บทที่ 27. น่ากลัวเกินไปแล้ว

งั้นก็อยู่กับฉัน หนึ่งคืน สามสิบล้าน อนุญาติให้เธอ ลาออก เป็นยังไง ? ” เขาแน่ใจว่าเธอจะไม่ หากเธอกล้า ตอบตกลง งั้นเธอก็ไม่มีสิทธิ์จะเป็นผู้หญิงของเขา

* นายไปตายซะ !

“ อ๊ะ ! ” ครั้งนี้ ที่เปล่งเสียง อ๊ะ ออกมา กลับเป็น ฟาโรห์ เขากอดแขนตัวเองที่เป็นแผล คำรามเสียงต่ำ “ เธอกล้าทุบแผลของฉัน ! ”

“ นายหลบไปซะ ! ” ยี่หวาเก็บเสื้อขึ้นมา วิ่งไปยัง ประตูอย่างรวดเร็ว คล้ายกระต่ายที่เจอนักล่า วิ่งออกไป อย่างรวดเร็ว

ในดวงตาของฟาโรห์มีรอยยิ้มผ่านวูบ

ยังดี กล้าหาญกว่าที่เขาคิดไว้ ยังดี แม้เธอจะขาดเงิน แต่ไม่รักเงิน ยังไม่ถึงขนาดที่ว่า สามารถทำทุกอย่างเพื่อ เงิน

เขานึก ห้าปีก่อน ครั้งนั้น อาจจะเป็นเพราะว่าไม่ทำไม่

* คุณพระช่วย !” ทันทีที่เปิดประตู ก็ได้ยินเสียงตก

ใจของเคที่ “ ทำไมเธอถึงเพิ่งกลับมาล่ะ?”
“ มามี้ พวกเรารอมามี้อยู่นะครับ !

เห็นเคที่และเชย์ยังไม่นอน ยี่หวารู้สึกผิดและกลัว ก้ม ศรีษะลงอย่างรวดเร็ว

“ เอ๊ะ ! เธอเป็นอะไร ? ” เคที่เบิกตาโต เดินเข้ามา

หาเธอย่างรวดเร็วอย่างตกใจ ! “ คุณพระ หน้าของเธอ ยี่

หวา เธอเป็นอะไร ?

เคที่และชย์มองเห็นปากบวมเจ่อและรอยจูบจนถึงคอ พร้อมกัน อึ้ง นิ่งไปทันที

* ฉันไม่เป็นอะไร ! ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ ! ยี่หวามอบสายตาปลอบให้พวกเขา

“ หวา เธอคงไม่ใช่ถูก ? ” เคที่ไม่กล้าคิดลึกลงไป

“ ฉันไม่เป็นไร ! จริงๆ แค่อุบัติเหติเฉยๆ ไม่มีอะไร แล้ว ! ” ยี่หวาหัวเราะ อายุน้อยๆ

ยี่หวาเข้าไปในห้องน้ำ นึกไปถึง เวลานั้น ที่ฟาโรห์ ทั้งกัดทั้งเม้มไหล่และคอ ของเธอไม่หยุด จูบหอมใบหน้า ของเธอ เกือบจะถูกข่มขืนแล้ว!

เขาไม่ได้ไล่ตามเธอ จริงๆแล้ว เขามีโอกาสไล่ตามเธอ หากเขาอยากจะวิ่งตามมา หากจะขมขนจริงๆ เธอหน ไม่รอดแน่ แต่ว่า เขาไม่ได้ตามตอนที่ออกจากคอนโดของ เขา เธอเหลือบมองประตูใหญ่ของคอนโด มองเห็นป้าย เขียนด้วยตัวหนังสือใหญ่ๆว่า —- หรรษา ราชดำริ

กระจกในห้องน้ำ สะท้อนใบหน้าแดงก่ำของเธอ

ใบหน้าขาวซีด แดงก่ำอย่างนี้ตั้งแต่ตอนไหน ?

เขา………. ทําไมถึงสนใจเธอ ?

เธอไม่ได้สวย งดงาม จนถึงขนาดทำให้เขาบ้าละห่ำ อย่างนี้กับเธอ ?

