บทที่ 16 เซียเสรู้ความจริง

เมื่อเก็บมือถือลงในกระเป๋าแล้ว เซียเสวก็สาบานกับตนเองว่า จะไม่กังวลในเรื่องใดๆที่รบกวนจิตใจอีก ดังนั้นเซี่ยเสวจึงลุกขึ้น และเดินทางต่อไป เมื่อมีหมวกแล้วก็มีน้ำ เธอก็ฟื้นคืนชีพขึ้นมา ใหม่แล้ว

บนถนนจากด้านหนึ่งไปยังอีกด้าน ทันใดนั้นก็มองเห็นชื่อร้าน ค้าที่น่าสนใจ : : ความปรารถนาของคุณคือความปรารถนาของ ฉัน

ภายในร้านมีภาพที่แปลกตา บนกำแพงปกคลุมไปด้วยโพสต์ อิทสีสันต่างๆ แม้แต่สีที่มีจุดด่างดำก็ยังเป็นภูมิทัศน์ที่สวยงาม เธอเดินเข้าไปใกล้ๆและมองดูอย่างตั้งใจ สิ่งเหล่านี้จะต้องเป็น ความปรารถนาของใครบางคนที่ทิ้งเอาไว้

ในตอนที่เธอกำลังดูอย่างตั้งใจอยู่นั้น พนักงานที่หน้าตาน่ารัก คนหนึ่งก็เดินเข้ามาถามว่า : “คุณผู้หญิงท่านนี้ต้องการทิ้งความ ปรารถนาของคุณไว้ที่นี่มั้ยคะ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าจะสามารถเป็นจริง ได้หรือไม่ แต่การได้ทิ้งความปรารถนาเอาไว้ก็เป็นความหวังอีก อย่างหนึ่งเหมือนกันนะคะ”

เซี่ยเสวถามว่า : “ฉันสามารถทิ้งความไว้ได้เหรอคะ?”

หญิงสาวยิ้ม : “ได้แน่นอนค่ะ เพียงแค่คุณซื้อเครื่องดื่มหนึ่ง แก้วก็สามารถเขียนโน้ตได้ 1 – 2 แผ่นค่ะ”
ดังนั้น ในท้ายที่สุดเซี่ยเสจึงสั่งน้ำส้มหนึ่งแก้ว และได้รับกระ ดาษโพสต์อิทสีชมพูรูปผลพืชมาสองแผ่น

เมื่อหาที่นั่งและนั่งลงแล้ว เธอก็คิดถึงความปรารถนาของเธอ จากนั้นหญิงสาวคนนั้นก็นำน้ำส้มมาให้ “คุณผู้หญิงคะนี่คือ น้ำส้มที่คุณสั่งและยังมีเค้กเชอรี่ด้วยค่ะ”

เซี่ยเสวประหลาดใจ “แต่ฉันไม่ได้สั่งเค้กนะคะ?”

“คืออย่างนี้ค่ะ วันนี้สำนักงานใหญ่ของทางร้านได้จัดกิจกรรม และเพราะว่าคุณเป็นผู้โชคดีได้รับเลือก ไม่เพียงแค่สั่งได้ฟรี เท่านั้น แต่ยังมีเค้กชิ้นหนึ่งมอบให้คุณด้วยค่ะ ขอให้มีความสุข นะคะ” สาวน้อยพูดจบก็ส่งยิ้มให้แล้วเดินจากไป

เซียเสว่คิดว่าวันนี้เธออาจจะกำลังจะโชคดี? ถ้าหากรีบไป ซื้อลอตเตอรี่ตอนนี้ บางทีเธออาจจะทำเงินได้ด้วยโชคนี้รึเปล่า?

ตั้งแต่เธอออกจากโรงแรมมาก็เป็นช่วงบ่ายแล้ว แดดยาม

บ่ายนั้นดีมาก แสงสีทองกระจายไปทั่วทั้งเมือง

เมื่อรู้สึกว่าใกล้จะถึงเวลา เธอจึงกลับไปที่เกสเฮ้าท์ที่เธอเข้า พัก แล้วตัดสินใจที่จะพักผ่อนแล้วหลังจากนั้นก็จะไปทานอาหาร เป็นอีกที

ในตอนที่เธอกำลังจะออกจากเกสเฮ้าท์นั้นเองก็มีเสียงเรียกให้ เธอหยุดอยู่ที่ห้องโถงด้านหน้า

“ขอถามหน่อยค่ะ คุณคือคุณเซี่ยเสว่ใช่ไหมคะ?

