บทที่ 11 ลอบฆ่า!

บทที่ 11 ลอบฆ่า!

จริงๆ เฉินเฉิง เองก็คุ้นชินกับท่าทีเย็นชาที่เฉินเสมีต่อ เขาอยู่แล้ว เพราะแบบนี้เฉินเฉิงจึงตามจีบเฉินเส่มาตลอด สำหรับผู้ชายแล้วต่อให้ไม่มีทางได้ก็จะทำให้ดีที่สุด ตลอดไป

เฉินเฉิงยิ้มพูด : “เฉินเส่ครับ คุณมาทานข้าวใช่ไหม ครับ? ถ้าอย่างนั้นมาทานด้วยกันเถอะครับ!”

เฉินเสพูดด้วยสีหน้าเย็นชา : “ไม่ต้องหรอกค่ะ!”

เฉินเฉิงก็ยังคงพูดต่อ : “เอาอย่างนี้แล้วกัน ถ้าเกิดคุณ ว่างวันไหน เอาไว้พวกเราไปเที่ยวเล่นด้วยกันไหมครับ?”

“ขอโทษด้วยค่ะ ฉันไม่ว่างหรอกค่ะ!” พูดจบ เฉินเส่ก็ ลากด้ายเสี่ยวหลิงออกมาจากตรงนั้นทันที

พอเห็นว่าเฉินเส่ไม่สนใจเฉินเฉิงเลย หยางล่อที่มองอยู่ ก็รู้สึกใจชื้นขึ้น ดูเหมือนว่าเฉินเฉิงจะเหมือนกับดอกฟ้า กับหมาวัดเลยนะ แถมไม่ได้มีภัยอะไรกับตัวเองด้วย
พอคิดถึงตรงนี้หยางล่อก็เดินจากไปโดยไม่ได้สนใจเฉิน เฉิงอีก เฉินเฉิงมองดูภาพด้านหลังของเฉินเส่เดินจากไป จนตอนนี้สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปดูแย่ขึ้นอย่างมาก

พลันหยางล่อก็เดินเข้ามาในห้องอาหารที่หรูหราห้อง

หนึ่งอย่างรวดเร็ว หยางล่อหัวเราะพูด : “พี่เส่ เจ้าเฉินเฉิงนี่ดูเหมือนจะสนใจพี่มากๆ เลยนะ แล้วทำไมพี่ถึงไม่ชอบเขาเสียเลยล่ะ?”

ยังไม่ทันที่เฉินเส่จะได้พูด ด้ายเสี่ยวหลิงก็พูดขึ้นก่อน : “หยางล่อ เฉินเฉิงคนนี้น่ะเป็นคนเจ้าชู้ที่ทั่วทั้งเมืองเจียง หนานนี่ก็รู้ มีผู้หญิงตั้งมากมายถูกเขาหลอกในหลายปีที่ ผ่านมา ดังนั้นพี่สาวไม่มีทางที่จะชอบเขาอยู่แล้ว

“ฮ่าๆ!” หยางล่อหัวเราะ : “ดูเหมือนว่าพี่เส่จะไม่ชอบ ผู้ชายเจ้าสู้สินะครับเนี่ย แล้วถ้าหากวันหนึ่งผมกลายเป็น คนเจ้าชู้ไปจะทําอย่างไรล่ะครับ?”

เฉินเส่ได้ยินแบบนั้นก็พูดด้วยความหยิ่ง : “ชิ เธอจะเจ้าชู้ หรือเปล่าแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ? เธอเป็นน้องชาย ฉัน ทีหลังก็อย่าพูดอะไรมั่วซั่วอีก” แต่ทันทีที่เฉินเส่พูดจบ เธอก็รู้สึกใจหายนิดหน่อย จนดูเหมือนถูกใครลักเอาของ บางอย่างไปจากเธอเลยหา?

ถึงแม้สิ่งที่เฉินเสพูดจะเป็นความจริง แต่พอฟังดูแล้ว เหมือนคนที่รู้สึกเจ็บปวดอย่างไรก็ไม่รู้ พลันหยางล่อก็ หัวเราะร่าขึ้น : “ไม่ต้องรีบหรอกครับ ไม่ช้าก็เร็วพวกเรา ต้องไม่ใช่เพียงแค่พี่สาวกับน้องชายแน่นอน”

“อย่าพูดไปเรื่อยน่า!” เฉินเส่พูดด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ท่าทางที่ดูเขินอายจากผู้หญิงที่เป็นคนตรงไปตรงมาแบบ นี้ มันช่างดูน่ารักเสียจริง

“เอาล่ะทั้งสองคน เลิกทะเลาะกันได้แล้ว สั่งอาหารกัน เถอะน่า!” ด้ายเสี่ยวหลิงรีบพูดขึ้น

“เอาเมนูมาให้พี่ซิ เฉินเส่หยิบเมนูขึ้นมา หลังจากมอง แค่แป๊บเดียวก็ชี้นิ้วสั่ง : “เอาอันนี้ แล้วก็อันนี้ พวกนี้เอามา หมดเลยแล้วกัน รีบเอามาเสิร์ฟได้เลย!

