บทที่ 2 คัมภีร์หวง

เฉินหวั่นชิงรู้สึกได้โดยสัญชาตญาณว่าวันนี้เยเทียนดูแปลก อยู่บ้าง สําหรับแปลกตรงไหน ในช่วงเวลานี้ เธอก็คิดไม่ได้มาก ขนาดนั้น

เธอถูกเย่เทียนกอดไว้ในอ้อมอก ในใจเต็มไปด้วยการปฏิเสธ อยากผลักเย่เทียนออกมากๆ

แต่มือของเยเทียนราวกับมีเสน่ห์รัดรึงใจเอาไว้ ทำให้ร่างกาย ทั้งตัวของเธออ่อนยวบออกแรงสักนิดไม่ไหว อยากดิ้นรนออก จากเย่เทียนเดิมที่เป็นไปไม่ได้

“หรือว่าฉันเฉินหวั่นซึ่งต้องมอบความบริสุทธิ์ให้กับคนขี้ขลาด ตาขาวคนนี้จริงๆ เหรอ?”

ตอนที่เฉินหวั่นซิงรู้สึกหมดหวัง ทันใดนั้นรู้สึกว่าแรงกดดันบน

ตัวหายไป

พอลืมตาขึ้น พบว่าเย่เทียนซึ่งไม่รู้ลุกขึ้นยืนไปตรงแต่เมื่อไร กัน ดวงตาใสแจ๋ว เดิมที่ไม่มีท่าทางอัปลักษณ์แบบเมื่อสักครู่ แม้แต่นิดเดียว

เย่เทียนทำหน้าอ่อนโยนมองเธออยู่ “ฉันรู้ว่าในใจเธอไม่ ยินยอม ฉันก็ไม่อยากฝืนใจเธอด้วย พวกเรายังมีเวลาอีกมาก ไม่ ช้าก็เร็วคงมีสักวัน ฉันจะทำให้เธอตกหลุมรักฉันอย่างแท้จริง!”

“ตกหลุมรักนาย?”
เฉินหวั่นชิงพินิจพิเคราะห์เขาแบบแปลกใจอยู่สักพัก ความ รู้สึกที่เจ้าหมอนี่มีกับตัวเองค่อนข้างดีเกินไปแล้วมั้ง?

แต่ว่าเวลานี้เห็นเย่เทียนยืนตัวตรงแนวอยู่ตรงนั้น และมีกลิ่น อายชายชาตรีเพิ่มขึ้นมาอีก เทียบกับภาพลักษณ์หงอยเหงาแบบ เมื่อก่อนแล้วยังดีกว่าไม่รู้สักกี่เท่าจริงๆ

“เขาเหมือนเปลี่ยนไปบ้างจริงๆ…..

เฉินหวั่นชิงแอบคิด กำลังอยากจะพูดอะไรสักหน่อย มือถือ ดังขึ้นกะทันหัน

หยิบมือถือออกไปรับสายโทรศัพท์ที่ด้านนอกเสร็จ ตอนที่กลับ เข้ามาเฉินหวั่นซึ่งก็มีสีหน้าเย็นชาแบบเดิมอีกครั้ง

“ฉันจะออกไปข้างนอก นายอยู่ในบ้านอย่าเที่ยวออกไปมั่ว วอีก”

พูดจบ เฉินหวั่นชิงหมุนตัวออกไป

มองตามเฉินหวั่นชิงจนลับสายตาไป สีหน้าเธ่เทียนค่อยๆ เปลี่ยนไปหนาวเย็น

เย่เทียนมาจากตระกูลใหญ่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งของเมืองหลวง เพียงแต่เป็นแค่คนโดนทิ้งของตระกูลนั้น

ถ้าไม่ใช่เป็นปู่ของเฉินหวั่นซิงเก็บมา เขาคงตายอยู่ข้างถนน

ไปตั้งนานแล้ว

ตอนนั้นเขาหมดอาลัยตายอยาก ไม่ยอมรับความหวังดีของใครทั้งนั้น ไม่รู้อะไรเรียกว่าสำนึกในบุญคุณ แต่กลับทำเรื่อง เหลวไหลไร้สาระที่ทำให้คนผิดหวังออกมามากมาย

