บทที่ 18 อย่าทิ้งฉัน

อย่างกับเป็น “พวกโรคจิตถ้ำมอง” เธอดูเหมือนจะมองดูนานเกิน ไปแล้ว ตอนนี้เธอทําอะไรได้ล่ะ เธอควรจะพุ่งเข้าไปปรากฏตัว

หรือ

หันหลังจากไป?

เซี่ยเสว่คิดว่าเธอควรจะหยุดหาความอัปยศอดสู ให้ตัวเองได้ แล้ว ยังไงก็นับว่าเธอได้รู้แล้ว เซียงซิงฉือเอาเธอกลับมาเพื่อ สร้างความอับอายให้เธอ แล้วดูว่าเธอจะทนถูกบีบบังคับไปได้ ถึงขั้นไหน?

เซี่ยเสวปิดประตูลงเบาๆ เธอคิดว่าเธอมาเงียบๆก็ควรจะจาก ไปอย่างเงียบๆ

พอเห็นถังขยะที่อยู่ด้านข้าง เชี่ยเสวก็โยนของที่อยู่ในมือลง

ไป ทันทีที่โยนเข้าไปในใจของเธอก็หนักอึ้ง

แต่เพราะเซี่ยเสว่ไม่รู้ว่า ในตอนที่เธอปิดประตูลง สายตาของ เซียงชิงฉือก็ขยับไปเห็นเซี่ยเสาที่ปิดประตู ก่อนโยนสิ่งต่างๆ ทั้ง แล้วหมุนตัวจากไปเข้าพอดี

เซี่ยเสว่อาจจะลืมไปแล้วว่ากระจกออฟฟิศของท่านประธาน เป็นชนิดที่มองจากด้านนอกจะมองไม่เห็น แต่ถ้าจากด้านใน มองไปด้านนอกจะมองเห็นได้

เชียงชิงฉือมองเห็นการกระทำของเธอ แล้วเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นในใจ เขารีบผลักมซึ่งเหยวให้ลุกขึ้นทันที เมื่อกี้นี่เซียเสาจะ ต้องเห็นเขากับมซึ่งเหยวอย่างแน่นอน…

และนี่ก็เป็นการเข้าใจผิดอีกครั้ง และเข้าใจผิดครั้งยิ่งใหญ่

เสียด้วยสิ

ดูตามอารมณ์ของเซี่ยเสวแล้วยังไม่สามารถคาดเดาอะไรได้

เลย

แต่เพราะการเคลื่อนไหวของเซียงซิงฉือเกิดขึ้นในตอนที่ร้อน ใจทำให้เขาไม่รู้ตัวว่าใช้แรงไประดับไหน และแรงระดับนี้ก็ทำ ให้มซึ่งเหยวลุกขึ้นจากขาเขาทันที หลังจากที่โดนผลักไปอีกด้าน ยังไม่ทันที่เธอจะยืนได้มั่นคง เซียงชิงฉือก็รีบวิ่งไปที่ประตู ออฟฟิศแล้วเปิดออก มูซิงเหยวคิ้วขมวดแล้ววิ่งตามออก ไป และยังตะโกนอย่างโศกเศร้าว่า : “ชิงฉือ คุณรอฉันด้วยค่ะ”

ที่จริงแล้วเธอจงใจนั่งบนตักของเซียงชิงฉือ เพราะว่าเธอมอง เห็นเซี่ยเสวยืนอยู่ข้างประตู และเพราะเธอนั่งอยู่บนโต๊ะทํางาน จึงบังสายตาของเซียงซิงฉือเอาไว้ อีกทั้งเขายังดูเอกสารอย่าง ตั้งใจ จึงไม่ได้สังเกตเห็น

จากนั้นเธอจึงแสดงละครให้เซี่ยเส

เมื่อวานนี้เธอรู้มาว่าชิงฉือไม่อยู่ที่บริษัท เธอสามารถเดาได้ว่า สาเหตุที่ทำให้คนที่ให้ความสำคัญกับบริษัทเป็นอย่างมากเช่น เขาจะหายไปได้นั่นก็คือเซียเส

ดังนั้นในวันนี้เธอจึงมาหาชิงฉือที่บริษัท โดยคิดไม่ถึงเลยว่า

สวรรค์จะให้เธอได้มีช่วงเวลาอีกครั้งโดยบังเอิญ
และในตอนที่เซียงซิงฉือไล่ตามเซียเสาออกมา หญิงก็กำลัง ยืนรอลิฟต์อยู่ทางเข้าลิฟต์อย่างไร้ซึ่งชีวิตและวิญญาณ

“เซี่ยเสว คุณรอผมอธิบายก่อน!

