บทที่ 25 พ่อคนเดียว

ยี่หวาออกไปแล้ว ประธานตามออกไป พระเจ้า!มีเรื่อง

กันจริงๆด้วน!

เดินไม่กี่ก้าว ฟาโรห์ก็มาอยู่ตรงหน้าของยี่หวา อยู่หน้า ห้องอาหาร เขาได้หยุด รอยี่หวา เหมือนตั้งใจให้ทุกคนเห็น เขาพูดอย่างเบา: “เลขายี่หวา ไปรอฉันที่ห้องทํางานของ ฉัน!”

“ยี่หวาพยักหน้าอย่างแข็ง

เขาต้องตั้งใจแน่ๆ ตั้งใจรอให้ใกล้ออกจากประตูแล้ว ถึงจะพูด แล้วไปอย่างสง่า แต่ข้างหลังกลับมีสายตาที่สงสัย ทําให้ยี่หวาอยากมุดดินหนี!

เขาชั่วมากจริงๆ!

หรือว่าทำให้คนเขาเข้าใจผิดนั้นสนุกมาก?ไม่ใช่ว่าจะไม่ ยุ่งกันเธออีกหรอ?ให้เธอเป็นเลขาที่สมบูรณ์แบบ

เป็นประธานไม่ควรทำตัวเหมือนกับประธานหรอ?

ไม่ทันได้สนใจสายตาของทุกคน ยี่หวาก็เดินเข้าลิฟต์ไป ฟาโรห์ก็ได้เข้าลิฟต์ส่วนตัวไป

กลับถึงห้องทำงาน เคาะประตูห้องของฟาโรห์ กลับไม่มี คนอยู่ เธอไม่รู้ว่าเขาไปไหน, ทิ้งไว้แค่คำเดียวว่าให้เธอมารอ เชาที่ห้องประธาน เขาตั้งใจ!

เพราะคำพูดเพียงคำเกียวของเขาเธอกลับไปเคาะประตู จริงๆ เธอก็บ้าไปแล้ว นั้นไง คำพูดที่ฟาโรห์พูดหน้าห้องอาหารนั้นจงใจที่จะให้ คนอื่นเข้าใจผิดจริงๆด้วน หลังจากเขาพูดเสร็จก็ไม่กลับมา อีกเลย

จนถึงเย็นหลังเลิกงาน, ยี่หวาเดินผ่านนํานินทาออกจาก ตึกใหญ่ เธอจู่ๆก็รู้สึกเหนื่อยมาก ไม่เคยรู้สึกเหนื่อยขนาดนี้ มาก่อนเลย!

เธอไปทำอะไรให้ใครเนี้ย?

นั่งรถเมย์กลับบ้าน ในใจกลับไม่สงบซักที รับเชย์กลับ ถึงบ้านแล้วรีบไปอาบน้ำ ถึงจะเริ่มสงบขึ้นหน่อย

หลังกินข้าวเสร็จเซย์ก็ไปนั่งหน้าคอมเริ่มยุ่งขึ้นมา “หม่า มี้ ผมอยากคุยกับลุงต่อครับ ไม่รู้ว่าจะติดต่อได้หรือเปล่า!

“เซย์ ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้น ลูกยังเป็นเด็ก ความสุข ควรอยู่อันดับหนึ่งนะครับ!”ยี่หวามองดูลุกชายที่กำลังจริงจัง รู้สึกซึ้งใจที่เห็นเขามีจริงจังขนาดนี้

“หม่ามี้ ออกไปเล่นเถอะครับ สาวๆคนอื่นนี้ไปเที่ยวช็อป ปิ้ง ทําไมม้าถึงเอาแต่อยู่ในบ้านละครับ ไปเถอะครับ วันนี้ หยุดให้วันหนึ่ง!”

“เหอะ!”ยี่หวาผิงที่ข้างประตู ดูที่ตัวเล็กๆของเขา กลับ พูดคําพูดเหมือนผู้ใหญ่ ก็อดที่จะสงสารไม่ได้ ถึงแม้ว่าเธอจะ วางใจเชย์อยู่บ้านคนเดียวตั้งแต่เขา 4 ขวบ แต่กผู้เหมือนติด หนี้อะเขาซักอย่าง “หม่ามีไม่อยากออกไปครับ!” “ไปเถอะครับ!ลองไปเล่น!ดูเหมือนม้าจะเหนื่อยมาก เลย!”เซย์ลุกขึ้นมา ช่วยเธอเอากระเป๋า “หม่ามี้ หลังเลิกงา นนี้ไม่ต้องมาอยู่เป็นเพื่อนผมก็ได้ครับ ผมดูแลตัวเองได้!

