บทที่ 10 หัวแตกเลือดสาด

เหลียงเยวหรูที่กำลังคุยได้ดีกับเย่เทียนพอได้ยินเสียง ก็หัน หน้ามองไป เห็นผู้ชายรูปหล่อที่ใส่ชุดลำลองคนหนึ่งเดินมาช้าๆ

ผู้มาเยือนใบหน้าขาวผ่อง ในมือถือเบียร์ไว้ขวดหนึ่ง ตอนเดิน เข้ามา บนตัวมีกลิ่นแอลกอฮอล์ผสมกับน้ำหอมแบบเข้มข้น กลิ่น ซึ่งมาก

เหลียงเยวหรูขมวดคิ้ว ทนไม่ไหวต้องโบกมือแล้ว ไล่กลิ่น เหม็นหิ่งในอากาศไป

ชัดเจนมาก เธอรู้จักกับอีกฝ่าย บนใบหน้างดงามเผยสีหน้า หมดความอดทนนิดๆ

“ฉันอยู่ที่ไหนเกี่ยวอะไรกับนายซุนปืนด้วย?”

“ไม่เกี่ยวกันจริงๆ ฉันแค่คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงตัวคนเดียววิ่ง มาสถานที่แบบนี้คงไม่ค่อยเหมาะเท่าไร

ซุนปืนอึ้งทึ่ง ถูจมูกอธิบายแบบกระอักกระอ่วน สายตาย่อมตก อยู่บนตัวเย่เทียนที่อยู่ข้างเหลียงเยวหรูเป็นธรรมดา

เขาได้ยินคนอื่นรายงานถึงรีบร้อนเข้ามา

เหลียงเยวหรูมีสถานะอย่างไร ซุนปืนรู้ชัดแจ้ง นั่นเป็นเจ้าหญิง ในวงนี้ของพวกเขาเลยนะ!

ขอเพียงเป็นคนที่สามารถแฝงตัวมาในวงการนี้ของพวกเขาได้ไม่มากก็น้อยล้วนมีความคิดต่อเหลียงเยวหรู

เขาซุนปืนก็คือหนึ่งในนั้น ตอนนี้เห็นผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งใกล้ชิดนางฟ้าของตนเอง ขนาดนี้ ชั่วขณะนั้นระแวงขึ้นมาแล้ว

“เยวหรู นี่ ใครกัน? ก่อนหน้านี้ทำไมไม่เคยเจอ?”

ยังไม่รอให้เยเทียนเอ่ยปาก เหลียงเยวหรูดวงตาประกาย แวววาว กอดแขนเย่เทียนไว้โดยตรง

“เขาคือแฟนของฉัน! ไม่มีธุระอะไรนายก็รีบไปเถอะ! อย่ามาร บกวนพวกฉันออกเดต!”

“แฟน?”

ซุนปืนสีหน้าอึมครึม ปฏิกิริยาแรกก็คือเป็นไปไม่ได้

ส่วนเหลียงเยวหรูขยับไปข้างหูเยเทียน ใช้เสียงที่มีแค่สองคน ได้ยินอธิบาย “เย่เทียน เจ้าหมอนี่น่ารำคาญจะตายแล้ว ขอร้อง

นายช่วยฉันหน่อยนะ

เสียงเล็กนุ่มนวล ลมหายใจหอมสดชื่น

เย่เทียนเพียงรู้สึกจักจี้ที่คออยู่บ้าง บวกกับเหลียงเยวหรูกอด เข้ามา ทำให้แขนข้างหนึ่งของเขาแนบอยู่กลางส่วนอ่อนนุ่ม

โดยตรง รสชาติของมัน มหัศจรรย์จนพูดไม่ถูกเสียจริง

ฟังคำพูดเหลียงเยว่หรูอีก เย่เทียนหัวเราะเงียบๆ พยักหน้า เบาๆ
สาวงามมาขอร้องเองถึงที่แล้ว ย่อมต้องช่วยสักหน่อย

ส่วนซุนปืนมองท่าทางใกล้ชิดปานนี้ของสองคน สีหน้าอึมครึม ลงไปมากที่สุด พินิจพิเคราะห์เยเทียนรอบหนึ่งอย่างละเอียด

ใส่ชุดลำลอง แต่งตัวถือว่าสะอาดดี แต่ในความคิดเขา กลับ ไม่มีอะไรแตกต่างกับสินค้าข้างถนน

ชั่วขณะนั้น ซุนปืนยังคงหัวเราะ

“เยวหรู เธออย่าหลอกฉันเลย แค่เด็กเหลือขอคนหนึ่งเอง จะ เป็นแฟนเธอได้ยังไงกัน?

