนไปเหมือนกัน
พวกเขาทุกคนรีบวิ่งไปที่โต๊ะเรียนทันที
“เฉินหยาง นายไปเอาเงินมาจากไหนกัน
“นายขโมยมาเหรอ”
“หรือนาย ยืมเงินเพื่อนของนายเพื่อให้ได้หน้ากันแน่
“นายยังเหลือเงินอยู่มั้ย ”
“ห้ะๆ ตอบเร็วๆ
ทุกคนเข้ามาถามเขาเป็นจํานวนมาก
แม้แต่เพื่อนทั้งสามของเขานั้นก็ห้ามไม่อยู่
“หยุดดดดดดดด”
“กลับไปนั่งที่เดียวนี้เลย”
อาจารย์ที่ปรึกษาก็ได้เข้ามาสั่งพอดี
จึงได้ช่วยชีวิตเขาเป็นอย่างมาก
จริงๆแล้ว
อาจารย์ที่ปรึกษาคนนี้เป็นผู้หญิงถือว่าใช้ได้เลยทีเดียว
แต่เขาเสียดายที่เธอค่อยข้างเลียแข้งเลียขาพวกคนรวยเสีย
มากกว่า
เธอค่อยข้างรังเกียจเขาเลยก็ว่าได้
เพราะเขานั้นจนที่สุดไหนคณะ
จึงทำให้เธอแกล้งเมินเฉยต่อเวลาที่เขาโดนเพื่อนในห้อง
แกล้ง
การที่เธอเป็นแบบนี้นั้นทำให้เธอไม่อยากให้พวกคนรวยมาส
นิทกับเขา
“อะแฮม”
“เอาละเฉินหยาง”
เธอเรียก
“นายเอาเงินมากมายนั้นมาจากไหน
“อธิบายให้เพื่อนๆฟังสี”
เธอบอก ในเชิงอยากรู้
ว่าถ้าเขารวยจริงมั้ย
เขาสงสว่าถ้าเธอรู้ว่าเขารวย เธอจะยอมนอนกับเขามั้ยนะ
เพื่อนแลกกับเงินแล้วเธอจะยอมมั้ย
เพราะเธอมีข่าวว่าเคยไปนอนกับคนรวยคณะอื่นเพื่อให้ได้ของ
มาใช้
แต่สุดท้ายก็เลิกกันไปเพราะผู้ชายคนนั้นที่บ้านกำลังมีปัญหา
“อ่อ พ่อกับแม่ของผมส่งมาให้นะครับ”
“ใกล้จะหมดแล้วละครับ”
สุดท้ายเขาก็ไม่ได้บอกไป
เมื่อเขาพูดจบเพื่อนเกือบทุกคนในห้องต่างเสียงซุบซิบนินทา
ต่างๆนานา
‘จริงเหรอ’
“จริงมั้ง คงเป็นเงินที่พ่อแม่เก็บทั้งชีวิตตั้ง
ฮ่าฮ่าฮ่า ก็คงจะอย่างนั้น
จนขนาดนั้น อยู่ๆจะมารวย ก็คงแปลก
นั้นน่าสงสารจังเลย
ถ้าสงสารมากก็เอาเงินบริจาคให้เขาชะ
ไม่อ่ะ คนจนแบบนั้น ไม่ควรแม้แต่จับเงินของฉันแม้แต่นิด
เดียว
จริง’
เพื่อนทั้งสามของเขาต่างกำหมัดแน่น
เขาจึงได้แต่พูดปลอบใจเพื่อนให้ใจเย็นลง
“ไม่ต้องไปสนใจหรอกน่า
“ฉันซินแล้ว”
“พวกนายก็ควรจะชินด้วย”
แต่จริงๆแล้วในใจของเจ้าตอนนี้ กำลังมีไฟลุกขึ้นอย่างแรง
ดูถูกได้ก็ดูถูกไปเถอะสักวันฉันคนจนคนนี้แหละที่จะทำให้
ครอบครัวของพวกนายจมลงไปจนถึง
แกนแมกมาในใจกลางโลกเลยค่อยดูเถอะ
แต่อีกใจหนึ่งของเขานั้นก็ได้คิดว่า
ทําไมตัวเองถึงไตเปลี่ยนไปขนาดนี้
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