ตอนที่ 16 วันนี้ทางร้านหยุดทำการแล้ว!

“ไม่จําเป็น”

ป๋อจึงชวนดึงมือกลับพร้อมพูดขึ้นเบาๆ

“ฉันเคยบอกกับเธอว่าจะเชื่อใจเธอ ถ้าอยากตรวจสอบก็ ไม่เท่ากับว่ากลืนน้ำลายตัวเองเหรอ

“แต่ข่าวลือก็ใช่ว่าจะเป็นเท็จเสมอไป….

อชงเอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้ คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าคุณผู้ชายจะ หน้ามืดตามัวเพราะผู้หญิงคนหนึ่งได้ขนาดนี้

ป๋อจึงชวนหยัดกายขึ้นตรงไปยังริมหน้าต่าง ร่างสูงเบี่ยง ตัวเล็กน้อยมองลงไปยังรถเก๋งสีดำที่ค่อยๆ จอดลง มุมปาก ค่อยๆ ยกขึ้นน้อยๆ

“ขอแค่ฉันเชื่อ ต่อให้ไม่จริงฉันก็เปลี่ยนให้จริงได้

เสียงทุ้มต่ำในลำคอเอ่ยขึ้นอย่างไม่ทุกข์ร้อน แต่ทว่าที่อ ชงได้ยินนั้นคือน้ำเสียงแห่งความขุ่นเคืองที่เต็มไปด้วยความ เอาแต่ใจ อวดดีและหยิ่งยโส

หัวใจเขาสั่นคลอน การที่คุณผู้ชายเป็นแบบนี้ไม่ใช่ว่าเขา ไม่เคยเห็นเสียทีเดียว เขามักจะมุ่งมั่นอย่างเอาเป็นเอาตายในการวางกลยุทธ์ธุรกิจ ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเขามักจะถือ ดาบควบม้าออกไปอย่างไม่กลัวตายเพื่อไปตายเอาดาบหน้า เสมอ

เป็นคนประเภทที่มีความมั่นอกมั่นใจในตัวเองและฝีมือ

รอบด้าน

แต่นั่นมันสำหรับเรื่องของธุรกิจ

เขาไม่เคยเห็นคุณผู้ชายเป็นแบบนี้กับผู้หญิงมาก่อน!

แต่ว่าคำพูดของป๋อจึงชวนพูดนั้นที่อยู่ในใจของเขามา จนถึงในบัดนี้ ค่อยๆ เปิดรับเงินฝานซึ่งเข้ามาเป็นนายของเขา อีกคนไปครึ่งหนึ่งแล้ว

เหตุผลง่ายๆ ที่เขายึดถือเสมอมา

ไม่ว่าคุณผู้ชายอยากได้ ก็ต้องหามาให้ได้

ยังไงซะเธอก็ต้องมาเป็นนายหญิงของเขาอยู่ดี จะต้องใจ

ให้มากความไปทำไม

“ลงไปบอกผู้จัดการทีว่า วันนี้หยุดทำการแล้ว

“ครับ!”

อวี่ยงน้อมรับคำสั่งของป๋อจึงชวนอย่างไม่ต้องคิด เขา ตอบรับคำหนึ่งแล้วปลีกตัวออกจากห้องไพรเวทไป

ที่ประตูร้านของหรูอี้ชวน คนขับรถค่อยๆ ลดกระจกลง เผยให้เห็นสีหน้าอันเคร่งข็มของเจียงหรงทรงและเฉินเมื่อผ่านกับหยางเวยที่นั่งขนาบทั้งสองข้างที่กำลังมองไปยังหรูอี้ชวน พร้อมกัน

คนรับใช้ที่นั่งอยู่เบาะหลังเดินลงไปจากรถเพื่อไปหยิบ บัตรคิวอย่างรู้หน้าที่ “ร้านออกจะดังขนาดนี้ น่าเสียดายนะ ทำไม่เถ้าแก่ร้านถึง

ไม่ยอมเปิดเพิ่มอีกสักสาขาล่ะ”

“นั่นแหละจุดขายของร้านนี้ เซฟทุกคนล้วนมีรสมือที่แตก

ต่างกัน ต่อให้ทำอาหารจานเดียวกันรสชาติก็ยังแตกต่างกัน ออกไป หากไปเปิดสาขาใหม่ได้ไม่นานก็คงเสียชื่อ

เจียงหรงทรงกล่าว ในใจก็มีเรื่องสงสัยอยู่ไม่น้อย เธอ เคยได้ยินชื่อร้านอาหารที่รุ่งเรืองมานานอย่างหรูอี้ชวนตั้งแต่ สมัยสาวๆ หลายสิบปีผ่านไปก็ยังไม่มีทีท่าจะขยายสาขา ธุรกิจที่กำไรเห็นๆ ขนาดนี้ยังไม่ยอมทำ เถ้าแก่คนนี้คงจะ

เอาแต่ใจน่าดู

ดูๆ แล้ววันนี้คนจะน้อยกว่าวันไหนๆ คนน้อยขนาดนี้ สงสัยวันนี้เขียนโหรวจะมีบุญได้กินของอร่อย

ทว่าตอนนี้สายตาเธอกลับซัดไปเห็นคนรับให้ที่รอรับบัตร คิวอยู่ เขาจวนจะได้รับบัตรคิวจากเครื่องกดอยู่แล้วแต่กลับมี คนมากดหยุดเครื่องนั้นเสียก่อนทั้งๆ ที่ยังไม่ได้รับคิวเลยด้วย

หัวคิ้วของเจียงหรงทรงเลิกขึ้นสูง
แก่จนปูนนี้แล้ว ถ้าดูไม่ออกว่าการกระทำแบบนี้เรียกว่า จงใจก็คงจะแก่เสียเปล่า

ยิ่งชัดเจนเข้าไปอีกเมื่อคนที่ต่อหลังคนของเธออยู่กลับได้ รับบัตรคิวอย่างง่ายดาย!

“นี่มัน….หมายความว่าไง” หยางเวยเองก็ประหลาดใจ

“ทำไมถึงตั้งใจเจาะจงเฉพาะพวกเรา

คนรับใช้ที่ลงไปรับบัตรคิวเองก็รับรู้ได้ถึงที่เกิดขึ้นได้อย่าง ชัดเจน เขาจึงกำลังเจรจากับพวกนั้นอยู่

เจียงหรงทรงหรี่ตามองไปยังเบื้องหน้าไม่นานก็เห็นคนรับ ใช้เดินหน้าตายกลับมา

“เกิดอะไรขึ้น” เจียงหรงทรงถามเสียงต่ำ

“นายหญิง คนของทางร้านบอกว่าวันนี้หยุดทำการแล้วครับ”

“เหลวไหล! เห็นชัดๆ ว่าคนที่ยืนหลังแกยังได้รับบัตรคิวทำไมมีแค่แกที่ไม่ได้ขณะที่สายตาอยู่ที่สีหน้าขุ่นเคืองเจียงทรงหรง หยางเวยขึ้นเสียงออกมาคนรับใช้รู้สึกลำบากใจแต่อีกใจหนึ่งก็อดสงสัยไม่ได้

“ฉันจะลงไปดู!”