บทที่ 19 ใส่ใจภาพลักษณ์ของตัวเอง

เซียงชิงฉือเดินตามเข้าไปในลิฟต์อย่างรวดเร็วเพื่อจะไปอธิบาย กับเซียเสวี ในใจก็ยังคาดหวังอยู่นิดๆว่าบางทีเธออาจจะยังไม่ ได้ไปไกลมากนัก หลังจากวนหาอยู่รอบๆบริษัท แต่ก็ไม่เห็นเงา ของเซียเสวี เชียงชิงฉือก็กลับมาที่ออฟฟิศด้วยความผิดหวัง

อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่เซียเสาวิ่งออกมาแล้ว ก็ตัวสั่นเทาด้วย ความผิดหวังและเจ็บปวดใจอยู่บนถนน ราวกับว่าสูญเสียจิต วิญญาณความเป็นมนุษย์ไปแล้ว ไหล่ทั้งสองข้างเดียวลงไปอย่าง หนักอึ้ง

ท้องฟ้าเป็นสีฟ้ามาก แสงอาทิตย์ก็อบอุ่นอย่างยิ่ง แต่ในใจ ของเซี่ยเสวกลับเย็นเยียบ ภาพเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ยัง คงอยู่ในใจไม่สามารถลืมได้ เธอไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมเชียง ชิงฉือต้องทรมานและหลอกลวงตัวเองขนาดนี้ ถ้าไม่รักแล้วก็ ปล่อยเธอไปไม่ได้เหรอ? มู่ซึ่งเหยวแสดงละครได้เลวร้ายปานนั้น เขามองไม่ออกหรือไง

เซี่ยเสน่หัวเราะเยาะออกมาสองครั้ง

เขาอาจจะถูก “ความรักทำให้ตาบอด” ไปแล้วจริงๆ ในที่สุดเซี่ยเสวก็เข้าใจในเรื่องที่เกิดขึ้น จึงตัดสินใจที่จะไป จากเซียงชิงฉือ

เธอรีบร้อนกลับมาที่คฤหาสน์ ป้าจางเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม :”คุณนายกลับมาเร็วมากเลยค่ะ ทำไมไม่อยู่ที่บริษัทอีกสักพักละ คะ คุณผู้ชายทานอาหารที่คุณทำอย่างมีความสุขมั้ยคะ?”

มุมปากของเธอปรากฏขึ้นเป็นรอยยิ้มเล็กๆ “ยิ้ม ฉันเหนื่อยนิด

หน่อยค่ะ เลยอยากจะกลับมาพักผ่อนก่อน

พูดจบเธอก็รีบร้อนขึ้นไปชั้นบนราวกับว่าด้านหลังมีคนตาม เธอมา

หลังจากกลับมาที่ห้อง เสี่ยเสน่หยิบกระเป๋าเดินทางออกมา เปิดตู้เสื้อผ้าแล้วโยนเสื้อผ้าที่มักจะใส่ในชีวิตประจำวันลงไปใน กระเป๋า เสียงของไม้แขวนเสื้อกระทบกับราวผ้าดังต่อเนื่องจน เกิดเสียงดังเป็นพิเศษ

จากนั้นก็เป็นผลิตภัณฑ์บำรุงผิวบางจำนวนหนึ่ง ทั้งขวดและ กระปุกถูกเธอโยนลงในกระเป๋าเดินทางอย่างรีบร้อน ตอนนี้เธอ เหมือนกับแมลงวันไร้หัว คิดเพียงแค่การไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ไปจากทุกสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

เซี่ยเสวีที่อยู่ในห้องทำเสียงดังเป็นอย่างมาก ป้าจางจึงรู้สึก เป็นกังวลใจว่าเกิดอะไรขึ้น จึงเคาะประตูพร้อมกับตะโกนถามว่า – “คุณนาย เป็นอะไรหรือเปล่าคะ? เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?”

เซี่ยเสว่ได้ยินเสียงป้าจาง มือของเธอจึงหยุดการเคลื่อนไหว ไปชั่วขณะ จากนั้นก็ทำต่อ

ในครั้งนี้ไม่มีใครสามารถหยุดยั้งการตัดสินใจของเธอที่ ต้องการจะจากไปได้ เธอม้วนเก็บข้าวของของเธอใส่ลงใน กระเป๋าเดินทางอย่างรวดเร็วราวกับพายุทอร์นาโด แล้วเปิดประตูห้องเพื่อจะออกไป

ข้างนอกประตู จางมองเห็นเธอเปิดประตูออกมาแล้ว มือที่ต้องการยื่นทุบประตูห้องเอาทันที เมื่อเห็น กระเป๋าเดินทางในมือของเธอและมองเปล่าและยังเตียงที่ยุ่งเหยิงอีก ป้าจางตะลึงดวงตาเบิกกว้าง “นาย