ต่อมา ยี่หวาก็ถูกเขาผลักออกจากบ้าน

บ้านหลังเก่าของตระกุลธนา

“คุณชาย คุณชายน้อยไม่ยอมกินข้าวเลย! คนใช้รู้สึก กังวลซอลเลยรีบไปบอกฟาโรห์ที่พึ่งกลับมา

“ทำไม?”ฟาโรห์ขมวดคิ้ว

“หลังกลับมาจากโรงเรียนอนุบาลคุณชายน้อยก็ไม่ยอม พูดเลย เหมือนจะร้องไห้ด้วยถามแล้วก็ไม่ตอบ ไม่รู้ว่าเกิด อะไรขึ้น!”

“ฉันลองไปดู!”ฟาโรห์เดินไปทางบันไดอย่างเร็ว

เปิดประตู

“ซอล?”ฟาโรห์เรียก

จากเดิมพอเห็นเขากลับมาก็จะรีบวิ่งเข้าอ้อมอกของเขา แต่ว่าครั้งนี้เขากลับไม่หันแม้แต่หัว นั่งอยู่ข้างโต๊ะคนเดียว ไหล่ที่สั่น เหมือนกำลังสะอึก คล้ายร้องไห้!

“ซอล?”ฟาโรห์เดินเข้าไปหา ซอลกลับเอาหน้ามุดเข้าที่แขนของเขา เสียงเหมือนเศร้า มาก แต่ก็เรียกอย่างเชื่อฟังออกมาคำหนึ่ง “พ่อครับ!”

ฟาโรห์ย่อตัวลง ยกหน้าเขาขึ้น “ซอลไปเจอเรื่องไม่มี ความสุขอะไรมาครับ?”

สะท้อนเข้าตานั้นเป็นหน้าที่ซอลที่มีรอยน้าตา ฟาโรห์

ถอนหายใจ เด็กคนนี้เก็บตัวมาโดยตลอด เชื่อฟัง ครั้งนี้ ร้องไห้ คงเจอเรื่องที่ไม่ดีเข้าแน่ๆ!

“เป็นอะไร?บอกพ่อสิ!”

“พ่อครับ!” เขาพูดอย่างกล้าๆกลัว แล้วไม่พูดต่อ

ฟาโรห์เห็นเขาแบบนี้ ยังไม่ยอมพูด น้ำตาตกรีบรอบ

“หืม?”

ซอลไม่ยอมเงยหน้า เงียบไปอีกรอบหนึ่ง

“ซอล ลูกผู้ชายมีเรื่องอะไรต้องพูดออะมา ไม่ใช่แม้แต่ ความกล้าที่ต้องเผชิญก็ไม่มี!เธอคือลูกชายของพ่อ ต้องกล้า หาญ!พูดสิ เป็นอะไร?

“พ่อครับ! “ซอลเรียกอีกรอบ “ซอลผิดไปแล้ว !”

“หือ?”ฟาโรห์พูดต่อ “ทำไมถึงผิดไปแล้ว?

“วันนี้ซอลตีกับเพื่อนครับ!”ซอลเช็ดน้ำตา “ ซอลรู้ว่าตี คนไม่ดี แต่ว่า…. “แต่ว่าอะไรครับ?”ฟาโรห์ถามอย่างมีความอดทน

“แต่ว่าพวกเขาว่าซอลเป็นลูกไม่มีแม่ ว่าชอลแม่ของ ซอลเป็นผู้หญิงไม่ดี! ‘เสียงของซอลเบาเหมือนยุงเลย

เรื่องของแม่ เขาไม่เคยกล้าที่จะถามพ่อ ไม่รู้ว่าทำไมตัว เองถึงไม่มีแม้!