เซียเสพยักหน้า “มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“นี่คือของขวัญสําหรับคุณค่ะ”

แล้วตามมาด้วยการมองอย่างประหลาดใจของเธอ ของขวัญ? ให้เธออย่างนั้นเหรอ? ดูเหมือนจะรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร สาวน้อยตำแหน่งแคชเชียร์ ยิ้มแล้วเอ่ยว่า : “ฉันแค่รับผิดชอบเอาของขวัญให้คุณค่ะ ดังนั้น สำหรับเรื่องอื่นๆฉันไม่สามารถออกความเห็นได้ ขอโทษด้วยนะ

คะ”

เด็กสาวยัดของบางอย่างไว้ในอ้อมแขนของเธอ หลังจากนั้นก็ เริ่มทํางานของตัวเอง เดิมทีเซียเสว่อยากจะถามให้แน่ชัด แต่ เมื่อเจ้าตัวบอกว่าไม่สามารถที่จะออกความเห็นได้ เธอก็ละอายที่ จะไล่ถาม

ดังนั้นจึงหันกลับไป และในมือมีถุงของขวัญสีขาวอยู่ วันนี้ เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ? ไม่ใช่แค่สั่งฟรี แต่ยังเป็นเค้กที่ส่งมาให้ ฟรีๆ แล้วตอนนี้ยังมีของขวัญที่ส่งมาให้โดยตรงอีก?

ทั้งมึนงงว่าเป็นไปได้อย่างไรและรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนที่เธอเปิดถุงของขวัญและเห็นสร้อย คอจี้ดอกกุหลาบเส้นนั้นอยู่ในกล่องเธอมองสร้อยคอกุหลาบอยู่ นานแล้วยิ่งรู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติมากขึ้น

มีคนคอยติดตามเธออยู่อย่างไม่ต้องสงสัย? ไม่อย่างนั้นจะรู้ ได้อย่างไรว่าวันนี้เธอตกหลุมรักสร้อยคอเส้นนี้? แล้วยังมีชุดสั่ง ซื้อฟรีวันนี้อีก ตอนนี้เธอรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ เธอจะโชคดี ขนาดนั้นได้อย่างไร?
เมื่อคิดดู เซี่ยเสวก็รู้สึกเย็นวาบที่หลัง โดยยืนอยู่ที่ปากประตู ของเกสเฮ้าส์ และอดไม่ได้ที่จะมองดูพระอาทิตย์ที่ค่อยๆตกลงไป แล้วแสงไฟถนนก็สว่างขึ้น

เธอคิดว่าเธอจะต้องระวังตัวแล้ว ถ้าหากว่าต้องเจอคนคอย ติดตามเธอแล้วจะทำยังไง

ดังนั้น ในตอนที่มองหาสถานที่เพื่อกินข้าว เธอจึงอมองดูทุก

อย่างแล้วก็มองหาร้านที่คนไม่เยอะด้วย

ทั้งยังเป็นร้านเล็กๆ ที่เหมาะกับการหลบหนี แล้วเธอก็ต้องการ จะดูว่าจะยังมีโชคดีตกลงมาจากฟ้าอยู่มั้ย

เธอเดินเข้าไปในร้านเล็กๆ จากนั้นก็นั่งในห้องส่วนตัวเล็กๆ หลังจากสั่งอาหารแล้วเรียกพนักงานเสิร์ฟที่รับออเดอร์มาถามว่า “ที่ร้านนี้เมื่อเร็วๆนี้มีโปรโมชั่นอะไรหรือเปล่าคะ หรือมีของฟรี เป็นที่ระลึกหรือเปล่า?”

พนักงานเสิร์ฟชายมองดูเธอ จากนั้นก็ส่ายหัวอย่างประหลาด ใจ : “ขอโทษด้วยครับ ช่วงนี้ยังไม่มีครับ

เซี่ยเสว่โล่งใจขึ้นมาทันทีแล้วกล่าวว่าขอโทษที่รบกวนก่อนจะ ปล่อยให้ช่วงเวลานี้ผ่านไป แต่ถึงแม้จะถามเช่นนี้แล้วก็ตาม ในครั้งนี้เซี่ยเสว่ก็ไม่ได้เชื่อไปเสียทั้งหมด ดังนั้น ในตอนที่เลือกที่ นั่งเพื่อนั่งกินข้าว เธอจึงเลือกมุมที่อยู่ในตำแหน่งที่ดี สามารถ มองเห็นแคชเชียร์ได้อย่างชัดเจน

ภายในห้องส่วนตัว เธอเปิดม่านออก มันเป็นช่องเล็กๆที่ สามารถคอยสังเกตแคชเชียร์หน้าร้านได้ทุกเวลา หรือคนอื่นภายในร้านที่มีพฤติกรรมผิดปกติ

