บทที่ 35 เธอเข้าใจผิดแล้ว

“อืม! “พยักหัวอย่างจริงจัง บนหน้าซอลเต็มไปด้วย รอยยิ้มแห่งความสุข คราวหลังก็จะได้เจอกับน้าอีก ในใจของ เขาดีใจมากเลย

ยี่หวากะว่าเดียวจะสั่งสอนประธานอีก ต้องไม่ขู่เด็ก จะ ทําให้เป็นบาดแผลในใจอันน้อยนิดของเขา ซอลเป็นเด็กที่ น่ารักขนาดนี้ ขี้อายขนาดนี้ ต้องเป็นเพราะนิสัยแปลกๆของ ประธานแน่ๆ

หน้าซอย ยี่หวากับซอลเดินไปถึงที่นั้นแล้ว ก็ได้เห็น รถ Bugatti สีฟ้าจอดอยู่หน้าประตู ข้างรถมีผู้ชายรูปร่างดี พิงอยู่ และผู้ชายคนนั้นก็กำลังสูบบุหรี่ ออร่าที่แปล่งออกม เหมือนเป็นออร่าของผู้ชายที่เป็นราชา ประสิทธิภาพแรงมาก

พอเห็นฟาโรห์ ซอลรีบปล่อยมือของยี่หวา แล้ววิ่งตรงไป ที่เขา “พ่อครับ!

ฟาโรห์ย่อตัวลงแล้วกอดซอลขึ้น เสียงนุ่มนวน “ทำไม ถึงหนีออกจากบ้าน? ถ้าเจอคนร้ายจะทํายังไง?

“พ่อครับ ผมผิดไปแล้วครับ! “ซอลพูดอย่างรู้สึกผิด เขาแค่อยากออกไปเดินเล่นด้วยตัวเอง หาแม่ด้วยตัวเอง เพราะว่าพ่องานยุ่งเกนิไป แทบจะไม่มีเวลาเลย เขารอไม่ไหว แล้ว

“แล้วทําไมถึงบอกคนอื่นว่าพ่อตีลูกละ? “เสียงของ ฟาโรห์ก็ยังนุ่มนวนตลอด

“ผมผิดไปแล้วครับ! “ซอลก็ยังขอโทษต่อ “ขอแค่ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว! “ฟาโรห์ค่อยๆตบที่หลังของ เขา ไม่อยากให้เขารู้สึกผิดไปมากกว่านี้

ยี่หวาถูกฉากที่อยู่ข้างหนทำให้อึ้งไปเลย ไม่จริงมั้ง สอง พ่อลูกนี้เข้ากันได้ดีจริงๆ ทำไมซอลถึงบอกว่าฟาโรห์ตีเขา

นะ?

ฟาโรห์หันไปจ้องยี่หวา สายตาที่สับสนและลึกซึ้ง มองยี่ หวาเข้าลึกๆ ก็ปล่อยลูกชายลงมา “มา บอกน้าเขาว่า พ่อไม่ เคยตีลูกเลย!

“ครับ! “ซอลเดินไปอยู่ตรงหน้ายี่หวาอย่างเชื่อฟัง ก้ม หัวไว้แล้วพูดเสียงเบา : “น้าครับ ขอโทษครับ ผมผิดไปแล้ว ครับ!”

“ต๊ะ! “ยี่หวางงไปหมด “จริง จริงหรอ? ”

ซอลพยักหัวรับอย่างจริงจัง “ซอลพูดโกหกเองครับ! ”

ฟาโรห์เดินเขามา ร่างที่สูงใหญ่เดินมาอยู่ตรงหน้าของยี่ หวา สีหน้าที่สับสน “ฉันไม่เคยตีเขาเลย ไม่เคยมาก่อน! ”

ตอนเขาพูดคำนี้ เหมือนกำลังอธิบายอะไรอยู่ แต่ยี่หวาก ลับรู้สึกอึดอัดมาก นึกไม่ถึงว่าตัวเองจะเข้าใจผิด

“ประธานคะ ของโทษคะ! ฉันไม่รู้ ฉันนึกว่า……. หวาเหมือนถูกบังคับให้พูด

เธอไม่รู้จริงๆว่าที่มีข้อข้องใจตอนคุยโทรศัพท์กับตัว เองนั้น เนื้อเรื่องที่ยาวพวกนั้นกลับไม่มีความหมายเลย ที่แท้ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง เขาไม่เคยตีซอล จริงสิ บนร่างเด็กไม่มี แม้แต่แผลเลย ชุดที่ใส่ก็สะอาดและสวยขนาดนี้จะไปเหมือน เต็กที่โดนตีได้ยังไงกัน?

