บทที่12
บอก ต
เมื่อถึงเวลาพักเที่ยงแล้ว
ทุกคนก็ต่างวิ่งเขามาหาป้ายเซียนทันที
“เซียนเซียน วันนี้ไปกินข้าวกับพวกเราเถอะนะ
“ไปกับพวกฉันดีกว่า”
“นี่นี่หลบไปได้แล้ว”
พวกผู้หญิงในห้องพุด
“เซียนเขียนดนสวยจ้ะ ไปกับเราดีกว่าเยอะ
หวังพูดขึ้นทําท่าหงุดหงิดใส่พวกผู้หญิง
“ไม่ละ”
เขียนเอยอย่างไรเยื่อใย
ทำไมล่ะจ้ะ” ”
หวังถามอย่างผิดหวัง
“เธอคงไม่ไปกับไอ้รบใคร จนนี่หรอกนะ”
หวังลู่ทำหน้ายใส่เขา
“ถ้าฉันไปด้วยแล้วจะทำไมเหรอ”
“นายมีปัญหาอะไรหรือไง”
ป้ายเขียนถามหวังสู่
“ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกจ้ะ”
“แต่จะไปจริงเหรอ”
หวังอีกครั้ง
“พวกนายไปกินข้าวที่ไหนเหรอฉันไปด้วยนะ
ป้ายเขียนถามฟานเอ๋อ
พวกฟานเอ๋อก็ได้แต่ทำหน้างง
แต่ก็เข้าใจในทันทีว่าป้ายเขียนขอให้ช่วย
แล้วคงจะจ่ายเงินให้ตามสไตน์คนรวย
“เอ่อ คือ พวกเราจะไปกินที่ใต้ต้นไม้ข้างๆหอพักชายคณะ
บริหารนะ”
หลี่โถวพูดขึ้นทันที
หลังจากที่พวกเขาเดินออกมาจากห้องแล้ว
ทุกคนในห้องต่างมองตามด้วยความอิจฉาทันที
เมื่อเดินมาได้สักพัก
“นป่ายเขียนเธอไม่แยกไปเหรอ พวกเราจะไปกินข้าวกันแล้ว
บะ”
“ถึงที่พวกเราช่วยเธอเมื่อกี้ เราไม่เอาเงินหรอกนะ”
ฟานเอ่อพูดขึ้น
“ใช่ๆๆๆ พวกเราแค่เห็นคนกำลังลำบาก ก็จะช่วยตลอด
แหละ”
“ไม่ต้องให้เงินพวกเราหรอก เธอไปกินข้าวเถอะ”
หลงอี้เสริมทันที
“แล้วใครว่าฉันจะให้เงินพวกนายล่ะ”
“ฉันแต่ต้องการเพื่อนเท่านั้น”
ป้ายเขียนพูด
ทั้งสามคนและเขาก็อึ้งเป็นองทันที
“ฉันเห็นพวกนายนาคบกว่าพวกนั้น ตั้งเยอะ เลยอย่างเป็น
เพื่อนน่ะ ไม่ได้เหรอ”
ปายเขียนถามด้วยความสงส
“แต่ฉันจนมาก ขนาดถึงครั้นที่ไม่มีอะไรกินเลย
เขาพูดขึ้นทุกคนทำท่าทางกังวล
เว้นแต่บ่ายเขียนที่ไม่ทำท่าทางตกใจแม้แต่น้อย
“แล้วยังไงคะ แค่คุณจนคนอย่างฉันก็ไม่มีสิทธิ์เป็นเพื่อนเลย
เหรอคะ”
ป่ายเซียนพูดด้วยความสุภาพกับเขาเป็นอย่างมาก
“ถ้าเธอไม่อาย ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร”
เขาพูดบ้าง
“งั้นๆๆ พวกเราตะไปซื้อ อาหารมานะ
ฟานเอ๋อพูดขึ้นมา
“หยางหยางนายพาเซียนเซียนไปที่โต๊ะนั่งประจำก่อนเถอะ”
หลี่โถวพูด
“ก็ได้ตามมา”
เขาบอกป้ายเขียน
เมื่อมาถึงที่โต๊ะนั่ง เขาก็นั่งทันที
แต่บ่ายเขียนกับไม่ยอมนั่ง
“ฉันบอกเธอแล้วว่าถ้าอายก็ไปหาเพื่อนคนอื่นเถอะ”
เขาพูดแบบไม่ใส่ใจ
“เปล่าคะ ฉันแค่ไม่กล้าที่จะนั่งเสมอกับคุณ
ป้ายเขียนเอ๋ยอย่างอ่อนน้อม
เขาถึงกับทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว
จากนั้นพอเพื่อนๆมาถึง
ป้ายเขียนถึงกล้านั่งลงอย่างช้าๆ
“หยางหยาง นายว่าอะไรเซียนเขียนหรือเปล่า”
หลง ถาม
“เปล่า”
เขาตอบ
“แล้วเมื่อกี้เซียนเซียนุงไม่ยอมนั่งละ
หลี่โถวเสริมต่อ
“ไม่รู้”
เขาตอบสั้นๆ
“ชั่งเถอะๆ กินข้าวกันเร็ว”
ฟานเอ่อกลัวว่าจะทะเลาะกันก่อนพอดี
“นี่เซียนเซียนทำไมไม่กินเหรอ”
ฟานเอ๋อถาม
