บทที่ 3 ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณ

ไม่มีถาดสีภายใต้กระดานวาดภาพ แต่มีดินสอสีเทาหลายแห่ง และในมือของเซียเสวมีอีกหนึ่งแห่ง

บนกระดาษวาดเป็นภาพเหมือนของตัวละครที่วาดด้วยดินสอ ใบหน้าไม่ชัดเจนและดูเหมือนว่ายังไม่ได้รับการสรุปว่าจะออกมา เป็นรูปใคร การลงแปรงของเซียเสวี่เบามากจนเห็นได้ว่าเจ้าของ ไม่ได้ใส่ใจในภาพวาดดังนั้นการเขียนด้วยดินสอจึงเบามาก

เซียงซิงฉือไม่พูดอะไร เขาเพียงแต่จ้องไปที่ภาพวาดที่ยังไม่ เสร็จและไม่มีอะไรผิดปกติบนใบหน้าของเขา

เซี่ยเสน่หันหัวของเธอแล้วหยิบดินสอวาดต่อไป เชียงชิงฉือม

องดูเธอยกมือขึ้นบนกระดาษวาดรูปต่อ

เมื่อเธอวาดภาพเธอดูสงบสุขุมและเหมือนจมอยู่กับบางอย่าง เช่นไข่มุก ในทะเลลึกซ่อนตัวอยู่เป็นเวลานานและทันใดนั้นก็โผล่ ออกมาจากทะเลเปล่งแสงนุ่มนวลออกมา หากมีคนอยู่ข้างเธอก็ อดไม่ได้ที่จะถูกดึงดูดให้เข้ากับอารมณ์ของเธอตอนนี้

ตอนนี้เซียนชิงฉือเองยังตกลงไปในนั้นเช่นกัน เขามองไปที่ เซี่ยเสว่ และดูภาพวาดของเธอ อยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าวระหว่าง สองคนนี้ แต่ไม่มีใครพูดอะไร และดูเหมือนจะไม่มีอะไรขวางกั้น ระหว่างพวกเขา

เขาลืมสิ่งที่เขาต้องการจะพูดกับเธอในตอนแรก เสียงของการเขียนที่ทำให้เกิดเสียงลากเบาๆ แล้วจู่ ๆ เซียงซิงฉือก็ถามเธอ ด้วยเสียงนุ่มลึก: “คุณรู้ไหมว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของชิง?”

เซียเสค่อนข้างงุนงง เธอคิดว่าประธานที่มีการศึกษาดีอย่าง เซียงชิงฉือจะไม่ขัดจังหวะกิจการของคนอื่นแบบนี้ บางทีเขาอาจ จะเบื่อ และเธอไม่คิดว่าเขาจะยังอยู่ ขัดจังหวะการเคลื่อนไหว ของเธอ

วันเกิดของซิงลี่ … วันเกิดของน้องชายของเชียงชิงฉือที่ห่าง กันกว่า7ปี พรุ่งนี้เป็นวันฉลองวันเกิดอายุ 18 ปีของเซียงชิงแล้ว หรอ?

เซียงชิง มาจากครอบครัวของตระกูลเซียงเมื่อเธอถือว่าเป็น คนที่ใกล้ชิด เธอควรเตรียมบางอย่างให้เขา

“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ฉันจะกลับไปที่บ้านเชียงกับคุณพรุ่งนี้” เซี่ย

เสวตอบเบา ๆ กับเขาโดยไม่หันหลังกลับไปมอง

เซียงชิงฉือมีสายตาที่เย็นชา เซียเสาไม่รู้ว่าชายคนนั้น ในเวลา นี้มองเธอที่ไม่แยแสเขาอย่างไร

“ทำไมวันนี้คุณถึงออกจากบริษัทเร็ว”

“บริษัท อนุญาตให้พนักงานออกจากงานได้ตราบใดที่พวก เขาทำงานเสร็จในวันนั้น ฉันไม่ได้ละเมิดกฎนะคะ”เซี่ยเสวน เล็กน้อย

เชียงชิงฉือขบกรามที่มั่นคงของเขาแน่น เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ถาม เรื่องกฎอะไร เขาไม่ได้พูดถึงเหตุผลดังนั้นเธอจึงทำให้เขาสั่นเบาๆ ด้วยความโกรธ เขาถามอย่างเย็นชาว่า “วันนี้คุณเห็นใครบ้าง ไหม”

