บทที่ 24 ควรเผชิญหน้ายังไง ในคืนนี้ ยี่หวานแนไม่หลับ!

พอใกล้สว่างอุส่าหลับไป พอหลับไปก็ฝันร้าย พระเจ้า ! เธอฝันเห็นผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายที่สวมหน้ากากจิ้งจอกไว้ ฝัน เห็นเขากำลังจูบเธอ เขาจูบอย่างเห็นแก่ตัว แต่เต็มไปด้วย ความก้าวร้าว!

“เอ่อ!ไม่!”ยี่หวาส่ายหัว ส่ายหัวอย่างแรง ไม่ต้องมายุ่ง กับฉัน คุณเป็นใครกันแน่?คุณเอาลูกฉันไปไว้ที่ไหนแล้ว?

บ่นพึมพำ น้ำตาตกอีกรอบ

เธอไม่มีแรงลุกจากเตียง คิดเรื่องเมื่อ 5 ปีก่อนลูกชายที่ ได้เห็นหน้าแค่ครั้งเกียวแล้วโดนคนของเขาแย้งไป แค่รู้สึกว่า ใจเหมือนจะจมลง ค่อยๆจมลงไปทีละนิด

อยู่บนทางส่งเชย์ไปโรงเรียนอนุบาลแต่เช้า

“ม่ามี้ ลุงนกใหญ่เมื่อคืนไม่ได้ออนนะครับ!”เซย์บอกยี่ หวาอย่างผิดหวัง

“บางทีเขาอาจจะยุ่งอยู่!”ยี่หวาพูดอย่างพลางๆ ขอบตา ดำ หนังตาก็บวมเพราะร้องไห้ ไม่มีแม้แต่จิตวิญญาณเลย

เดินเข้าตึกบริษัทธนา ก็เริ่มเผชิญหน้ากับสายตาที่น่า

อายมากมาย

ยี่หวายิ่งไม่มีแรงไปใหญ่ เมื่อวานฟาโรห์จูงมือเธอแล้ว ออกจากลิฟต์ ไล่ไอรดาออกแค่กลัวว่าเธอจะเป็นตัวเอกใน ประเด็นนี้ แต่เธอเสียใจจริงๆ! หัวก็ยังก้มไว้อย่างต่ำ หน้าม้าที่ยาวได้ปิดหน้าไว้ เพราะ ว่าวันนี้มีขอบตาดำเลยปล่อยหน้าม้าลงมา เหลือไว้แค่หน้าที่ ขาว นิ่งดูเหมือนอ่อนแอ เหมือนกาะต่ายน้อยที่หลงเข้ามาใน โลกที่สับสน

ในลิฟต์เต็มไปด้วยคน ต้องรออีกรอบหนึ่ง ยี่หวาถอน หายใจอย่างไร้เรี้ยวแรง แล้วเดินตรงไปที่ห้องน้ำ

ฟาโรห์เข้าไปในตึกแล้วเห็นเงานั้นเดินไปที่บันได รู้สึก ประหลาดใจสักพัก แล้วเดินเข้าลิฟต์ส่วนตัว

ยี่หวาเดินไปถึงชั้นสอง รองเท้าหนังคู่หนึ่งที่เงาเข้าใน สายตา เงยหัวกะทันหัน

“ประ ประธาน

เขามาอยู่ที่นี้ได้ยังไง?

ฟาโรห์ทำหน้าเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ มองไม่ออกว่าอารมณ์

ไหน

มุมปากแสยะขึ้น รูปทรงใบหน้าที่มีเหมือนตะลึง พูด อย่างไม่รีบร้อน “เธอกะจะเดินไปถึงชั้นที่ 66 เลยหรอ?”

หน้ายี่หวาแดงร้อน “ป่าวค่ะ ฉันจะขึ้นลิฟต์จากชั้น6ค่อย

ขึ้นไป !”

“เมื่อคืนไม่ได้นอน?”เขาถาม และได้เห็นขอบตาดำของ

เธอ เธอคิ้วตก รู้สึกอึดอัก ไม่มีใครคนไปนที่โดนจูบแล้ว ประกาศว่าตัวเองเป็นผู้หญิงของเขาแล้วไม่อายเลย อีกอย่าง ถูกจูบไม่ใช่แค่ครั้งเดียว เธอพยายามขยับปากพูด “ประธาน คะ ฉันขอขึ้นไปก่อนนะคะ!”