คําพูดของซอล ทําให้ฟาโรห์นิ่งไปเลย

“พ่อครับ ซอลไม่มีแม่จริงๆหรอครับ?”ซอลเงยหน้า ตา แดงๆ น้ำตายังหมุนอยู่ในตา แต่ก็ตกลงมาเหมือนเดิม เขามอง หน้าพ่ออย่างระวัง,กลัวพ่อจะโกรธ, “พ่อครับ แม่ไม่ใช่คนไม่ ดีใช่ไหมครับ?

ฟาโรห์มองลูกชาย ในตาเหมือนจะห่างไกล เงียบไปสัก พัก เขาพูดว่า “ซอล ลูกจําไว้ แม่ของลูกไม่ใช่คนไม่ดี พ่อจะ รับแม่ของลูกกลับ แต่ลูกต้องให้เวลาพ่อหน่อยนะครับ?”

พอได้ยินว่ามีแม่ ซอลรีบเงยหน้าขึ้น “พ่อครับ ซอลอย ากได้แม่ของตัวเองนะครับ!”

“อืม!เป็นแม่ของซอลครับ พ่อจะรับเธอกลับมาแน่!ซอ ลดทนรออีกหน่อยนะครับ?”ฟาโรห์พูดถามอย่างจีริงจัง

“พ่อครับ จะนานมากไหมครับ?”

“ไม่นานมาก แต่ว่าแม่ไม่รู้จักพ่อแล้ว พ่อทำผิดไปเรื่อง หนึ่ง ต้องให้แม่ค่อยๆยอมรับพ่อ ซอลรอไหวไหม?” “อืม!ถึงจะยังไม่ค่อยเข้าใจคําพูดของฟาโรห์ แต่ซอล ก็พยักหน้าอย่างจริงจัง บนหน้าก็เริ่มมีรอยยิ้ม ถึงแม้ว่ายังมี น้ำตา แต่ก็ดูออกมาเขามีความสุข “ซอลจะเชื่อฟังครับ!”

ฟาโรห์ไม่เคยเห็นความสําคัญของเรื่องนี้เลย ดูเหมือน

วันนี้ เรื่องที่กี่ยวกับแม่ของซอลต้องเอาเข้ามาในตารางวัน แล้ว แต่ว่า เขามีสิทธิยืนต่อหน้าเธอแล้วขอให้เธอยกโทษให้ หรอ?

ในเมื่อ เขาทำให้เธอต้องห่างจากซอลตั้ง 5 ปี หากเธอรู้ ความจริง จะเกลียดเขาเข้าใส้เลยไหมนะ?

อีกอย่าง เธอมีแฟนแล้ว?

เขายอมเสียทุกอย่างเพื่อนลูกชาย แต่เธอละ?จะยอมทิ้ง แฟนของเธอหรอ?ฟาโรห์เริ่มไม่มั่นใจเป็นครั้งแรก

“ลุงครับ ทำไมลุงยังไม่ออนอีกครับ?”

ฟาโรห์เปิดคอมก็เจอข้อความเด้งขึ้นมา เป็นกองเลย!

“ลุงครับ ผมจะให้ลุงดูเกมส์ของผม ทำไมลุงยังไม่มาอีก

ครับ?”

“ลุงครับ ลุงจีบหญิงจบลืมไปแล้วใช่ไหมครับ?”

“ลุงครับ ถ้าลุงยังไม่ม่ผมโกรธแล้วนะครับ!”

“ลุงครั ,มาเร็วๆสิครับ!” ฟาโรห์เห็นมีข้อความเยอะขนาดนี้ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม ไม่ ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นไอเด็กนั้น?พอนึกถึงเด็กนั้น ฟาโรห์กลับคิด ได้ว่า ยังไม่ได้ถามชื่อเขาเลย

ตะกี้พึ่งง้อซอลเสร็จ ตอนนี้ยังได้รับข้อความจากเด็กนี้ ฟาโรห์ตอบอย่างใจเย็น:”ลุงมาแล้ว!”