ป้าจางคะ มีเรื่องนิดหน่อยต้องก่อนคะใจของ เซี่ยเสบู่อ่อนล้า แต่พูดเธอยังไม่มีเรี่ยวแรง

และครั้งเซียงชิงฉือทำให้รู้สึกกลัวมากจริงคฤหาสน์เป็นของเขา คนควรถึงต้องอยู่สร้างความลำบากให้ตัวเองล่ะ

ป้าจางมองดูเซียเสถือกระเป๋าเดินทางเดินผ่านไปแล้ว สังหรณ์ใจจะต้องมีเรื่องที่เกิดขึ้น จึงมือของเซี่ยเสวีไว้โดยไม่รู้ตัวและด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เกิดอะไรขึ้น ก็ให้คุณผู้ชายกลับมาพูดคุยดีๆก่อนเถอะคะ หรือฉันโทรหาคุณผู้ชายตอนเลยไหมคะ

เซียเสรีบหยุดไว้ทันที ป้าจางคะ พวกเราได้เรื่องหนูเพียงแค่เรื่องด่วนต้องรีบไปเท่านั้น ไม่ต้องบอกคะ”

จะบอกเขาด้วยเจตนาเขายินดีคน” ทิ้งเขางั้น? เมื่อพูดจบ โดยป้าจางยังทันมีปฏิกิริยาตอบ สนอง ถือกระเป๋าเดินทางลงไปชั้นด้วยดังตึงตังแล้วออกจากคฤหาสน์ไปราวกับสายลม

ถ้าเธอยังอยู่ต่อไป เธอจะต้องหายใจไม่ออกจริงๆ

เมื่อมองเห็นเซี่ยเสวออกไปจากคฤหาสน์ แล้วตัวเองกลับไม่ สามารถหยุดไว้ได้ ป้าจางรีบโทรหาเซียงซิงฉือทันที “คุณผู้ชายคะ คุณรีบกลับมาเร็วๆเถอะค่ะ คุณนายถือกระเป๋า

เดินทางออกไปแล้วค่ะ!

โดยไม่รอให้ฝ้าจางตอบกลับมา เซียงชิงฉือก็วางสายไปแล้ว และรีบออกจากบริษัทไปคฤหาสน์

“เซียเสว! เซียเสว!! ทันทีเข้าไปในคฤหาสน์ เซียงซิงฉือ ตามหาเซียเสวไปทั่วบ้านอย่างบ้าคลั่ง

หาอยู่จนทั่วก็ไม่พบตัว จึงกลับไปที่ห้องนอนอีกครั้ง เมื่อมอง

ไปที่ห้องนอนอันว่างเปล่า เซียงชิงฉือก็โทรหาเซี่ยเสาไม่หยุด

และเป็นเสียงที่เยือกเย็นไร้อารมณ์? ใดๆ ตอบเขากลับมาเสมอ :

“สวัสดีค่ะ สายที่คุณโทเรียกนั้นได้ปิดอยู่

เขาจ้องมองเฟอร์นิเจอร์อย่างตะลึงงัน เซียงชิงฉือรู้สึกเหมือน หัวใจของเขาถูกควักออกไปในพริบตา

จนกระทั่งลู่เย่น โทรมา วิญญาณของเชียงชิงฉือถึงจะคืนกลับ

“ลู่เย่น รีบตรวจเช็คดูว่าเซียเสวไปที่ไหน!

“ได้ครับ ประธานเซียง ส่วนคุณ…”

เช่นพูดไม่ทันจบ เซียงซิงฉือก็วางสายไปแล้ว

ตอนนี้เขาไม่มีความคิดที่จะคิดถึงผู้หญิงคนอื่นเลย

หลังจากรอจนถึงช่วงบ่าย เย็นถึงค้นพบว่าเซี่ยเสาอยู่ที่ไหน โดยที่เซี่ยเสวนั้นพักอยู่ที่โรงแรมแห่งหนึ่ง

เมื่อได้รับข้อมูล เซียงชิงฉือก็ขับรถตรงไปหาเซียเสร่ แต่เมื่อ ถึงปากประตู โรงแรม กลับลังเล

เขาจอดรถไว้บนถนนตรงข้ามกับโรงแรมที่เซี่ยเสพัก ลด หน้าต่างรถลง เขามองไปที่ประตูของโรงแรม กลับไม่มีความ กล้าที่จะลงรถไปหาเซียเส

ควรจะพูดยังไงดีเมื่อเจอหล่อนจะอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ ว่าเป็นการเข้าใจผิดงั้นเหรอ?