พูดจบ เธอก็ได้เดินขึ้นบันไดต่อ

ริมฝีปากของเขาขยับอย่างเบาๆ “ผู้หญิง เมื่อคืนเธอค้าง คำอธิบายกับฉันหนึ่งข้อ?”

ยี่หวาเดินผ่านเขา ในใจรู้สึกตื่นเต้น กลืนน้ำลายไปคำ หนึ่ง พยามยามทำตัวปกติ คิดจะเดินผ่านไป ช่วงเดินผ่าน ไหล่ทั้งสองได้เฉียดผ่านกัน จู่ๆเขาก็ได้ยื่นมือคล้องที่เอวของ เธอ

“อ่าว!คุณทำอะ

เขาก็ได้คล้องเอวเธอไว้แล้วเดินไปที่ลิฟต์ส่วนตัว

ยี่หวามองไปที่ทางเดินชั้น2อย่างอัตโนมัติ ดีนะที่ไม่มีคน ถูกเขาลากเข้าที่ลิฟต์ส่วนตัว

“ประธานคะ คุณปล่อยฉันคะ!ไม่งั้รฉันจะเรียกคนแล้ว

นะค่ะ!”

“ร้องสิ!เธอร้องสิ!” เข้าไปในลิฟต์แล้วฟาโรห์ก็ไม่ยอม ปล่อยเธอ”ที่นี่มีกล้องวงจรปิด ถ้าเธอไม่อยากให้คนทั่ว บริษัทเห็นฉันจูบเธอก็อยู่เฉยๆซะ!” “ยี่หวาตกใจกับคำพูดของเขา

ฟาโรห์ปล่อยเธอ ความกว้างที่เล็กน้อยในลิปต์ เขากลับ เลือกที่จะยืนตรงหน้าเธอ มองไปที่ตาเธอ จากที่ลึกมืดมนก ลับเปลี่ยนไป เปลี่ยนเป็นน้ำที่ขาวใสสะอาด เปลื่อนไม่ได้ แม้แต่น้อยนิด

เงียบสงบ เงียบ จ้องมองเธอไว้

สุดท้าย ก็ไม่ได้พูดอะไร

“ประธานคะ คุณจะทำอะไรกันแน่?คุณบอกฉันตรงๆ เถอะคะ!” เธอกลัวมาก หน้าวของเขาในตอนนี้ทำให้เธอรู้สึก แปลกๆ เหมือนตัวเองเป็นคนโง่คนหนึ่ง

“ยี่หวา!” น้ำเสียงผู้ชายที่สะอาดสดใส “เมื่อคืนเธอหนี ไป!ไม่ใช่ว่าลืมแล้วนะ?กับแฟนของเธอใช่ไหม?เธอไม่อยาก เสียเขาใช่ไหม?”

“เอ่อ! “ใจเธอกะตุกทีหนึ่ง เธอไม่ถนัดพูดโกหก พูด โกหกทีหน้าจะแดง แต่ว่าช่วยไม่ได้”อืม!ฉันไม่อยากเสียเขา พวกเรารักกันมาก!”

หน้าเธอแดง ก้มหัวลง กลัวเขาจะรู้ว่าเธอโกหก

ปากของฟาโรห์ก็แสยะยิ้มเยาะเย้ย “ดูเหมือนเธอจะขึ้ ลืมนะ อยู่อย่างสบาย คนเราก็มักชอบลืมความเจ็บปวดเป็น ประจำ กลับไปใช้ชีวิตอย่างปกติสุข ถ้าเป็นอย่างนี้ ก็ควร รักษาความสุขตรงหน้าไว้ใช่ไหม!” อะไรนะ?

ยี่หวาเงยหน้าขึ้นมา ไม่เข้าใจควายหมายของคำพูดเขา สองตาดำขาวแยกออกได้ดีแล้วมองเขาอย่างงง

ฟาโรห์กลับหลบหน้า สายตาที่เร้าร้อนกลับค่อยๆมืดมน

ลิฟต์ขึ้นเร็วมาก ใครก็ไม่ได้เอ่ยปากพูด

ยี่หวาได้ทำลายความเงียบสงบนั้น “ประธานคะ ขอบคุณที่คุณเป็นห่วงคะ ฉันจะรักษาคงามสุขของฉันไว้!

