บทที่ 28 เจอคนรู้จัก
“ ผู้จัดการเซลอนคะ ขอโทษนะคะ ตอนกลางวัน ฉัน จะเตรียมเข้าประชุมค่ะ!” ยี่หวาถือมาม่าที่ทานเหลือขึ้น มา ทิ้งลงไปในถังขยะ “ ลงไปชั้นฝ่ายบริหาร เพื่อหา ข้อมูลค่ะ ! ”
ได้ยินแบบนี้ฟาโรห์กอดอก มุมปากยิ้มยิ้ม มองแผ่น หลังที่จากไป ดีมาก เธอยังรู้จักปฏิเสธ ไม่อย่างนั้น เขาจะ ไม่ปล่อยเธอไว้แน่
กล้าออกไปทำงานนอกสถานที่กับผู้ชายคนอื่น นอก ซะจาก เธอนับว่าเขาตายแล้ว !
ยี่หวาสามารถรับรู้ได้ถึง สายตาเฉียบคมเหมือน เหยี่ยวของฟาโรห์ ที่ส่งมาจากด้านหลังง ถึงแม้ว่าจะเป็น ด้านหลัง เธอกลับรู้สึกถึงดวงตาคู่นั้น ที่สามารถทำให้คน สั่นสะท้านได้
* ฟาโรห์ ! นี่น่าจะนับว่า ตื่นตระหนกแล้วหนีนะ ? * มองแผ่นหลังของเธอที่หันหลังเผ่นจากไป แล้วพูดกับ ฟาโรห์
หรือว่าเขาเป็นปีศาจร้ายกาจ ? หวา ก็นะ……
“นายควรจะออกไปทำงานนอกสถานที่แล้ว ! รอยยิ้มบนริมฝีปากของฟาโรห์ยิ่งกว้างขึ้นมากกว่าเดิม
“ ไม่เอา ! ” เซลอนหันหลังเดินไปยังห้องทำงาน
ของตัวเอง
ฟาโรห์หมุนไวน์แดงบนมือตัวเอง สูดกลิ่นหอมอ่อนๆ เขาพิงเก้าอี้ไว้ จัดการความคิดของตัวเอง
ดีมาก ในช่วงอายุสามสิบปีของเขา ครั้งแรกที่พบผู้ หญิงอย่างยี่หวาที่ไม่สนใจตัวเอง
เธอดูถูกเสน่ห์และความร่ำรวยของเขา ตอนนี้ ทิ้ง ความสนุกไว้อีกทางหนึ่งไม่พูดถึง แค่ศักดิ์ศรีของผู้ชาย เขาก็ต้องเอาเธอมาให้ได้ ผู้หญิงคนนี้ การแสดงวันนี้ ยัง ดี ปฏิเสธเซลอน ผีลามกตัวนั้น
ยี่หวา !
ดีที่สุด คือ เธอยอมรับชะตากรรมเถอะ ฉัน ฟาโรห์ เรื่องที่อยากจะทำ ยังไม่มีไม่ประสบความสำเร็จ เธออย่า คิดหนีไปจากฉัน
ดวงตาสีดำมีแสงวูบผ่าน ชะตากรรมต่อไปของยี่หวา
ก็กำหนดไว้แบบนี้แล้ว
เขาเอาเธอ !
ยี่หวาวิ่งบาจนถึงฝ่ายบริหาร บีสายตามากมายหลายอย่างมองเธอ ยี่หวารู้สึกถึงแค่ ความอับอาย
ต่อจากนี้ล่ะ ? ตัวเองควรจะทำอะไรบ้าง ?
ตอนที่เอาข้อมูล สายตาของยี่หวาหยุดอยู่บนร่าง ของพนักงานจัดเก็บเอกสาร เดินไปข้างๆเธอ แตะบ่าของ
เธอ “ ช่วยฉันหา………
“ หือ ? ได้ค่ะ !
พนักงานหญิงพูด พร้อมกับหันลับมา ตอนที่เห็น หวา รอยยิ้มบนใบหน้าหายไปทันที เผยสายตาดูถูกออก มา สีหน้าเย็นชาทันที
“ ตอนนี้ ฉันกำลังยุ่ง ไม่มีเวลา ! ” เสียงเปลี่ยน เปลี่ยนไปแบบ 360 องศา
ยี่หวาอึ้งไปสักพัก “ ตอนเย็น ประธานจะใช้เอกสาร
ค่ะ ! »
“ เอาประธานเบ่งฉัน ? ” พนักงานหญิงคนนั้นพูด เสียงเย็น ยื่นเอกสารไปตรงหน้าอย่างเสียมิได้ “ หึ!”
