บทที่9
ประมูลเช่าตึก
เมื่อได้เปิดพิธีอย่างเป็นทางการแล้ว
การประมูลที่แท้จริงอยู่ตรงหน้านี้แล้ว
เขาได้แต่นั่งรอในห้อง วีวีไอพีเพื่อรอดูการประมูลเช่าตึกของ
เขา
“งั้นนับต่อจากนี้เป็นการประมูลเช่าตึกของตระกูลเฉิน เพื่อนำ
ไปทํากิจการนะครับ”
พิธีกรพูดขึ้น
ทุกคนต่างส่งเสียงโห่ดังทันที
“งั้นเริ่มที่ ตึกแรกของเรากันเลยนะครับ”
“เราเริ่มกันที่หนึ่งแสนหยวนนะครับ”
เมื่อพิธีกรพูดจบ
ทุกคนก็ต่างกดปุ่มแย่งกันเพื่อให้ได้เป็นคนแรกที่มีสิทธิได้ เมื่อมีชายแก่คนหนึ่งกดได้แล้วทุกคนทําหน้าไม่พอใจ
“ฉันให้ห้าแสนหยวน”
ชายแก่ที่กดปุ่มไม่ทันเอ่ยขึ้นทันที
ทุกคนหันหน้าไปมอง
“หกแสน”
“เจ็ดแสน”
“แปดแสน”
“เก้าแสน”
“หนึ่งล้าน”
ชายแก่สองคนเถียงกันไปมา
แต่สุดท้ายก็ตกเป็นของชายแก่คนที่กดได้นั้นเอง
“เอาละครับทีนี้ การประมูลตึกแรกผ่านไปแล้วนะครับ”
พิธีกรพูดอีกครั้ง
“งั้นเรามาเริ่มตึกต่อไปกันเลยนะครับ”
การต่อสู้ของคนรวยที่พยายามจะมาลงทุนในที่ของเฉินหยาง นั้นมีจำนวนมากจึงทำให้การประมูลในวันนี้ชั่งดุเดือดเป็นอย่าง
มาก
ถ้าเปรียบกับสนามรบคงจะมีศพที่ถูกฆ่าตายเป็นจำนวนมาก
เลือดนอง
เมื่อการประมูลยังมาไม่ถึงครึ่งทาง
เขากลับได้เงินของการประมูลแล้วสองร้อยล้านกว่าหยวน ถือว่าเป็นเงินจํานวนมากทีเดียวสำหรับเขาเมื่อก่อนแต่ตอนนี้กับ
ชั่งน้อยนิดเหลือเกิน
เงินที่เขาได้ในตอนนี้ยังไม่ถึงครึ่งเงินที่เขาได้จ่ายไป
ฝั่งทางเฉินหยาง น
รู้สึกเบื่อหน่ายกับการที่ต้องนั่งรอดูการอข่งขันของพวกคนรวย
แล้ว
จึงได้เดินออกไปจากห้องวีวีไอพี
“นี่เดินเร็วๆหน่อยสิ เป็นพนักงานแค่ชั่วคราว ก็ทำดีๆหน่อย
ยะ”
หญิงสาวคนหนึ่งได้สั่งเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่หน้าประตูห้องครัว
“ครับ ครับ ขอโทษครับ”
เด็กหนุ่มพูดอย่างกลัวๆ
เมื่อหญิงสาวทำหน้าเซ็งๆ แล้วหันมาทางเขา เธอจึงทำหน้า
โมโหใส่
“นี่แกคิดว่ามันงานเล็กๆหรือไงนะ ถึงได้มาเอาปานนี้
หญิงสาวพูด
แต่เขาก็พอจะเดาออกแล้วว่าทําไม
เพราะวันนี้เขาไม่ได้ใส่ชุดที่ไปดูงานการก่อสร้าง
แต่กลับใส่เสื้อที่เป็นเหมือนของก็อปเกรดเอ กับกางเกงยีน
ถูกๆมาแทน
เขาเคยชินสถานการณ์แบบนี้อยู่บ่อยครั้ง
เพราะงั้นครั้งนี้เขาจึงยอมก้มหน้าก้มตาต่อไปเพราะว่าเป็นงาน ของตัวเองจึงจําใจ โดนใช้งาน
เมื่อเรากำลังยกเค้กไปวางไว้ระหว่างทางก็ได้มีคนที่ผิดหวัง ยากการประมูลเดินมาทางนี้พอดี
“นี่แกหยุดเดี๋ยวนี้”