ทว่าของเฉินหวั่นชิงกลับไม่ถือสาสักนิด ยังคงยืนกรานยก เฉินหวั่นชิงแต่งงานกับเขา หวังว่าเขาจะสามารถเปลี่ยนแปลงตัว เองได้

เย่เทียนก็คิดว่าตนเองจะใช้ชีวิตอย่างโง่เขลาเบาปัญญาไปได้ ทั้งชีวิต แต่หลังแต่งงานไม่นานนัก เพราะตระกูลเฉินวิจัยตัวยาที่ สามารถพัฒนาร่างกายคนอื่นให้ดีขึ้นมากได้ จึงดึงดูดอิทธิพล ลึกลับคนหนึ่งให้อยากจะได้ไป

เฉินหวั่นชิงเพื่อช่วยชีวิตเขา ต้องมาโดนยิงจนตาย! ตอนนั้นเขาถึงรู้ว่า ใครดีต่อเขาจริง น่าเสียดายที่สายไปเสีย แล้ว

เย่เทียนวิ่งหนีอันตราย แต่ยังคงไม่สามารถหนีพ้นโชคร้ายได้

ถูกศัตรูในชาติก่อนตามฆ่าจนตกหน้าผาสูงไป

ก่อนที่จะตกหน้าผา นอกจากบนตัวศัตรูที่มีสัญลักษณ์หัว กะโหลกแล้ว แม้แต่คนที่ผลักเขาลงหน้าผาหน้าตาเป็นอย่างไรก็ ยังไม่รู้!

แต่เดิมทีเขาที่ควรจะตาย กลับมีชีวิตอยู่ต่ออย่างปาฏิหาริย์

ทั้งยังได้รับโชคดีไม่ธรรมดาบางอย่างด้วย

ตระกูลเฉินสูญสลาย ภรรยาเสียชีวิต เย่เทียนสำนึกตัวอย่าง ฉับพลัน แต่กลับสายไปเสียแล้ว
หลังจากนั้น ในใจเย่เทียนคิดเพียงการแก้แค้น ไปเที่ยวเร่ร่อน ต่อสู้ชีวิต ในโลกทหารรับจ้าง อาศัยเพียงสัญลักษณ์รูปหัว กะโหลกในความทรงจำอันนั้น อยากจะหาอิทธิพลลับเบื้องหลังที่ ฆ่าเฉินหวั่นซิงตายให้เจอ

เวลาผ่านไป ปี เขาทุ่มเทต่อสู้อย่างห้าวหาญ กลายเป็นผู้ แข็งแกร่งระดับฟ้าของบนโลกชั้นนำ

คนที่เขาฆ่ามาหลายปีนี้ แทบจะมีรอยสักหัวกะโหลกกันหมด แต่อิทธิพลลึกลับคนนั้นสรุปมีที่มาอย่างไรกันแน่ ยังคงหา เบาะแสไม่เจอเลยสักนิดเดียว

เพราะเหตุนี้ยังยั่วยุศัตรูกลุ่มหนึ่งเข้าแล้ว สุดท้ายถูกฝังอยู่ใน ท้องทะเล

นึกถึงเรื่อง ในอดีต บนตัวเเทียนประกายจิตอาฆาตแค้น

มหาศาลขึ้น กุมหมัดทั้งคู่ไว้แน่นจิกเข้าเนื้อยังไม่รู้สึกตัวสักนิด “ดีที่ฉันเกิดใหม่อีกครั้ง เรื่องเศร้าในชาติก่อนจะไม่เกิดขึ้น อีก!”

ตั้งนาน เย่เทียนจึงค่อยๆ ได้สติกลับมา รู้สึกถึงความโชคดี อย่างยิ่งสําหรับการเกิดใหม่ของตนเอง

“ชาติก่อนฉันเร่ร่อนสู้ชีวิตในโลกทหารรับจ้าง ถึงแม้ฆ่าคนไป ไม่น้อย แต่ก็ยังหาเบาะแสไม่เจอสักนิด นี่ได้แต่อธิบายว่า อิทธิพลลึกลับนั้นเข้าครอบครองเหมือนใยแมงมุม กระจายอยู่ทั่ว ทุกที่บนโลก! ความสามารถไกลเกินกว่าจินตนาการของฉัน!”
“ฉันจำเป็นต้องกุมพลังที่มากพอ ถึงจะสามารถหยุดยั้งการ เกิดโศกนาฏกรรมได้

