ตอนที่ 15 ใจหล่าเอียงและมืดบอดอันตรายที่สุด

เงินฝานซึ่งสาดค่จิกกัดออกมาไม่ปิดบัง ทำเอาหน้าของเจียง ทรงทรงเขื่อนลงอีกครั้ง

“เรื่องครั้งนี้เป็นความดีความชอบของเชียนโหรวที่ไม่เอา เรื่องที่แกผลักเธอตกน้ำแพร่งพรายให้ใครรู้

“เรื่องระหว่างเธอกับซูเทิงนะ พวกเข้าเหมาะสมกันมาก

ใจตรงกัน เข้าอกเข้าใจกัน เธอทำสำเร็จแล้ว หัวใจของซูเทิง ไม่ได้อยู่ที่เธออีกต่อไปแล้ว แต่งที่ฝันเด็ดจากต้นย่อมไม่หวาน เธอน่าจะรู้ความหมายของมันนี้ดี

ความหนาวเหน็บในใจเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ เย็นจนเธอคิด ไม่ถึงว่าความเจ็บปวดจะผุดขึ้นกลางหัวใจที่ด้านชาไปตั้งนาน แล้วได้อีกครั้งหนึ่ง

เธอผลักเฉินเซียน โหรวตกน้ำ

เฉินเซียน โหรวกับซูเพิ่งรักกันเหมาะสมกัน?

เหอะ ช่างน่าขัน!

ความน่ากลัวของการที่มีดวงตาที่มืดบอดคือมันสามารถ การทำให้ใครสักคนมีจิตใจทำเอียงได้
เฉินผ่านซึ่งไม่อยากเสียเวลาเสวนากับคนพวกนี้แม้แต่คำ เดียว นอกจากไม่เปลืองน้ำลายแล้วและน่าจะทำให้อุ่นใจได้ กว่ามาก

เข้าเริ่มลงมือจับซ้อนไม้ขึ้นมาอย่างใจเย็นป้อนโจ๊กเข้า ปากด้วยท่าทีสงบและสง่างาม เห็นเงินผ่านชิงท่าที่เรียบเฉย สีหน้าทั้งคนสามก็ไม่สบ

อารมณ์เอาอย่างมาก เพียงทรงทรงมองเธออีกครั้งพร้อมทั้ง กวาดตาไปมองของที่อยู่บนชั้นวาง

หัวคิ้วเลิกขึ้น เสียงเย็นพูดทิ้งท้ายไว้หนึ่งประโยค “พัก

ผ่อนเถอะ” สิ้นประโยคสั้นๆ เธอก็หมุนตัวจากไป

ทั้งสามคนเดินออกจากห้องคนไข้มาอยู่ที่ทางเดินของโรง พยาบาล เจียงหรงทรงกล่าวกับเฉินเมื่อผ่านและหยางเวยที่ เดินตามหลังมาว่า

“ไปซื้อโจ๊กของหรูอี้ชวนมาให้เขียนโหรวสักชุดนึง อะไรที่ มันมีเขียนโหรวจะไม่มีได้ยังไง พวกแกคิดอะไรกันอยู่

“หรูอี้ซวน?”

เฉินเมื่อผ่านและหยางเวยนึกเอะใจ พวกเขาสั่งให้คนไป ซื้อโจ๊กที่หรูอี้ชวนให้เฉินผ่านซิงตั้งแต่เมื่อไหร่

เจียงหรงทรงถูกอกถูกใจอาหารของหรูอี้ชวนมาตั้งแต่ไหน แต่ไร บางครั้งก็ใช้ให้คนรับใช้ไปซื้อมาให้ตั้งแต่เช้าตรู่ก็ยังไม่ ได้กลับมาสักชุด
โจ๊กที่เดินผ่านซิงกินอยู่เป็นโจ๊กของหรูอี้ชิง

ใครเป็นคนไปซื้อมา

ซูเทิง?

แต่ว่าเขาคอยเฝ้าเขียนโหรวอยู่ในห้องไม่ห่าง

ต่อให้เป็นเขาจริงๆ ก็ไม่มีทางที่จะซื้อกลับมาให้เฉินผ่าน

ชิงแค่ชุดเดียว?

งั้นก็เหลือแค่ตัวเธอเองคนเดียวแล้ว?

ไม่ทำร้ายตัวเองแต่เสวยสุขเก่งเชียวนะ!

“ค่ะคุณแม่ หนูรู้ว่าคุณแม่เองก็ชอบกินโจ๊กเหมือนกัน เดี๋ยวจะสั่งให้พวกนั้นสั่งมาเพื่อให้อีกชุดนะคะ

หยางเวยพูดอย่างนุ่มนวล ทำให้เจียงทรงทรงพอใจไม่

น้อย

“กลับกันเถอะ”

ห้องไพรเวทชั้นสามของหรูอี้ชวน อวี่ยงกลับมายืนอยู่ตรงหน้าของป๋อจึงชวนอีกครั้ง เขารายงานเรื่องที่เขาเจอกับเจียงหรงทรง เฉินเมื่อผ่าน หยางเวยโดยบังเอิญให้ป๋อจึงชวนฟังอย่างละเอียด

จริงๆ แล้วเรื่องราวเกี่ยวกับบ้านตระกูลเฉินไม่ได้เป็นความลับมาตั้งนานแล้ว

แค่ลองออกปากถามนิดหน่อย ไม่นานข่าวลือต่างๆ

หลุดออกมามากมาย

ก็

ป๋อจึงชวนนั่งอยู่บนที่นั่งประธานในห้องที่ได้จองไว้

แสงอาทิตย์จากหน้าต่างตัดกับความโดดเด่นโครงหน้า ได้รูป ท่วงท่าดูสูงส่งนิ่งสงบและสง่าผ่าเผย

เขาพยักหน้ารับนิดๆ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเบาๆ ยก มุมปากขึ้นบางๆ

นิ้วเรียวยาวที่วางบนโต๊ะไม้ตัวหนาเคาะขึ้นลงเป็นจังหวะ คัฟลิงค์สีเงินยี่ห้อแพงอันงดงามสะท้อนแสงวิบวับตามการขยับ ของเขา

“นายจะบอกว่าคือเธอถูกคนในบ้านลอยแพ?” เสียงทุ้ม ค่อยๆ ดังขึ้น ในนั้นแฝงไปด้วยความเย็นเยียบจนทำให้ซอ วอดที่จะตัวเกร็งไม่ได้

“ดูเหมือนว่าตอนนี้จะเป็นอย่างนั้นนะครับ เชื่อเสียงของ คุณเฉินก่อนหน้านี้เองเหมือนว่าจะไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่

อวีซงตอบอย่างเคลือบแฝง

จริงๆ คำว่าไม่ค่อยดียังน้อยไปเสียด้วยซ้ำ ถ้าจะให้พูด ตรงๆ เลยคงต้องใช้คำว่าฉาวโฉ่

แต่เรื่องทุกอย่างก็ไม่เคยมีใครพยานได้มาก่อน เขาจึงไม่อยากให้น้ำหนักกับมันมากนัก

ป๋อจึงชวนไม่พูดอะไร เพียงแค่หรี่ดวงตาอันเฉียบแหลม ให้เรียวเล็กลงเล็กน้อย

อวีซงเห็นดังนั้น เขาก็ขยับขากรรไกรอย่างรีบร้อนพลาง โค้งตัวลงแล้วพูดว่า “คุณผู้ชายจะให้ผมไปตรวจสอบให้ไหม ครับ*

“ไม่จําเป็น”