บทที่ 9 ความเป็นพี่น้อง!

บทที่ 9 ความเป็นพี่น้อง!

หลังจากได้รับทั้งสองคนเป็นศิษย์ พลันเสียงเรียก เข้าจากมือถือของหยางล่อก็ดังขึ้น เขาก้มมองดูเบอร์ โทรศัพท์ที่ปรากฏ พลันเขาก็เผยสีหน้าที่ดูซับซ้อนออกมา

“หล่งซี่!” หยางล่อพูด

“ลูกพี่ยมทูต ใช่หรือเปล่า?” พอได้ฟังเสียงจากอีกฝั่ง พลันสีหน้าของหยางล่อก็เต็มไปด้วยความดีใจ

“ใช่! ฉันเอง!” หยางล่อพูด

ยมทูตเป็นชื่อเล่นอีกชื่อหนึ่งของหยางล่อ ทั้งกองทหาร มีเพียงแค่คนเดียวที่มีคุณสมบัติที่จะถูกเรียกชื่อนี้ นั่นก็ คือ…หยางล่อนั่นเอง! เป็นเพราะชื่อเรียกนี้เขาได้มาจาก การสังหารหมู่ที่ไร้ที่สิ้นสุดของเขา ทุกคนที่ต่อต้านหยาง ล่อต่างก็ถูกลงโทษด้วยความตาย เพราะไม่มีศัตรูคนไหน ที่จะรอดจากเงื้อมมือของหยางล่อไปได้

และความหมายของยมทูตนั้นคือ การฆ่าสังหาร ความ ตาย กลิ่นเลือดที่คละคลุ้ง ความทรมาน!
“ลูกพี่ ดีจริงๆ เลย ที่ฉันได้ยินเสียงของพี่อีกครั้ง” ผู้ชาย อีกฝั่งพูดอย่างตื่นเต้นดีใจ จนพูดสะเปะสะปะไปมา

พอได้ยินเสียงอีกฝั่ง ในใจของหยางล่อก็รู้สึกโหยหา อย่างมาก และหล่งซี่คนนี้ก็เป็นหนึ่งในหน่วยทหารรับจ้าง ยมทูต รับหน้าที่ลอบสังหาร

ขอเพียงแค่หล่งที่เริ่มลงมือ ก็ไม่มีใครที่จะเล็ดลอดออก ไปได้ เคยมีกษัตริย์จากประเทศตะวันออกกลางคนหนึ่ง มาผิดใจกับหยางล่อ ดังนั้นเขาก็เลยส่งหล่ง ออกไปลอบ ฆ่า เขาลอบเข้าไปในประเทศศัตรูแค่คนเดียว ไปลอบฆ่า กษัตริย์คนนั้นท่ามกลางการรักษาความปลอดภัยที่แน่น หนาได้อย่างแยบยล

ตั้งแต่นั้นชื่อของหน่ง ก็ไม่มีใครในหน่วยทหารรับจ้าง ไม่รู้จัก และไม่มีใครสักคนที่กล้าจะไปผิดใจอะไรกับเขา เป็นเพราะไม่รู้ว่าถ้าไปผิดใจกับเขาแล้ว ตัวเองจะถูกเขา ลอบฆ่าเมื่อไหร่ไม่รู้

ซึ่งหน่วยทหารรับจ้างยมทูตนี่เป็นหน่วยที่หยางล่อเป็น คนสร้างขึ้น หลังจากผ่านไปแปดปีหน่วยทหารรับจ้าง ยมทูตนี้ก็ราวกับว่าเป็นตำนาน แค่ชั่วครู่เดียวก็กลายเป็น หน่วยทหารรับจ้างอันดับหนึ่งของโลก ขอเพียงแค่หน่วย นี้ลงมือเท่านั้น ก็ไม่มีหน้าที่ไหนที่ทำไม่สำเร็จ
ไม่ว่าจะเป็นสนามรบที่ร้อนระอุที่ตะวันออกกลาง หรือว่า ความขัดแย้งอันดุเดือดที่แอฟริกา ก็ล้วนแล้วแต่มีหน่วย ทหารรับจ้างยมทูตนี้อยู่เบื้องหลังทั้งนั้น แถมหยางล่อ เองก็ยังนำหน่วยทหารรับจ้างยมทูตนี้ไปปฏิวัติที่ประเทศ เล็กๆ แถบแอฟริกาได้สําเร็จอีกด้วย

แต่หลังจากที่หยางล่อถูกปลดจากตำแหน่ง เขาก็ได้มอบ หน่วยนี้ให้คนอื่นดูแลต่อ ตอนนี้เขาจึงไม่เกี่ยวข้องอะไร กับหน่วยทหารรับจ้างยมทูตนี้อีกแล้ว เพราะเหตุนี้การที่ หล่งซี่โทรมาหาเขา ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

หยางล่อจึงถามขึ้นอย่างประหลาดใจ : “หล่ง แล้วนาย โทรมาหาฉันทําไมงั้นหรือ?”