ยี่หวายืนมือออกไปรับ แต่พนักงานคนนั้น จู่ๆก็ลดมือ ลง ยี่หวารับไม่ทัน ตามด้วย เอกสารตกลงไปบนพื้น “คุณก็ไม่ระวังเกินไปแล้วมั้ง ? »
ยี่หวาขมวดคิ้ว นั่งลงจัดการเอกสารบนพื้น รีบกล่าว ขอโทษ “ ขอโทษค่ะ ! ขอโทษค่ะ ! เป็นที่ฉันไม่ได้ตั้งใจ เอง ขอบคุณค่ะ !
เก็บอกสารบนพื้นขึ้นมาอย่างรีบร้อน ใบหน้าแดงก่ำ เพราะความอาย
ฟาโรห์ ยี่หวาก่นด่าในใจ เพราะเขาทั้งนั้นเลย ทำให้เธออยู่ในบริษัทต่ออีกไม่ได้
พนักงานหญิงจ้องเธอ พูดอย่างดูถูกว่า “ เลขายหวา ตอนนี้ คุณเป็นคนดังของบริษัท ไม่ต้องเกรงใจ !
ยี่หวารู้สึกถึงควมเป็นศัตรูของเธอ แค่ก้มศรีษะลง “ ฉันขึ้นไปก่อนค่ะ
ยี่หวาก้มศรีษะก็จะไป แต่กลับชนเข้ากับอกแกร่งของ ใครบางคน จมูกเจ็บมาก เอกสารบนมือตกลงสู่พื้นอีกครั้ง
” ขอโทษค่ะ ! ขอโทษ!
เรนจ์สวมด้วยสูทสีน้ำเงินเข้ม แต่งกายคล้ายหัวหน้า เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาด แขนเสื้อซักจนสะอาด ใกล้กันขนาดนี้ สามารถได้กลิ่นสบายๆบนตัวเขาได้
เพิ่งกลับบริษัท ยังไม่ได้รายงายตัวกับระธาน ก็เจอ คนสวยส่งกอดให้ เรนจิมองผู้หญิงตัวเล็กที่กำลังก้มศรีษะ แล้วยิ้ม “ ไม่เป็นไรครับ ผมช่วยคุณเก็บขึ้นมาครับ !
* ไม่เป็นไรค่ะ ! ขอโทษนะคะ ฉันเก็บเองได้ค่ะ ! ยี่หวานั่งลง
“ ผู้จัดการเรนจิคะ คุณกลับมาแล้วหรอคะ ? พนักงานหญิงเห็นเรนจิ รีบเปลี่ยนน้ำเสียงทันที “ คุณเพิ่ง
ถึงบริษัทวันนี้หรอคะ ?
ยี่หวากำละงเก็บเอกสาร มือใหญ่คู่หนึ่งเข้าสู่สายตา เธอเงยหน้าขึ้นโดยอัตโนมัติ “ ไม่ต้อง ฉัน….
เวลานั้น ดวงตาของยี่หวาเบิกกว้างถึงสุดขีด เกือบจะ ไม่ตกออกมานอกตา คนๆนี้ คนๆนี้ เขาคือ………..
‘ เป็นคุณ ? ” สีหน้าของเธอนิ่งอึ้งไปเลย
เรนจิก็อึ้งเหมือนกัน คล้ายกับจำยี่หวาได้เหมือนกัน ผู้หญิงที่รับตั้งภรรค์เมื่อห้าปีก่อน มีแสงวูบผ่านดวงตา ของเรนจิ เขากระแอมเสียงเบา กระพริบตา “ คุณผู้หญิง ผมรู้จักคุณหรอครับ ? ”
คุณ คุณ คุณลืมแล้ว ? ” ยี่หวาคล้ายจะกรีดร้อง จับ แขนของเรนจิไว้ ตะโกนอย่างตื่นตระหนก “ คุณบอกฉัน มา ว่าเขาอยู่ที่ไหน ? เขาอยู่ที่ไหน ?
