ตอนที่ 23 กรอบที่เต็มไปด้วยของ โสโครกแบบนั้น ยังต้องไปอาลัย อาวรณ์อะไรอีก!

นายหญิงแห่งสกุลป์อวางโทรศัพท์ลง ฝ่ามือไปมาด้วยสีหน้า ยิ้มแย้ม หันไปมองไหลหรงที่ยืนอยู่ข้างกาย

“ไป ไปโทรหาคุณชายแล้วบอกว่า ให้กลับมาทานอาหารเย็นกับฉัน”

“ค่ะ นายหญิง”

ไหลหรงตอบรับด้วยรอยยิ้ม หมุนตัวเดินยิ้มแป้นออกไป เพราะต้องไปพบผู้ใหญ่ดังนั้นเพื่อไม่ให้เป็นการไม่เสีย มารยาท เฉินผ่านซิงเลยจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ตัวเอง

ถึงแม้จะว่าชุดที่ชิงจือเตรียมให้จะเป็นชุดใหม่ แต่กระนั้น ตลอดหลายวันที่อยู่โรงพยาบาลมานี้ เธอยังไม่เคยได้อาบน้ำ อย่างจริงจังสักครั้ง

เมื่อนึกได้ดังนั้น เธอก็ขมวดคิ้วเข้าหากันเบาๆ ขณะที่กำลังชั่งใจอยู่นั้น เสียงเคาะประตูก็ได้ดังขึ้น

“คุณเฉิน นายหญิงให้ผมมารับครับ
“ค่ะ รอสักครู่นะคะ!” เฉินผ่านชิงรีบจัดการตัวเอง

เดินตามองผ่านสถานที่ที่พบกับหญิงชราครั้งก่อน ที่รั้วมีประตูที่ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยสังเกตมาก่อน

อวี่ยงเปิดประตู ให้เธอเดินเข้าไป

เฉินฝานซึ่งมองไปยังอีกโลกหนึ่งที่ห่างกันกับสวน สาธารณะของโรงพยาบาลแค่เพียงรั้วกั้นอย่างตื่นตะลึง

ลานกว้างที่รายล้อมไปด้วยไม้ใหญ่ พืชพันธุ์ถูกตัดแต่ง อย่าสวยงาม ดอกไม้ใบหญ้านานาชนิดถูกปลูกอย่างเป็น ระเบียบเรียบร้อย

แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยเข้าใจศิลปะการจัดแต่งสวนนัก แต่ก็ มองว่าการจัดวางอย่างเรียบง่ายไม่สลับซับซ้อนนี้คงต้องเป็น ฝีมือจากนักจัดสวนชั้นสูง

นับได้ว่าเป็นที่พักอาศัยที่เรียบง่ายแต่กลับงดงามและ พิถีพิถันแห่งหนึ่ง

“ท่านอยู่ในนี้เหรอคะ”

“ครับคุณเฉิน”

เฉินฝานซิงอดที่เหลียวหลังกลับไปมองด้านหลังไม่ได้ จริงๆ แล้วที่นี่ไม่ได้ไกลจากอาคารใหญ่ของโรงพยาบาลมาก นัก แต่ตอนนี้สามารถมองเห็นอาคารดังกล่าวผ่านบรรดาไม้สูงได้เพียงบางส่วนเท่านั้น

“นี่เป็นทางลัดครับ นายหญิงท่านไม่ชอบอยู่คนเดียวเลย

สั่งให้คนเปิดประตูไว้ บางครั้งก็จะออกมาพูดคุยกับคนใน สวนสาธารณะของโรงพยาบาล ทะลุมายังทางเดินเล็กๆ ใจกลางความเขียวชอุ่ม อ.ชงอธิ

บายพลางเดินน่าเธอเข้าในยังบ้านพัก

“คุณผู้หญิงครับ คุณเฉินมาถึงแล้ว

“เข้ามาเลยๆ!”

น้ำเสียงเร่งรีบและดูอัธยาศัยดีของหญิงชราดังออกมา เฉินฝานซึ่งจึงเดินเข้าไปอย่างรีบร้อน แค่หญิงชราเห็นได้เห็นหน้าเธอก็รีบดึงมือเธอเข้ามา

มือของหญิงชราที่เหลือเพียงความหยาบกร้าน ทว่าความ อบอุ่นจากฝ่ามือนั้นกลับทำให้เธอค่อยๆ เดินตามเข้าห้อง รับแขกไปด้วยหัวใจที่สั่นไหว…

เมื่อได้เห็นว่าในบ้านเดี่ยวหลังโตมีเพียงคนรับใช้ไม่กี่คน กำลังทำงานกันเงียบๆ อย่างเป็นระเบียบ ยิ่งทำให้ความรู้ผิด ของเธอเพิ่มมากขึ้นไปอีก

“ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ ช้าไปตั้งหลายวัน

“ไม่เป็นไรหรอก ชินซะแล้วล่ะ แค่หนูคิดว่าจะมาหาย่า ย่า ก็ดีใจมากแล้ว”
ยามเมื่อมองไปในดวงตาสุกใสที่ถูกย้อมไปด้วยความ รู้สึกผิด ทำให้นายหญิงแห่งสกุลป์อยิ่งรู้สึกเอ็นดูเด็กน้อยแสน ดีคนนี้เข้าไปใหญ่

เฉินผ่านชิงถูกลากไปนั่งตรงโซฟา หญิงชราเดินตามมา นั่งฝั่งตรงข้ามพร้อมทั้งดึงมือเธอเขาไปจับไว้อย่างเดิมไม่ยอม ปล่อย

ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความพึงพอใจและเอ็นดูจนเงินผ่าน ซึ่งรู้สึกว่าตัวเองได้รับความโปรดปรานอย่างน่าประหลาดใจ

หลายปีมาแล้วที่เธอไม่เคยมีใครปฏิบัติต่อเธออบอุ่น ขนาดนี้

กลับกันคนที่เธอเจอส่วนใหญ่มักเป็นพวกที่รังเกียจและ ดูถูกเหยียดหยามเธอหลังจากที่รู้ว่าเธอเป็นคุณหนูใหญ่ของ บ้านสกุลเงิน….

“ไหนบอกย่าว่าหนูเข้าโรงพยาบาลได้ยังไง

ท่าทางดูตึงเครียดขึ้นเล็กน้อย “ไม่มีอะไรค่ะ แค่ไม่ระวัง

นายหญิงแห่งสกุลป้อกระชับฝ่ามือที่จับมือของเธออยู่ให้

แน่นขึ้น

“ทำไมไม่พูดความจริงล่ะ เด็กน้อย?”

แพขนตายาวสั่นระริก ราวกับส่วนอ่อนแอที่สุดของหัวใจได้พังทลายลงเกิดเป็นความเจ็บที่ยากจะอธิบาย

เธอเบี่ยงใบหน้าเย็นชาเหม่อมองไปยังนอกหน้าต่าง น้ำ เสียงเพื่อความขื่นขมและอ้างว้าง

“พูดไป…ก็ไม่มีใครเชื่อ

ในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าผลจะออกมาเป็นยังไง แล้วจะต้องหวัง อะไรได้อีก

“เด็กโง่เอ๋ย ความคิดนี้ไร้เหตุผลสิ้นดี หนูเอาแต่ขังตัวเอง ให้อยู่ในกรอบเดิมๆ มีเพียงไม่กี่คนที่นั่นที่จะได้สัมผัสหนู หนู ต้องก้าวออกมาอย่างจริงจังสักที ที่ที่เต็มไปด้วยของโสโครก แบบนั้น ยังต้องอาลัยอาวรณ์อะไรอีก