หล่ง ตอบ : “ลูกพี่ยมทูตครับ พวกเราได้ข่าวมาว่าตอน นี้มีนักฆ่าข้ามชาติกลุ่มใหญ่เข้ามาที่เมืองเจียงเฉิงแล้ว นัก ฆ่าพวกนี้เป็นศัตรูของพวกเราหน่วยทหารรับจ้างยมทูต ทั้งนั้นครับ ดังนั้นผมก็เลยสงสัยว่านักฆ่าพวกนี้จะมา จัดการลูกพี่หรือเปล่า”

หยางล่อรู้ได้ทันทีว่า นักฆ่าพวกนี้ต้องมาเพื่อจัดการตัว เองแน่ๆ หลายปีมานี้เขาไปต่อต้านพวกที่มีอำนาจหลาย ต่อหลายคนเหลือเกิน จึงแน่นอนว่ามีคนมากมายที่จะส่ง นักฆ่ามาเก็บเขา
หยางล่อเองก็พูดขึ้นอย่างเรียบเฉย : “ไม่เป็นอะไรหรอก ก็แค่กลุ่มมาเฟียกลุ่มหนึ่งเท่านั้น ไม่มีอันตรายอะไรกับฉัน หรอก”

จากความมั่นใจของหยางล่อ หล่งซี่จึงไม่ได้โต้แย้งอะไร ไป เป็นเพราะในสายตาของเขา หยางล่อก็เหมือนเทพคน หนึ่ง ไม่มีใครที่ฆ่าเขาได้มาก่อน ส่วนคนที่คิดจะฆ่าเขา ตอนนี้ก็ถูกส่งลงไปนรกหมดแล้ว

หล่งซี่เองก็ถามขึ้นอย่างลังเลว่า : “ลูกพี่จะกลับมาอยู่ ไหม?”

หยางล่อสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะพูด : “ฉันคงกลับไป ไม่ได้หรอก ตอนนี้ชีวิตฉันดีมากๆ เลยล่ะนะ ฉันไม่อยาก กลับไปใช้ชีวิตแบบฆ่าฟันอย่างนั้นแล้ว ฉันเหนื่อยแล้ว ล่ะ”

ด้วยการที่ต้องอยู่กับความเป็นความตายมาถึงแปดปี จึง ทำให้หยางล่อรู้สึกทั้งเหนื่อยและหดหู่ใจ

หล่งซี่เองก็อดไม่ได้ที่จะพูด : “แต่ทุกคนคิดถึงลูกพี่มาก เลยนะครับ โดยเฉพาะหย่าวจี เธอคิดถึงลูกพี่มาตลอด เลยนะครับ”

พอได้ยินชื่อหย่าวจี พลันหยางล่อก็หวนระลึกไปถึงวัน เก่าๆ หย่าวจีเป็นเพียงแค่ชื่อเล่นเท่านั้น จริงๆ แล้วชื่อเต็มๆ ของเธอก็คือหย่าวจีสีฟ้า เพียงแต่ว่าทุกคนต่างก็ เรียกเธอว่าหย่าวจีเท่านั้น หย่าวจีเป็นผู้หญิงที่ทั้งสวยและ เซ็กซี่อย่างมาก แถมยังเป็นถึงรองหัวหน้าของหน่วยทหาร รับจ้างยมทูตด้วยอีกต่างหาก

ดังภาษิตที่ได้กล่าวไว้ว่า ถึงแม้ดอกกุหลาบจะสวยงาม แค่ไหน แต่อย่างไรมันก็มีหนาม ดั่งเช่นหย่าวจีที่แม้จะดู สวยสง่า แต่เธอก็ฆ่าคนได้โดยที่ยังไม่ทันได้กระพริบตา หลายปีมานี้คนที่ตายด้วยน้ำมือของเธอมีมากกว่าพันคน ด้วย า หลังจากที่หยางล่อจากไป เขาก็ยกหน่วยนี้ให้ หย่าวจีเป็นคนดูแลแทน

