บทที่ 8 การดูแลแม่สามี

แน่นอนหลังจากที่เซี่ยเสน่ได้ยินประโยคต่อไปนี้ใจของเธอก็โล่ง ใจแล้วเธอก็กล่าวลาและไปทำงาน

บริษัทเซียงชื่อเป็นกลุ่มองค์กรที่รวมอสังหาริมทรัพย์การเงิน การท่องเที่ยวและการค้าปลีกเข้าด้วยกันตั้งอยู่ในย่านธุรกิจ กลางที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดของหลินโจว อาคารกลุ่มสูงห้าสิบชั้น และห้องทำงานของเซียเสวตั้งอยู่ในอาคารชั้นที่สี่สิบห้า

งานของเซี่ยเสวนั้นไม่ยุ่งหรือยุ่งและบางครั้งก็ต้องทำงานล่วง เวลา ในขณะที่เธอกำลังพิมพ์ไฟล์โทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น

เซี่ยเสน่หยิบมันขึ้นมาและเห็นคำว่าแม่สามีบนหน้าจอเซียเส ลังเล คุณแม่เชียงมักจะไม่ชอบเธอแม้ว่าเธอจะกลับมาที่ บ้านเซี ยง เธอก็ไม่ค่อยได้คุยกับถึงแม้ว่ามันจะรู้สึกไม่สบายใจ แต่ก็ไม่ ได้พูดถึงว่าเธอจะเรียกเธอว่า เซียเสวีเป็นคนที่มีความผิดเล็ก

น้อยและคิดว่า ตอนนี้ คุณแม่เชียงอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว

เกิดอะไรขึ้น

เซี่ยเสวนึกถึงความเป็นไปได้นี้และเปิดปุ่มคำตอบทันที

“คุณแม่คะเกิดอะไรขึ้น”

หูฟังได้ยินเสียงของคุณแม่เชียงที่ทำให้เธอใจเย็นลงอย่าง สมบูรณ์ “คุณแม่ต้องการให้หนูทำอะไรหรือไหมคะ”
เซี่ยเสวรู้ว่าเธอพูดอะไรผิดพลาดและขอโทษอย่างรวดเร็ว “ขอโทษค่ะ หนูไม่ได้หมายความอย่างนี้…”

โอเคไม่ใช่แค่คุณที่รู้ใจของตัวเองมาโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้” เมื่อมาถึงจุดนี้เพื่อนร่วมงานของหยางหลิ่วเข้ามาและดูเธอ เซี่ยเส ลดเสียงของเธอ

“แม่คะ หนูทำงานอยู่ คุณแม่มีอะไรกับหนูหรอคะ”

“คุณไปเรียนอะไรคลาสสิกไม่ใช่หรอ ชิงฉือที่จ่ายเงินให้คุณ มันไม่เหมือนคลาสนี้มาเร็ว!” หลังจากพูดแล้ว คุณแม่เชียงก็วาง หูโทรศัพท์โดยไม่รอการตอบรับของเซียเส

เชี่ยเสวมองที่โทรศัพท์มือถืออย่างไร้ประโยชน์ในช่วงสามวัน นี้เธอละอายใจที่จะขอลา แต่นี่เป็นแม่สามีอีกคนหนึ่งที่ขัดไม่ได้

“มีอะไรผิดปกติหรอแม่บุญธรรมของเธอให้เธอกลับไป?”

หยางหลิ่วถามขณะที่คัดแยกข้อมูล เมื่อเห็นใบหน้าของเซียเส

อย่างเชื่องช้าหยางหลิ่วพูดอีกครั้ง

“คุณสามารถไปก่อนได้ถ้ามีบางอย่างฉันจะเปลี่ยนให้ แต่คุณ จะต้องกลับมาเร็ว ๆนะหลังจากที่คุณทำ นี้เสร็จ”

เซี่ยเสว่ยิ้มให้เธออย่างสุดซึ้ง “แต่ผู้จัดการจะรอเอกสารนี้…”

“ฉันจะเอาไปส่งให้เธอเอง ยังไงก็ตามฉันไม่ได้ทำงานมัน โอเค แต่เธอต้องระวังเมื่อคุณเข้าและออกอย่าให้ผู้จัดการจับได้ ละ”
“ขอบคุณ” เซียเสว่ไม่หยิ่งเธอจะจำความรู้สึกนี้ได้