ทําไม เขาต้องยุ่งกับธอ ? ยี่หวารู้สึกสับสน ไม่ว่าใคร ยุ่งกับตัวเอง เธอไม่มีสิทธิ์แล้ว เพราะ เมื่อห้าปีก่อน เธอก็ สูยเสียความมั่นใจและสิทธิ์กับผู้ชายแล้ว

เธอแค่อยากจะปกป้องดูแลเชย์ ดำเนินชีวิตดีๆ

ในห้องน้ำ ยี่หวาถอดเสื้อผ้าออกหมด ให้น้ำร้อน ไหลลงทั่วร่าง! น้ำตาและน้ำผสมกัน เธอคือยี่หวาที่ไม่มี น้ำตา! สิ่งอุ่นร้อนที่ออกมาจากในดวงตา ก็แค่น้ำที่ไม่ สำคัญไม่มีที่ปลดปล่อยแค่นั้นเอง ! น้ำตาของเธอ เมื่อ หลายปีก่อนก็ไม่มีแล้ว
“ น้าเคทครับ มามี้ของผม เจอกับคนร้ายหรือเปล่า

ครับ ? ” ใบหน้าเชย์สงสัยและเป็นห่วง

“ น้าไปดูก่อน เซย์ไปนอนเถอะ มาบอกว่าไม่เป็น อะไร แค่อุบัติเหตุ อย่าเป็นห่วงครับ ! ” เคที่ส่งเชยไป นอน “ อั้ม เด็กดี รีบนอนเร็ว!

เมื่อยี่หวาจากไป ฟาโรห์นั่งสูบบุหรี่อยู่ที่โซฟา บน ใบหน้ามีความเหงาเล็กน้อย เหมือนเมเปิ้ลช่วงฤดูใบไม้ ร่วง รอบกายเงียบสงบ และหนักใจ

เพราะนอนไม่หลับ ทำให้เลยเวลาเช้ามามากแล้ว จึง ค่อยตื่นขึ้นมา

นาฬิกาปลุก ไม่ปลุก เพราะเมื่อคืนไม่ได้ตั้งไว้ บน ประตูมีกระดาษโพส์แปะไว้ “ หวา ฉันส่งเซย์ไปศูนย์ อนุบาลแล้วนะ เธอพักผ่อนดีๆล่ะ เมื่อคืน เธอฝันร้ายทั้ง คืน ! วันนี้ ลาเถอะ!

ตอนที่ตื่น เข็มนาฬิกาที่เลขแปด กระจกห้องน้ำยัง คงสะท้อนคอแดงม่วง ยี่หวากำลังคิดว่า จะทำงานดีหรือ ไม่ ผลสุดท้ายคือ ไม่ไป! เพราะปากของเธอ และคอของ เธอ ไม่น่ามองมากๆเลย

แต่ว่าเธอก็รู้ว่า หากเธอหลบซ่อน ก็ไม่ใช่ว่าจะหลบได้ เธอเลยลางานซะเลย

เมื่อคืน เคที่ถามเธอว่า เกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอไม่ได้ พูดฟาโรห์ออกมา แค่บอกว่า เจอโจร เกือบจะอะไรๆ โชคดี ถูกคนช่วย

เก้าโมง ฟาโรห์มาถึงบริษัทเหมือนทุกวัน สายตา มองห้องทำงานของยี่หวาโดยอัตโนมัติ ไม่เห็นมีคนอยู่ ขมวดคิ้ว เธอล่ะ ?

* ประธานคะ เลขายหวาไม่สบาย ลาหนึ่งวันค่ะ !

“ ลา ? ” ฟาโรห์พูดซ้ำคำหนึ่ง

จริงๆแล้วแค่ลางาน ! ยังดี !

เขานึกว่าเธอจะไม่มาแล้วซะอีก เขาไม่ยอมรับไม่ได้ เมื่อคืน เขาเถื่อนกับเธอ ผู้หญิงตัวเล็กนั่น ต้องเป็นเพราะ ว่า รอยที่เขาเหลือไว้บนร่างของเธอ ทำให้เธอตกใจไม่ กล้ามาแน่ ?

ยี่หวาเปลี่ยนเป็นกระโปรงเดรส คอเสื้อสามารถ ปกปิดรอยแดงไว้ได้พอดี วันคล้ายวันตายของพ่อจะถึง แล้ว วันนี้ เธอไปดูหน่อยดีกว่า
ในสุสาน

อันหนึ่งตะวันออก อันหนึ่งตะวันตก

แม้ว่าจะเป็นสุสานเดียวกัน แต่กลับฝังคนใน ครอบครัวของเธอไว้สองคน

พ่อและน้องชาย

ยี่หวาถึงหน้าหลุมศพของพ่อ จู่ๆก็ถูกดอกเบญจมาศ ที่แห้งแล้วช่อหนึ่งดึงดูด ใครมาเยี่ยมพ่อ ? ตกใจสักพัก เป็นเธอหรือเปล่า ?