เป็นเพราะหยางล่อเชื่อใจว่าหย่าวจีจะสามารถดูแล หน่วยของเขาได้เป็นอย่างดี เขายังจำได้ดีว่าตอนที่เขา กำลังจะจากไปนั้น หย่าวจีก็มาถามเขา : “ยมทูต นาย จะไปจริงๆ งั้นหรือ?” พอเห็นแววตาของหย่าวจีแบบนั้น หยางล่อก็รู้ได้ทันทีว่าเธอรู้สึกกับเขาอย่างไร จริงๆ แล้ว หลายปีมานี้หย่าวจีเองก็ชอบเขามาโดยตลอด เขาเองก็รู้ ดีอยู่แก่ใจ

หยางล่อได้ยินดังนั้นก็พยักหน้ารับ : “ใช่แล้ว ฉันต้อง กลับไป! นี่ไม่ใช่ทางเลือก แต่เป็นคำสั่ง!”

“ฉันเกลียดนาย!”

พอได้ยินหยางล่อพูดแบบนั้น หย่าวจีก็กัดฟันแน่น
“ขอโทษนะ!” เจอกับสถานการณ์แบบนี้ หยางล่อเองก็ พูดได้แค่คำขอโทษเท่านั้น

“ถ้าไปแล้วก็ไม่ต้องกลับมาหรอก หน่วยยมทูตนี้ฉัน จัดการคนเดียวได้” พูดจบ หย่าวจีก็หมุนตัวเดินจากไป

พอเห็นภาพแผ่นหลังของหย่าวจีที่เดินจากไป ในใจของ หยางล่อก็รู้สึกผิดอย่างมาก เป็นเพราะเขามีคู่หมั้นอยู่ แล้ว จึงไม่ได้ให้คำตอบอะไรกับหย่าวจีไปแม้แต่นิดเดียว หยางล่อเองก็เดินจากหน่วยยมทูตไปทั้งแบบนั้น ตั้งแต่ นั้นเทพประยุทธ์ยมทูตที่ทุกคนหวาดกลัวทั่วทั้งหน่วย ทหารรับจ้าง ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ส่วนคนที่เข้ามา แทนที่ก็คือราชินีหย่าวจีสีฟ้านั่นเอง

หยางล่อเองก็นิ่งเงียบไปพักหนึ่งก่อนถามขึ้น : “แล้วหย่า วจีเธอยังสบายดีอยู่หรือเปล่า?”

หล่งซี่ถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนพูดขึ้น : “ลูกพี่ครับ ตั้งแต่ที่ลูกพี่จากไป หย่าวจีเธอก็ยิ่งเงียบยิ่งเยือกเย็นมาก ขึ้นทุกวัน ตอนนี้ไม่ว่าใครจะพูดกับเธอก็พูดด้วยยาก แล้ว พวกเธอก็ไม่ยอมให้พวกเรามาหาลูกพี่ด้วย”

“ผู้หญิงคนนี้นี่นะ!” พอได้ยินแบบนั้น หยางล่อก็ทำอะไร ไม่ได้
หล่ง เองก็พูดขึ้นต่อ : “ตอนนี้หย่าวจีรับภารกิจมาไม่ หยุดเลย และทุกภารกิจก็เป็นการถอนรากถอนโคนหมด เลยด้วย ศัตรูที่ตกมาอยู่ในมือเธอก็ไม่มีใครรอดชีวิตไป เลย ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ผมกลัวว่าหย่าวจีจะเปลี่ยนกลาย เป็นเครื่องจักรสังหารไปนะครับ”

หยางล่อได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจเบาๆ : “หล่ง นาย ช่วยดูแลหย่าวจีแทนฉันหน่อยนะ ถ้ามีเรื่องอะไรรีบบอก ให้ฉันรู้เลย”

“ได้ครับ ลูกพี่!” หล่งชี่พูด : “แล้วลูกพี่จะกลับมาได้หรือ เปล่า? ตอนนี้หน่วยยมทูตของพวกเราดูไม่ดีเลย ตั้งแต่ที่ ลูกพี่จากไป พวกมีอำนาจที่พวกเราไปผิดใจก่อนหน้านี้ ก็ คอยหาเรื่องพวกเราไม่หยุดเลยนะครับ”