“ฉันรอให้พวกคุณกินก่อน เดี๋ยวฉันจะกินทีหลัง”
ปายเขียนพูด
“นี่เรามีเวลาไม่ได้มากเป็นวันๆนะรีบกินเข้าเถอะ”
เขาบอกปายเขียน ด้วยความหงุดหงิด
แต่ผิดคาดป้ายเขียนฟังคำพูดของเขาอย่างโดย
“เหอะ”
เขาพิมพา คอ
เมื่อกินอาหารเสร็จแล้ว จึงนั่งเล่นกันต่อ
“นี่นี่ทุกคน วันนี้เราได้มีสมาชิกใหม่”
หลง พูดขึ้น
“เราไปเลี้ยงต้อนรับน้องใหม่ดีมั้ย”
หลง ถามความคิดเห็น
ฟานเอ๋อตอบอย่างรวดเร็ว
“แต่ที่ไหนดี”
หลี่โถวถาม
ที่ย่านการค้าเปิดใหม่ดีมั้ย
ป้ายเขียนเสนอ
“ที่ผ่านการค้าถนนต้าชายเหรอ”
หลง ถาม
“ใช่”
ปาวเขียนตอบ
“ก็ดีนะ แต่จะไม่แพงเกินไปเหรอ เงินพวกเราจะพอหรือเปล่า
ก็ไม่รู้
หลี่โถวถามความเห็นเพื่อนๆ
” ถ้าไม่พอฉันเลี้ยงด้วยก็ได้”
เขาพูดบาง
“จะไม่เป็นอะไรเหรอหยางหยาง”
“นายไม่จําเป็นต้องออกเงินเลยนะ”
ฟานเอ๋อบอก
“ฉันมีเงินพออยู่แล้ว พวกนายไม่จําเป็นต้องกังวล”
เขาพูดบอกเพื่อนที่ทําหน้าตากังวล
“งั้นเจอกันที่ต้าซานนะ เดี๋ยวฉันจองร้านไว้ให้เอง
ป้ายเขียนพูด
-ตอนเย็น
ทุกคนต่างมาถึงร้านอาหารที่จองไว้เป็นร้านอาหารระดับสาม
ดาว
“ขอโทษนะคะ คุณลูกค้าได้จองโต๊ะไว้มั้ยคะ”
พนักงานขายตาม
“จองไว้คะ”
ป้ายเขียนตอบ
“อ๋อคะเชิญตะ”
พนักงานบอก
เมื่อมาถึงที่ห้องทุกคนก็ตกใจที่ป้ายเขียนนั้นจองห้องวีไอพีไว้
ให้
“เซียนเซียนมันแพงมากมั้ย”
ฟานเอ๋อถาม
“ถ้าจองห้องนี้เงินมัดจำอยู่ที่ ห้าหมื่นหยวน พอมาถึงก็ต้อง จ่ายอีกห้าหมื่นหยวน รวมหนึ่งแสนหยวน”
ป่ายเซียนพูดแบบไม่รู้สึกเสียดายเงินแม้แต่เล็กน้อย
“โห เซียนเขียนเราว่าจะเลี้ยงเธอ สุดท้ายก็เป็นเธอเลี้ยงเรา
จนได้”
หลี่โถวพูด
จากนั้นทุกคนก็สนุกกับงานต้อนรับป้ายเขียนจนหลับกันหมด เหลือแค่ เขากับป้ายเขียนอยู่สองคน
อยู่ๆป้ายเขียนก็ลุกขึ้นพรวดพราด
ในใจเขานั้นคิดว่าป่านเขียนคงรังเกียจตัวเองขนาดที่ถ้านั่งกัน สองคนก็ไม่กผ้า ง
แต่ผิดคาด อยู่ๆบ่ายเซียนก็โค้งเก้าสิบองศาให้เขา
“ขอประทานอภัยจริงๆคะ”
ปายเขียนพูด
“อะ อะไรของเธอ ”
เขาถามด้วยความตกใจ
“ขออภัยจริงคะท่าน
ป้ายเขียนพูดโดยกำลังโค้งเก้าสิบองศาอยู่
เขาอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก
จากนั้นป่ายเซียนก็นั่งลงคลุกเข่าทันที
“ขอโทษคะ ฉันชื่อป้ายเซียน เป็นบอดี้การ์ดที่ท่านประทาน เฉินฮัวส่งให้มาปกป้องท่านคะ ”
ป้ายเขียนพูดเสร็จ
เขาก็เข้าใจทันทีว่าทำไมคนที่ดูรวยขนาดนี้แต่กับมายุ่งกับคน ที่จนแบบเขาและยังไม่รังเกียจเขาอีก
“อ่าลุกขึ้นได้แล้ว”
เขาบอก
“ต่อไปนี้เธอทำตัวให้เป็นปกติกับฉันไม่งั้นทุกคนจะลงใสใน
ฐานะของฉันได้”
เมื่อเขาพูดจบ
ป้ายเขียน ลุกขึ้นทันที
และโค้งคำนับอีกครั้ง
จากนั้นป้ายเขียนก็ได้ทําการส่งเพื่อนๆกับหอ โดยที่เขาไม่ได้
ช่วยแม้แต่นิดเดียว
ปานเขียนได้ขอให้ท่านเอื้อมาอยู่กับตนเองจึงง่ายที่จะสนิทกัน
เร็ว
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