บทที่6
ขยายกิจการ
หลังจากที่พากับซื้อของเสร็จก็ได้ยืนรองเท้าให้เพื่อนๆเปลี่ยน
พร้อมกัน
“พี่หยาง แกไปเอามาจากที่ไหนมากมายกันนะ”
หลง พูดพร้อมมือถือรองเท้าด้วยความแปลกใจ
“พวกนายไม่ต้องไม่ต้องห่วงหรอกน่ะ นี่เป็นเงินที่พ่อกับแม่ฉัน ส่งมาให้เป็นของขวัญวันเกิดนะ
เขาพยายามทำตัวนิ่งๆไว้เพื่อไม่ให้ทุกคนสงใส
แล้วนายเอามาใช้แบบนี้จะไม่เป็นอะไรเหรอ”
ฟานเออร์กาม
“พวกเรารู้ว่านาย อยากจะซื้อของให้พวกเราแต่มันมากเกินไป
หลี่โถวพูดเสริม
“ไม่เป็นไรหรอก จริงๆแล้วบ้านฉันก็มีเงินบ้างแต่ที่ทำแบบนี้ เพราะฉันอยากหาเพื่อนที่ดีน่ะ”
เมื่อทุกคนฟังที่เขาพูดจบก็กอดเขาแน่นมากจนหายใจไม่ออก
“อๆๆ ไอ้หยาบ้า ถึงนายจะจนหรือรวยฉันก็คบกับนาย นิสัยอยู่ดี ”
ฟานเออร์เอ่ยขึ้น และทุกคนก็ร้องไห้ตามๆกัน
“งั้นพวกเราไปกินอาหารที่ถนนเทียนทางดีมั้ย”
หลี่โถวพูดขึ้นมา
“งั้นเดียวฉันเลี้ยงเอง”
หลงอี้เสริม
“ดี แต่ก่อนจะไปเรามาใส่รองเท้ากันดีกว่า”
ฟานเออร์พูดแล้วหยิบรองเท้าขึ้นมา
จากนั้นก็ไปขึ้นแท็กซี่ไปที่ถนนเทียนทาง
ในใจของเฉินหยางตอนนี้เขาคิดว่ามีเพื่อนดีๆเป็นแบบนี้นี่เอง
เมื่อถึงถนนเทียนทางก็ได้ไปที่ร้านอาหารเวียนหยวน เป็นร้าน ที่มีอาหารราคาน่าจะต่ำที่สุดในย่านการค้าจึงทำให้มีนักเรียน นักศึกษาลูกเศรษฐีมาที่ร้านนี้บ่อย
เมื่อกำลังจะเดินเข้าไป
พนักงานก็ได้ขอเช็คยอดเงินบัญชีเพื่อให้แน่ใจว่าทุกคนจะมี เงินจ่ายแแน่นอน
เมื่อกำลังเช็ดเงินทั้งสามคนเสร็จทำให้พนักงานคิดว่าคงจะมีเงินจ่ายอยู่เมื่อเดินมาที่เขาพนักงานก็ลังเลที่ว่าจะเช็คดีมั้ย
แต่ก็ไม่ทันทีพนักงานจะขอดูเขาก็ยื่นบัญชีในโทรศัพท์ให้ เพราะเขาโกรธมากที่มีคนมองเหยียดเขาอีกแล้ว
เมื่อพนักงานเห็นตัวเลขของเงินในบัญชีเขาก็รีบก้มคำนับเก้า
สิบองศาทันที
“เชิญค่ะ ท่านผู้มีเกียรติ”
พนักงานพูดอย่างเก่งๆกังๆ
กริ๊งๆกริ๊งๆ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“สวัสดีครับ คุณชายน้อยพอดีว่าผมนั้นได้ทำการคุยเรียบร้อย
แล้ว ไม่รู้ว่าพอจะมีเวลาว่างมั้ยครับ”
ในสายเป็นเสียงจื่อผ่าน
เขาจึงคิดว่าคงจะเป็นเรื่องภูเขาครึ่งลูกนั้นแน่ๆ
“เอ่อว่างครับ”
“เดี๋ยวผมไปหาเดี๋ยวนี้เลย”
เมื่อพูดจบก็วางสายไป
“ใครโทรมาเหรอ”
หลง ถาม
“พวกนายขึ้นไปก่อนเลยน่ะพอดีมีธุระด่วนถ้าฉันไม่มาสักทีก็ กลับกันก่อนได้เลย”