” คุณครับ ผมไม่รู้จักคุณ และไม่เข้าใจว่าคุณกำลัง พูดอะไรอยู่ !” เรนจ์ยิ้มอย่างอายๆ ปิดป้งแสงที่วูบผ่าน ในดวงตา เขานึกไม่ถึงว่าจะได้พบยี่หวาอีก
“ เลขายี่หวา นี่เป็นวิธีที่คุณใช่ยั่วผู้ชายหรอ ?” น้ำ เสียงเย็นอย่างดูถูกของพนักงานหญิงลอยเข้ามา “ ง่าย เกินไปไหม ? ”
ยี่หวาจะไปฟังคำพูดดูถูกจากคนอื่นเข้าไปในหูได้ยัง
ไง
พบเรนจ์อีกครั้ง ใจของยี่หวาวุ่นวายยุ่งเหยิงไปหมด คล้ายกับมีลูกไฟยักษ์แตกกระจุยในใจของเธอ แต่ว่าเขา ไม่รู้จักตัวเธอ เขาเป็นคนเดียวที่รู้จักผู้ชายสวมหน้ากาก
ลูชายของเธอ เบาะแสลูกชายของเธอ มีแต่ผู้ชาย ตรงหน้านี้ที่ให้ได้
“ คุณครับ เหมือนกับคุณจำคนผิดนะครับ !” เรน จิลุกขึ้นยืน ยื่นเอกสารให้เธอ “ ผมยังมีธุระ ไปก่อนนะ
ครับ !
พูดจบ เรนจิดึงมือยี่หวาที่ตื่นตระหนกออก หันหลัง
เดินออกไป
จำผิดคน ?
ยี่หวานิ่งไป “ไม่! ไม่ใช่ ! คุณคะ รอเดียว !
เธอจะปล่อยผู้ชายคนนั้น คนเดียวที่รู้ว่าลูกชายของ เธออยู่ที่ไหนไปได้ยังไง ? ” คุณคะ กรุณารอก่อนค่ะ ขอร้องคุณรอเดียวค่ะ !”
“ เรนจิ นายกลับมาแล้ว ? ” ฟาโรห์เห็นเรนจิ รีบ เดินเข้ามาหาอย่างดีใจ ตบบ่าเขา “ ดีมาก ยังแน่นเหมือน เดิม! ”
* ประธานครับ เมื่อกี้นี้ ผมเจอยี่หวาเข้าแล้วครับ ! หากไม่ใช่ว่าเรนจิวิ่งเร็ว น่ากลัวว่า หากถูกยี่หวาเจอ หนีไม่
รอดแน่ !
« หือ ! ” ฟาโรห์นิ่งไป สีหน้าเรียบนิ่งลงมา “ เธอ
เห็นนายแล้ว ? ”
เรนจิพยักหน้า “ ประธาน เธอยังอยากจะถามผม
เรื่อง..…….…….”
ยังพูดไม่ทันจบ ฟาโรห์ก็วิ่งออกไปอย่างกับลม
ประธาน……….
ยี่หวาตามหาร่างของเรนจิทั่วทั้งบริษัท ไปที่ไหน แล้ว ? ไปที่ไหนแล้วล่ะ ?
เมื่อกังวล น้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาไม่หยุด ใบหน้าสวยใสตอนนี้ เจ็บปวดมาก “ คุณเรนจิ คุณอยู่ ที่ไหน ? ”
หาไม่เจอแล้ว ! หาไม่เจอแล้ว !