เธอไม่มีสิทธิ์มาเยี่ยมพ่อ !

ยี่หวาทำความสะอาจดอกไม้ที่เหลืออยู่น้อยนิด วาง ดอกไม้สดที่ตัวเองเอามา จึงค่อยมองใบหน้ายิ้มแย้มสนิท สนมบนป้ายชื่อ ดวงตาของยี่หวาน้ำตาคลอน้อยๆ “ พ่อ คะ หนูมาเยี่ยมพ่อแล้วนะคะ! พ่อสบายดีไหมคะ ?

* บ้านของเรา เหลือแต่หนูคนเดียวแล้วนะคะ พ่อ

โทรศัพท์ดังขึ้นมาในเวลานี้พอดี ยี่หวาสูดลมหายใจ เข้าลึกๆ รับสาย * เลขายหวา ประธานให้หวา ต้องมาถึง บริษัทก่อนสี่โมงค่ะ!”
เลขาอรคะ ฉัน…….

หวา ตอนเย็นจะประชุม ประธานให้หวารับผิดชอบ โครงการ หวา หากหวาทำได้ดี ก็จะมีอนาคตที่ดีมากเลย อาจจะจากเลขาที่ไม่มีชื่อเสียงเลี่ยนมาเป็นผู้ช่วยพิเศษ ของประธาน ถึงเวลานั้น เงินเดือนและอะไรหลายๆอย่าง ก็จะดีขึ้นมามากเลยนะ สู้ๆนะ ฉันมองหวาอยู่นะ จำไว้ว่า สี่โมงตอนเย็น ถึง ! ”

“ เอ่อ ! ” ยี่หวาพูดไม่ออก

งาน งาน !

เธอทำงานตั้งแต่อายุ 15 ทำงาน Part time จนถึงตอนนี้ ในที่สุด ก็เข้าบริษัทธนาแล้ว นึกว่าต่อไป จะ ได้เป็นหัวหน้า กลับนึกไม่ถึงว่า จะถูกเจ้านายมายุ่งเกี่ยว ด้วย และยังเป็นผู้ชายหล่อ ที่คนและพระเจ้ายังไม่พอใจ อีกด้วย เธอไม่เข้าใจ เขาอยากได้ผู้หญิงแบบไหน ไม่มี ? ทำไมถึงต้องมายุ่งกับเธอ ?

ช่างเถอะ !

ยี่หวามองกระโปงเดรสบนร่างตัวเอง ชุดนี้สามารถ ปกปิดรอยคิสมาร์กที่เขาเหลือไว้ได้ ไปบริษัททั้งอย่างนี้

แหล่ะ
ตอนที่ยี่หวาไปถึงบริษัทเป็นเวลาอาหารกลางวัน พอดี ทุกคนไปทานอาหารที่ห้องอาหารกันหมด เธอซื้อ มาม่าถุงหนึ่ง ต้มมาม่าที่ห้องทำงาน

จู่ๆเสียงทุ้มต่ำ ดังมาจากข้างหลัง “ ต่อไป ห้ามทา

นมาม่า !

ยี่หวาสะดุ้งตกใจ “ ประประธาน

เกิดเรื่องเมื่อคืนแล้ว การพบกันของพวกเธอ เข้าไป ในความอับอายอีกครั้ง คุณพระ ไม่หายไปไหนเลยจริงๆ ทำไมถึงเจอเขาอีกแล้ว ?

ไม่ !

พูดอย่างถูกต้องก็คือ ยี่หวาอาย และฟาโรห์ คล้าย กับไม่มีอะไรเลย แล้วยังรู้สึกว่า สมควร ก็เหมือนกับตอน นี้ เขากำลังมองเธออยู่ ยืนอยู่นอกโต๊ะทำงานของเธอ หนึ่งเมตร มองเธอจากที่สูง

ในตอนนี้ใบหน้าของยี่หวา แดงก่ำอย่างไม่ให้ความ

ร่วมมือ

* อย่าบอกฉันว่า วันนี้ เธอลาเพราะเรื่องของเมื่อคืน * มองใบหน้าแดงก่ำของยี่หวา ฟาโรห์เปล่งเสียงเย็นออกมา ก้าวเข้ามาก้าวยาว สูทสีเงินเทา ยังคงไม่ยับยู่ยี่ แต่แค่ ใบหน้าที่เย็นชา