ต่อมาเซียเสวยังรู้สึกว่าเป็นการดีกว่าที่จะออกไปหลังจากนั้น เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับ คุณแม่เซียงที่เรียกเธอและนานแค่ไหน ที่เธอต้องยุ่ง

เมื่อรีบไปที่โรงพยาบาลคุณแม่เชียงก็อ่านนิตยสารบนเตียง ของเธอ แม้ว่าเธอจะป่วยเธอก็ยังไม่ได้สร้างความเสียหายต่อ อารมณ์ของคุณแม่เชียง

เซี่ยเสว่ได้ยินการเคลื่อนไหวที่ประตูเงยหน้าขึ้นมองและพูด อย่างไม่พอใจ “คุณดูแลผู้ป่วยยากไหม?”

ใช้เวลาเพียงยี่สิบนาทีจากเวลาที่โทรศัพท์วางสายการลาและ แท็กซี่มา

เซี่ยเสว่ไม่ตอบอย่างฉลาดอย่างไรก็ตามคุณแม่เซียงไม่ได้

มองเธออย่างพอใจนัก

“แม่คะ แม่บ้านละคะ?” เซี่ยเสวไปล้างแอปเปิ้ลและวางแผนจะ นั่นมันให้คุณแม่เชียง แต่หลังจากมองไปรอบ ๆ เธอไม่เห็นคนรับ ใช้ที่ดูแลคุณแม่เชียง

“มีเรื่องบางอย่างในบ้านของเธอ ฉันเลยบอกให้เธอกลับไป ก่อน”

“โอ้ … ” เซี่ยเสว่ตอบและตัดแอปเปิ้ลอย่างเงียบ ๆ เธอไม่รู้ว่า จะคุยกับ คุณแม่เซียงได้อย่างไร ดวงตาของคุณแม่เซียงนั้น เหมือนมีดที่คมและเหยียดหยามเธอไม่เคยมองเธอด้วยการสัมผัสที่อ่อนโยนดังนั้นเธอจึงไม่อยากที่จะอึดอัด

เซี่ยเสว่โกรธเมื่อคุณแม่เซียงมองเธอด้วยคิ้วที่ต่ำกว่า ลูก สะใภ้ของคนอื่นไม่ได้พูดว่ามันจริงใจ แต่ใครจะไม่มีความ สัมพันธ์ที่ดีกับแม่สามีของเธอ คุณต้องการให้แม่สามีพูดกับเธอ ไหม

ลองดูที่ท้องแบนของเธอไม่มีความเคลื่อนไหวเลย ภรรยาของ Li’s Enterprise ลูกชายของเธอเพิ่งจะแต่งงานและลูกชายของ เธอก็ตั้งท้องคู่แฝดทันที

“รอให้คุณไปพบตร. หลี่เพื่อตรวจร่างกาย” คุณแม่เซียงกล่าว

เซี่ยเสวตกใจและมีดคมตัดนิ้วของเขา

คุณแม่เชียงโกรธและผู้ป่วยในโรงพยาบาลมองไม่เห็นเลือด “บอกว่าฉันจะให้เธอตรวจร่างกายของเธอเธอจะตกใจอะไร!”

” ถ้าหนูไปตรวจร่างกาย เซียงชิงฉือก็ต้องไปด้วยมันไม่จำเป็น ว่าจะต้องถามใคร” ผู้หญิงตั้งครรภ์ไม่ได้ปัญหาส่วนใหญ่ก็คือ ผู้ชาย เพียงต้องตรวจสอบด้วยกัน

แต่การแต่งงานของพวกเขาจะไม่นานจำเป็นต้องตรวจสอบ? เซี่ยเสว่เหวี่ยงแอปเปิ้ลเปื้อนเลือดลงในถังขยะ

“เธอพูดอะไร!” มันเป็นปัญหาของลูกชายของเธอนั้นหรอ เธอ หายใจแรงจับหน้าอกของแม่และจับหน้าอกของเธอ

เซี่ยเสว่ดุตัวเองเกือบลืมไปว่าคุณแม่เซียงมีอาการหัวใจวาย และเธอก็ไม่สามารถรับกระตุ้นเธอมากเกินไป
“หนูหมายความว่า หนูจะหาเวลาตรวจสอบเองค่ะ แม่ไม่ต้อง กังวลนะคะ”

เซี่ยเสวกล่าวอย่างรวดเร็วคุณแม่เซียงจ้องที่เธออย่างเย็นชา “ทำไมเธอถึงทำให้คุณป้ารำคาญ” หญิงสาวอ่อนโยนที่มีเสียง เบา ๆ และอ่อนโยนเข้ามาด้านหลังด้วยน้ำหอมที่สง่างาม

คือ … มูซิงเหยว!