หลังจากหยุดไป เขาพูดต่ออีก “เยวหรู ไม่ใช่ฉันว่าเธอนะ ตอน นี้จิตใจคนในสังคมอันตรายมาก เธออย่าเอาแต่คบเพื่อนที่ไม่รู้ หัวนอนปลายเท้า ถ้าไม่อย่างนั้นเกิดปัญหาอะไรมาฉันจะอธิบาย กับคุณอาเหลียงยังไงกันล่ะ?”

เย่เทียนที่ตั้งแต่ต้นจนจบกินดื่มดูละครอย่างสงบขมวดคิ้วขึ้น มา ในคำพูดซุนปืนที่ตีวัวกระทบคราดเขาจะฟังไม่ออกได้ อย่างไรล่ะ?

เดิมทีเขาไม่อยากถือสาหาความมากนัก จึงถือโอกาสเมินเฉย เจ้าหมอนี่ไป

แต่ซุนปืนเสนอหน้าเข้ามาเองอย่างน่ารำคาญขนาดนี้ นี่ถ้าไม่ ต่อยสักยกคงผิดต่อคนอื่นเขามาก

“ซุนปิน! หุบปากเน่าของนายซะ!”
แต่น่าเสียดาย เยเทียนยังไม่ทันได้เอ่ยปาก เหลียงเยว่หรูก็พูด อย่างโกรธเดือดดาล “เยเทียนเป็นคนยังไง ฉันรู้ดีที่สุด ดีกว่า นายพันหลายเท่า นายรีบไปเลย ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย”

ซุนปืนเห็นเหตุการณ์ มองเหลียงเยวหรูด้วยท่าหน้าไม่อยาก เชื่อ ในใจพรั่งพรูความคับข้องใจที่พูดยากขึ้นมา

คนเหลือขอนี้ ยังดีกว่าเขาได้พันล้านเท่า? หรือว่าตนเองแย่ ขนาดนี้จริง? แม้แต่เจ้ายาจกยังเทียบไม่ได้?

ซุนปืนยิ่งคิดยิ่งโกรธ แต่ยังรักษาสติสัมปชัญญะพอสมควร พุ่ง เป้าโจมตีไปที่เยเทียนโดยตรง

“นายชื่อเย่เทียนงั้นเหรอ? อยู่ที่ไหน? ฉันอยู่เจียงหนันถือว่า กว้างขวางมาก แต่ว่านายดูไม่คุ้นมากเลย? ที่บ้านทำอะไร?”

เวลานี้ เย่เทียนเอ่ยปากแล้ว “ผมแค่คนเร่ร่อนคนหนึ่ง คุณชาย

ปืนไม่รู้จักผมย่อมเป็นปกติมาก

คนเร่ร่อน?

พอซุนปืนได้ยิน อารมณ์บนหน้าเปลี่ยนไปยอดเยี่ยมขึ้นมา ทันที มองเขาถูกเหลียงเยวหรูโอบไว้ ทันใดนั้นพูดเยาะเย้ย ถากถาง “โอ๊ะ รู้สึกว่ายังเป็นเด็กเลี้ยงด้วยนี่! ดูไม่ออกเลย คืน หนึ่งราคาเท่าไรนะ? นายคงไม่ใช่เด็กนั่งโต๊ะมาใหม่ของผับนี้ หรอกมั้ง?”

ขณะพูดอยู่ เขาหัวเราะฮาๆ ไม่หยุด ถ้าเมื่อสักครู่เป็นการตีวัว กระทบคราด ตอนนี้ก็คือพูดว่าเย่เทียนเป็นผู้ชายขายบริการอย่างโจ่งแจ้ง!

หลังจากพูดคำนี้ออกมา เหลียงเยวหรูยิ่งโมโห อตลุกยืนขึ้น

มาไม่ได้ โมโหจนดวงตาแดงก่ำแล้ว “ซุนปืน นายไม่จบ ใช่ไหม! นายรีบไปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉัน จะให้พี่ซูเข้ามาไล่นาย!”

“คนที่ต้องไปไม่ใช่ฉัน แต่เป็นเขาสิถึงจะถูก!”

ซุนปืนที่เย่เทียน ปฏิบัติต่อเย่เทียนแบบเป็นคนไม่สำคัญถึงที่ สุด ใช้น้ำเสียงออกคำสั่งพูดว่า “ไอ้หนุ่ม นายไม่คู่ควรกับเยวหรู ไปเถอะ อย่ามาขวางตาแถวนี้

เย่เทียนสนุกแล้ว พลันถามว่า “นายมีสิทธิ์อะไรไล่ฉันไป?”

