บทที่ 15 ยมทูต!

บทที่ 15 ยมทูต!

ด้ายเสี่ยวหลิงได้ยินแบบนั้นก็ส่งเสียงหึออกมา : “ถ้า หากนายเป็นยมทูตจริงๆ ล่ะก็นะหยางล่อ ฉันคงไม่แค่ รีบจะแต่งงานกับนายทันทีเท่านั้นหรอก ถ้าจะให้ฉันคอย ปรนนิบัตินายทั้งชีวิตฉันก็ยังทําได้เลย”

พอได้ยินแบบนั้น หยางล่อก็พูดอย่างยินดี : “จริงหรือ? เธอพูดเองนะ จะมาคืนคำไม่ได้นะ!”

เฉินเส่มองดูทั้งสองคนพูดเถียงกันไปมาอย่างเผ็ดร้อน เธอก็รีบพูดแทรกขึ้น “อย่าไปหลอกเสี่ยวหลิงเธอเล่นสิ เสี่ยวล่อ เดี๋ยวนายก็ทําให้เธอเข้าใจผิดหมดหรอก”

หา? พอได้ยินแบบนั้น หยางล่อก็รู้สึกหดหู่ทันที

ด้ายเสี่ยวหลิงเองก็ยิ้มขึ้นพูด : “นายอย่าทำให้ขายหน้า ไปหน่อยเลยน่าหยางล่อ ยมทูตที่เป็นผู้ชายที่ดูเป็นสุภาพ บุรุษแบบนั้นจะเป็นนายได้อย่างไรกัน? นายฝันไปก่อน เหอะนะ!”

หยางล่อไม่มีอะไรจะพูดต่อแล้วจริงๆ เพราะนี่ขนาดเขา พูดความจริงแล้วยังไม่มีใครเชื่อเลย “ฉันเป็นยมทูตจริงๆ นะ!” หยางล่อตะโกนขึ้นอย่างน้อยใจ
ทั้งเฉินเส่และด้ายเสี่ยวหลังต่างก็เมินเฉยกับคำพูดของ หยางล่อกันหมด

ในสายตาของทั้งสองคน หยางล่อไม่มีทางเป็นยมทูต แน่ๆ

พอหยางล่อเห็นว่าทั้งสองคนไม่สนใจตัวเอง เขาก็รู้สึก เศร้าหมองใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

“ช่างมันเถอะ รอทั้งสองคนได้รู้ความจริงเมื่อไหร่ คงได้ ตาถลนออกมานอกเบ้ากันแน่” หยางล่อแอบปลอบใจกับ ตนเองอยู่เบาๆ จริงๆ แล้วเขาก็ไม่ได้เป็นอย่างที่ด้ายเสี่ยว หลิงพูดถึงขนาดนั้น เพราะตอนแรกที่เฟยออเดือออก แบบน้ำตานางฟ้านั้นมา หย่าวจีได้เห็นก็อยากได้มันขึ้นมา ทันที

หยางล่อที่ไม่รู้จะทำอย่างไร จึงทำได้เพียงไปหาเฟ ยออเดือด้วยตัวเอง แต่ผลลัพธ์ก็คือไอ้เจ้าบ้าเฟยจื่อเดือ นั่นได้ขายนํ้าตานางฟ้านั่น ในราคาพันล้านดอลลาร์ให้ กับกษัตริย์ที่ประเทศแถบตะวันออกกลางไปแล้ว เดิมที หยางล่อก็คิดว่าจะใช้เงินมาซื้อน้ำตานางฟ้ากลับไป เพราะสําหรับหยางล่อเงินพันล้านดอลลาร์ก็ถือว่าไม่ เยอะมากเกินไป แต่น่าเสียดายที่กษัตริย์คนนั้นสมองขึ้ เลื่อยไปหน่อย เขาแทบจะไม่สนใจหยางล่อด้วยซ้ำ หยาง ล่อเห็นดังนั้นก็พาลโกรธ ชักปืนออกมาทันที
ขณะที่หยางล่อชักปืนออกมาจ่อที่ศีรษะของกษัตริย์องค์ นั้น กษัตริย์ก็ขลาดกลัวจนเยี่ยวรดหดหายหมด หลังจาก นั้นก็มองน้ำตานางฟ้าเส้นนั้นให้กับเขาอย่างว่าง่าย หลัง จากได้น้ำตานางฟ้ามาแล้ว หยางล่อก็นำมันไปมอบให้กับ หย่าวจีทันที

