บทที่2
พี่บอกว่าบ้านเรารวยมาก
ครงๆๆๆกริ๊งๆๆๆ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
เขาจึงกระเด้งตัวเองลุกขึ้นเพราะว่าพ่อแม่โทรมา ให้ไปที่ต่าง
ประเทศ
เพราะว่าวันนี้เขาอายุครบยี่สิบปีแล้ว
วันนี้เป็นวันหยุดจึงทำให้ในห้องไม่มีใครอยู่ในห้องส่วนหลี่โก
วกับหลงอี้นั้นไปช่วยฟานเออจัดงานวันเปิดให้เขา
เมื่อมองที่เบอร์เห็นเป็นเบอร์ของพี่สาวอย่างเฉินหมิ่น
จึงรีบรับ
“ไงไอ้น้องชาย รับเร็วจังน่ะ….
เฉินหมิ่นยังพูดไม่ทันจบเขาก็พูดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“พี่พี่ พ่อแม่ให้ผมไปอยู่ด้วยแล้วใช่มั้ย”
เขาพูดอย่างตื่นเต้น
“เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก”
เฉินหมิ่นพูดขึ้นมาทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉินหยางเที่ยวเฉ่าลงทันที
“นี่แต่จะบอกอะไรให้ พวกเราน่ะรวยมากๆเลยนะ
เฉินหมิ่นพูดขึ้นเรียบๆ
“พี่พูดอะไรของพี่”???
คำพูดของเฉินหยื่นทำให้เขางง
“งั้นต่อจากนี้แกฟังอย่างเดียวนะไม่ต้องพูด
เฉินหมิ่นสั่ง
“อาหะ”
เฉินหนางก็ได้แต่ตอบรับ
จากนั้นเดินหนก็เริ่มอธิบาย
“คืออย่างงี้น่ะ ครอบครัวเราน่ะรวยมาก ทำให้พ่อกับแม่น้อง การให้เรามีความรับผิดชอบ ก็เลยส่งให้พวกเราเนี่ยดูแลตัวเอง ตั้งแต่สี่ขวบ อาจจะดูโหดร้ายหน่อยก็เถอะ
จําได้มั้ยที่ตอนฉันอายุสิบแปดพ่อก็ให้ฉันที่ต่างประเทศเพื่อ ช่วยบริหารธุรกิจ แต่ว่าจริงๆแล้วเรื่องนี้พ่อคิดว่าจะบอกแกนอน เรียนจบ แต่ฉันได้รับรายงานว่า แกเจอเพื่อนแกล้งฉันก็เลยบอก แกก่อน เพราะว่าฉันไม่อยากเห็นใครแกล้งนายอีก ”
เมื่อเฉินหยิ่มอธิบายจบ เขาก็ได้แต่นั่งนิ่ง
“พอลืมบอกไปถ้าแกไม่เชื่อวันนี้แกไปที่ย่านการค้าถนนเทียนทาง ไปหาผู้จัดการสื่อผ่าน แล้วเดียวฉันจะบอกกับเขาไว้ให้
“อ่อ แล้วเงินก็ไม่ต้องห่วงหรอกนะเดียวฉันจะโอนไปให้
จากนั้นไม่รอให้เขาพูดก็วางสายไปแล้ว
เขารู้ว่าพี่สาวของเขานั้นเอาแต่ใจ
แต่ก็เป็นคนที่คิดถึงใจเขาที่สุด
สุดท้ายเขาก็ได้เขาใจทันทีว่าเพราะอะไรทำไมต้องรอเรียนจบ เพราะเขาผู้ชายที่จะนำตระกูลคนต่อไปนั้นเองหรือเปล่านะ
แต่เขาก็ยังไม่อยากจะเชื่ออยู่ดี
ติง ติง
เสียงข้อเข้าเขาจึงเปิดดู
มียอดเงินห้าสิบล้านเข้าบัญชีของคุณ
เฉินหยางองในทันที
จากนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าพี่ยอกให้ไปหาคนที่ชื่อลู่จื่อผ่าน ที่ถนน
เทียนทาง
เขาจึงรีบแต่งตัวแล้วออกเดินไปยังถนนเทียนทางทันที
เมื่อถึงหน้าถนนเทียนทางแล้วนั้นก็ได้ส่งข้อความหา พี่สาว
“พี่หยืน ตึกไหนอ่ะ”
เขาถาม
“ตรงไปจะมีป้ายเขียนว่าเทียนทางสปา ”
เงินหยื่นตอบ
เขาได้มุ่งหน้าไปที่ เทียนทางสปาทันทีพอถึงก็กำลังจะเข้าไป
ข้างใน