“อ่า!ลุงครับ ลุงครับ ลุงมาซักทีนะครับ! “ฝ่ายนั้นรีบส่ง ข้อความมา ความเร็วในการพิมพ์นี้ทำให้ฟาโรห์อึ้งไปเลย เขา ยังสงสัยอยู่ว่าไอคิวของเด็กคนนี้สูงจนน่ากลัว

ยังไม่ตอบข้อความ ฝ่ายนั้นก็ส่งมาอีก “ลุงครับ เกมส์ ของผม ลุงลองดู ให้ข้อเสนอหน่อยครับ!อีกอย่าง ไม่ต้องบอก คนอื่นนะครับ ผมมีลิขสิทธิ์นะครับ!”

“เหอะๆ…ฟาโรห์อดที่จะหัวเราะไม่ได้ ในหัวสมองเต็ม ไปด้วยหน้าตาตลกของเด็กนั้น

“ได้!” ฟาโรห์พิมพ์ไปตัวเดียว

“ลุงครับ ลุงยุ่งมากหรอครับ?”

“ทำไมถามแบบนี้?”

เพราะว่าลุงตอบได้ช้ามาก!”

“เอ่อ!” “มีอีก ง่ายมากเลยนะ!เธอตอบให้มันยาวกว่านี้ไม่ได้ หรอ?เอิ่ม!แต่ว่าตัวหนังสือที่ผมพิมพ์เป็นมีไม่เยอะนะครับ ลุง ครับ ผมยังไม่รู้จักตัวหนังสือทั้งหมดครับ

“เธอกี่ปี?”

“5ปีครับ แต่ว่าครูบอกว่าผมสามารถโดดชั้นไปเรียน ประถมได้แล้วนะครับ แต่ผมยังไม่ได้บอกกับหม่ามี้เลย ครับ ลุงว่าผมจะโดดหรือไม่โดดชั้นดีครับ?” ลุง

ไอคิ้วสูงมาก!ฟาโรห์ถอนหายใจ ต่อมาก็เปิดเกมส์ที่เขา ส่งมา แค่ชั่วพริบตา ฟาโรห์อึ่งไปเลย!

ถ้าไม่ใช่ว่าเขาเคยเจอเด็กคนนี้ ถ้าไม่ใช่ว่าเด็กคนนี้อายุ 5 ขวบ เขาว่า เขาคงไม่เชื่อแน่ๆ เพราะเกมส์ที่เขาทำนั้นไม่ ต่างอะไรกับคนที่ออกมาจากโรงเรียนด้านโดยตรงเลยแม้แต่ น้อย

“ลุงครับ ลุงว่าผมควรจะโดดชั้นไหมครับ?”ส่วมาอีก

ข้อความหนึ่ง

“เธอคิดว่าหละ?”

“ผมอยากโดดครับ เพราะถ้าแบบนั้น หม่ามี้จะได้ ประหยัดค่าใช้จ่ายด้วย!”

ฟาโรห์เห็นแบบนี้ ในใจรู้สึกเศร้า “บ้านเธอลำบากมาก

หรอ?” “ลุงครับ ผมควรโทรหาหม่ามี้แล้วครับ เธอยังไม่กลับมา ดึกมากแล้วครับ ค่อยคุยต่อวันหลังนะครับ บ๊ายบายครับ!”

ฟาโรห์มองกล้องที่จู่ๆก็ดับไป ในใจยังไม่ทันได้เศร้า

“พ่อครับ ผมกินหมดแล้วครับ พ่อจะอ่านนิทานไหม ครับ?”ซอลโดนง้ออย่างดีใจ เพราะอีกไม่นาน เขาก็จะได้มี แม่แล้ว

เห็นสภาพลูกชายเป็นแบบนี้ ฟาโรห์ถอนหายใจยางว นี้ สิการกระทำของเด็กอายุ 5 ขวบที่ควรมี เด็กคนนั้นโตเร็วเกิน ไป โตเร็วจนทำให้คนอื่นสงสาร!

จู่ๆ ในใจดีเกิดหงุดหงิดขึ้นมา ควรจะหาแม่มาให้ซอลยัง ไงดีละเนี้ย?เขากำลังคิดอยู่

เก็บเกมส์ไว้ดีๆ ฟาโรห์ลุกขึ้น “ซอล วันหลังพ่อค่อยอ่าน ให้ผมฟังนะครับ ตอนนี้จะออกไปแบบหนึ่ง ลูกเชื่อฟังแล้วอยู่ บ้านนอนดีๆนะ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