ยี่หวาได้ยินแล้ว หน้ายิ่งแดงขึ้นไปอีก

มองดวงตาที่หลบหลีกของเธอ เปลี่ยนเป็นชุด กระโปรงที่เหมาะกับอายุของเธอ มองแล้ว น่ามองมากขึ้น กว่าเดิมอีก

แสงวูบผ่านสมองลึกๆ ฟาโรห์หรี่ตาลง ถามอีกครั้ง อย่างไม่ค่อยแน่ใจ “ เป็นเพราะเรื่องเมื่อคืนจริงๆ ?

“ ค่ะ ” ยี่หวาไม่ได้ปฏิเสธ “ ประธานคะ คุณอย่าเล่น กับฉันอีกเลย ได้หรือเปล่าคะ ? ฉันยังอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อ ฉันไม่อยากจนน้ำลายตายอยู่ที่บริษัท ธนานี้!”

“ ทำไม ? ” ร่างสูงใหญ่ เข้ามาใกล้ ฟาโรห์เดินมา หยุดยู่ตรงหน้ายี่หวา สายตาเฉียบคมมองใบหน้าแดงก่ำ ของยี่หวาคล้ายจะมองทะลุผ่าน

“ ประธานคะ ผู้หญิงแบบไหนที่คุณไม่มี ต้องเล่น เลขาเล็กๆอย่างฉันแบบนี้หรอคะ ? ฉันไม่ได้สวย ไม่ได้ เก่ง ไม่มีอะไร คุณอย่าเล่นฉันอีกเลย ได้ไหมคะ ? เสร็จ แล้ว ฉันจะทานข้าวแล้วค่ะ ! ” ยี่หวาจะไม่ทำเรื่องที่เกิน เลยจริยธรรมเด็ดขาด
พูดเสียงต่ำจบแล้ว เธอนั่งลง เริ่มทานมาม่า

อยู่ๆฟาโรห์ก็รู้สึกถึงความขบขันพุ่งขี้มาในใจ คล้าย กับเขาจะเข้าใจความนึกคิดของเธอ นี่เกี่ยวอะไรกับที่เขา จะเอาเธอ ?

หันข้างอย่างรวดเร็ว แต่ว่ารอยยิ้มที่กลั้นไม่อยู่ ก็ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเข้ม ฟาโรห์กระแอ่มไอสองครั้ง เพื่อปกปิดอารมณ์ที่จู่ๆก็เปลี่ยนไปของตัวเอง ก้าวยาวเดิน ไปยังห้องของประธาน ภายใต้สายตาสงสัยของยี่หวา

เขาหมายความว่ายังไงกันแน่ ?

เห็นด้วยกับการที่จะไม่ยุ่งกับเธอแล้ว ? เหมือนกับไม่ เห็นด้วย ?

ยี่หวาเหม่อลอยเข้าไปในความคิด ชีวิตนี้ ดำเนินยาก จริงๆ คุณพระ เสียงดัง ดังขึ้นใกล้ๆเธอ ไม่มีทางวางใจ ทำงานแล้ว !

“ หวา ช่วงเช้าไม่เห็นเธอ ไปไหนหรอ ? ” เซลอน เดินเข้ามาใกล้ “ เอ๋ ทานมาม่าหรอ ? ง่ายเกินไปไหม ?

“ ผู้จัดการเซลอน ! ” ยี่หวาทักทายอย่างเกรงใจ ก้มศรีษะ ปกปิดริมฝีปากแดงบวมเจ่อของตัวเอง
“ ก็ว่า คุณถึงผอม อย่างนี้ ทานมาม่ามีประโยชน์ อะไร ? ต่อไป อย่าทานอีกเลยนะครับ !

ยี่หวารู้สึกอายน้อยๆ ใบหน้าแดงเล็กน้อย เพราะ วันนี้ มาสาย ก็เลย….

สายหรอ ? ” เซลอนเดินมาใกล้เธอ ตบไหล่ผอม บางของเธอเบาๆ ตามด้วย ยื่นมือกอดเธอไว้อย่างห้าวๆ พูดขึ้นว่า “ ผมพาคุณออกไปทาน ได้หรือเปล่า ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