ตอนที่ 20 รอเดี่ยว

ไม่ได้ เธอต้องคิดให้ดีๆ ว่าทำยังไงถึงจะกลบข่าวเสียหายให้ มิดที่สุด

“ฝานซิง เธอจำเป็นต้องกดดันกันขนาดนี้เลยเหรอ

ใบหน้าที่ระอาบนความเสียใจ ดูเหมือนว่าเขาจะเหลืออด กับเฉินฝานซิงที่เป็นแบบนี้

เฉินฝานซิงก้มหน้าลงเล็กน้อย ยกปัดปอยผมที่ปรึกตรง

หน้าผากขึ้นเผยให้เห็นความใสสะอาดของหน้าผากเงานุ่ม เกลี้ยงเกลาเด่นออกมา ทั้งดูอิ่มเอิบและน่ามอง “ที่มานี่ก็แค่อยากมาทักทาย ในเมื่อได้ทักทายกันแล้วเรา

ก็ไม่กวนล่ะ”

ยามที่เผชิญหน้าเฉินฝานซิง ซูเพิ่งรู้สึกถึงบางอย่างที่กวน ใจแต่ไม่สามารถพูดออกมาได้ ความรู้สึกลึกๆ บอกว่าเขาไม่ อยากจะเผชิญหน้ากับเธออีกต่อไปอีกแล้ว

เขาพูดพลางโอบเฉินเซียนโหรวไว้เตรียมจะเดินจากไป ทว่าเฉินฝานซึ่งก็ได้เปล่งเสียงอันเย็นยะเยือกขึ้นในตอนนั้น

“รอเดี่ยว”

เท้าของทั้งสองชะงักลง หันกลับมามองเฉินผ่านชิงย่างเข้ามาหาพวกเขามาทีละก้าวทีละก้าว

ชุดคนไข้ตัวโคร่ง แต่เมื่ออยู่บนร้างของเฉินผ่านซิงกลับ ขับเอาเข้มแข็งและความสง่าของคนที่สวมใส่อยู่ออกมา นิสัยที่ เฉกเช่นดอกไม้แห่งเกาลินที่แย้มบานท่ามกลางหิมะ ทำให้ เหิงใจลอยไปชั่วขณะ

เฉินผ่านชิงหยุดลงตรงหน้าทั้งสอง เชิดหน้าขึ้นมองพวก เขาด้วยใบหน้าจะยิ้มบ้างไม่ยิ้มบ้าง

“เรื่องในอดีต ฉันขอยุติลงชั่วคราว

เธอหยุดและค่อยๆ มองไปยังเฉินเซียนโหรว จู่ๆ สาย ตามที่เยียบเย็นนั้นก็ทำให้เฉินเซียนโหรวเต้นระรัว ความ ระแวงผุดขึ้นจากในส่วนลึกของนัยน์ตา

“ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอเอามาตราให้หน้าฉัน ไม่ช้าก็เร็วฉัน จะสลัดมันออก! แต่ถ้าฉันขี้เกียจจะสลัดมัน ฉันก็ไม่ยอมให้มัน ตราอยู่บนหน้าฉันฟรีๆ หรอก

เธอว่าพลางก้มลงจิบน้ำจากแก้วที่อยู่ในมือ

น่าเสียดาย เปลืองน้ำลายไปตั้งเยอะ น้ำในแก้วนี้เลย กร่อยไปเสียแล้ว

เธอแหงนหน้าขึ้น หลุบตาลงมองคนที่สูงน้อยกว่าเธอ หลายเซนติเมตร สีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แม้แต่น้อย

แต่แบบนี้ กลับทำให้เฉินเซียนโหรารู้สึกว่า ในตอนนี้พี่สาวของเธอนั้นช่างหน้าหวานกลัว

“พี่คะ…”

จู่ๆ คำพูดของเธอก็จุกอยู่ที่ลำคอ เนื้อตัวแข็งที่อยืนอยู่กับ ที่ราวกับคนโง่

น้ำที่ยังคงร้อนอยู่หน่อยๆ ค่อยๆ รดลงมาบนศีรษะของ ตน การแต่งหน้าที่สวยหรูแต่ต่อให้เครื่องสำอางจะราคาสูงแค่ ไหนแต่ก็หนีไม่พ้นน้ำร้อนแห่งการชำระบาปชะล้างออกไป เสื้อ กันลมสีขาวเปียกวงกว้าง

ผมนุ่มละเอียดที่ผ่านการปรนนิบัติมาเป็นอย่างดีลงประ บ่า น้ำร้อนยังคงไหนผ่านเส้นผมลงมายังลำตัวอย่างไม่ขาด

สายยุ่งเหยิงไปหมดห้องคนป่วยเงียบสงัดราวกับป่าช้า

“อ๊าย…

เสียงแหลมกรีดร้องออกมาพักใหญ่

หลังจากที่ช็อกไปเทิงที่เพิ่งได้สติกลับมา รีบโอบเฉินเซียนโหรวเข้าสู่อ้อมแขน

“เชียนโหรว! เธอโอเคไหม!”

“พี่เหิง….
เฉินเซียน โหรวขบฟันแน่น หลังจากข่มอารมณ์ได้ก็รีบบีบ น้ำตาเพื่อเรียกคะแนนความสงสาร

ใบหน้าหล่อเหล่าเต็มไปด้วยความรักความห่วงใยเขายื่น มือไปรวบเส้นผมที่ยังคงมีน้ำหยดออกมาไปไว้อีกข้างแล้วใช้ แรงจับมันไว้

เมื่อไม่พบลอยลวกบนใบหน้าของเฉินเซียนโหรวเขาก็

รู้สึกโล่งใจ!

สายตาขุ่นเคืองมองไปยังเฉินฝานซิง ใบหน้าที่เกรี้ยว กราดนั้นแทบจะจับเฉินฝานซิงแล่เนื้อออกมาเป็นชิ้นๆ

“ผ่านซึ่งมันจะมากไปแล้ว!

เพลง!

คำตอบที่ได้กลับมาคือเสียงของแก้วที่แตกออกอย่างแรง หลังจากนั้น เฉินผ่านซึ่งก็ได้เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา

พร้อมกับใบหน้าอวดดี

ไม่ต่ำต้อยไม่สูง ไม่รีบไม่ร้อนราวสายตาเยือกเย็นราวกับ น้ำแข็งทิ่มแทงเข้าไปในตาของเขา