เป็นเพราะการจากไปของหยางล่อ ทำให้ศัตรูเหล่านั้น ต่างก็ได้โอกาสที่จะทำลายหน่วยยมทูตทันที

หยางล่อได้ยินดังนั้นก็กล่าวขอโทษ : “ขอโทษด้วยนะ ฉันกลับไปไม่ได้จริงๆ ตอนที่ฉันออกมาฉันก็พูดแล้ว ว่า ฉันอยากจะใช้ชีวิตธรรมดาๆ บ้าง ฉันไม่ชอบที่ต้องไปรบ ราฆ่าฟันแบบนั้น วันเวลาที่ใช้ไปราวกับว่าไม่มีพรุ่งนี้นั้น ฉันพอแล้วล่ะ”

พอได้ยินหยางล่อพูดแบบนั้น หล่งชี่ก็ทำอะไรไม่ได้ เขา รู้แล้วว่าหยางล่อตัดสินใจไปแล้ว ดังนั้นเขาก็ต้องเลือกที่จะยอมรับมัน “ก็ได้ครับ! ถ้าอย่างนั้นลูกพี่รักษาตัว ด้วยนะครับ ถ้ามีเรื่องอะไรก็อย่าลืมติดต่อหาผมนะครับ” หล่งซี่ยิ้มพูดแห้งๆ

หยางล่อเองก็พยักหน้าพูด : “ฉันรู้แล้วล่ะน่า!”

หลังจากที่วางสายไป หยางล่อก็รู้สึกราวกับว่าโลกนี้มัน ช่างซับซ้อนเสียเหลือเกิน

ถึงแม้หยางล่อจะรู้อยู่แก่ใจว่าในหน่วยยมทูตจะมีความ กดดันอยู่มาก หล่ง เองก็ต้องการความช่วยเหลือจากเขา แต่เขาไม่อยากที่จะกลับไปใช้ชีวิตแบบนั้นแล้วจริงๆ เขา ชอบชีวิตธรรมดาๆ สงบสุขไม่มีความกังวลแบบนี้มากกว่า

แต่หากคิดจะใช้ชีวิตแบบสงบสุขมันก็คงไม่ง่ายอย่างนั้น หรอกไหม? ถึงแม้หยางล่ออยากจะปลดแอกมากแค่ไหน แต่พวกมีอำนาจที่เขาเคยไปผิดใจพวกนั้น กลับอยากที่ จะฆ่าเขาเสียเหลือเกิน พอคิดถึงพวกนักฆ่าที่จะมาลอบ ฆ่าตัวเอง สายตาของหยางล่อก็ฉายแววเยือกเย็นทันที

“อย่าให้ฉันเจอพวกแกแล้วกัน ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้ พวกแกทั้งหมดเสียใจที่เกิดมาใช้ชีวิตบนโลกใบนี้เลย” ระหว่างที่พูดประโยคนี้ พลันมีรังสีอาฆาตแผ่ซ่านไปตัว ร่างกายของหยางล่อ“นี่คุณทําอะไรอยู่กันคะหยางล่อ?” ขณะที่หยางล่อวาง สายไป ก็เห็นหลินเย่วิ่งหน้าตายิ้มร่าเข้ามาถาม

พอเห็นหลินเย่ หยางล่อก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น : “วันนี้ผม มาสมัครงานที่โรงเรียนกังฟูฉี่หางน่ะครับ

“นี่คุณมาสมัครงานหรือคะ?” ริมฝีปาก ชุ่มฉ่าของเธอ พูดขึ้น ตั้งแต่เมื่อวานหลังจากที่เร่งรีบกันนั้น เธอก็รู้สึก สับสนไปหมดจนไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ตามเหตุผลแล้วเธอไม่น่าที่จะไปหลงชอบผู้ชายที่เพิ่งจะ เจอหน้ากันครั้งแรกแบบนี้แน่ๆ แบบนั้นมันออกจะใจร้อน เกินไป แต่ทำไมสมองของตัวเองถึงสลัดภาพหยางล่อ ออกไม่ได้เลยนะ? พอตอนนี้มาเห็นหยางล่อเข้า ในใจเธอ ก็ยิ่งดีใจจนเก็บไว้ไม่อยู่ ซึ่งเธอก็รู้ตัวได้ว่าเธอลืมตัวไป นิดหน่อยจริงๆ

“ใช่แล้วล่ะ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าผมก็จะมาเริ่มงานที่นี่แล้ว” หยางล่อพูดกับหลินเย่อย่างไม่ปิดบัง พลางพูดขึ้นต่อ “ได้ยินมาว่าคุณก็เป็นครูอยู่ที่นี่ใช่ไหมครับ?”

