บทที่ 33 เขามีลูกชาย

“ไม่รู้”สายตาของฟาโรห์ตกอยู่ที่ไอแพด เขาเล่นเกมส์ อยู่ เกมส์ที่เชย์เป็นคนสร้างขึ้น นึกไม่ถึงจริงๆเกมส์ที่เด็กอายุ 5 ขวบสร้างขึ้นน่าสนใจขนาดนี้ ถ้ากระจาย น่าจะขายได้ใน ราคาดี! เกมส์นี้ ท่าให้ฟาโรห์มีแผนขึ้นมา

กำลังเล่นอยู่ จู่ๆก็ได้สายจากที่บ้าน ฟาโรห์เปิดโทรศัพท์ ทางนั้นส่งเสียงที่กังวลของบารอน “โรห์ ซอลหายตัวไป หาย ไปแล้ว ”

“อะไรนะ “ในใจฟาโรห์กังวล “เกิดอะไรขึ้น ”

“คนขับรถไปรับเขา แต่รับไม่เจอคน ฉันโทรแจ้งตำรวจ แล้ว “บารอนไม่กล้าชักช้าแม้แต่น้อย

“ผมจะกลับไปเคียวนี้ “ฟาโรห์มองยี่หวาแล้ว สีหน้า จริงจังขึ้นมา “กลับประเทศกันเถอะ กลับไปรักษาตัว

ยี่หวาฟังจากน้ำเสียงของเขาแปลกๆ “เกิดเรื่องอะไรขึ้น

หรอ”

“เรื่องของลูกชายฉัน” ฟาโรห์พูดเสียงต่ำ

“ลูกชายคุณ” ใจของยี่หวากระตุก “คุณมีลูกชาย ”

สายตาของฟาโรห์ลีก ลงไป จ้องมองไปตรงคิ้ว ระหว่างตาของยี่หวา “เธอแปลกใจมากหรอ ”

หน้าของยี่หวาแดง มือก็กระตุกด้วย พูดอย่าง กระวนกระวาย : “ไม่ ไม่ใช่ พวกเรากลับกันเถอะ ” พูดจบเธอก็เตรียมลงจากเตียง

“เธอใส่ใจไหม “ฟาโรห์ถาม

“ทําไมฉันต้องใส่ใจด้วย ยี่หวาพูดอย่างรวดเร็ว เขามี ลูกชายแล้วเกี่ยวอะไรกับเธอ จริงๆเลย

ฟาโรห์ไม่ได้พูดต่อ สายตาเหมือนสับสนขึ้นมา แต่แค่ยี่ หวาไม่เห็นแค่นั้นเอง

ในใจของเธอพูดไม่ออกว่ารู้สึกยังไง แต่แค่รู้สึกตกใจ ตกใจที่ฟาโรห์มีลูกชาย ถ้าอย่างงั้นเขาก็ต้องมีภรรยาแล้วสิ ถ้ามีภรรยาแล้ว ทําไมยังต้องมายุ่งกับเธอ ต่อไปเธอต้องออก ห่างเขาไว้ถึงจะถูก

ตลอดทาง ยี่หวาเงียบตลอด

ลงเครื่อง ฟาโรห์ไม่ได้ส่งยี่หวา กลับให้เซลอนไปส่งเธอ แทน แต่ยี่หวารู้สึกว่าไม่ต้องไปก็ได้ พอถึงเวลาค่อยไปโรง พยาบาลถอดไหมก็ได้แล้ว หลักๆคือเธอคิดถึงลูกชายตัวเอง “ผู้จัดการเซลอน คุณส่งฉันถึงที่นี้ก็พอแล้วคะ ”

อยู่หน้าประตูหอของเคที่ ยี่หวาพูดกับเซลอน

“หวา ขอบคุณเธอจริงๆ ขอบคุณที่เธอช่วยชีวิตเซ ลอนพูดอย่างจริงจังขึ้นมา มองไปที่ยี่หวาสายตาก็อบอุ่นขึ้น

มา

ยี่หวายิ้ม มีความเขินหน่อยๆ เธอทำอย่างนั้นไม่ได้ ต้องการคำขอบคุณจากเขา มันคงเป็นสัญชาตญาณสักอย่า งมั้ง เธอคิด

“ถ้ามีเรื่องก็โทรหาฉันนะ ฉันจะพาเธอไปส่งโรง พยาบาลเอง “ก่อนจะจากไปเซลอนได้ทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้ ให้ยี่หวา