แต่เขาก็กอดมซึ่งเหยวจริงๆ…

หลังจากนั้นไม่นาน เซียงชิงฉือก็ถอนหายใจและขับรถออกไป

ในวันต่อ เชียงชิงฉือคิดว่าเซี่ยเสาจะต้องหลบหนีเขาต่อไปแต่ คิดไม่ถึงว่าจะเห็นเซี่ยเสวีที่บริษัท

“เซี่ยเสว่…” ทันทีที่เชียงชิงฉือจะไล่ตามเข้าไป ประตูลิฟต์ก็ปิด ลงแล้ว

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว…. แล้วมองไปที่เงาด้านหลังของเซี่ยเสว่ ในค่ำคืนที่รู้สึกหดหู่ใจก็มีความรู้สึกเกิดขึ้นมากมาย เดิมสิ่งที่ ทำให้รู้สึกคันอยู่ในใจก็ถูกวางลง
เมื่อกลับไปที่ออฟฟิศ ตอนแรกเซียงซิงฉือต้องการให้เช่น เรียกเสียเลวขึ้นมา แต่หลังจากที่ลองคิดดูก็รู้สึกว่าการไปหาด้วย ตัวเองจะดีกว่า

เขาจึงควบคุมใจของตัวเองไว้นั่งฝืนตัวเองอยู่ในห้องทำงาน ตลอดช่วงเช้า จนในที่สุดก็รอจนถึงช่วงเวลาพักกลางวัน เชียงชิง ฉือก็รีบลงไปหาเซียเส

เมื่อเสียงซิงฉือออกมาจากมุมลิฟต์ก็เห็นเซี่ยเสวี่ยังทำงานอยู่ คิ้วขมวดอย่างไม่พอใจ

และเซี่ยเสวีเองก็ดูเหมือนจะรู้ตัวว่ามีบางอย่างในบรรยากาศ ที่ไม่เหมือนเดิม ทันทีที่เงยหน้าขึ้นก็มองเห็นซียงซิงฉือเดินเข้ามา

“ทําไมไม่ไปกินข้าว?”

เซียเสวีสีหน้ามืดครึ้ม วางงานในมือลง และลุกออกไปทันที

“เซี่ยเสว พวกเราคุยกันดีๆเถอะ” เซียงชิงฉือพยายามจะดึงมือ เธอไว้ กลับถูกเธอหลบอย่างรู้ทัน

“ที่นี่เป็นที่สาธารณะ ขอให้ท่านประธานใส่ใจกับภาพลักษณ์ ด้วยค่ะ”

ที่บริษัทผู้คนต่างช่างพูดซุบซิบ เธอไม่อยากจะตกเป็นหัวข้อ การพูดคุยในช่วงเวลาพักผ่อนของผู้อื่นเช่นนั้น พูดจบเธอ ต้องการจะหลบออกด้านข้างเขาแต่กลับถูกเขากั้นเอาไว้

“คุณจะไม่ฟังผมอธิบายถึงเรื่องเมื่อวานสักหน่อยเหรอ?” เชียง ซิงฉือขมวดคิ้ว และตอนนี้เซี่ยเสบู่เหมือนกับเป็นเม่นตัวหนึ่ง
“จําเป็นด้วยเหรอคะ? บางทีพวกเราอาจจะสงบสติอารมณ์ใน เรื่องนี้ แล้วดูแลตัวเองให้ดีก็พอแล้วล่ะค่ะ” เซี่ยเสวีเงยหน้ามอง เขา

อธิบายเรื่องเมื่อวานงั้นเหรอ เธอได้ยินมามากพอแล้ว! ยิ่งไป กว่านั้นเมื่อคืนนี้เธอก็คิดมามากแล้วว่า เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่ จําเป็นต้องปิดบังอะไร เธอไม่ได้ทำอะไรผิด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการ ยอมเสียงานที่ทำอยู่ไปเลย ดังนั้นวันนี้เธอจึงมาทำงานตามปกติ

แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะเล่นเกมนี้กับเซียงชิงฉือต่อ

“เซี่ยเสว!”

เซียงชิงฉือพยายามกดทับความโกรธของตัวเองเอาไว้ เขา เพียงแค่ต้องการที่จะอธิบายดีๆเท่านั้น แต่เซี่ยเสวกลับทำให้ ความโกรธเคืองของเขาลุกโชนขึ้นอย่างง่ายดาย

เซี่ยเสวมองดูกับความโกรธที่แย่ลงของเขาจนดูเหมือนจะ ระเบิดออกมาตรงหน้า แล้วก็รู้ว่าช่างน่าขำมากจริงๆ มุม ปากมีรอยยิ้มดูถูกเหยียดหยาม แล้วเดินออกมาจากด้านข้างเขา อย่างรวดเร็ว