แววตาที่ดูสวยงามของหลินเย่กระพริบปริบเบาๆ พลาง พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่น่ารัก “ฉันเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ ที่นี่น่ะค่ะ ที่โรงเรียนกังฟูฉี่หางนั้น ศิลปะการต่อสู้เป็น หลัก แต่กระนั้นภาษาอังกฤษก็วัฒนธรรมภาษาก็ต้อง เรียนนะคะ”
“ถ้าอย่างนั้นหลังจากนี้ผมก็จะได้เจอคุณทุกวันแล้วใช ไหมล่ะครับเนี่ย?” หยางล่อมองดูใบหน้าที่วิจิตรอ่อนช้อย ของหลินเย่ ในใจก็รู้สึกตื่นเต้นดีใจอย่างมาก

พอได้ยินหยางล่อพูดแบบนี้ ใบหน้าของหลินเย่ก็ร้อน ผ่าว เธอก้มหน้าทำท่าทำทางว่ายอมรับแล้ว พลันเธอก็พูด ขึ้น “หยางล่อ แล้วคุณพักอยู่ที่ไหนกันล่ะคะ?”

พอหยางล่อได้ยินแบบนั้นเขาก็พบว่านี่มันปัญหาอย่าง เดียวของเขาเลยนี่นา จากที่พักของตัวเองใช้เวลาตั้งหนึ่ง ชั่วโมงกว่าจะมาถึง อีกอย่างไม่ว่าจะที่ไหนก็ไม่ใช่ที่อยู่ ประจําทั้งนั้น หรือว่าจะต้องไปอยู่กับเฉินเส่กัน?

หยางล่อหมดความคิดจริงๆ นั่นคือสาวงามเลยนะ เพียง แค่ไปทํางานที่บริษัทเธอ ก็รู้สึกเหมือนกับทําอะไรก็ไม่มี ทางปฏิเสธได้แน่ๆ

พอมองเห็นท่าทางลังเลของหยางล่อ หลินเย่ก็เข้าใจ พลางรีบพูดขึ้น “หรือไม่คุณก็มาอยู่ที่แถวบ้านจัดสรรของ ฉันไหม? ที่ด้านหลังโรงเรียนมีชุมชนเทียนกงอยู่ ที่นั่นค่า เช่าห้องก็ไม่แพง แถมยังมีทุกอย่างครบครันอีกด้วย”

พอเห็นท่าทีจริงจังของหลินเย่ รอยยิ้มที่ชั่วร้ายก็ปรากฏ ขึ้นบนใบหน้าของหยางล่อพลางพูดขึ้น “นี่คุณกำลังจะ บอกให้ผมไปอยู่ด้วยกันกับคุณงั้นหรือ?”
หลินเย่เขินอายกับรอยยิ้มนั้นของหยางล่อมาก ใบหน้า เธอแดงก่ำตั้งแต่หน้ายันลำคอ พลางพูดด้วยน้ำเสียง อึกอัก “ฉันไม่ได้พูดสักหน่อยนะ ก้แค่เห็นว่าคุณไม่มีที่อยู่ ก็เท่านั้นเองนะคะ

พอเห็นหลินเย่ก้มหน้าก้มตาพูดแบบนั้น หยางล่อก็รีบ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนขึ้น “ผมก็แค่พูดเล่นน่ะครับ ไม่ ต้องจริงจังหรอกนะ ขอบคุณในความหวังดีนะครับ เดี่ยว สุดสัปดาห์นี้ผมจะลองมาดูสักหน่อยแล้วกัน คุณก็อย่าลืม มาแนะนำให้ผมฟังด้วยนะครับ”

“ค่ะ” หลินเย่พยักหน้า ก่อนจะส่งเสียงตอบแล้วรีบเดิน จากไปทันที เธอรู้สึกอยากจะหนีไปไกลๆ เสียจริง

พอเห็นรูปร่างที่อ่อนช้อยงดงามของเธอเดินจากไป หยางล่อก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายดังเอื้อก