บทที่4

พ่อกับแม่รู้เรื่องแล้ว

หลังจากที่เมื่อคืนผ่านไปแล้ว

ก็ยังเหลือหนึ่งวันที่หยุด เมื่อคืนเมามากเลยทำให้ฟานเออร์

ต้องนอนค้างที่นี่

เมื่อไหร่ที่เมากันแบบนี้เธอก็มักจะนอนค้างที่ห้องของเขาแล้ว พวกเขาก็ต้องนอนกองกันอยู่ข้างนอก

เมื่อเขาเริ่มส่างเมาก็ได้ออกไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใน

โรงเรียน

จากนั้นก็ได้มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา

“สวัสดีครับ พ่อ”

เฉินหยางพูดด้วยรอยยิ้ม

“สวัสดีลูกชาย เป็นไงบ้างล่ะกับชีวิตคนรวย”

เฉินเฟิงเอ่ยขึ้น

“พ่อรู้แล้วเหรอครับ”

เขาถามแบบงงๆ
“อ่อ ใช่แล้ว เมื่อลูกรู้เรื่องของบ้านเราแล้ว ลูกก็จะได้เป็นผู้ ครอบครองย่านการค้าถนนเทียนทางนะ ลูกคงต้องบริหารธุรกิจ เอาเองแล้วล่ะ”

“ลูกทําได้ใช่มั้ย”

เงินเฟิงเอ่ยถามอีกครั้ง

“ได้มั้งครับพ่อ ดีนะที่ผมเลือกที่จะเรียนสาขาบริหาร ไม่งั้นคง

สาบากแข่”

เขาตอบแบบเขินๆ

“อ่อแต่ถึงแม้ว่าลูกจะได้ครอบครองธุรกิจแล้ว แต่ภายในหนึ่ง อาทิตย์นี้ลูกจะต้องขยายธุรกิจให้ได้เพราะว่าลูกจะต้องขึ้นเป็น ผู้นําตระกูลของเรา”

“แล้วอีกอย่างไม่ต้องกลัวที่จะใช้เงิน ใช้เงินได้ไม่จำกัด”

“พ่อไปก่อนน่ะลูก พ่อมีประชุมด่วน

จากนั้นก็วางสายไป

เขาคิดว่า พ่อไม่คิดจะให้เขาพูดบางหรือไงนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาก็คงไม่คิดอะไรเพราะคิดว่าพ่อคงไปทำงานหาเงินส่งมาให้ เขาแต่ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วเขามีเงิน แม้แต่ไม่ทำอะไรก็ มีเงินไหลเข้าบัญชีไม่ขาดสาย

เขาจึงเดินไปเรื่อยๆและคิดว่าที่พ่อบอกว่าให้ขยายธุรกิจนั้นจะให้เขาทำอะไรอีก ในเมื่อธุรกิจที่มีอยู่ก็มากเกินไปด้วยซ้ำ เขา คิดในใจว่าวันนี้ลองไปปรึกษากับอฝานดีมั้ยนะ

จึงได้โทรไปถามอผ่านว่าวางมั้ย เมื่อรู้ว่าจือฝานว่าง จึงได้นั่ง รถบัสไปหา อาน เทียนทางสปา

อีกฝากนึงของโลก ณ เมือง ออตตาวา ประเทศแคนาดา

ตึกใหญ่ที่สวยสง่าสูงเสียดฟ้า ให้ห้องทำงานใหญ่แห่งหนึ่งได้ มีผู้ชายอายุราวสี่สูงกว่าปี

นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานสีฟ้าอมทองประวิบวับ ข้างในห้องหรูหรา ราวกับความฝันที่ทุกคนอยากมีไว้ครอบครอง

“เธอไปที่จีนและไปคุ้มครองป้องกันให้กับเฉิหยาง เพราะถ้า พวกมันมีคนรู้ว่าเฉินหยางเป็นลูกของฉันก็คงจะฆ่าเขาทิ้ง เพราะ คิดว่าเขาอ่อนแอ”

คนที่พูดอยู่นี่คือเฉินเฟิงพ่อของเฉินหยื่นและเฉินหยาง

“Yes er”

บอดี้การ์ดตอบรับแล้วก็หันหลังเดินออกไป

จากนั้นก็มีผู้หญิงอายุราวๆสิบปี เดินตามออกมา

“ลูกแลลูกฉันดีๆน่ะ”

คนคนนี้คุณนายเฉิน คือแม่ของเฉินหยื่นและเฉินหยาง
” yes er ”

บอดี้การ์ดดอมรับ

กลับมาที่ เฉินหยาง

เขานั้นเมื่อมาถึง ประตูเทียนทางสปาแล้วนั้นก็ไม่รอช้ารีบเดิน เข้าไปหาอผ่านทันที

แต่รอบนี้เขาไม่เห็นซินซินผู้หญิงที่ขวางเขาอีกแล้ว แต่ก็ไม่ได้ สนใจอะไร เพราะเขากำลังรับอยู่

พอนึกๆดูแล้ว ถ้าพ่อนับวันนี้ด้วยก็จะเหลือแค่หกวันเท่านั้นเอง

เมื่อมาถึงในห้อง ห้องนี้ตกแต่งตามสไตล์จีนโบราณ เป็นห้อง สีแดงกว้าง แต่ของตกแต่งส่วนใหญ่นั้นทำมาจากเงินแท้ ทำให้ ดูหรูเหมือนสมัยใหม่