แน่นอนว่าพอกษัตริย์ถูกเอาเปรียบแบบนั้น เขาไม่มี ทางที่จะปล่อยไปง่ายๆ แน่ๆ เขาได้ส่งกองทหารมากอง หนึ่งเพื่อที่จะล้อมปราบหน่วยยมทูตของหยางล่อ แต่ผล สุดท้ายก็ถือกองทหารนั้นถูกทำลายจนย่อยยับไปหมด

สุดท้ายหยางล่อก็ไปหากษัตริย์ที่วังอีกครั้ง หลังจากที่ ตบหน้าเขาไปหลายที กษัตริย์องค์นั้นก็ประพฤติตัวดีขึ้น มา และตั้งแต่นั้นมาเขาก็ไม่กล้าที่จะไปแหย่หนวดเสือ ของหยางล่ออีกเลย

เฉินเส่ชี้ไปที่สร้อยทองคำขาวเส้นนั้นแล้วพูดขึ้น : “สร้อยเส้นนี้ราคาเท่าไหร่หรือคะ?”

พนักงานคนนั้นก็ยิ้มพูด : “สร้อยเส้นนี้ราคาหนึ่งล้านค่ะ”

“หนึ่งล้านหรือ? โอเคค่ะ เอาเส้นนี้ล่ะค่ะ!” พอได้ยินราคา ถึงหนึ่งล้าน เฉินเส่ก็ตอบตกลงโดยไม่คิดเลย ราคาหนึ่ง ล้านสำหรับประธานบริษัทอย่างเฉินเส่แบบนี้ ขนหน้าแข้ง แทบจะไม่ร่วงเลยด้วยซ้ำ! หยางล่อที่ยืนอยู่ข้างๆ พอได้ยินราคานั้นก็อดไม่ได้ที่จะลิ้นจุกปาก ตอนนี้ เขาเพิ่งจะเข้าใจว่า ผู้หญิง ใช้เงินแทบจะไม่กระพริบตา เลยทีเดียว!

ถึงแม้ราคาแค่หนึ่งล้านจะไม่ได้อยู่ในสายตาของหยาง ล่อ แต่ถ้าจะให้เขามาใช้เงินขนาดนี้เพื่อซื้อสร้อยล่ะก็ เขา คงทําไม่ลงจริงๆ เพราะก่อนหน้านี้เวลาเขาอยากได้อะไร เขาก็แค่ไปแย่งมันมาโดยไม่ต้องใช้เงินเลยสักบาทเดียว

“ได้ค่ะ ฉันจะไปจัดการให้เลยค่ะ” พอได้ยินเฉินเส่พูด แบบนั้น พนักงานตอบรับด้วยรอยยิ้ม สำหรับตัวเธอแล้ว ถ้าขายสร้อยเส้นนี้ออกไปได้คงจะได้ค่าคอมมิชชั่นไม่ น้อยแน่ๆ แต่ระหว่างที่พนักงานคนนั้นกำลังเตรียมห่อ สร้อยทองคําขาวเส้นนั้นให้กับเธอ ก็มีเหตุการณ์ไม่คาด ฝันเกิดขึ้น

“ที่รัก สร้อยเส้นนั้นสวยจังเลยนะคะ ฉันชอบมันมาก เลย!” ขณะนั้นเอง ก็มีชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามา

ผู้หญิงคนนั้นแต่งหน้าจัด แต่งตัวสีสันฉูดฉาด ส่วนผู้ชาย ที่อยู่ข้างๆ เธอนั้นมีพุงที่ยื่นออกมา ที่ลำคอของเขามี สร้อยทองหนาๆ เส้นหนึ่งห้อยไว้อยู่ มองดูก็รู้ว่าเป็นพวก เศรษฐีหน้าใหม่แน่ๆ