“ซอล ไปรอพ่อในรถ! “ฟาโรห์พูด

“ครับ! “มองไปหายี่หวาอย่างไม่เต็มใจที่จะไป ซอล เข้าไปในรถ

ยี่หวาทุกข์มาก เธอรู้สึกว่าตัวเองบ้าบิ่นเกินไป ไม่ถามให้ ชัดเจนก่อนแล้วสั่งสอนเขาไปมั่ว ทําให้คนอื่นโกรธจริงๆ

“ประธานคะ! “ยี่หวาเงยหัวอยากอธิบาย เห็นตาด่าๆ ของฟาโรห์กำลังจ้องมองเธออยู่ เธอตื่นเต้นจนกลั้นหายใจ

แสงใต้เสาร์ไฟที่อ่อน มืดหรือสว่างก็ไม่ชัด ทําให้สีหน้า ของฟาโรห์ยิ่งใหญ่เข้าไปอีก เงาที่ใหญ่ได้ปิดบังยี่หวาตรง หน้าของเขา

“ประธานคะ ฉันกลับแล้วนะคะ ช่วงเป็นห่วงซอลให้ มากๆนะค่ะ! “ดูแล้วเหมือนสภาพแวดล้อมอึดอัดหน่อย ยี่หวา อยากรีบกลับกลัง

“เดี๋ยวก่อน! “เสียงต่ำาของฟาโรห์ก็ได้ดังขึ้น

ยี่หวาชะงัก เห็นควันสีขาวที่เขาพ่นออกมาเป็นรูปวงกลม อยู่เต็มรอบตัวเขา แสงไฟที่มืดมนกับควันสีขาว กลับทำให้คน ไม่สามารถมองเห็นสีหน้าบนหน้าของเขาได้ แต่ตาคู่ที่แหลม เหมือนกับเหยี่ยวนั้นเหมืองส่องออกมากควัน

“ประธานมีเรื่องอีกหรอคะ?”ยี่หวากลั้นหายใจ

“ไหล่ของเธอเป็นยังไงบ้าง? “สายตาของเขาได้หยุด อยู่ที่บนไหล่ของเธอ

“อ๋อ! ยังเจ็บอยู่! “ยี่หวาหัวเราะ “แต่ก็ดีขึ้นมากแล้ว ขอบคุณที่ปรพธานเป็นห่วงค่ะ!

“พรุ่งนี้ไม่ต้องมาทำงาน! “ฟาโรห์ทีเสียงต่ำแล้วพูด

“ค่ะ! “เธอพยักหัว จู่ก็คิดอะไรได้ : “จะหักเงิอเดือน ไหม? ”

ฟาโรห์อึ้ง “เธอขาดเงิน?

“ถือว่าฉันไม่ได้พูดละกัน ! “ไร้สาระ ก็ต้องขาดเงินสิ แต่ ว่าสุภาพบุรุษจะเอาเงินทางที่ดี “ประธาน

“พรุ่งนี้ตอนเที่ยงฉันมารับเธอ! “จู่ๆฟาโหร์ก็พูด ขาดตอนคำพูดของเธอ และไม่ได้มองไปทางเธอ แต่แค่สูบ บุหรี่เข้าไปลึกๆหนึ่งคำ เสียงที่เบื่อหน่ายก็โผล่ขึ้นมา

จู่ๆยี่หวาก็อึ้งไปเลย ไม่รู้ว่าที่เขาพูดนั้นหมายความว่า อะไร มารับเธอทำไม?

อาจจะเป็นเพราะไม่ได้ยินคำตอบของเธอ เขาเงยหัวขึ้น กะทันหัน ตาหรี่หน่อยๆ บนหน้าเกิดคำถาม : “เป็นอะไร? ไม่ ได้? » ที่เขาพูดหมายความว่าอะไร ? มารับเธอทําไม?