พอเห็นว่าเฉินเส่สั่งเยอะขนาดนั้น ด้ายเสี่ยวหลิงก็รีบพูด ขึ้นว่า : “เอ่อ พี่สาว สั่งแบบนั้นพวกเราสามคนคงจะกินกัน ไม่ไหวมั้งคะ”

“เสี่ยวหลิง เธอไม่รู้จักน้องชายพี่คนนี้เสียแล้ว เขากินจุ จะตาย” เฉินเส่มองไปทางหยางล่ออย่างไม่สบอารมณ์ พูดถึงหยางล่อสำหรับเฉินเส่แล้วเธอทั้งรักทั้งเกลียด
” ๆ ก็ผมกำาลังโตอยู่นี่นา” หยางล่อพูดอย่างไม่ละอาย

ด้ายเสี่ยวหลิงเห็นแบบนั้นก็ทำสีหน้าช่วยไม่ได้ ต่อจาก นั้นพนักงานก็หยิบเมนูเดินออกจากห้องอาหารไป

และตอนนั้นเอง หยางล่อก็อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ เพราะ เขารู้สึกได้ถึงใครบางคนที่อยู่ด้านนอก หยางล่อมี ปฏิกิริยาต่อจิตสังหารได้อย่างเฉียบคมไม่อย่างนั้นเขาคง ใช้ชีวิตผ่านความเป็นความตายมาหลายรอบไม่ได้หรอก

พอเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของหยางล่อ ด้ายเสี่ยวหลง อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความประหลาดใจ : “เป็นอะไรหรือ หยางล่อ?”

“เดี๋ยวฉันของไปห้องน้ำก่อนนะ!” ทันใดนั้นหยางล่อก็ลุกขึ้นยืน

พอเห็นว่าหยางล่อเดินออกไป เฉินเส่ก็พูดหยอกขึ้น : “ดู สิเสี่ยวหลิง น้องชายพี่นี่ชอบเข้าห้องน้ำบ่อยจริงๆ เลย!”

ด้ายเสี่ยวหลิงพูดอย่างอิจฉา : “พี่สาวนี่สนิทกับหยางล่อ จังเลยนะคะ ต่อให้จะหยอกกันมากแค่ไหนก็ไม่โกรธ หนู เองก็รู้สึกว่าหยางล่อเป็นคนดีอยู่นะคะ”
เฉินเส่หันไปมองด้ายเสี่ยวหลิง พลางฉีกยิ้มแล้วพูดด้วย น้ำเสียงที่ดูประหลาดๆ : “เธอน่ะอย่าไปโดนหยางล่อ หลอกเอาง่ายๆ นะ เขาน่ะชอบหลอกเด็กผู้หญิงมากที่สุด เลย เธอต้องระวังตัวไว้ด้วยนะ!”

ด้ายเสี่ยวหลิงได้ยินดังนั้นก็หน้าแดง : “นี่พี่สาวพูดอะไร มั่วๆ ออกมาเนี่ย!”

หลังจากที่หยางล่อเดินออกมาจากห้องอาหารแล้ว เขา ก็เห็นว่าด้านนอกไม่มีใครอยู่เลยสักคน เขาหันสายตาไป มองที่ห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลพลางคิดอะไรบางอย่าง ขณะ ที่หยางล่อเข้าไปในห้องน้ำ เขาก็เห็นว่าด้านในมีผู้ชาย คนหนึ่งที่สวมชุดพนักงานอยู่ ผู้ชายคนนั้นให้ความรู้สึก แปลกๆ กับเขา แถมยังมีจิตสังหารโผล่มานิดๆ ด้วย คน อื่นๆ ทั่วไปคงจับความรู้สึกนี้ไม่ได้แน่ๆ ถ้าไม่ใช่หยางล่อ

หยางล่อจึงเดินไปถามด้วยสีหน้ามืดทึม : “ไหนบอกมาซิ ว่าทำไมถึงถามพวกฉันมา? ใครส่งนายมากันแน่?”