หน้าประตูโรงเรียนอนุบาล

“หม่ามี้”เชย์มองเห็นยี่หวา รีบวิ่งเข้าไปหาอย่าง เซอร์ไพรส์ “หม่ามี้ ไหนบอกว่าจะไปนานๆแล้วค่อยกับมาใช่ หรอครับ ทำไมพึ่งผ่านไป 2 วันก็กลับมาแล้วครับ”

“ลูก เรากลับบ้านกัน “ยี่หวาใช้แขนข้างที่ไม่บาดเจ็บ จูงมือของเขา “เพราะหม่ามี้คิดถึงเซย์ไงครับ ” “หม่ามี้ ดูทางนั้นสิครับ “ข้างป้ายรถเมย์ เซย์ชี้ไปทาง

เด็กที่ร้องไห้อย่างเศร้าใจ “ดูสิ น้องผู้ชายคนนั้นกำลังร้องไห้

ครับ

“ยี่หวาหันหัวกลับมา เห็นเด็กผู้ชายจริงๆ อายุพอๆกับ เชย์เลย แต่เด็กคนนั้นกำลังร้องไห้ เหมือนร้องไห้อย่างเศร้า ใจมาก

เด็กคนนี้สวยมาก เป็นเด็กหน้าสวยที่หาเห็นได้ยาก โต พอๆกับเชย์เลย

ยี่หวาจูงมือเชย์แล้วเดินไป ถามด้วยความเป็นห่วง : “เด็กน้อย เธอเป็นอะไรหรอ ” เด็กคนนั้นที่กำลังร้องไห้ก็ได้เงยหัวขึ้น เจอน้าคนสวย เพราะว่าอายมาก เขาเลยไม่กล้าพูด

“เป็นอะไรหรอ “ยี่หวาถามอย่างมีความอดทน

เด็กคนนี้เหมือนตุ๊กตาที่ถูกเกะสลักออกมาโดยไร้ที่ติ สวยมาก ปากแดงฟันขาวทำให้คนตะลึง น่ารักมาก แต่ไม่รู้ว่า เขาร้องไห้ทําไม ดูแล้วเหมือนโลกส่วนตัวจะสูงมากด้วย

น้าคนนี้สวยจังเลย

ซอล ธนา อึ้งอยู่ในใจ ลืมไปว่ามีน้ำตา ตะลึงอยู่ น้า เหมือนนางฟ้าจังเลย “ผม……ผม…..น้าครับ พ่อของผมจะ ตีผมครับ น้าช่วยรับเลี้ยงผมได้ไหมครับ”

“เอ๋ หม่ามี้ พ่อของเขาใช้ความรุนแรงต่อคนใน ครอบครัวครับ น้องคนนี้น่าสงสารจังเลย ความเห็นอกเห็นใจ ของเซย์ก็ได้บังเกิด “พวกเรารีบพาเขากลับบ้านเถอะครับ

ซอล ธนา พึ่งเห็นนีโอ เขามีหม่ามี้ แต่ตัวเองไม่มี ทำปาก จู๋ น้ำตาจะตกอีกแล้ว

ยี่หวาชะงักซักพัก เดียวน้าจะลองคุยกับพ่อของเธอนะ จะไม่ให้พ่อเธอจีเธออีก แล้วพาเธอกลับไปดีไหม”

“ ไม่เอา ผมไม่อยากกลับบ้าน “ซอล ธนา สายตัวอย่าง แรง ที่บ้านไม่มีหม่ามี้ มีแต่คุณปู่ คุณปู่ก็ไม่ยอมเล่นกับเขา ทุกครั้งที่เขาบอกจะเอาแม่ ปู่ก็จะโกรธแล้วด่าเขา เขาไม่ อยากกลับไป! พ่อก็นานๆกลับบ้านมาครั้งหนึ่ง บอกว่าจะหาแม่กลับมา แต่ก็ไม่เลย เขาไม่มีความอดทนที่จะรออีกแล้ว

“งั้นก็กลับไปกับน้าก่อนนะ ดึกมากแล้ว “ยี่หวาไม่วางใจ ที่จะให้เด็กตัวแค่นี้อยู่ข้างนอก อีกอย่างเด็กคนนี้ก็น่ารักมาก ด้วย หน้าใสๆ รู้สึกสบายดี

“ครับ”ซอล ธนา ได้ยินมีคนจะรับเลี้ยง รีบดีใจใหญ่เลย จากเล็กจนโตขนาดนี้ นี้เป็นครั้งแรกที่ไปนอนบ้านคนอื่นเลย