เห็นตรงหน้าเธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว เขายักคิ้วเพิ่ม หรือ ว่าพรุ่งนี้เธอไม่สามารถออกบ้านได้? ”

“ห้าาาา? ยี่หวานึกไม่ออกว่าตกลงเขาจะทําอะไรกันแน่ “ไม่ใช่คะ ฉันออกบ้านได้ แต่ว่าประธานหมายความว่าอะไร คะ? มารับฉันทำไม? ”

จู่ๆเขาก็เหมือนเกิดความสนใจขึ้นมา หรือว่าจู่ๆอารมณ์ก็ ดีขึ้น ร่างกายเอียงมาทางเธอ บนหน้ามีรอยยิ้มอ่อนๆ : “เพื่อ ตอบแทนที่เธอรับเลี้ยงลูกชายฉัน และก็ฟังความรู้สึกเธอ เกี่ยวกับการเลี้ยงเด็ก!”

พูดเหมือนเป็นเรื่องจริง และเธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิ เสธด้วย แต่เธอกลับไม่อยากมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับเขา “ประธาน ฉัน…………

“งั้นก็ตกลงตามนี้!” ฟาโรห์สูบบุหรี่ต่ออีกคำหนึ่ง ค่อยๆ พ่นควันออกมา “มีปัญหาหรอ?”

“ฉันไม่ไป!” ยี่หวาพยักหน้ารับ โล่งใจขี้รมาหน่อย รู้สึก เหมือนพอปฎิเสธแล้วในใจโล่งขึ้นเยอะเลย

“ทําไม?”ฟาโรห์หาหน้าเหมือนไม่สนใจ ยักคิ้วแล้วมอง เธอ “ไม่อยากกินข้าวกับฉัน?”

“ค่ะ” หวาบีบออกมาค่าหนึ่ง “เธอกลัวอะไร?”ร่างฟาโรห์เปล่งอ่อร่าที่อึดอัดออกมา ทําเสียงต่ำแล้วพูด ผู้หญิงบ้าน ปฎิเสธอีกแล้ว

“ฉันไม่ได้กลัวอะไร’ยี่หวารู้สึกมีความอึดอัดนิดหน่อย ไม่รู้ควรทำยังไง

“พรุ่งนี้เวลา 11 โมง เจอกันที่นี้ “เขากลับไม่ยอมปล่อย เธอ ก็ยังมีความสนใจและสนุก สายตาที่ลึกก็ยังหยุดอยู่ที่ หน้าของเธอ

ยี่หวาถูกเขาจ้องจนรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง รีบคิดถึง คําถามที่เขาถาม : “งั้นก็ได้..……….”

ตอบอย่างไม่เต็มใจ นี้ทําให้คิ้วของฟาโรห์ขมวดเข้าหา

กัน

“ประธานคะ ลาก่อนคะ! “ยี่หวาไม่รอให้เขาได้พูดต่อ รีบวิ่งกลับเข้าไปในซอย

ฟาโรห์ดูที่อยู่,ของเธอแล้ว เป็นที่อยู่เก่าแก่ ดูเหมือน หลายปีมาแล้ว ในหลายปีมานี้เธอใช้ชีวิตยังไงกันแน่

ซอลเกาะอยู่ที่หน้าหน้าต่างรถ จ้องมองหลังของยี่หวา จากไป ก็ยังไม่ยอมเก็บสายตา

ฟาโรห์เปิดประตูรถ สิ่งที่เห็นคือสายตาของลูกชาย

“พ่อครับ น้าเขาสวยจังเลยครับ! “ซอลพูดอย่างเบาๆ

ถ้าหม่ามี้ก็สวยแบบนี้คงดีสินะครับ “อืม ! “ฟาโรห์เริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา ช่วยลูกชายคาด เข็มขัด “นั่งดีๆ พวกเรากลับบ้านกัน

“ปู่จะโกรธไหมครับ? “ซอลถามอย่างเงียบๆ

“โกรธ “ฟาโรห์พูด

“พ่อโกรธหรอครับ? ”

“เปล่า”

“ขอโทษครับ”