เขาพูดจบก็รีบเดินออกไปทุกคนต่างยืนงงทำได้แค่เดินขึ้นไป
พอเขาลงมาเสร็จก็ได้ทำการจ่ายเงินให้เพื่อเป็นเงินหนึ่งแสน หยวน แล้วบอกว่าให้เสิร์ฟอะไรก็ได้ให้พวกเขา
แล้วรีบเดินออกไป ตรงไปที่เทียนทางสปา
เมื่อถึงเทียนทางสปาก็ได้เดินเข้าไปทันทีรอบนี้ไม่มีใครขวาง ทางเขาดูเหมือนจื่อผ่านจะสั่งการให้ทุกคนปฏิบัติกับเขาแบบที่ดี
ที่สุด
“มาแล้วหรือครับ”
“เชิญนั่งครับ”
จื่อผ่านพูดอย่างเป็นธรรมชาติ
และมีชายแก่ๆอีกสองคนนั้นก้มคำนับให้แก่เขา
“เชิญตามสบาย”
เขาเอ่ยขึ้นเพราะเห็นว่าชายแก่สองคนไม่ยอมหยุดกันสักที
เมื่อเขาบอกชายแก่สองคนนั้นก็เงยขึ้นแล้วนั่งลงด้วยท่าทาง
หวาดกลัวนิดๆ
“เท่าไรครับ”
เขาพูดอย่างไม่อ้อมค้อม
“ไม่รู้ว่าจะแพงเกินไปหรือเปล่า”
ชายแก่คนข้างซ้ายพูดด้วยความเกร็ง
“ราคาตกอยู่ที่ประมาณร้อยล้านหยวนครับ”
ขายแก่อีกคนเสริม
“พี่ฝาน จัดการให้ผมหน่อย
เขาหันไปหาอผ่านแล้วแล้วบอก
จื่อผ่านพนักหนึ่งครั้งถือเป็นการตอบรับ
เมื่อทำธุระเสร็จแล้ว
เขาได้บอกจอฝาน ให้เตรียมที่พักไว้ให้เพราะว่าเขานั้นอยาก พักเหลือเกิน
ทางฝั่งเพื่อนๆ
“นี่พี่หยางคงไม่มาแล้วมั้ง”
หลง พูดขึ้น
“งั้นกลับกันเถอะเพราะว่าเฉินหยางบอกว่าถ้าเกินหนึ่งชั่วโมง
ให้กลับเลยไม่ใช่เหรอ”
งั้นพวกเราไปเช็คบิลกันเถอะ”
หลง พูดอีกครั้ง
พวกเขาเดินลงไปถึงเคาร์เตอร์
“เดินทางปลอดภัยนะคะ”
“ขอบคุณที่มารับประทานอาหารนะค่ะ”
พนักงานที่เคาวเตอร์พูดขึ้น
“อะ…อะไรนะครับ พวกเรายังไม่ได้จ่ายเงินกันเลยนะครับ”
หลี่โถวพูดเสียงดัง
“ชวู่….”
ฟานเออร์ทีเสียงเบาๆ ใส่หลี่โถว
อ่อ เพื่อนที่มากับพวกคุณจ่ายให้เรียบร้อยแล้วค่ะ”
พนักงานพูดขึ้นด้วยหน้าตายิ้มแย้ม
ทั้งสามคนมองหน้ากันไปมาอย่างงง
แล้วเดินออมาจากร้านอาหาร
“นี่ฟานฟาน ลองโทรหาหยางหยางดูหน่อยว่าใช่เขาหรือ เปล่า จ่ายเงินให้เรา
“เพราะมันแพงมากเลยน่ะที่เรากินไปนั้น
หลง พูดขึ้นอย่างร้อนใจ
กดด ตุ๊ดดดดด
‘ขอโทษค่ะสายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้
กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ
“ไม่รับอะ”
ฟานเอ๋อพูด
“ซึ่งมันเหอะเดียวค่อยถามวันหลังก็ได้”
“ถ้าใช่เรา ก็แค่คืนเงินให้หยางหยาง”
หลี่โถวพูดขึ้นด้วยใจกังวล
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