ถึงเธอจะไม่เข้าใจว่าเป้าหมายของเขาคืออะไร แต่เธอก็ จะตอบกลับเขาตามเดิม

“ความสามารถของเธอไม่เลว ฉันหวังว่าอนาคตเธอจะ เป็นเลขาที่ผ่าน!เป็นพนักงานที่ดีของบริษัทธนา!”ก่อนที่ลิฟต์ จะถึงชั้นสูงสุด เขาได้พูดไว้

หลังจากนั้น ระหว่างที่ยี่หวากำลังเหม่อ ฟาโรห์ก็ได้เดิน ก้าวใหญ่ออกจากลิฟต์นั้น

ยี่หวาไม่รูจะทำยังไง มองแผ่นหลังของเขาที่เดินออกไป จู่ๆ กลับรู้สึกว่าร่างที่สูงใหญ่ของเขานั้นช่างเหงาหงอยและ อ่อนแอ ผู้ชายคนนี้นะ ทำงานเหมือนกับเขามงกต!

ในใจยี่หวากลับรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก เพราะไม่รู้ สาเหตุ ยิ่งหงุดหงิดไปอีก เขาหมายถึงเขาจะไม่มายุ่งกับเธอ

ลง อีกหรอ?อย่างนั้นดีแล้ว ขอแค่อย่างนั้นก็ดีแล้ว

ยี่หวาซงกาแฟไปให้ฟาโรห์แต่เขากลับไม่ยกหัวมามอง เธอเลย พูดอย่างเยือกเย็นว่า

“ออกไป!”

ต่อมา ถึงตอนเที่ยง ฟาโรห์ก็ไม่ได้ออกจากห้องทำงาน

เลย

ยี่หวาไม่มีเรี้ยวแรงแต่เช้า ตาของเธอเมื่อยมาก ผลของ การนอนไม่หลับทั้งคืน!

ถึงเวลาอาหารเที่ยง ยี่หวามองไปที่ทำงานของไอรดา

ว่างเปล่า!

แล้วมองดูที่มือของตัวเอง ตุ่มน้ำร้อนยังอยู่ ขนาดทายา แล้วก็ยังไม่หาย

“หวา ไปกินข้าวกัน?”ปั้นชาเดินมา “ถึงเวลาแล้ว!”

เพื่อนร่วมงานมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ ในสายตาเต็ม

ไปด้วยความรู้สึกที่สับสน เธอกับปั้นชาออกมาที จากเดิมที่

โรงอาหารเสียงดังมาก กลับเงียบเหมือนไม่มีคน ต่อมาก็เสียง ดังเหมือนเดิม

“เลขายี่หวา คุณทำงานได้ดีมาก ได้ประธานกับผู้จัด การเลซอล …..… …ผู้ช่วยฝ่ายการเงินโรรันพูดอย่าง

ประชด คําพูดนี้ไม่ใช่การชม แต่เป็นการประชด ยี่หวาจะโง่ยังไง ก็ฟังความหมายของเขาออก

“ฮ่าๆ จริงด้วย เลขายี่หวานี้เก่งจริงๆ! “มีคนแซวขึ้นมา

อีก

ยี่หวาก็รู้ว่า “ความสามารถ สามคำนี้ ออกมาจากปาก พวกเขา ฟังดูแล้วแสบแก้วหู

“หวา ไม่ต้องไปสนพวกเขา พวกเราไปทางนั้นกัน! “ปั้น

ชาดึงเธอไปนั่งที่มุม

“ได้ยินมาว่าเพราะเธอ ประธานกับผู้จัดการเซลอน เกือบตีกันแหนะ….”ในหูเต็มไปด้วยเสียงนินทาของเพื่อน ร่วมงาน ยี่หวากลับนั่งกินข้าวอย่างเงียบๆ