“ฮ่าๆๆ!” ผู้ชายพุงพลุ้ยนั้นหัวเราะขึ้น : “ที่รักชอบไหมล่ะ? ถ้างั้นผมซื้อให้เอาไหม?” ผู้หญิงคนนั้นก็ออดอ้อน ขึ้น : “ฉันอยากให้คุณซื้อให้ฉันมากๆ เลยค่ะที่รัก”

“ได้เลย!” พอได้ยินแบบนั้น ผู้ชายพุงพลุ้ยก็เดินมาพูด กับพนักงานทันที : “นี่ สร้อยเส้นนั้นราคาเท่าไหร่นะ? พอดีฉันอยากได้!” พอได้เจอกับคนแบบนี้ สีหน้าของเฉิน เส่กับด้ายเสี่ยวหลิงก็ดูไม่พอใจขึ้นทันที

พนักงานทำสีหน้าลำบากใจก่อนจะพูดขึ้น : “ต้อง ขอโทษด้วยค่ะคุณผู้ชาย พอดีสร้อยเส้นนี้มีคนต้องการ แล้วค่ะ”

“มีคนต้องการแล้ว? ใครกันล่ะ?” ผู้ชายพุงพลุ้ยพูดด้วย สีหน้าเหยียดหยาม

พนักงานคนนั้นก็จ้องมาทางเฉินเส่ก่อนพูดขึ้น : “สร้อย เส้นนี้ เพิ่งจะถูกคุณผู้หญิงท่านนี้บอกว่าซื้อไปค่ะ”

หือ? พอผู้ชายพุงพลุ้ยได้เห็นเฉินเส่ แววตาเขาก็เป็น ประกายทันที เหมือนว่าเขาจะได้เจอผู้หญิงสุดสวยเข้าให้ แล้ว

“ช่างเป็นผู้หญิงที่สวยงามจริงๆ!” ผู้ชายพุงพลุ้ยพูดด้วย สีหน้าหยาบถ่อย : “คุณผู้หญิงชื่ออะไรหรือ? พวกเรามา ทำความรู้จักกันไหม?”
เฉินเส่จ้องไปที่ผู้ชายคนนั้นพร้อมด้วยสีหน้าที่เต็มไป ด้วยความรังเกียจ ก่อนจะหันไปพูดกับพนักงานทันทีว่า : “ห่อสร้อยให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

“ค่ะ!” พนักงานคนนั้นพยักหน้ารับ ก่อนจะเริ่มห่อสร้อย

เส้นนั้นให้ พอเขาเห็นว่าเฉินเส่ไม่สนใจตัวเอง สีหน้าของเขาก็เริ่ม

คล้ำลงทันที “รอเดี๋ยว!” ผู้ชายพุงพลุ้ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียง

เยือกเย็น : “สร้อยเส้นนี้ราคาเท่าไหร่? ฉันต้องการมัน!”

พนักงานคนนั้นก็พูดด้วยสีหน้าลำบากใจ : “คุณผู้ชาย คะ สร้อยเส้นนี้คุณผู้หญิงท่านนี้ได้ซื้อไปแล้วนะคะ”

“ชิ!” ผู้ชายพุงพลุ้ยถามขึ้นอย่างดูถูก : “แล้วเธอจ่ายเงิน หรือยังล่ะ?”

พนักงานคนนั้นลังเลครู่หนึ่งก่อนจะตอบ : “ยังค่ะ”

ผู้ชายพุงพลุ้ยก็พูดอย่างเยือกเย็น : “ยังไม่ได้จ่ายเงิน ถ้าอย่างนั้นสร้อยเส้นนี้ก็ยังไม่มีเจ้าของ แล้วฉันไม่มีสิทธิ์ จะซื้อหรือไง?”

“คือ…” พนักงานคนนั้นไม่รู้ว่าตอนนี้ควรจะทำอย่างไรดี เพราะไม่ว่าใครเธอก็ทำผิดด้วยไม่ได้ทั้งนั้น
พอเห็นว่าผู้ชายพุงพลุ้ยนั้นท่าท่าทางเหมือนถูกพรากสิ่ง ที่หวงแหนไป ด้ายเสี่ยวหลิงที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ทนดูต่อไปไม่ ไหว ก่อนจะเดินออกมาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย : “ทำไม คุณถึงได้น่ารังเกียจแบบนี้กัน? เห็นๆ อยู่ว่าสร้อยเส้นนี้ พวกเราเลือกซื้อก่อน แล้วคุณจะเดินเข้ามาบอกว่าจะซื้อ ง่ายๆ แบบนี้เลยเนี่ยนะ?”