“ทำไมพ่อเธอต้องตีคนด้วย”บนรถเมย์ เชย์กับซอลนั่ งด้วยกันสองคน อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถาม : “หรือว่าพ่อเธอ ไม่รู้เรื่องที่กฎหมายห้ามไม่ให้พ่อแม่ทารุนเด็กหรอ”

ซอลรู้สึกผิดแล้วก้มหัว รู้ว่าว่าพ่ออย่างนี้มันไม่ดี แต่ว่า แต่ว่าเขาก็ไม่ได้ตั้งใจ พูดไปมั่ว นึกไม่ถึงว่าคนอื่นจะเชื่อว่า เป็นจริง

“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันให้แม่ของฉันโทรแจ้งตำรวจ ให้ ตำรวจไปจับพ่อของเธอ อย่างนี้เธอก็จะไม่มีอันตรายแล้ว เซย์ตบหน้าอกให้นําสัญญา

ซอลชะงัก กลืนน้ำลายคำหนึ่ง ไม่ให้ตำรวจจับพ่อของ เขา เขาผิดไปแล้ว เขาพูดมั่ว

กลับถึงบ้าน

ยี่หวาอยู่ในห้องครัวเพื่อทำกับข้าวให้เด็กสองคนนี้ คิด อยู่ว่าถ้ากินข้าวเสร็จต้องส่งเด็กนี้กลับบ้าน คนที่บ้านคงเป็น ห่วงแย่แน่ๆ

ยี่หวายุ่งอยู่ตลอด ซอลนั่งที่โซฟาแอบมองยี่หวา รู้สึกว่า น้าคนนี้เข้าหาง่าย และยังสวยมากด้วย ถ้าเขามีแม่แบบนี้ก็คง

ยี่หวากำลังยุ่ง เงยหัวขึ้นที มองผ่านกระจกในห้องครัว เห็นสายตาคู่หนึ่งที่กำลังแอบมองเธออยู่ ยี่หวาเดินออกมา มา ถึงที่หน้าโซฟา

ถามว่า: “เด็กน้อย เธอชื่ออะไรหรอ”

“ซอลครับ”ซอลตอบอย่างเชื่อฟัง “น้าครับ บ้านน้า อบอุ่นจังเลย มีกลิ่นของแม่ด้วยครับ!

ถึงแม้ว่าบ้านเขาจะใหญ่โต แต่ก็ไม่เคยมีกลิ่นของแม่เลย

“เหอะๆ กลิ่นของแม่นั้นหน้าตาเป็นยังไงหรอจ้า “ยี่หวา ยิ้มแล้วถาม

“ก็คือกลิ่นของน้าครับ”ซอลก้มหัวลงอย่างเขิลอาย ฟัน ที่ขาวๆขยับปากสีแดง ระวังเป็นพิเศษ เขาไม่เคยอยู่กับน้าที่ เป็นคนแปลกหน้าเลย!

“กลิ่นบนตัวแม่ฉันหอมจริงๆ เธอก็ได้กลิ่นที่น่าดมที่อยู่ บนตัวของแม่ของฉันใช่ไหม”เซย์พูดเหมือนอวดสิ่งสำคัญกับ ซอล

บนหน้าของซอลเหมือนมีแผ่นแดงบางๆปกคลุม มองยี่ หวาอย่างนานแล้ว พยักหัวอย่างจริงจัง “บนตัวแม่ของเธอมีกลิ่นที่น่าดมแบบนี้ไหม “เซย์ถามต่อ

“เราไม่มีแม่ ”ซอลพูดด้วยเสียงที่เบาและต่ำ

ใจของยี่หวากระตุก มองไปที่ซอล จู่ๆ ขึ้นมา เด็กตัวเล็กขนาดนี้ทำไมถึงไม่มีแม่นะ ก็ในใจก็รู้สึกเจ็บ

“พ่อบอกว่า จะมีแม่เร็วๆนี้ครับ “ซอลยกหน้าที่สวยแล้ว มองไปที่ยี่หวา น้าคนนี้สวยจริงๆ ถ้าเขาเป็นแม่ก็คงจะดีสิ!