ชายคนนั้นพูดเสียงดัง
เขาจึงค่อยๆหันไปหา
“ขนาดคนจนอย่างแกยังมีสิทธิ์ที่จะเข้ามาในนี้เลยเหรอ”
ชายคนนั้นพูดด้วยสายตาอย่างดูถูก
“ครับมีอะไรให้ช่วยเหรอครับคุณชาย
เขาพูดอย่างสุภาพ
แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ
เสียงเค้กกระทบลงบนหน้าเขาอย่างแรง
เมื่อเขาเอามือค่อยๆลูบเค้กออกจากหน้าอย่างช้าๆ
“เซี้ยยยยยย”
เขาได้สบทออกมา
“คุณทำแบบนี้ทําไมแบบนี้ทำไมครับ”
เขาพยายามถามอย่างใจเย็น
เขาไม่รู้ว่าทำไมพอเขารู้ว่าเขามีเงินแล้วเขากับเป็นคนที่ทนถูก
ถูกไม่ได้
“ทำไม คนจนจนอย่างแกนะ มีสิทธิ์อะไรมามองตาแข็งใส่ฉัน
ไม่ทราบ”
ชายคนนั้นพูดพร้อมกับคนนิ้วมือจิ้มๆที่หัวของเขา
“คนจนอย่างพวกแก ไม่มีเงินพอแม้แต่ซื้อรองเท้าหรูๆ ใส่ด้วย ซ้ำ แกคิดว่าจะทำอะไรฉันได้หรือไงหะ”
ชายคนนั้นต่าเขาอีกครั้ง
“ครับผมยอมรับนะครับว่าผมนั้นไม่มีปัญญาพอที่จะซื้อรองเท้า หรูๆ ใส่ แต่จิตใจที่หรูกว่าคุณมั้งครับ”
เขาพูดแบบลอยแต่จงใจให้ชายคนนั้นได้ยิน
“แก แก แกว่าอะไรนะ”
ชายคนนั้นเริ่มโมโหมากยิ่งขึ้น
“แกคิดว่า คนจนอย่างแกมีสิทธิ์ที่จะด่าคนอย่างฉันหรือไง”
ชายคนนั้นพูดเสียงดังยิ่งขึ้น
“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ละครับ คนจนอย่างผมนี่แหละครับ อาจ จะทำให้คุณตกต่ำก็ได้น่ะครับ”
เมื่อเขาพูดจบก็ได้เอามือที่นิดเค้ก เอาไปลูบหน้าของชายคน
นั้น
ชายคนนั้นก็ได้เริ่มโวยวายอีกครั้ง
เมื่อชายคนนั้นเริ่มโวยวายใส่เขา เขาก็ได้ทำท่าทำทางเลี่ยน แบบ กวนโอ๊ย ส่ชายคนนั้นคืน
แล้วเขาก็ได้เดินหัวเราะอย่างผู้มีชัยไปที่ห้องน้ำทันที
“ฮ่าฮ่าฮ่า สมน้ำหน้า ที่หลังคุณอย่าเที่ยวไปดูถูกใครเข้าล่ะ” เขาทำท่าทางบายๆแล้วหันหลังให้อย่างยิ้มเยาะชอบใจ
“เห้อยากจะบ้าตาย คนรวยเป็นแบบนี้ทุกคนหรือเปล่าเนี่ย น่า
รําคาญเป็นบ้า”
เขาเริ่มบ่นไปด้วยล้างหน้าไปด้วย
การประมูลถึง โค้งสุดท้ายแล้วนะครับทุกท่าน
เสียงแว่วของพิธีกรดังเข้ามาถึงในห้องน้ำเพราะพิธีกรตะโกน
ใส่ไมค์ดังมากทีเดียว
เมื่อได้ยินแล้วก็ได้ยิ้มออกมา
“ใกล้จะได้กลับแล้วสินะ ”
เขาได้กำลังคิดว่า เหลือวันที่พี่ให้เวลาอีกหนึ่งวัน กับวันหยุด อีกสองก็ได้รู้สึกหดหู่ลงเล็กน้อย
เมื่อเปิดห้องน้ำออกมาก็ได้เห็นผู้คนมากมายกย่อยออกมา จากห้องประมูล บางคนทำหน้าอย่างมีชัย
บางคนทำหน้าโหโมเสียใจ หงุดหงิด ตามๆกันไป
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