“…เห็นค่ะ”

แสงในตาของเซียงชิงฉือบางเบาลงเล็กน้อยก่อนที่เขาจะพูด ประโยคต่อไปได้เซี่ยเสวยกหัวขึ้นและดวงตาของเขาก็ก้มลงไป บนภาพวาด เธอกระซิบเบาๆ “แต่มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันนี่คะ”

เหมือนมีแสงประกายพุ่งเข้ามาในบ่อน้ำแห้งพยายามส่อง แสง (มาแสงประกายจากดวงตา) แต่ก็หายไปทันที

ที่มุมปากของชายผู้นั้นเย็นชาและเขาหันไปเดิน

เซียงชิงฉือเดินออกไปแล้ว …

น้ำตารื้นขึ้น ในดวงตาของเซียเส

เธอไม่ค่อยได้มาที่นี่เพราะเธอรู้ว่าเชียงชิงฉือกำลังมา เธอ ต้องการที่จะหลีกเลี่ยงเขาสักพัก

เธอถือพู่กันพยายามระบายอารมณ์ที่ปวดร้าว เธอไม่รู้ว่าทำไม เธอถึงได้นึกถึงจดหมายแปลก ๆ นั้นอยู่ เธอหันไปรอบ ๆ อย่าง ช้าๆแล้วค่อยๆร่างใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งต่อ

เชียงชิงฉือดูเหมือนจะถามประโยคอย่างจงใจ แต่เธอไม่ได้มี เจตนาที่จะถามความสัมพันธ์ระหว่างผู้หญิงกับเขา เธอกลัวว่ามัน จะทำให้เขาเย็นชากับเธอมากไปกว่านี้ “มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน” ดังนั้นเธอจึงพูดก่อนอย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องกังวล ว่าเขาจะให้ ถ้อยคำเหน็บแนมกับเธอ
ที่นอกประตูเชียงชิงฉือไม่ได้ออกไปไหน

ท่าทางของเขาเหมือนเขาไม่แยแส แต่มีความโกรธที่มองเห็น ได้ชัดเจนในดวงตาของเขา

ผู้หญิงที่รู้ว่าสามีของเธออยู่ใกล้กับผู้หญิงคนอื่น แต่เธอไม่ สนใจ ความเฉยเมยนี้หมายความว่าเธอไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็น ภรรยาของเขาเลยใช่ไหม?

หลังจากนั้นไม่นานเซียเสวก็ดึงกระดาษรูปวาดออกมาอย่าง ขมขื่น

ตัดไปในห้องนอนผ้าห่มบนเตียงนั้นแบนมากและ เซียงซิงฉือ ไม่ได้อยู่ในห้อง

เขาไปทำงานแล้ว …

เซียเสาแตะผ้านวมเย็นและหลับตา

ตอน 6 โมงเช้าเซี่ยเสวตื่นขึ้นแทนที่จะไปชั้นล่างเพื่อทาน อาหาร เธอกลับหันมาทานอาหารง่าย ๆ ที่โต๊ะข้างเตียง หลังจาก แต่งหน้าเบา ๆ เธอและวางของขวัญวันเกิดให้เซียงชิงอย่าง ระมัดระวังในกระเป๋าถือของเธอ เธอเดินลงบันไดเบา ๆ

เมื่อเซี่ยเสว่ลงมาเซียงชิงฉือก็นั่งลงบนโซฟาสีเบจที่ชั้นหนึ่ง และเมื่อเขาได้ยินเสียงเขาก็เงยหน้าขึ้นมอง

คิ้วของเซี่ยเสวกับการแต่งหน้าเบานั้นดูสวยงามมากขึ้น ผิว ของเธอเป็นสีขาววาวแขนสองข้างของเธอเป็นสีขาว เธอมีสร้อย คอเพชรสีเงินรอบคอของเธอและเธอสวมชุดแขนกุดสีฟ้า เท้าของเธอใส่ส้นเข็มสีเบจเดินตรงมาหาเขา