“คุณพูดอะไรน่ะ ผมไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดอะไรกัน แน่” พอได้ยินในสิ่งที่หยางล่อพูด สีหน้าที่ดูกังวลก็ฉาย อยู่บนหน้าของผู้ชายคนนั้น

“งั้นหรือ?” หยางล่อพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย จากนั้นก็ ยื่นมือจะไปจับ ทันทีที่ผู้ชายคนนั้นเห็นว่าหยางล่อยื่นมือมา เขา รีบหยิบมีดสั้นออกมาจากกระเป๋าเสื้อกางเกง

“แล้วนี่ยังจะพูดอีกหรือว่าไม่ใช่นักฆ่า? ถ้าไม่ใช่แล้ว ทําไมถึงพกของมีคมติดตัวกันล่ะเนี่ย?” หยางล่อยิ้มเยาะ

“ไปตายซะ!” พอเห็นว่าตัวตนของตัวเองถูกเปิดเผยแล้ว สีหน้าของผู้ชายคนนั้นก็เปลี่ยนไปเป็นดุร้าย จากนั้นก็กำ มีดที่อยู่ในมือแล้วแทงเข้าไปที่อกของหยางล่อพุ่งไปทันที

“ฝีมือก็ต่ำต้อยยังจะมาสู้กับฉันอีกนะ วันนี้ฉันจะให้นาย ได้รู้เองว่าคำว่าตายมันเขียนว่าอย่างไร” พอเห็นว่าผู้ชาย คนนั้นพุ่งมีดมาทางเขา หยางล่อก็ยิ้มเยาะก่อนจะปิด ร่างกายหลบอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่หลบได้นั้นหยางล่อก็เตะไปที่เขาอย่างรุนแรง

จริงๆ

เปรี้ยง! เสียงดังสนั่น ผู้ชายคนนั้นถูกหยางล่อเ เอเตะจน ลอยไปไกล จนชนเข้ากับกำแพงอย่างแรงทีเดียว

“แกเป็นใคร?” พอเห็นว่าหยางล่อมีฝีมือที่แข็งแกร่งแบบ นี้ ผู้ชายคนนั้นก็ถามขึ้นด้วยสีหน้าประหลาดใจ
หยางล่อจึงตอบด้วยรอยยิ้มที่เยือกเย็น : “มันไม่สำคัญ หรอกว่าฉันเป็นใคร สำคัญก็ตรงที่นายจะตามพวกฉัน มาทำไม? แล้วนายคิดจะฆ่าเฉินเสใช่ไหม? ใครเป็นคน บงการกันแน่?” เท่าที่หยางล่อดูแล้ว นักฆ่ามือใหม่แบบนี้ ไม่น่าจะมาฆ่าเขาแน่ๆ

ตัวเองเป็นใคร? เป็นถึงเทพประยุทธ์ที่สง่างามเลยนะ ถ้า ถึงขนาดส่งนักฆ่าระดับล่างมาฆ่าเขาแบบนี้ มันก็จะน่า หัวเราะไปหน่อยแล้วล่ะมั้ง! ในเมื่อไม่ได้มาฆ่าตัวเขาเอง ถ้าอย่างนั้นความเป็นไปได้ที่สุดก็คือถูกส่งมาฆ่าเฉินเส นั่นเอง

เฉินเส่เป็นถึงประธานของบริษัทการ์เม้นท์คนเสน่ห์ อาจ จะมีการแข่งขันทางการตลาดบ้าง หรือบางทีฝ่ายตรงข้าม อาจจะใช้วิธีที่น่าละอายออกมา อีกอย่างก่อนหน้านี้เฉิน เสก็เคยเจอเรื่องนักฆ่าที่ถูกส่งมาอยู่บ้างเหมือนกัน

“หึ เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับแก!” ผู้ชายคนนั้นแค่นเสียงพูด อย่างเย็นชา หลังจากนั้นก็กำมีดพุ่งเข้าแทงหยางล่ออีก ครั้ง

หลังจากที่หยางล่อหลบได้อย่างง่ายดาย ผู้ชายคนนั้น ก็คิดจะหลบหนีไปอย่างรวดเร็วทันที พอเห็นว่าหยางล่อ เป็นคนที่แข็งแกร่ง ผู้ชายคนนั้นก็รู้ว่าตัวเองไม่ใช่คู่มือ ของเขาอย่างแน่นอน
พอเห็นว่าผู้ชายคนนั้นกำลังจะหนี หยางล่อก็ยิ้มเยาะ แล้วพูดขึ้น : “นี่คิดจะหนีงั้นหรือ? ฝันไปเถอะ!”