ดูเหมือนว่าเธอจะได้ยินเสียงของเซียงชิงฉือจากด้านหลัง ไกลๆ เซียเสกำมือแน่น ตอนนี้เขาไม่ได้เสพติดอยู่ในความนุ่ม นวลของอิสตรีหรอกเหรอ จะวิ่งออกมาได้ยังไง หรือว่าภาพเหตุ การณ์เมื่อกี้นี้ยังสร้างความกังวลใจให้เธอไม่พอ? ตอนนี้เลย อยากจะเพิ่มความปวดแสบปวดร้อนให้เธออีก

เธอเตรียมพร้อมแล้ว อยากจะได้ยินว่าท้ายที่สุดแล้วเชียงชิง ฉือจะใช้คำโกหกไหนสำหรับการพูดจาหลอกลวงครั้งล่าสุดนี้ ของเขา

มซึ่งเหยวที่วิ่งเหยาะๆตามออกมามองเห็นเซียเสาที่ไม่ได้ สนใจการเรียกชื่อนักยืนหันหลังให้เซียงชิงฉืออยู่ที่ปากประตู ลิฟต์ เธอจะไม่ยอมให้ทั้งสองคนนั่นคืนดีกันง่ายๆหรอก มีแสง อันคมกริบวาบเขามาในดวงตาของเธอ บางทีเธออาจจะเติม น้ำมันลงไปในกองไฟสักเล็กน้อยก็ได้?

มู่ชิงเหยวรีบปราดเข้าไปดึงเชียงชิงฉือที่ต้องการจะไปด้าน หน้า แต่ว่าตอนนี้สายตาของเซียงชิงฉือมีเพียงเซี่ยเสาเท่านั้น ไหนเลยจะสนใจมู่ชิงเดียว เธอจึงหยุดตัวเองเอาไว้ ดึงตัวเอง เอาไว้ให้ถอนตัวออกมา เพราะเซียงซิงฉือสะบัดมือเธอออก แต่ มันก็เป็นการกระทำที่มู่ชิงเหยวคาดการณ์เอาไว้อยู่แล้ว

เขาสะบัดตัวอย่างแรง แล้วจากนั้นมู่ชิงเหยวก็ล้มลงไปอย่างรุนแรง

ยิ่งไปกว่านั้นยังร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดว่า : “ชิง

เซียงซิงฉือได้ยินเสียงจึงหันกลับไปมองที่พื้น ท่าทางที่นั่งขอ ตัวด้วยความเจ็บปวด เขาขมวดคิ้วแล้วตระหนักได้ว่าเขาใช้แรง หนักมากจนทำร้ายเธอมากเกินไป จากนั้นจึงเข้าไปพยุงเธอทันที และต้องการดูว่าเธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม

แต่มซึ่งเหยวกลับเอนตัวลงในอ้อมแขนของเขาด้วยแรงที่เขา ใช้เข้ามาพยุงเอาไว้ มู่ชิงเหยวคาดการณ์เอาไว้อย่างถูกต้อง เธอ รู้ว่าซิงฉือยังปล่อยวางไม่ได้ เธอสุขใจอยู่ลับๆ ในขณะที่เธอทำ เหมือนตัวเองโดนกระทำอย่างโหดร้าย บนหน้าของเธอยัง คร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด

“คุณไม่เป็นไรนะ? ล้มลงตรงไหน? ยืนขึ้นไหวมั้ย?” ในตอนที่ เอ่ยถามหล่อน เชียงชิงฉือก็เงยหน้าขึ้นมองเซียเสาที่อยู่ตรงปาก ประตูลิฟต์ ใครจะรู้ว่าเซี่ยเสจะหันหน้ามาเมื่อไหร่ ดูเหมือนกับ ว่าตรงหน้าเธอจะมีการแสดงละครฉากใหญ่

แต่มีแค่ภูตผีที่รู้ว่าในใจของเธอตอนนี้เจ็บปวด

เธอยังคงคิดที่จะรอให้เซียงชิงฉือให้คำอธิบายที่ “สมเหตุสม ผลกับเธอ” แต่ว่าตอนนี้คำอธิบาย คือ ภาพๆนี้ ซึ่งมันก็ เป็นการอธิบายให้กับเธอแล้ว

มู่ชิงเหยวเห็นปฏิสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งระหว่างคนทั้งสอง มือที่ยกขึ้น มาด้วยท่าทางที่เจ็บปวดต้องการที่จะลูบใบหน้าของชิงฉือ ใบหน้าที่แสดงความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสของซิงเดียวทำให้ใบหน้านั้นดูน่าสงสารจนเกรงว่าผู้ชายคนนี้จะไม่สามารถ ทิ้งเธอไปได้เมื่อมองเห็นมัน

น้ำเสียงที่อ่อนแอดังขึ้น : “ซิงฉือ อย่าทิ้งฉันไปนะคะ เธอขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของเซียงชิงฉืออย่างอึดอัดใจ ยิ่งไป กว่านั้นยังดึงแขนเสื้อของเขาไว้แน่น