นํ้าตาที่ปิดบังดวงตา ข้างในดวงตาล็กๆมีความหมด หวังเต็มไปหมด ยี่หวานั่งอยู่ที่มุมบันไดที่หนึ่ง มือสอง ข้างกอดขาไว้ ร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ “ บอกกับฉันว่า เขาอยู่ที่ไหน ? เขาอยู่ที่ไหน ? ”
เสียงพึมพัมเบาๆ แล้วนั่งลงกับพื้น กอดศรีษะร้องไห้ อย่างเสียใจ ร่างทั้งร่างสั่นสะท้าน คล้ายกับรับความ กดดันทั้งหมดไม่ไหวแล้ว
เสียงมือถือดังขึ้นมา แต่กลับไม่สามารถเรียกผู้หญิง ที่นั่งร้องไห้กับพื้นให้ตื่นขึ้นมาได้ มีเสียงร้องไห้ลอยมา จากทาง แต่ว่าเป็นเพราะห่างจากห้องทำงานไกลมาก ไม่มีใครสังเกตุถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทุกอย่างที่นี่
ในห้องกล้องวงจร มือของฟาโรห์ทีกำมือถืออยู่ กำ แน่นขึ้นไปอีก
เขาหาเธอหลายชั้นแล้ว ก็ไม่พบ จึงมาที่ห้องกล้อง วงจรนี้
มองผู้หญิงที่ขดคู้อยู่ในมุมจากหน้าจอ ภายใต้ดวงตา ของฟาโรห์เหมือนมีประกายความอ่อนโยนและความรู้สึก ผิดผ่านไป แต่แค่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้……..
* ประธานครับ ? พนักงานในห้องกล้องวงจรมอง ฟาโรห์อย่างไม่เข้าใจ และไม่รู้ว่าประธานกำลังหาภาพ ไหนอยู่ กลับให้พวกเขาเปิดภาพออกมาให้หมด
ออกไปเหมือนกับลมอีกครั้งหนึ่ง
เมื่อฟาโรห์ปรากฎตัวต่อหน้ายี่หวาอีกครั้ง ก็ผ่านไป สิบนาทีแล้ว แต่เธอยังคงกอดขาร้องไห้อยู่ คล้ายกับอยู่ ในวักษณะนี้นานแล้ว
“ ยี่หวา!” น้ำเสียงทุ้มต่ำและมีความยุ่งเหยิงเล็ก น้อยอยู่ในน้ำเสียงลอยมา ฟาโรห์นั่งลง เงยคางของเธอ ขึ้น นั่นเป็นใบหน้าที่ร้องไห้อย่างเสียใจ ฟาโรห์มองแล้ว รู้สึกว่าในใจปวดหนึบ
สายตาว่านโยบางใบหน้าเด็กที่มีความตายางเธอ ใบหนายหวาซด ขาว จนนาตกใจ เมรบอะไรสัก
อย่าง คล้ายกับเธอหลงเข้าไปอยู่ในโลกแห่งจินตนาการ เสียงแหบแห้ง “ หาไม่เจอ……ฉัน……..ฉันหาไม่
ไม่รู้ว่าเป็นความรู้สึกอะไรอยู่ในใจ ฟาโรห์ถอนหายใจ
* ยี่หวา!” เขาเรียกเธออย่างอ่อนโยน จับมือ ของเธอแน่น “ เฮ้ ยี่หวา !
แม่ง ! เธอร้องไห้จนเป็นลมไปแล้ว !
ฟาโรห์อุ้มเธอขึ้นมา เดินไปยังลิฟท์ส่วนตัวทันที
สี่ โมงเย็น
* ประธานกับเลขายี่หวาทำไมถึงไม่อยู่ ไม่ใช่ว่าจะ ประชุมไม่ใช่หรอ ? ” เซลอนและคนอื่นๆรออยู่ในห้อง ประชุมกันหมด แต่ว่ายังรอไม่ถึงตัวเด่นทั้งสองคน
หรือว่าหนีไปด้วยกันแล้ว ? เซลอนเบะปาก ตามนิสัย ของฟาโรห์แล้ว ไม่น่าจะใช่ !
หรรษา ราชดำริ
แสงอาทิตย์ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา กระทบลงบนใบหน้าของผู้หญิงที่นอนไม่เป็นสุข ขนตายาวของเธอกระ กน้อยๆ
ฟาโรห์รู้ว่าเธอฝันร้ายอีกแล้ว
ในความมืด มีใบหน้าที่สวมหน้ากากสุนัขจิ้งจอกไว้ เขาหัวเราะเสียงเย็น อุ้มทารกคนหนึ่ง จู่ๆก็หายสาบสูญ ไป!
“ อย่าไป ! ” เธอลองยื่นมือออกไปจับ แต่กลับจับ อะไรไม่ได้สักอย่าง
จู่ๆก็มีคนๆหนึ่งเดินเข้ามา ใบหน้านั้น ดวงตาคมเรียว คล้ายเหยี่ยว จับมือของเธอช้าๆ กล่าวว่า “ เธอเป็นผู้หญิง ของฉัน………….”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