พูดจบหยางล่อก็พุ่งมาอยู่ตรงหน้าผู้ชายคนนั้นอย่าง รวดเร็ว พลางเตะไปที่ขาขวาของฝ่ายตรงข้ามอย่างแรง

สิ่งที่ได้ยินมีเพียงเสียงดัง “กร๊อบ” ขึ้น ต่อมาขาขวาของ ผู้ชายคนนั้นก็ถูกหยางล่อเตะจนหักหลังจากที่เห็นขาขวา ของตัวเองถูกเตะจนหัก ผู้ชายคนนั้นก็กำมีดพุ่งเข้าหา หยางล่ออีกครั้ง

หยางล่อยื่นไปจับข้อมือของผู้ชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะใช้แรงบิดมันทันที

อ๊าก! สิ่งที่ได้ยินมีเพียงเสียงร้องโหยหวนที่มือขวาของ เขาถูกหยางล่อบิดจนหักไปเสียแล้ว พลันมีดที่อยู่ใน มือของเขาก็หล่นลงกับพื้น ต่อด้วยลูกเตะของหยางล่อ อีกครั้งหนึ่ง จนผู้ชายคนนั้นกระเด็นไปไกล หลังจากนั้น หยางล่อก็เอาเท้าไปเหยียบที่หน้าอกของผู้ชายคนนั้นไว้

ซึ่งพอถูกเหยียบไว้แบบนี้ ผู้ชายคนนั้นก็หมดหนทางที่ จะขัดขืน หยางล่อเหลือบตาลงมองผู้ชายคนนั้นแล้วถาม ขึ้น : “บอกมา ใครกันแน่ที่ส่งนายมา?”

ผู้ชายคนนั้นมองที่หยางล่อ พลางถามขึ้นด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว : “แกเป็นใครกันแน่? ทำไมถึงได้เก่งอย่างนี้?”

หยางล่อยิ้มจางๆ ก่อนพูดขึ้น : “นายอยากรู้ชื่อฉันหรือ ไง? ก็ได้ ฉันจะบอกนายให้ก่อนตายแล้วกัน จะได้เข้าใจ ฉันจะบอกให้ว่าคนที่รู้จักฉันเรียกฉันว่า…ยมทูต!”

ยมทูตงั้นหรือ? พอได้ยินชื่อนี้ สีหน้าของผู้ชายคนนั้นก็ ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก ในฐานะที่เป็นนักฆ่าเขาต้องรู้ แน่นอนอยู่แล้วว่าชื่อยมทูตนั้นมีความหมายว่าอย่างไร จะ ข่าวลือที่ได้ยินมา คือทุกที่ๆ ยมทูตไป ที่แห่งนั้นก็จะเหลือ เพียงซากศพเท่านั้น แต่ไม่มีใครรู้ว่ายมทูตคนนั้นเป็นคน จีน

ผู้ชายคนนั้นยิ้มแห้งๆ แล้วพูดขึ้น : “ในเมื่อแกเป็นยมทูต ถ้าอย่างนั้นฉันยอมแพ้ การได้ตายในเงื้อมมือของยมทูต มันก็เหมือนกับว่าเป็นเกียรติ”

“เหอะ!” หยางล่อยิ้มเยาะ : “ก่อนที่นายจะตายฉันขอ ถามอะไรหน่อย นายจะได้สบายใจ”

“ถามมาสิ!” พอรู้ว่าหยางล่อเป็นยมทูต ผู้ชายคนนั้นก็ ไม่ต่อต้านใดๆ ขึ้นอีก เป็นเพราะเขารู้ว่าเมื่อตกอยู่ใน เงื้อมมือของหยางล่อแล้ว จึงเหลือแค่ทางเดียวก็คือตาย เท่านั้น!

พอเห็นว่าผู้ชายคนนั้นให้ความร่วมมือดี หยางล่อก็ยิ้มพูดอย่างร่าเริง : “ดีมาก ถ้าอย่างนั้นฉันขอถามว่า เป้า หมายของนายคือเฉินเสใช่ไหม?”