แต่ว่าน่าเสียดายที่จนกระทั่งเธอกินเสร็จแล้วก็ยังไม่พบสิ่งผิด ปกติ แต่เพียงแค่ในตอนที่เธอไปจ่ายค่าอาหารกับแคชเชียร์ แคชเชียร์ก็พูดประโยคเดียวกันออกมาอีกครั้ง : “สวัสดีค่ะคุณผู้ หญิง ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะคุณเป็นลูกค้าผู้โชคดีของทาง ร้าน ดังนั้นคุณจะได้รับส่วนลดฟรีค่ะ”

เซียเสวมองไปที่หล่อนอย่างตกตะลึง หลังจากนั้นก็รู้สึก ประหลาดใจ เธอเพิ่งจะถามพนักงานชายไปเมื่อกี้นี้แล้วเขาตอบ ว่าไม่มีอยู่ชัดๆนี่นา…เธอจากมาโดยไม่พูดคำว่าขอบคุณ

หลังจากออกมาจากร้าน เธอรีบเข้าไปซ่อนอยู่หลังกระถาง ต้นไม้ขนาดใหญ่ที่มุมๆหนึ่งอย่างรวดเร็ว เธอมองทุกคนที่ออก มาจากร้าน และเธอก็มีลางสังหรณ์กับตัวเองว่า คนที่อยู่เบื้อง หลังทำเรื่องทั้งหมดนี้จะต้องคอยติดตามเธออย่างแน่นอน

แต่เมื่อเธอรออยู่ครึ่งนาที ก็ไม่มีคนที่น่าสงสัยออกมาเลย

แต่ยกเว้นคนคนหนึ่ง เขาตัวสูง สวมเสื้อผ้าสีดำ และยิ่งไป กว่านั้นยังสวมหมวกเบสบอลสีดำและดึงขอบหมวกลงมาปิด ทั้ง ยังสวมแว่นกันแดด

แล้วในตอนนี้เขาก็มองไปรอบๆ พฤติกรรมของเขาดูแปลก

มาก

พอเซียเสวมองดู ก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาดูคุ้นเคยกับผู้คนที่เดินผ่าน ไปมา
แต่ไม่สนแล้ว เซี่ยเสากระโดดออกไปแล้วตะโกนถามทันทีว่า “คุณเป็นใครทำไมถึงได้คอยตามฉัน!”

พูดแล้วก็วิ่งไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เคลื่อนไหว

อย่างบ้าคลั่งตึงหมวกและแว่นตากันแดดของเขาออก

ในทันใดนั้นเอง ดวงตาโตและดวงตาเรียวเล็กของคนทั้งสอง ต่างก็จ้องหน้ากันอย่างโง่ๆ

เซียงชิงฉือคาดไม่ถึงว่าเซี่ยเสจะสงสัยจนถึงขั้นกระโดดขึ้น มาอย่างทันทีทันใด เหมือนกับ “คนบ้า” ที่ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว แล้วตะครุบเขาเอาไว้

เซียเสวมองคนที่หายตัวไปจากบริษัทอย่างตกตะลึง ใครจะไป คิดว่าคนๆนี้จะกลายเป็นเซียงซิงฉือ

และปฏิกิริยาตอบสนองที่ตามมาของเซี่ยเสวก็คือเธอเอาแว่น

กันแดดและหมวก ในมือกระแทกลงบนตัวเขา ในใจรู้สึกขุ่นเคือง

ที่ถูกคนมาล้อเล่นสนุกด้วย

เซียงชิงฉือดึงเซี่ยเสให้หยุดอย่างรวดเร็ว : “เซี่ยเสว่ เรามาดี กันเถอะนะ”

เซี่ยเสวต้องการสะบัดเขาออก แต่ก็มีความแตกต่างกันมาก ระหว่างแรงของผู้หญิงกับผู้ชาย เธอจ้องมองเขาแล้วพูดเสียงสูง : “สนุกมากเลยใช่ไหม? เหมือนเอาฉันไปไว้ในที่มืดแล้วมองดูฉัน โง่ ตลกขบขันมากใช่ไหม!

เธอขัดขืนอย่างหนัก โดยที่เซียงชิงฉือกอดเธอไว้ในอ้อมแขน : “ไม่ใช่นะ ในตอนที่ผมกลับไปที่บ้าน ผมเห็นคุณนั่งรถ ออกไปเลยแค่อยากรู้ว่าคุณจะไปที่ไหน หลังจากที่รู้ว่าต้องการ หยุดพักผ่อน ผมเลยตามคุณอยู่ตลอด เพราะกลัวว่าคุณจะเจอ อันตรายอะไรหรือเปล่า และก็ไม่ต้องการให้คุณโกรธผมอีกจะได้ มั้ย?”

“ฉันต้องโกรธมากสิ! คุณปล่อยฉันนะ! แล้วรีบกลับไปเลย ทุก คนตามหาคุณอยู่นะ

“ถ้าคุณไม่ให้อภัยผม ผมก็จะตามคุณไปตลอดนี่แหละ” เซียง ซิงฉือยืนกราน