คำพูดของเธอเมื่อกี้นี้ดูเหมือนจะจงใจให้เซี่ยเสาได้ยินมาก ที่สุด เพราะว่าพูดด้วยเสียงไม่เบาไม่ดัง เซี่ยเสจึงได้ยินทุกอย่าง

เป็นไปได้อย่างไร ระหว่างเธอกับซิงเดียว เซียงซิงฉือไม่ เคยที่จะละทิ้งหล่อน ดังนั้นเธอเข้าใจว่า ซึ่งเหยวตั้งใจที่จะ แสดงออกมาให้เห็น

เชียงชิงฉือเองก็ทำไม่ได้ที่จะทิ้งชิงเหยวไว้โดยไม่สนใจ ทั้งๆ ที่จริงๆแล้วเขาไม่ได้ใช้แรงอะไรมากนัก เห็นได้ชัดว่าหล่อนยืนได้ อย่างแข็งแรงบนรองเท้าสูงแล้วจะสะบัดหล่อนล้มลงแบบนั้นได้ ยังไง

เซียงชิงฉือรีบพยุงมู่ชิงเหยวเข้ามาในห้องทำงานของเขาทันที โดยใช้ความรวดเร็วเป็นพิเศษ ในสายตาของเซี่ยเสวี ดูเหมือน เขาจะเป็นกังวลกับคนที่หมดสติอยู่ในอ้อมแขนเขาอย่างมาก และคำพูดที่ว่า : เซี่ยเสว่ รอก่อน ฟังผมอธิบายก่อน ก็เป็นเหมือน คำที่รั้งเธอไว้ให้มาดูว่าระหว่างพวกเขานั้นรักใคร่กันมากขนาด ไหน

เซียงชิงฉือนั้นอยากจะจัดการเรื่องของมู่ชิงเหยวให้เรียบร้อย โดยเร็วที่สุด เขาจึงให้ลู่เย่นหาหมอมาตรวจดูเธอ เขาจะได้ถอนตัวออกมาเพื่อไปอธิบายกับเซียเส

เมื่อมองดูคนที่ออกมาแล้วกลับเข้าไปข้างในอีกครั้งแล้ว

เซี่ยเสวรู้สึกบาดแผลที่เต็มไปด้วยเลือดของเธอเหมือนโดนเกลือ สาดใส่อีกครั้ง ลิฟต์เปิดออกแล้ว เซี่ยเสวมองดูประตูที่ปิดอยู่ ลึกๆ ในใจ ของเธอยังคงกอดสิ่งหนึ่งเอาไว้ คือความหวังว่าเซียงชิงฉืออาจ

จะปรากฏตัวขึ้นทันใด

เมื่อผ่านไปหนึ่งนาที มีเพียงความเป็นจริงที่ตบหน้าเธอ อย่างโหดร้าย ดังนั้นเซี่ยเสจึงเพียงแค่ยิ้ม จากนั้นก็หันหลังกลับ เข้าไปยืนอยู่กลางลิฟต์ โชคดีก็คือยังไม่มีใครโผล่มาที่ชั้นบน สุดนี้และก็ไม่มีใครได้เห็นความโศกเศร้าของเธอ

หลังจากที่เซียงชิงฉือพามซึ่งเหยวเข้ามาในห้องทำงานแล้ว ในตอนแรกเขาคิดจะจากไปทันที แต่มซึ่งเหยวจับที่มุมเสื้อของ เขาไว้แน่นไม่ยอมให้เขาไป ยิ่งไปกว่านั้นยังกอดเขาด้วยความ เจ็บปวดอย่างน่าสงสาร ภายในใจของเซียงชิงฉือเป็นกังวลมาก แต่ก็ยังต้องจัดการหล่อนให้เรียบร้อยก่อน เขาดึงมือถือออกมา โทรหาลู่เย่นทันที และให้เขาหาหมอมาที่นี่

หลังจากวางสายแล้ว เชียงชิงฉือก็แกะนิ้วของมซึ่งเหยวออก : “ชิงเดียว ปล่อยผม ผมหาหมอมาให้คุณแล้ว

ลู่เย่นพาหมอมาอย่างรวดเร็ว และในตอนที่เขาขอหลบออกไป ข้างนอกนั้นยังมีเงาของเซี่ยเส

ในตอนที่ประตูลิฟต์เปิดออก เป็นลู่เย่นรีบร้อนมาหมอเข้ามาเชียงชิงฉือปกปิดความผิดหวังเอาไว้ เซียเสว่ไปแล้ว โดยไม่ฟัง คําอธิบายของเขา เป็นเพราะภายในใจของเธอเชื่อจากที่เพิ่ง เห็นเมื่อกี้นี้งั้นเหรอ?