“คราวหลังไม่ต้องทำอีกนะ”ฟาโรห์ขับรถพร้อมลูบหัว ซอล “ซอลชอบน้าคนนี้ไหม? ”

“ชอบครับ“ซอลตอบอย่างซื่อสัตว์

“พ่อครับ หม่ามี้สวยแบบนี้ไหมครับ? “ซอลถามต่อ

“ก็ประมานนี้แหละ”ในใจฟาโรห์หงุดหงิดเข้าไปใหญ่

“พ่อครับ ทำไมหม่ามี้ไม่เอาซอลละครับ? เพราะซอล เป็นเด็กไม่ดีหรอครับ” พูดถึงเรื่องนี้ ในตาของซอลจู่ๆก็เริ่ม หงอยขึ้นมา

ภายในรถ จู่ๆก็เงียบขึ้นมา บอลเป็นคนรู้สึกไวเลยรู้ตัวว่าตัวเองจะถามเยอะไป หน่อย พ่อไม่ชอบให้คนถามถึงหม่ามี้ “พ่อครับ ขอโทษครับ”

ใจของฟาโรห์กระตุก ส่ายหัว “ซอลอยากมีแม่จริงๆ ช่

ไหม? ”

“อืม “พยักหน้ารับอย่างจริงจัง ซอลพูดเสียงเบามาก “แต่ว่าพ่อจะกรธไหมครับ ถ้าพ่อเสียใจซอลไม่เอาก็ได้ครับ น้าเขาสัญญากับซอลแล้ว ให้ไปเล่นที่บ้านของน้าได้ ถ้ามีน้ คนหนึ่งทำกับข้าวให้ซอลกินนะ งั้น ไม่มีแม่ก็ได้ครับ ……

“เธอทำข้าวให้ลูกกินหรอ? “ฟาโรห์ยักคิ้ว รู้สึกแปลกใจ

นิดๆ

“อืม กับข้าวหน้าทไท่เหมือนของบ้านพวกเรานะ อร่อย มากเลย มีรสชาติของบ้านด้วยครับ” ซอลพูดอย่างเบา : “อร่อยกว่าเซฟของฟูอีกครับ”

“จริงหรอ? “จู่ๆฟาโรห์ก็รู้สึกอิจฉาลูกขึ้นมา “งั้นคราว หลังพ่อพาลูกไปกินข้าวบ้านน้าเขาละกัน”

“จริงหรอครับ? ”

“จริงสิ”ในหัวสมองของฟาโรห์จู่ๆก็มีภาพ 3 คนนั่งกิน ข้าวบนโต๊ะอาหารเดียวกันเหมือนครอบครัวที่อบอุ่นเลย นั้น เป็นสิ่งที่เขาเคยหวังไว้ แต่ก็ไม่เคยมาถึงเลย

“ข้าวที่ป้าสานําไม่อร่อยหรอ? “ฟาโรห์ถามต่อ ซอลคิดไปสักพักแล้วส่ายหัว “ไม่ใช่ครับ พ่อครับ ป้าสา ไม่มีรสของหม่ามี้ครับ แต่น้ามีรสของหม่ามี้ครับ”

ขนาดซอลก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันว่าทำไม แต่ที่วันนี้ที่ เจอน้าดีจริงๆ

เพราะคำพูดของซอลฟาโรห์หลงเข้าไปในอยู่ในความอึ้ง อยู่ รสของแม่ สวรรค์รู้จักจัดวางจริงๆ

คืนนี้ ยี่หวากลับนอนไม่หลับ เอาแต่คิดเรื่องของวันต่อไป

ที่ประธานจะมารับ

ตอนช่วงเช้าเวลา 10 นาฬิกา ยี่หวายิ่งรู้สึกใจไม่อยู่กับ เนื้อกับตัวเลย ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ ตื่นเต้นจนน่าสมเพช แต่ เธอกลับไม่รู้ว่าตัวเองกำลังตื่นเต้นกับอะไรกันแน่

11 โมง 11โมงประธานก็จะมาแล้ว

แต่เช้าตรู่ เธอส่งเชย์ไปโรงเรียนอนุบาล และกลับจมอยู่ กับการถอนหายใจและผ่านไปกับมัน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