“หวา เธอไม่ต้องสนใจพวกเขา คนพวกนี้โครตน่าเบื่อ เลน! “ปั้นชามองเธอด้วยความห่วงใย

“ฉันไม่เป็นไร!”ยี่หวาส่ายหัว มองแผลที่มือตัวเอง ในใจ คิด น่าจะเป็นเพราะเมื่อวานเซลอนลากเธอจากห้องอาหารต่อ มาฟารห์ก็จับมือเธอไปที่โรงพยาบาล จู่ๆไอรดาก็ถูกไล่ออก เอาเรื่องพวกนี้รวมๆกัน ทุกคนก็มีความคิดของตัวเองแล้ว

“หวา เธอกับประธานไม่มีไรกันใช่ไหม?”ปั้นชาก็เริ่ม ไม่แน่ใจ ขมวดคิ้ว ต่อด้วยส่ายหัว แต่ว่าเอกับประธานก็ดู แปลกๆเหมือยกันนะ!”

“แปลกตรงไหน?”ยี่หวาถามอย่างเบาๆ “ประธานเหมือนจะเป็นห่วงเธอมาก ส่งเธอไปโรง พยาบาลเองด้วย แค่การโดนลวก ให้คนขับรถเอายามาให้ก็ เหมือนกัน แต่ประธานกลับจะพาเธอไปโรงพยาบาลเอง ถึงจะ บอกว่าบาดเจ็บในบริษัท ก็ถือว่าบาดเจ็บเพราะงาน แต่ความ รู้สึกของประธานกลับเกินไปนิด!”

ยี่หวาถอนหายใจยาว เหมือนไม่มีแรง “เธอ ช่างเหมาะ กับการสืบสวนจริงๆ ปั้นชา ฉันยอม เธอจริงๆ แต่ว่าฉันไม่ เข้าใจประธาน ถ้าเธอสามารถรู้ได้ว่าเขาอยากทําอะไร ขอร้องบอกฉันที ให้ฉันรู้ด้วยได้ไหม?”

เอ่อ!ไม่มีไรจริงๆ?

“เธอหวังให้มีอะไร?

“เหอะๆ ฉันก็ต้องไม่อยากให้มีอะไร พวกเราเข้าบริษัท พร้อมกัน เป็นเลขาเหมือนกัน ถ้าเธอมีไรกับประธานจริงๆ งั้น ฉันก็จะได้สบายหน่อย จะได้รู้เรื่องเบื่องหลัง เพิ่มเงินเดือน อะไรก็สะดวกหน่อย! “ปั้นชาพูดอย่างเจ้าเล่ห์

ยี่หวานําตาขวาง ทั้งชีวิตนี้ที่เธอเจอความลำบาก เสียพ่อ และยังเสียแม่ เสียน้องชาย ขนาดลูกในไส้ก็เสียไปอีก เสีย ศักดิ์ศรีของความเป็นคนไปตั้งนานแล้ว

ไม่อยากแบกรับหนี้ความรักอีกแล้ว ยอมเสื่อมเสีย ศักดิ์ศรี ถึงแม้ว่าดูแล้วตบกก็เถอะ!

ถึงแม่ว่าชีวิตคนจะเจอแต่ความลําบาก เพราะชีวิตมีเรื่อง เซอร์ไพรเยอะ เลยไม่น่าตกใจขนาดนั้นแล้ว เพราะงั้นเวลา ไม่อยากแบกรับหนี้ความรักอีกแล้ว ยอมเสื่อมเสีย ศักดิ์ศรี ถึงแม้ว่าดูแล้วตบกก็เถอะ!

ถึงแม่ว่าชีวิตคนจะเจอแต่ความลำบาก เพราะชีวิตมีเรื่อง เซอร์ไพรเยอะ เลยไม่น่าตกใจขนาดนั้นแล้ว เพราะงั้นเวลา ปั้นชาพูดอย่างงั้น เธอแค่หัวเราะ

จู่ๆ ห้องอาหารก็เสียงดังขึ้น “ประธานกับผู้จัดการเลซอ ลมาแล้ว! ”

“นี้!หวา ประธานมาแล้ว! “ความดีใจของปันชาทำให้ยี่ หวาไม่รู้จะพูดอะไร

ต่อมา เขาเงยหัว สายตาหยุดอยู่ที่ประตูห้องอาหาร เห็น ก้าวที่หนักแน่นของฟาโรห์เดินมา สบสายตากัน ยี่หวาไม่ได้

หลบ แต่เขากลับหลบสายตา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