ผู้ชายพุงพลุ้ยเห็นด้ายเสี่ยวหลิงปุ๊ป ก็เผยสีหน้าลามก ออกมาทันที คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้จะได้พบเจอกับสาวสวย แบบนี้ถึงสองคน ไม่ว่าจะเป็นเฉินเล่หรือว่าด้ายเสี่ยวหลิง ต่างก็สวยด้วยกันทั้งคู่

ผู้ชายพุงพลุ้ยพลันหัวเราะห์ : “นี่คุณผู้หญิง ถ้าหากยอม เป็นแฟนฉันล่ะก็ ฉันจะยอมยกสร้อยเส้นนี้ให้ก็ได้นะ ว่า อย่างไรล่ะ?”

“ไปตายซะเถอะ!” พอได้ยินเขาพูดแบบนั้น ด้ายเสี่ยวหลิ งก็กัดฟันด้วยความฉุนเฉียว

พอได้ยินผู้ชายคนนั้นพูดแทะโลมด้ายเสี่ยวหลิง สีหน้า ของหยางล่อก็เปลี่ยนไปเป็นมืดทึมทันที

ผู้หญิงที่แต่งหน้าหนาเตอะคนนั้น เห็นว่าแฟนของเธอ กำลังหลงใหลอยู่กับด้ายเสี่ยวหลิงและเฉินเส่ เธอก็รีบ ออดอ้อนขึ้น : “ที่รักคะ รีบซื้อเส้นนั้นให้ฉันเสียทีเถอะค่ะ ไม่ต้องไปพูดกับพวกนั้นหรอก”
“หุบปากไปซะ!” ผู้ชายพุงพลุ้ยหันไปมองผู้หญิงของ เขาด้วยสีหน้าที่น่ารังเกียจ ถึงแม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะสวย เหมือนกัน แต่ก็ยังดูคนละระดับชั้นกับด้ายเสี่ยวหลิงและ เฉินเส่อย่างมาก พอเธอได้ยินแบบนั้น สีหน้าเธอก็ซีดลง ทันที

หยางล่อเองก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้หญิงคนนั้นอย่าง เห็นอกเห็นใจ เป็นเพราะในสายตาของเขาแล้ว ผู้ชายคน นี้เลี้ยงเธอไว้เป็นคู่รักชั่วคราวเท่านั้น สำหรับผู้ชายคนนั้น แล้ว ขอแค่ได้เจอกับผู้หญิงที่สวยกว่า ผู้หญิงคนนั้นก็คง ไร้ค่าไปทันที

“คุณผู้หญิงทั้งสองลองคิดดูดีๆ ก่อนนะ แค่เป็นผู้หญิง ของฉัน หลังจากนี้ก็จะได้อยู่ดีกินดีไปตลอดเลยนะ” ผู้ชายพุงพลุ้ยมองดูด้ายเสี่ยวหลิงกับเฉินเส่พลางยิ้ม อย่างชั่วร้าย

พอได้ยินแบบนั้น หยางล่อก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เฉิน เส่เป็นถึงประธานของบริษัทการ์เม้นท์คนเสน่ห์ที่สง่างาม เลยนะ แต่ผู้ชายคนนี้จะมาบอกว่าจะเลี้ยงดูเฉินเส่เนี่ยนะ สมองน่าจะโดนลาเตะจนโง่แล้วจริงๆ

เฉินเส่พูดด้วยสีหน้าที่รู้สึกน่าสะอิดสะเอียน : “ไปให้ พ้น!”

“พูดว่าอะไรนะ?” พอได้ยินเฉินเส่พูด ชายพุงพลุ้ยคนนั้นก็เปลี่ยนสีหน้าทันที

เฉินเส่เองก็ยิ้มด้วยสีหน้าเรียบเฉย : “ฉันพูดว่าไปให้พ้น!”