ผู้หญิงที่อยู่ตรงเคาร์เตอร์ บอกให้เขาหยุด “หยุดเดี๋ยวนี้ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณมาทำอะไรค่ะ”
เธอเอ่ยขึ้น และเขาก็รู้ว่าสายตาแบบนี้คือสายตาอะไร เป็น สายตาที่มองอย่างเหยียดหยาม เขามาตั้งแต่เด็ก แต่เจ้าซินแล้ว จึงไม่สนใจไยดีและพูดด้วยเสียงที่ราบเรียบว่า
“ฉันมาหาคน”
เฉินหยางพูด
“มาหาใครล่ะ”
พนักงานพูดขึ้นอย่างเสียงดัง
และมีคุณชายคนหนึ่งกำลังเดินเข้าแล้วพูดว่า
“ซินซิน เป็นอะไรเหรอถึงได้ เสียงดังขนาดนี้”
“ก็ไอ้คนจนนี่สิค่ะ บอกว่ามาหาคน ไม่รู้ว่ามาหาใครค่ะ”
ชน นพูดขึ้น
“เอ่อ ไม่ทราบว่าคุณคนจนมาหาใครเหรอครับ
เขาพูดด้วยความสุภาพแต่แฝงไปด้วยความเหยียดหยาม
“ฉันมาหา ลู่จื่อผ่านน่ะ ”
เฉินหยางพูดขึ้นทำให้ทั้งคนสะดุ้งขึ้น ทำให้เฉินหยางไม่เข้าใจ
จู่ๆพวกนี้ก็หัวเราะเยาะเขา
“มาหาท่านผู้จัดการ”
แต่ทั้งสองคนยังหัวเราะต่อไปและจีนเทียนก็ได้ค่อยไปที่ปาก
ของเขาทันที
เฉินหยางงงว่าต่อยตนทำไม แต่ก็ไม่ได้ต่อยกลับเพราะว่าวันนี้
มาธุระสำคัญ
“แกไอ้คนจนออกไปเดี๋ยวนี้
จีนเทียนสั่งและชี้นิ้วออกไป
“ฉันขอโทรศัพท์แปปนึง
จากนั้นเฉินหยางก็เดินไปข้างๆ
“ดูสิค่ะ ยังไม่หน้ามาขอโทรศัพท์อีก”
ซินซินพูดหยาม
ทันใดนั้นเขา ก็ได้เดินกลับมายืนที่เดิมนิ่งและเงียบไม่ไปไหร
“นี่คุณขายจีนสั่งให้ออกไปก็ออกไป ยืนนิ่งอยู่ได้
ชิน นว่า
แหละไม่นานก็ได้มีรถออรุ่นใหม่มาจอดอยู่ตรงหน้าตึก และ คนที่เดินเข้าด้วยความรีบเร่ง
พอเดิมมาถึง จีนเทียนกับซินซินก็ได้มีการโค้งคำนับเก้าสิบ องศา แต่ผู้ชายคนนี้เป็นเฉย แล้วหันไปมองเขา แล้วได้ทำการ โค้งคํานับแบบเดียวกับจีนเทียนทำให้ตนกับเฉินหยาง
“คุณชายเฉิน ขอโทษที่ทำให้ลำบากยืนรอนะครับ พอดีผมไป
ทำธุระนิดหน่อยนะครับ”
เฉินหยางได้แต่พยักหน้า
“เชิญครับ”
เมื่อเข้ามาข้างในแล้วต่างจากด้านนอกมากพอสมควร
ข้างนอกสวยงามหรูหราแบบสมัยใหม่ แต่ด้านในนั้น สวยงาม แบบมุมแต่ละยุคสมัย เมื่อก่อนก็เคยได้ยินมาบางว่าที่นี้สวยงาม ปานเมืองสวรรค์ จึงได้ชื่อว่าถนนเทียนทาง
“เชิญนั่งครับคุณชายเฉิน
จื่อผ่านพูดแบบเกร็งๆ
“ไม่ต้องเกร็งหรอกครับ ผมแค่มาตามที่พี่เท่านั้น
เฉินหยางพูดด้วยความสุภาพ
จื่อผ่านที่คิดว่าเงินหยางอาจจะเป็นแบบเฉินหยื่นก็เลยรู้สึก เกร็งนิดน้อยแต่พอตอนนี้รู้ไม่เหมือนเฉินหยิ่นจึงรู้สึกผ่อนคลาย
“เอ่อ คุณชายเฉิน ท่านอยากจะรู้เกี่ยวกับเรื่องอะไรเชิญถาม มาได้เลยครับ”
จื่อผ่านคิดว่าต้องต้อนรับดีไม่งั้นเฉินหยางอาจจะเอาไปบอก เฉินหยื่นได้ ไม่งั้นเจอบ่นตายแน่
“ผมอยากรู้เกี่ยวกับธุรกิจของครอบครัวขอผมครับ
เขาพูดอย่างเรียบๆเพื่อไม่ให้ดูว่าเขาจะตกใจหรือตื่นเต้นอยู่
“งั้นผมขออธิบายเลยน่ะครับ”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