“ไม่มีสิทธิ์อะไร ก็แค่เห็นนายแล้วไม่พอใจเท่านั้นเอง” ซุนปืน เยาะเย้ย

มุมปากเย่เทียนวาดรอยยิ้มขึ้น มองเขาด้วยความสนใจ “นาย เห็นฉันไม่พอใจ ยังอยากไล่ฉันมันเหตุผลอะไร? ในโลกนี้ยังมีกฎ แบบนี้ด้วย?”

ซุนปืนชายตามองเขาอย่างเหยียดหยาม ดื่มเหล้าไปอีกหนึ่ง แบบสบายๆ “ถูกต้อง ที่แห่งนี้ คำพูดของฉันก็คือกฎ สรุปนายไป ไม่ไป?”

เดิมทีเย่เทียนไม่ได้ขยับ กอดหน้าอกเอาไว้ นั่งอยู่บนโซฟา อย่างสงบ
“ถ้าฉันไม่ไปล่ะ?”

“ไม่ไป?”

ในดวงตาซุนปืนมีแววเดือดดาลแฉลบผ่าน “ไอ้หนุ่ม แกรู้ไหม ว่าฉันเป็นใคร? พ่อฉันเป็นประธานของบริษัทก่อสร้างเทียนเฉิน มีความสัมพันธ์สาบานเป็นพี่น้องกับลูกพี่แก๊งไผ่เขียวอิทธิพล ใต้ดินของเจียงหนัก!!

“ถ้าแกผิดใจฉันล่ะก็ ฉันทำให้แกอยู่ที่เจียงหนันไม่รอดได้!”

“เก่งกาจขนาดนี้? ฉันกลัวอยู่หน่อยๆ ซะแล้วสิ!!

ดวงตาเย่เทียนหรี่เป็นเส้น เดิมทีวันนี้เขาไม่ใช่จะอารมณ์ดี มากนัก เจ้าหมอนี่ยังมากวนใจไม่เลิก เห็นเขาเป็นคนอ่อนแอจน ใครมารังแกก็ได้จริงๆ เหรอ?

ซุนปืนได้ใจหัวเราะเสียงดัง คิดเองว่าหลังจากบอกสถานะออก

ไปแล้ว เจ้าหนุ่มนี้ต้องหวาดกลัวแน่

จึงไม่เห็นเย่เทียนอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย พูดจานิ่งเฉย “รู้จัก กลัวแล้วงั้นเหรอ? ฮ่าๆ เห็นแกสภาพโง่เง่านี้ เดาว่าแกคงไม่กล้า ไม่เชื่อฟังฉัน รีบไสหัวไปเถอะ ต่อไปเจียมเนื้อเจียมตัวบ้าง ไม่ใช่ ใครที่แกจะยั่วโมโหได้หมด!!

หลังจากเขาพูดจบลง เย่เทียนค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เหมือนคิดจะ ออกไปจากที่นี่จริงๆ

เหลียงเยวหรูสังเกตถึงการกระทำของเขา ในดวงตาประกาย ความผิดหวังนิดๆ หรือว่าเธ่เทียนก็กลัวซุนปืนคนนี้?
ซุนปืนเห็นเข้า หัวเราะได้ใจเพิ่มขึ้น

อดไม่ไหว ใช้หางตากวาดตามมองเหลียงเยวหรู ความหมาย นั่นคือกำลังบอกว่า ดูสิ เจ้าหมอนี่เป็นพวกขี้ขลาดคนหนึ่ง มี เพียงผู้ชายแบบฉันนี้ ถึงคู่ควรกับสถานะของเธอ! ส่วนในตอนนี้ ทันใดนั้นเย่เทียนยกขวดเหล้าเปล่าขึ้น เล็งไปที่

ศีรษะของซุนปืน ฟาดลงไปอย่างแรงแล้ว

ปัง!

ขวดเหล้าแตกละเอียด เศษแก้วแตกกระจาย ศีรษะซุนปืนแตก ออกในที่เกิดเหตุ!

“อ่า………วฉัน……..

ซุนปินอุดศีรษะที่เลือดไหลไม่หยุดเอียงล้มลงบนพื้น ร้องเจ็บ ปวดติดกัน

บนหน้าเปเทียนมีรอยยิ้มที่ไม่มีพิษภัย เดินมาตรงหน้าซุนปืน จ้องมองเขาจากบนลงล่าง ราวกับมองดูคนชั้นต่ำ

“ตอนนี้ ฉันไม่เพียงผิดใจแก ยังทําหัวแกแตกเลือดสาดอีก ด้วย แกจะทำอะไรฉันได้?”