เซียเสวนิ่งงัน ซึ่งเรียว ด้วยการแสดงออกของสายลมแห่ง ความภาคภูมิใจจากมุมมองของคนนอกรอยยิ้มที่สง่างาม วันนี้ ซิงเหยวไม่ได้ใส่รองเท้าส้นสูงและเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าที่เต็ม ไปด้วยกลิ่นหอม

“คุณป้าโอเคไหมไม่ต้องตื่นเต้นเซียเสร่ ทำไมเธอไม่ดูแลคุณ ป้าให้ดี”

มู่ชิงเหยวจงเพิกเฉยต่อเตือนของเซี่ยเสน่และข้ามเตียงของ

เธอไป

“คุณยังมีเหตุผลอยู่”

“คุณป้าคงเบื่อข้าวต้มแล้ว ข้างนอกหนูไปร้านเชียงหมั่นโหลว ที่คุณป้าชอบเพื่อนำมาให้คุณหมอบอกว่าคุณต้องการที่จะกิน อาหารที่มีกากใยมากขึ้นดังนั้นหนูจึงมอบเห็ดหลินจือให้คุณป้ามี กลิ่นหอม “มู่ชิงเหยวเปิดกระเป๋าและกระจายกลิ่นหอมไปทั่ว วอร์ด

“หนูบอกว่าทำไมคุณถึงอยู่ที่นั่นมานานแล้ว แต่เดิมหนูวิ่งไปที่ร้านเซียงหมั่นโหลวหนูขอให้เธอปรุงอาหาร โดยที่ไม่มีมันอยู่ไกล มากแล้วเหนื่อยมากที่ต้องวิ่งไปมา คุณแม่เชียงเปลี่ยนสีหน้า เย็นชาแล้วดึงเบา ๆ นั่งลงด้วยมือของ มู่ซึ่งเหยวรูปภาพแม่ลูก กตัญญู

คนที่ไม่ทราบคงคิดว่ามู่ชิงเหยวเป็นลูกสะใภ้ของเธอ เซียเส ก็ยิ้มเยาะไปทางด้านข้าง

” นั่นไม่เป็นไรเซี่ยเสาคงไม่ทราบ หนูไม่ต้องกังวลดังนั้นหนูจึง วิ่งไปที่นั่นตราบใดที่คุณป้ายังไม่สามารถออกจากโรงพยาบาล ใต้หนูจะวิ่งไปหาร้านเชียงหมั่นโหลวทุกวันและหนูจะทำให้นะ คะ”

ฉันคงต้องบอกว่าปากของ ซึ่งเหยวนั้นหวานจริงๆ ในสอง สามค่าเธอเกลี้ยกล่อมคุณแม่เชียงให้หันหลังกลับและแยกเซี่ย เสวซึ่งเป็นลูกสะใภ้ที่แท้จริงตามวิธีที่แสดงว่าทั้งสองเป็น ครอบครัวเดียวกัน

เซี่ยเสาไม่พูดอะไรเลยเนื่องจากคนอื่นต้องการทำให้ประจบ ประแจง ให้เธอทำจนพอเถอะ เธอนำกระดาษหนึ่งชิ้นออกจาก กระดาษที่ปั๊มแล้วกดนิ้วที่บาดเจ็บ

คุณแม่เชียงได้ยินเสียงของรองเท้าส้นสูงอย่างรุนแรงมองดู รองเท้าของเซี่ยเสาอย่างไม่พอใจและมองไปที่รองเท้าของมู่ชิง เหยว

ไม่รู้จริงๆ! ทำไมม่ซิงเหยวถึงไม่ใช่ลูกสะใภ้ของเธอ…