เขาแทบจะไม่เคยพักในวิลล่าเพื่อทานอาหารเช้ามาก่อน และ

โดยปกติเขาไม่สามารถมองเห็นสไตล์ของเธอแตกต่างจากเดิมที่ ใส่ชุดด่าและขาวในวันธรรมดา

เซียงชิงฉือหรี่ตาของเขาแคบลง ตอนที่เขากำลังพูดตาของเขา ก็เหลือบไปมองบนกระเป๋า ในมือของเธอ ซึ่งบรรจุถุงขนมปัง เปล่าและกล่องนม ริมฝีปากบางของเขาเม้มแน่น

ตาของเซียเสวมีความประหลาดใจ เธอไม่รู้ว่าทำไมชายคนนี้ ดูเหมือนกำลังสงบสติอารมณ์ ทันใดนั้นก็กลับมาเย็นชาและเริ่ม อึมครึม!

หลังจากที่เซียงชิงฉือเข้าหาเธอ เขาก็พูดอย่างเย็นชาลุกขึ้น แล้วเดินออกไปข้างนอก

เซี่ยเสวมองตามแล้วมองไปที่ซาลาเปาและโจ๊กลูกเดือยบน

โต๊ะสี่เหลี่ยมหน้าโซฟาก่อนที่จะออกไปเธอก็แอบสงสัย

เขาเตรียมไว้ให้เธอหรอ

เมื่อเขาไปถึงรถเซียเสวก็นั่งลงถัดจากเชียงชิงฉือ ข้างเขานั้น เย็นชาและเธอก็ไม่ได้สารภาพเลย

ไม่มีอะไรหรือใครพูดอะไรระหว่างทางจนมาถึงบ้านเชียง

เมื่อเซี่ยเสมาถึงเชียงชิงฉือก็เดินเข้าไปโดยที่ใบหน้าของ ชายผู้นั้นเย็นชามาก
ตัวเอกของวันนี้คือเชียงชิง ทันทีที่เขาเข้าประตูไปเสียงใส ของเขาก็มาพร้อมกับรอยยิ้ม: “พี่ พี่สะใภ้ ผมรอของขวัญของ พวกคุณมานานแล้ว”

การปรากฏตัวของเซียงซิงนั้นดีมาก ๆ เมื่อเปรียบเทียบกับ เชียงชิงฉือที่หล่อเหลาและเป็นผู้ใหญ่ที่มีเค้าโครงคล้ายกันเขา เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นชายหนุ่มที่บอบบางและสวยงาม

“แน่นอนฉันเตรียมมาให้นายแล้ว” จากนั้น เซียงชิงฉือก็ส่ง ของขวัญวันเกิดที่เขาได้เตรียมไว้ล่วงหน้าไปยังเซียงชิง “สุขสันต์วันเกิด!”

ทันใดนั้นเขาก็คิดอะไรบางอย่างปากของเซียงชิงฉือกระตุก และดวงตาของเขาหันไปทางด้านข้างของเซี่ยเสว่ “พี่สะใภ้ของ นายก็เตรียมมาให้เช่นกัน”

เขารู้ว่าเธอไม่มีเวลาเตรียมตัว แต่ความรู้สึกแปลกๆ ในตอน

นั้นของเขาทำให้เขาต้องการล้างแค้นเธอเสียหน่อย

เขามองเธอแบบนี้ราวกับว่าได้เห็นสายตาของเขา (รู้ความคิด

ของเขา) เชี่ยเสวมองไปที่เซียงชิงฉือการแสดงออกของเขายังคง เป็นธรรมชาติมาก ยังไม่ทันที่จะได้เห็นสายตาที่ตื่นตกใจของเธอ เซียงชิงฉือ

รู้สึกเบื่อและเงียบไป

ตายซะ เพื่อให้เธอเสียหน้าและดูว่าเธอจะร้อนรนจบเรื่องนี้ยังไง!
“พี่สะใภ้ ของขวัญอะไรที่คุณเตรียมไว้ให้ผม? “เซียงซิงไม่ สามารถระงับความอยากรู้อยากเห็นของเขาและเข้าหาเธอด้าน ข้างของเซี่ยเสว่

เมื่อได้เห็นว่ามือของเธอเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าแล้วหยิบ อะไรบางอย่างออกมา

ทันใดนั้นดวงตาของเซียงชิงฉือและเซียงซึ่งก็เปล่งประกาย