ตอนที่ 11 กรรมการหนุ่มแห่งสมาคม สกุลป๋อจะขึ้นดำรงตำแหน่งประธาน สูงสุดของทั่วโลก

สิ้นเสียงหญิงชรา ห้องที่ตกอยู่ในความเงียบเมื่อครู่ก็เกิดเสียง เจี๊ยวจ๊าวขึ้นมาอีกครั้ง!

“กรรมการหนุ่มแห่งสมาคมสกุลป์อ?!”

“ก็ใช่น่ะสิ เขาทำงานให้กับบริษัทต่างประเทศตั้งหลายปี ตอนนี้บริษัทเหล่านั้นมีเสถียรภาพหมดแล้ว และตอนนี้เข้า กำลังจะเข้ามารับช่วงต่อสมาคมสกุลมืออย่างเต็มตัว

“จริงด้วย ฉันได้ยินมาว่าเขากลับมาได้สองวันแล้ว!

“ได้ยินว่าเขายังอายุไม่เกินยี่สิบแปดปี ก็ได้รับตำแหน่ง ประธานสูงสุดของสมาคมสกุลป่อทั่วโลก! โหดสุดๆ ไปเลย!

เสียงเอ่ยขึ้นอย่างหลงใหลดังมาเป็นระลอกๆ แต่ก็ไม่รู้ว่า คำพูดของใครเชื่อถือได้มากกว่ากัน

“อายุยังน้อยๆ อยู่เลยทำไมถึงเก่งได้ขนาดนี้ ไม่รู้เนอะว่า น่าตาเขาจะเป็นยังไงวิ่งเต้นเพื่อสมาคมเป็นปีๆ ขนาดนั้น ท่าน นี้ผมไม่ล้านหมดหัวไปแล้วเหรอนั่น

“ก็จริงนะ งานเข้าสังคมก็น่าจะไม่ใช่น้อยๆ ถ้าเกิดว่าเป็นพวกมีพุงเป็นห่วงยางแบบนั้นก็น่าเสียได้แย่!

“พอได้ยินพวกเธอพูดอย่างนั้นแล้วเนี่ย…ก็นึกถึงสมัยพ่อ ฉันยังหนุ่มๆ นะ ตอนนั้นนะคุณพ่อก็หล่อไม่เบาเลย แต่พอเริ่ม มีบริษัทเป็นของตัวเอง เริ่ม

เสียงในห้องเริ่มกลับมาคึกคักอีกครั้ง อารมณ์พุ่งสูงขึ้นพอ อีกเสียงหนึ่งหยุด อีกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นต่อ

สุดท้ายทั้งห้องก็ลงความเห็นกันว่า หัวหน้ากรรมการหนุ่ม แห่งสมาคมสกุลป้อน่าจะเป็นพวกคุณลุงพุงห่วงยาง

“แต่ก็ดีเหมือนกันน้า งานเลี้ยงสมาคมสกุลป่อไม่ใช่ว่า ใครที่เข้าร่วมได้ เขียนโหรว คุณย่าของเธอนี่ท่านดีกับเธอ มากๆ เลยนะ!”

“จริงสิ กลับไปลองไปคุยกับคุณพ่อดูดีกว่าว่าจะพาฉันไป ด้วยได้ไหม!”

“ฉันก็จะไปถามดูเหมือนกัน!

“ฉันก็ด้วย….

มองดูท่าทีของสาวๆ เหล่านั้นที่กำลังร้อนอกร้อนใจ เงิน เซียนโหรวก็แอบหัวเราะดูถูกในใจ

แต่ใบหน้ายังคงความน่าซื้อตาใสเอาไว้ แล้วพยักหน้า เบาๆ เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างน่าเอ็นดู

“เข้าใจแล้วค่ะคุณย่า”
เห็นเฉินเซียนหลงเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย เจียทรงทรง

รู้สึกพอใจ

หลังจากนั้นเธอจึงหันไปมองซูเทิงที่ยืนอยู่ข้างๆ อย่าง เงียบๆ ไม่ยอมพูดจา แล้วจึงบอกกับเขา

“ซูเทิง วันนั้นเธอก็ไปกับเขียนโหรวสิ

ใบหน้าเล็กๆ บอบบางน่าทะนุถนอมแสร้งทำเป็นเหนียม อาย เธอขับริมฝีปากเบาๆ ชายตามองชายหนุ่มหน้าตาหล่อ เหลาที่ยืนอยู่ข้างๆ กำลังก้มหัวปลกๆ อย่างรีบร้อน

ท่าที่น่าทะนุถนอมแบบนั้นทำคุณชายทั้งหลายที่อยู่ในห้อง พากันจ้องเธอตาไม่กะพริบ

มุมปากบึงตึงค่อยๆ คลายลงแล้วตอบตกลงด้วยน้ำเสียง

ที่อบอุ่น

“ได้แน่นอนครับ”

เจียทรงหรงพยักหน้าอย่างพึงพอใจแล้วหันไปมองเฉิน เขียนโหรวที่แสนบอบบางด้วยดวงตาที่ฉาบไปด้วยรอยยิ้ม

“งั้นเซียนโหรวก็พักผ่อนให้มากๆ ฉันจะไปดูห้องข้างๆ นี่ เสียหน่อย!”

ได้ยินดังนั้น ใบหน้าบอบบางก็แปรเปลี่ยนเป็นสีหน้า วิงวอนในทันที เธอแหงนหน้าร้องขอต่อเจียทรงทรง

“คุณย่าคะ พี่เขาจมน้ำนานกว่าหนู กว่าจะฟื้นก็หลายวันคุณย่าอย่าไปว่าอะไรพี่เขานะคะ…

“รู้แล้วว่า เรื่องนี้เธอไม่เกี่ยว! ฉันจัดการของฉันเอง

สิ้นประโยคเธอก็สะบัดหน้าเดินออกไป

เฉินเซียนโหราใบหน้าเศร้าซึม ตอนที่เฉินเมื่อผ่านและ หยางเวยเดินเข้ามาหยุดข้างๆ เธอ เธอก็ได้พูดขึ้นอีกครั้ง

“พ่อคะ แม่คะ อย่าปล่อยให้คุณย่าโมโหเกินไปสิคะ

“รู้แล้ว รู้แล้ว เจ้าเด็กโง่!

หยางเวยมองลูกสาวด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะเดิน ตามสามีที่สีหน้าไม่สบอารมณ์พอๆ กันตามเงียทรงทรงออกไป

ในห้องของเฉินฝานซิงที่ไม่ได้สติไปสามวัน ตอนนี้เธอไม่รู้ สึกง่วงเลยแม้แต่น้อย กระเพาะที่ไม่มีอาหารตกถึงท้องมาเป็น เวลานานเริ่มจะประท้วงอย่างหนัก

เพียงแค่คิดว่าจะลงจากเตียงเพื่อไปหาอะไรใส่ท้องเท่านั้น เสียงเคาะประตูก็ได้ดังขึ้น