พิจารณามาถึงจุดนี้ เย่เทียนยิ่งรู้สึกเร่าร้อน ลุกขึ้นแล้วรีบไปที่

ร้านยา ใหญ่ที่สุดในเมืองโดยทันที

ในมือเขายังมีเงินไม่กี่พัน เป็นเงินติดตัวที่คุณกำชับมาให้ เขาไว้ใช้ แต่หลังจากซื้อยาชุดหนึ่งแล้ว เขาก็กลายเป็นคน ยากจนโดยสิ้นเชิง ในมือเหลือเพียงเศษเงินไม่กี่ร้อย

“บำเพ็ญฌานไม่ง่าย เพียงแค่ยาก็ต้องจ่ายเงินจํานวนมาก ก้อนหนึ่ง ต้องคิดวิธีหาเงินเพิ่มถึงจะได้!”

เย่เทียนสูดหายใจลึกๆ ไม่คิดมากอีก ต้มยาแล้ว เริ่มบำเพ็ญ ฌานครั้งแรก

ในโลกการต่อสู้ แบ่งเป็นปราชญ์ ฟ้า ดิน ดำ เหลือง ห้า

เขตแดนใหญ่ แต่ละเขตแดนแบ่งออกเป็นสูงกลางต่ำสามระดับ

ย่อยอีก

เย่เทียนในชาติก่อน คือผู้แข็งแกร่งระดับฟ้า เกือบจะอยู่บน ยอดสุดของการต่อสู้

สำหรับแดนปราชญ์ กว่าร้อยปีไม่เคยปรากฏขึ้น เป็นเขตแดน มายาแห่งหนึ่ง

เย่เทียนนั่งสมาธิอยู่บนโซฟา หลับตาสำรวจภายใน ภายใน ทะเลความรู้อันไร้ขอบเขต มีหน้าปกทองอันหนึ่งลอยอยู่ในนั้น

นี่ก็คือการพบโดยโชคชะตาที่เขาได้รับมาเมื่อชาติก่อน เข้าสู่ในทะเลความรู้ของเขามาเอง

โดยผ่านจากหน้าปกอันนี้ เย่เทียนเข้าใจถึงวิธีฝึกฝนชั้นสูง ของคัมภีร์หวงส่วนหนึ่ง

ตอนนั้นที่เขาตกหน้าผาสูง เหลือเพียงลมหายใจเฮือกหนึ่ง บำเพ็ญฌานตามวิธีฝึกฝน ไม่เพียงฟื้นฟูร่างกายตนเองได้แล้ว ยังครอบครองพละกำลังที่ไม่ธรรมดาอีกด้วย

เย่เทียนรู้ว่า หน้าปกที่ลึกลับนี้ ต้องเป็นของล้ำค่ายิ่งใหญ่สิ่ง หนึ่ง เพียงแค่ความสามารถชาติก่อนอ่อนเกินไป จึงไม่มีทาง เข้าใจทะลุปรุโปร่งมาโดยตลอดเท่านั้น

“แกก็เกิดใหม่ตามฉันมาด้วยกันงั้นเหรอ? หรือว่าฉันเกิดใหม่ ได้ เป็นเพราะแกกำลังช่วยฉัน?”

เย่เทียนแอบพูดกับตนเองในใจ แต่หน้าปกทองเหมือนเป็น

ของไร้ชีวิต ลอยอยู่ในทะเลความรู้ของเขาอย่างเงียบๆ ไม่ได้

ตอบสนองสักนิด

สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ครุ่นคิดอีก กินยาเข้าไป กำลังอยู่ในสภาพ บำเพ็ญฌานแบบเงียบสงบ

รอเย่เทียนฟื้นคืนกลับมาจากสภาพบำเพ็ญฌาน ก็เป็นช่วง พลบค่ำของวันต่อมาแล้ว

เขาลืมตาขึ้น ในแววตาลึกเหมือนมีแสงมหัศจรรย์แวบผ่าน
“ในที่สุดก็ควบคุมพละกำลังได้นิดๆ บรรลุฝึกพลังชั้นหนึ่งได้

เย่เทียนพูดพึมพำ กลิ่นเหม็นเน่าซึ่งแพร่กระจายออกมาจาก บนตัว เขากลับไม่ตกใจแต่ดีใจ

นี่คือหลังจากทําเพ็ญฌานครั้งแรก สิ่งปนเปื้อนได้กำจัดออก มาจากภายในร่างกาย ก่อรูปเป็นสิ่งสกปรกที่เหนียวขนาดใหญ่

ถ้าใช้คัมภีร์หวงมาอธิบาย นั่นคือการทะลุผ่านความรู้สึกของ พลังแล้ว เข้าสู่วิถีแล้ว!