“เด็กดี”ตายี่หวาแดงไปหมด

นีโอก็ไม่พูดต่อเลย ที่แท้เขาไม่มีแม่ ก็เหมือนกับตัวเองที่

ไม่มีพ่อ ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีพ่อ และไมม่ใช่ทุกคนที่จะมีแม่ “น้าสวยจังเลยครับ” ซอลพูดอย่างใสซื่อ หน้าเริ่มกลับ

มาแดงอีกครั้ง ตาที่แปล่งประกายกระพริบๆ จ้องยี่หวาไว้

ลูบหัวของเขา ยี่หวายิ้มอย่างเศร้าใจ “กินข้าวแล้ว เชย์ ไปยกเก้าอี้มาให้ซอลหน่อย พวกเราจะกินข้าวกันแล้ว”

“ครับ มาแล้ว “นีโอยกเก้าอี้มาแล้ว พาซอลไปล้างมือ กินข้าว “ซอล พ่อเธอทำไมต้องตีเธอด้วย หรือว่าเพราะเธอ ไม่มีแม่เลยตีเธอเล่นหรอ”

“657…..”

“เธอไม่อยากกลับบ้านหรอ” “ไม่ใช่นะ เขาแค่ไม่อยากให้ที่บ้านไม่มีแม่ ถ้าหากว่ามี แม่ เขาจะกลับไปแน่นอน

“เธอหายตัวไปพ่อเธอต้องเป็นห่วงแน่ “เซย์เริ่มพูดสอน ขึ้นมา “ถ้าเราหายไป แม่เราก็จะเป็นห่วงเรามากแน่ เพราะ ฉะนั้นกินข้าวเสร็จแล้วเธอต้องโทรหาพ่อนะ เรามาเป็นเพื่อน กันเถอะ ถ้าคราวหลังพ่อเธอยังตีเธอ เราให้แม่เรากับน้าเค ไปช่วยสั่งสอนเขาดีไหม”

ถูกเขาพูดจนซอลเริ่มกังวลขึ้นมาแล้ว ถ้าหากว่ามีคนสั่ง สอนพ่อจริงๆควรทำยังไง

กินข้าวเสร็จหนึ่งมื้อ ยี่หวาสังเกตเห็นซอลเป็นเด็กที่ขึ้ อายง่ายมาก ไม่ค่อยชอบพูด พอพูดที หน้าก็จะแดงก่อน เด็ก คนนี้น่าสงสารจริงๆ เด็กขนาดนี้ก็ไม่มีแล้ว พ่อยังตีเขาอีก เขา ต้องกลัวมากแน่ถึงได้หนีออกจากบ้านอย่างนี้

ความสงสารใต้จิตใจของยี่หวาถูกขุดขึ้นมา เธอต้องสั่ง สอนพ่อของซอลหน่อยแล้ว ต้องให้คนนั้นรู้ว่าการตีเด็กนี้มัน เป็นเรื่องหนัก

ทำไมต้องตีเด็กตัวเล็กขนาดนี้ ชั่วช้าจริงๆ!

“ซอล บอกเบอร์โทรบ้านให้น้าหน่อย น้าจะช่วยสั่งสอน พ่อเธอ รับรองว่าคราวหลังเขาจะไม่ตีเธออีก

“น้าครับ ไม่ต้องก็ได้ครับ”ซอลส่ายหัวอย่างแรง ถ้าพ่อรู้ ว่าเขาพูดโกหกต้องเสียใจมากแน่ๆ “น้าครับ พ่อผมเป็นคนดี ครับ พ่อผมไม่ได้ตีผมนะครับ” พระเจ้า เด็กคนนี้ต้องถูกตีจนเพี้ยนแล้วแน่ๆ พอได้ยินว่า จะโทรหาพ่อก็กลัวจนไม่กล้าพูดความจริงเลย

“เธอกลัวพ่อว่าเธอหรอ ถ้าอย่างนั้นน้าจะไม่พูดมั่วนะ น้าแค่จะบอกพ่อว่าตอนนี้เธออยู่ที่น้า ให้เขาไม่ต้องเป็นห่วงดี ไหม ”

“จริงหรอครับ ”

“จริงสิจ้า ”ในใจยี่หวาคิดอยู่ว่าต้องเป็นผู้ปกครองคน นั้นขู่เด็กแน่นอนเลย มันช่างน่าเกลียดจริงๆ

พอรู้ว่ายี่หวาไม่มีความประสงค์ร้าย ซอลคิดซักพัก ก็ได้ บอกเบอร์ฟาโรห์ให้กับยี่หวา

ยี่หวาโทรออกโดยตรง

ฟาโรห์หาลูกจนไฟจะลุกขึ้นหัวแล้ว จู่ๆก็ได้รับสายของ ยี่หวาอีก เห็นว่าข้างบนนั้นปรากฏว่าเป็นชื่อของยี่หวา คิ้วของ เขาก็ได้ขมวดเข้าหากัน

เธอหาเขาในเวลานี้ทำไมนะ

“ฮาโหล”ฟาโรห์ทำเสียงต่ำ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