ตอนที่ 30 เซนส์แรง

“นายหญิงอา…

ความหนักใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของบ่าว ก่อนเธอจะ ค่อยๆ ก้มลงไปกระซิบที่ข้างหู

หลังจากที่คิดกลับไปกลับมาสักพักความหนักใจก็ปรากฏ ขึ้นบนใบหน้าเช่นกัน

“ฉัน…ฉันหมายถึง แกไม่พักผ่อนเหรอถึงได้ลงมาเร็วขนาดนี้”

ป๋อจึงชวนเม้มปากเข้าหากันก่อนจะสาวเท้าลงมาพลางพูด

ขึ้น:“ห้องผมโดนยึดไปแล้วจะให้พักผ่อนได้ยังไง”

“เตียงออกตั้งกว้างขวาง ไม่ได้คับแคบซะหน่อย! หญิง ชราสวนกลับอย่างไม่ลังเล

ห้องรับแขกอันใหญ่โตเงียบสนิท

เฉินฝานซิงที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเดินลงมาได้ยินเข้ากับเสียงบ่น พิมพ์ของผู้อาวุโสสกุลชื่อเข้าพอดี ใบหน้าสวยจึงฉายแวว หนักใจ
“คุณย่า…

มองไปยังอีกคนที่มาปรากฏตัวข้างหลังของคุณชาย ไหล หรงจึงได้มีท่าที่หนักใจ

เมื่อไหร่ที่อยู่ต่อหน้าหลานทั้งสองจะต้องทำตัวเป็นเด็กๆ ทุกครั้งไป

หญิงชรารู้สึกเสียดายในใจ เบนสายตาไปมองเฉินผ่านซึ่ง

ที่อยู่ที่บันไดปราดนึง

รอยยิ้มจึงปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่ห่อเหี่ยวอีกครั้ง เธอกวัก มือเรียกเฉินฝานซิง

“ฝานซิงตื่นแล้วเหรอ หลับสบายดีไหม จึงชวนไปกวนให้ ตื่นใช่หรือเปล่า”

ใช้อ่างอาบน้ำของป๋อจึงชวน สวมเสื้อคลุมอาบน้ำของป๋อ

จึงชวน นอนบนเตียงของป๋อจึงชวน

เธอรู้หมดแล้วว่าเรื่องพวกนี้เป็นสิ่งที่หญิงชราตั้งใจให้เกิด ขึ้น แต่เมื่อต้องมาเผชิญหน้ากับสีหน้าที่รักใคร่เอ็นดูแบบนี้ เธอเองก็ไม่สามารถที่จะแสดงความไม่พอใจได้

ความรักและทะนุถนอมที่หาได้ยาก ใจชีวิตจริง เธอจะไม่ พอใจได้ยังไง

ยิ้มจางๆ พร้อมพยักหน้ารับให้กับหญิงชรา

“หลับสบายมากค่ะคุณย่า
“งั้นก็ดีเลย

ลากเฉินผ่านชิงมานั่งตรงโซฟา

โดยมีป้อจึงชวนอยู่ข้างกาย

ตรงคอเสื้อของเสื้อเชิ้ตสีขาวถูกเปิดเอาไว้ แต่ยังคงความ เป็นระเบียบเอาไม่โดยไร้รอยยับยู่ยี่

เขาจึงเข้ากับโซฟาหนังแท้ โน้มหน้าลงเล็กน้อย ไม่รู้ ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ ปากบางคลี่ยิ้มบางเฉียบแทบจะมอง ไม่ออก มองท่าทีอวดดีที่ซึ่งเป็นเอกลักษณ์นั้นด้วยท่าทีอ่อนลง

ท่าทราบเรียบ ท่าทางสุขุมอย่างคุณชายผู้มีอิทธิพล

เขานั่งอย่างเงียบสงบ ราวกับว่ากำลังฟังบทสนทนาของ

เธอและหญิงชราอยู่

ไม่พูดไม่ได้ว่า ว่าเซนส์ของเขาแรงอย่างไม่น่าเชื่อจน เฉิน ผ่านชิงเองไม่สามารถประมาทมันได้

ระหว่างนั้น เขานั่งตัวตรง แขนยาวยืดออกไปมือกว้างผิว ขาวสวยยื่นไปเลือกผลไม้บนโต๊ะน้ำชา

ก่อนจะหยิบแอปเปิลสีแดงลูกใหญ่มาลูกหนึ่ง

ฝ่ามือกว้างถือแอปเปิลด้วยมือเดียวแถมยังเกี่ยวเอามีด

ปอกผลไม้ติดมือมาด้วย

เฉินฝานซิงอดใจที่จะหันไปมองเขาไม่ได้ แต่ได้เห็นเขานั่ง หลังตรง สองมือวางไว้บนเข่าทั้งสองข้าง สายตาจ้องมองเขม็งไปยังสองมืออย่างจดจ่อ เปลือกแอปเปิลสีแดงสดขอบสีขาว ค่อยๆ ยาวขึ้นเรื่อยๆ จนห้อยลงมาได้ครึ่งหนึ่ง

เฉินฝานซึ่งมีท่าทีแปลกใจ นึกไม่ถึงว่าชายคนนี้จะลงมือ

ปอกผลไม้ได้ด้วยตัวเอง นายหญิงสกุลป์อเองก็อดไม่ได้ที่จะลอบมองหลานชายตัว

เอง น้อยครั้งที่เธอจะเห็นเขาในบริบทแบบนี้

แต่ตอนนี้เธอไม่อยากจะสนเขา ประเคนผู้หญิงให้ถึงเตียง แล้วไม่รู้จักจะคว้าไว้

หงุดหงิดนัก!

เธอยปากมองหลานชาย ก่อนจะหันไปถามเฉินผ่านซึ่ง

“ผ่านซึ่งอา ตอนนี้หนูทำงานอะไรอยู่

ตอ

เธอนิ่งไปนิด พัฒนาสูตรน้ำหอมค่ะ แล้วก็ยังดูแลบริษัท พีอาร์เล็กๆ ที่คุณแม่ทิ้งไว้ให้

ทิ้งไว้ให้

สามคำนี้ทำให้นายหญิงสกุลปอตะลึงงัน

กุมมือเงินผ่าน

ซิงเอาไว้แน่น

ป๋อจึงชวนเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีนิลทอประกายหม่นหมอง

“ยุ่งขนาดนั้นเชียว ดูแลบริษัทไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยนะ” ผู้อาวุโสสกุลป์อถาม
“ค่ะ เมื่อก่อนเป็นบริษัทของบ้านสกุล….

นึกถึงเหิง คำพูดของเธอก็หยุดลงกลางคัน

เธองคิ้วเล็กน้อยแล้วผู้ต่อ

“กำลังจะลาออกแล้วค่ะ แต่เพื่อนดันขาดลูกมืออยู่พอดี หนูก็เลยตั้งใจว่าออกจากโรงพยาบาลแล้วจะไปช่วยทางนั้น

“บริษัทอะไร”

ในที่สุดป่อจึงชวนก็เอ่ยปากขึ้น พร้อมทั้งยื่นเนื้อแอปเปิ้ลสี ขาวที่ถูกปอกเสร็จแล้วส่งให้เธอ