ผู้ชายคนนั้นพยักหน้าตอบ : “ถูกต้อง เป้าหมายครั้งนี้ก็ คือเฉินเส่”

“ถ้าอย่างนั้นนายพอจะบอกได้ไหมว่า ใครเป็นคนส่งมา ฆ่า?” หยางล่อถามขึ้น

ผู้ชายคนนั้นได้ยินก็ยิ้มพูดหยอกล้อขึ้น : “แกเองก็เป็น คนในวงการเหมือนกันนะ แกก็ต้องรู้วิถีนักฆ่าของพวกเรา สิ ถึงแม้จะตายก็ไม่มีวันที่จะเปิดเผยข้อมูลของนายจ้าง เด็ดขาด แต่ฉันบอกอะไรแกบางอย่างได้ว่า คนที่คิดจะฆ่า เฉินเส่ไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียวหรอกนะ ตามที่ฉันรู้มา ยังมี นักฆ่าคนอื่นๆ อีกที่เตรียมจะลงมือลอบฆ่าเฉินเส่ แต่ถ้า มีแกอยู่ ฉันคิดว่านักฆ่าพวกนั้นน่าจะโชคร้ายมากกว่าล่ะ นะ”

พูดถึงตรงนี้ ผู้ชายคนนั้นก็เผยรอยยิ้มขึ้น เขาคิดไม่ถึง เลยว่าเป้าหมายที่จะฆ่าของตัวเอง จะมียมทูตที่มีชื่อเสียง อยู่ข้างกายแบบนี้ ถ้าหากเขารู้แต่แรกว่ามีหยางล่ออยู่ กับเฉินเส่แล้ว ต่อให้ตีให้ตายอย่างไรเขาก็คงไม่มีทางรับ ภารกิจนี้มาแน่นอน

หยางล่อนิ่งครุ่นคิดไปพักหนึ่งหลังจากที่ได้ยินผู้ชายคน นั้นพูด เป็นเพราะหยางล่อรู้ว่าสิ่งที่พูดออกมาเป็นความจริง ถึงแม้จะบอกได้ว่าเส้นทางของนักฆ่านั้นมีลับ ลมคมในหลายอย่าง แต่ก็เป็นอาชีพที่มีจรรยาบรรณของ มันเอง แต่อย่างไรหยางล่อก็ต้องรู้ให้ได้ว่าคนที่อยู่เบื้อง หลังนั้นเป็นใครกันแน่ เพราะว่าเขาไม่มีทางยอมให้เกิด อะไรที่ไม่ปลอดภัยขึ้นแน่ๆ

“ถ้าหากไม่พูด ฉันทำให้นายตายทั้งเป็นแน่ๆ!” หยางล่อ ขู่ขึ้น

ผู้ชายคนนั้นยิ้มขึ้นอย่างดูถูก : “คิดว่าแบบนี้จะขู่ฉันได้ หรือยมทูต?”

“หยุดนะ!” ขณะนั้นเอง หยางล่อก็รีบตะโกนขึ้น

แต่ว่าหยางล่อข้าไปก้าวหนึ่งแล้ว เขาเห็นที่มุมปากของ ผู้ชายคนนั้นมีเลือดออกมาพลันหมดลมหายไป หยาง ล่อเปิดปากของผู้ชายคนนั้นออกก็พบว่าเขากินยาฆ่าตัว ตายไปแล้ว มีนักฆ่าหลายคนที่เก็บยาพิษไว้ที่ฟันของตัว เอง หากภารกิจล้มเหลวก็จะใช้ยาพิษเหล่านี้ฆ่าตัวตายได้ ทันที พอเห็นว่าเขาฆ่าตัวตายไปแบบนั้น หยางล่อก็ต้อง จําใจยอมรับอย่างไม่มีทางเลี่ยง

“ดูเหมือนว่าจะต้องใช้เวลาอยู่สินะกว่าจะสาวไปถึงคน เบื้องหลังได้ แต่ไม่ว่าจะเป็นใครที่ต้องการทําร้ายคนข้าง กายฉันก็ตาม ฉันต้องให้มันชดใช้อย่างสาสมแน่นอน” ขณะที่พูดออกมา สีหน้าของหยางล่อก็ฉายแววที่เยือกเย็นติดขั้วลบออกมา

ทันใดนั้นในโรงแรมก็มีคนรู้ถึงคดีฆาตกรรมที่เกิดขึ้น ต่อ จากนั้นก็มีกลุ่มตำรวจเข้ามาตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุ ซึ่งทั้งหยางล่อ เฉินเสและด้ายเสี่ยวหลังต่างก็ถูกตำรวจ บันทึกคําให้การ ก่อนจะกลับมาทำงานที่บริษัทต่อ

หยางล่อนั้นก็ไม่ได้บอกเรื่องนักฆ่าคนนั้นให้เฉินเส่ฟัง เป็นเพราะเขาไม่อยากให้เฉินเส่กังวลใจ