ระบบวิธีฝึกฝนบำเพ็ญฌานของเขาไม่เหมือนกับการต่อสู้ แบ่ง เป็นการฝึกพลัง ทำงานขั้นปฐมภูมิ แดนพลังผนึกจินตัน และ เขตแดนอื่นอีกมากมาย

อจะบดขยี้ผู้ เย่เทียนในชาติก่อนเป็นระยะปฐมภูมิสูงสุด พอจะ แข็งแกร่งระดับฟ้าส่วนใหญ่ได้

ฝึกพลังชั้นหนึ่งในตอนนี้ เปรียบเทียบกับนักบู๊ระดับเหลือง

ทั่วไปยังดูยิ่งใหญ่กว่ามาก

เย่เทียนอาบน้ำออกมา รู้สึกถึงพลังแท้นิดๆ ที่ไหลเวียน ภายในร่างกายไม่นิ่ง มุมปากฉีกขึ้นนิดหน่อย

แบฝ่ามือออก กลางฝ่ามือมียันต์สีเหลืองเพิ่มมาอันหนึ่ง

ยันต์สีเหลืองเป็นตอนที่เขาบำเพ็ญฌานวาดลงไปด้วยตัวเอง มีสรรพคุณป้องกันตัว ระดับการป้องกันไม่สูงมาก และทำได้ เพียงกันกระสุนครั้งเดียวเท่านั้น เป็นของที่เอามาให้เฉินหวั่นชิงใช้ป้องกันตัว
กวาดตามองในห้องรับแขกรอบหนึ่ง พบว่าเฉินหวั่นซึ่งไม่ได้ กลับมาหนึ่งวันหนึ่งคืน

“หรือเป็นเพราะเรื่องเมื่อวานนี้ เลยไม่กล้าเจอหน้าฉัน?”

เย่เทียนแอบคิดในใจ กลอกลูกดาวนรอบหนึ่ง หยิบมือถือ ออกมาต่อสายไปหาเฉินหวั่นชิง

ตามจีบสาว ก็ต้องทำหนังหน้าหนาเข้าไว้ ตามซื้อไม่เลิก

โทรศัพท์ติดอยู่พักหนึ่งถึงมีคนรับสาย เสียงพูดของเฉินหวั่น ชิงที่เหนื่อยล้าเล็กน้อยลอยมา

“มีธุระเหรอ?”

“เอ๋……ไม่มีธุระอะไร แค่เห็นเธอไม่ได้กลับมาทั้งคืน เป็นห่วง เธอนิดหน่อย……..

เย่เทียนพูดอย่างกระอักกระอ่วนอยู่บ้าง นึกถึงตัวเขาในสอง

ชาติ ยังไม่มีประสบการณ์ตามจีบสาวอะไรนัก

“นาย……

ในสายโทรศัพท์ทางนั้นเฉินหวั่นชิงลังเลครู่หนึ่ง ในที่สุดถอน หายใจไปทีหนึ่ง น้ำเสียงเศร้าสลด

“ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลประชาชนเจียงหนุน นายเข้ามาเถอะ นี่ อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่จะเจอคุณปู่ของฉันแล้ว……

“คุณปูนอนโรงพยาบาลแล้ว?”

ในใจของเย่เทียนเต้นตุบตับมาเล็กน้อย ชาติก่อนเขาไม่รู้จักบุญคุณใหญ่หลวงของผู้อาวุโส กลับมาเกิดใหม่จึงตระหนักได้ว่า อะไรเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

ได้ยินว่าเข้าโรงพยาบาล เย่เทียนไม่กล้าซักช้า วางสาย โทรศัพท์ลง รีบมุ่งหน้าไปโรงพยาบาลอย่างไม่ยอมหยุดพัก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