“เชิญครับคุณชาย”

จื่อผ่านรอบนี้ไม่เกร็งเท่ารอบที่แล้วแล้วเพราะว่าเขานั้นนิสัยดี

มาก

“ผมต้องการขยายธุรกิจ”

เขาไม่รอช้าเพราะว่าเวลาเร่งรีบนัก

“มีส่วนตรงไหนที่สามารถขยายได้บ้าง
เขาไม่รอให้จื่อผ่านพูด

“ตรงส่วนภูเขาอีกครึ่งหนึ่งครับ

จื่อผ่านตอบด้วยความภูมิใจที่เฉินหยาง อยากจะขยายธุรกิจ ขึ้นมาเพราะว่าตั้งแต่ห้าปีก่อนที่ทำงานกับเฉินหมิ่นเสร็จ เฉินหย นก็ได้ทิ้งให้จื่อผ่านดูแลเพื่อเขามารับหน้าที่บริหารต่อ

และตอนนี้จื่อผ่านนั้นเป็นคนของคุณชายเฉินไม่ใช่คนของคุณ

หนูเฉินแล้ว

“แพงมากมั้ย”

เขาถาม

“ถ้าเป็นทั้งลูกก็ประมาณเจ็ดร้อยล้านครับ แต่ว่าเรามีแล้วครึ่ง ลูก ก็น่าจะประมาณ สามร้อยห้าสิบล้านครับ”

จื่อผ่านอธิบาย

” .OM”

เขาได้แต่อ้าปากค้าง

เขาไม่คิดว่าจะแพงขนาดนี้

“แล้วเราจะมีเงินพอเหรอครับ”

เขาถามแบบกระวนกระวาย

“ไม่ต้องห่วงเรื่องเงินหรอกครับคุณชาย เพราะในบัญชีของ คุณชายนั้นมีเงินเข้าวันล่ะ ร้อยกว่าล้านทุกวันครับ คุณชายสามารถใช้ได้ตามใจเลยครับ แต่ต้องทำตามกฎของตระกูลน่ะ ครับ”

จื่อผ่านพูดเสร็จแล้วยิ้มกว้างให้เขาทันที เพราะเอ็นดูความ ประหยัดของเขาไม่เหมือนกับเฉินหมิ่นที่นิสัยดีแต่ใช้เงินเยอะ เกินไป

อผ่านเคยเห็นเงินหยื่นใช้เงินตอนที่เขาเข้าทำงานใหม่ๆ เฉพยนนั้นซื้อรถแลมโบว์กินี ราคา สามร้อยล้านหยวน ซึ่งตอน นั้นเขาคิดว่ามันแพงมาแต่ตอนนี้มันไม่แพงแล้ว

“ร้อยล้านต่อวัน”

เขาอุทานเสียงดัง

แล้วก็กลับมาทําหน้านิ่งแต่เขินอายข้างใน

“งั้นพี่จัดการให้ผมในวันนี้ได้มั้ยครับเพราะผมต้องรีบแล้ว ”

“อ่ออีกอย่างครับพี่ พี่ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณชายนะครับ เพราะ ผมคิดว่าเป็นพี่ของผมอีกคน

เฉินหยางยิ้มให้จอฝานอย่างอ่อนโยน

“เป็นเกียรติมากเลยครับ คุณชายน้อย”

จื่อผ่านลุกขึ้นพร้อมค่านับเก้าสิบองศาให้เฉินหยาง และยิ้ม อย่างดีใจที่เขา คิดว่าตนเองเป็นพี่ชาย จื่อผ่านจึงคิดว่าตลอด ชีวิตนี้จะไม่ให้ใครทำร้ายคุณชายได้

ที่เขาให้ ผ่านเรียกตัวเองตามใจแบบนั้นเพราะว่าซื้อผ่านจะได้ไม่เกร็งกับตัวเองอีกและตอนเด็กๆเขานั้นมักคิดเสมอว่าถ้ามีพี่ ชาย จะได้ช่วยพี่สาวเขานั้นแบ่งเบาภาระได้

จากนั้นเขากำลังกลับโรงเรียนได้มีข้อความเด้งเข้ามาว่า

โรงเรียนนั้นหยุดทำการเรียนการสอนเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ เนื่องจากจะมีผู้คณะกรรมการสถาศึกษมาเยี่ยมชมจึงได้มีการ ทําความสะอาดครั้งยิ่งใหญ่

เนื่องจากมหาลัยซานตงเป็นมหาลัยของปักกิ่ง จึงเป็น โรงเรียนขนาดใหญ่จึงต้องใช้เวลานานมากในการทำความ สะอาด

ในใจของเขานั้นคิดว่า ก็ดีจะได้ทำในสิ่งที่พ่อบอกให้ท่า และ เขาคิดว่าควรจะปรับปรุงตัวเองเพื่อไม่ให้พ่อกับแม่ต้องอายที่เรา รวยขนาดนี้ยังจะใช้ชีวิตแบบยาจกอีก เขาจึงคิดว่าพรุ่งนี้คงต้อง ชวนพวก เพื่อนๆ พาไปซื้อเสื้อผ้า

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