บทที่ 10 VIP

เซี่ยเสว่พูดจาว่าร้ายเขาเนื่องจากเขาทั้งสองเป็นคนแปลกหน้า หลังจากหย่าร้าง เขาจึงไม่สมควรขี่รถของคนแปลกหน้า เซี่ยเสว่ ลุกออกจากรถแล้วเหวี่ยงประตูหนัก

ทันใดที่เซี่ยเสวลงจากรถเซียงชิงฉือก็เร่งเครื่องออกไปทันทีไอ เสียของรถทำให้เซียเสวชกลมแล้วก็ไอออกมา

ผู้ชายที่ไม่มีมารยาท!

เซี่ยเสดุเมื่อเธอเดินไม่รู้ว่าเธอต้องเดินไปไกลแค่ไหนและใน ที่สุดก็พบคนใจดีและส่งเธอไปที่เมือง เมื่อกลับมาถึงบ้านพักเซียเซวรู้สึกเพียงร่างกายและจิตใจ

หมดกำลังดูเหมือนตายด้วยเปลือกตาที่หนักหนาสาหัส แต่กลับ

มีสติสลับไปมาระหว่างเซียงชิงฉือและมซึ่งเหยวเพียงเพื่อพลิกผัน

และนอนหลับ

ตื่นขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนกในตอนเช้าเซี่ยเสวกำลังนึกถึง ข้อตกลงการหย่าร้างในวันนี้และไม่มีหัวใจที่จะไปทำงานเธอโทร มาและขอให้ผู้จัดการหยุดงานและเธอแทบไม่เคยเลย

ดูเหมือนว่าการจากไปของเธอเกี่ยวข้องกับครอบครัวของเซี ยงและถอนหายใจอย่างนุ่มนวล

ใจของฉันมัวและความปรารถนาของฉันก็ชัดเจน แต่ฉันก็ไม่มี

ความสุข
ฉันรอจนถึงเย็น โทรศัพท์ไม่ส่งเสียงกริ่งและไม่มีใครมาเคาะ เซี่ยเสวนึกถึงความเป็นไปได้ที่นับไม่ถ้วนบางทีเขาอาจจะลืมเขา บางทีเขาอาจจะเสียใจและแม้แต่ทนายก็สูญเสียสมองและลืมวิธี เขียนข้อตกลงจนกระทั่งเธอไม่สามารถนั่งนิ่ง ๆ

“นางเซียง …. ประธานประสบอุบัติเหตุ … ”

11

“คุณพูดว่าอะไรนะ พูดอีกครั้ง!” เซี่ยเสกดหัวใจเธอไว้ คิดว่า เธอได้ยินผิด

“ประธานาธิบดีประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ขณะนี้ เขาอยู่ใน โรงพยาบาลมาที่นี่”

ช่วงเวลานี้เป็นชั่วโมงเร่งด่วนในการทำงานเซี่ยเสวี ไม่ สามารถหยุดรถร้องไห้อย่างใจจดใจจ่อ โชคดีที่ลุงดูเธอด้วย ความรีบเร่งและให้รถแท็กซี่แก่เธอ

หลังจากเซียเสวออกจากรถเขารีบไปที่หอผู้ป่วยหนักและชน

หลายคนระหว่างทาง แต่เธอไม่สนใจ

“หยานหยาน … แล้วเขาล่ะ?”

” ประธานอยู่ที่นั่นและเขายังไม่ตื่นเลยหมอบอกว่าคืนนี้เป็น ช่วงอันตรายถ้าเขาไม่สามารถเข้าไปได้อย่างปลอดภัย … ” ลู่เย่ นก้มศีรษะทําให้คนดูไม่ชัดเจน

เซี่ยเสวตะลึงจนแทบทนไม่ไหวไม่อยากเชื่อเลยว่าคนที่ตะโกน ใส่เธอเมื่อวานนี้กำลังนอนอยู่ในโรงพยาบาลวันนี้

ค่อยเปิดประตูอย่างแรงเซี่ยเสวก็กลัวว่าจะรบกวนเจ้าชายในการนอนของเขาใช่เจ้าชาย

ในเวลานี้เซียงซิงฉือนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลพร้อมกับ หน้ากากออกซิเจนบนใบหน้าของเขาดูบอบบางและน่าวิตก โดย ปกติตัวละครที่เรียกว่าลมและสายฝนจะไม่เย็นและแข็งแกร่งอีก ต่อไปเหมือนนอนหลับและรอให้ใครบางคนตื่นขึ้นมา

ในเวลานี้เซียเสาเท่านั้นที่กล้ามองเขาอย่างละเอียดตั้งแต่ว

จรดจมูก

คิ้วของเซียงชิงฉือพาดไปที่ฉาบและปากสะพานตรงจมูกดู เหมือนงานแกะสลักที่ดีและปากของเขา …

ปากหน้ากากออกซิเจนเย็นและบางและบางครั้งก็ทำให้เธอ เศร้าถ้าเธอยิ้ม

เซียงชิงฉือได้โปรดขอให้คุณดีขึ้นเรื่อย ๆ มันจะดีขึ้น

คืนหนึ่งเซียเสวีนั่งบนเตียงแล้วไม่พูด ลู่เย่นมองอย่างลับ ๆ

และถอนหายใจ

หลังจากคืนที่ยาวนานเซียเสวก็เหนื่อยและนอนอยู่บนเตียงสัก พักเธอฝันว่าเซียงชิงประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เพราะเธอต้อง ทำสัญญาหย่าหลังจากตื่นขึ้นมาเธอพบว่ามันเป็นรุ่งเช้า นิ้วของ เขาเริ่มขยับ

“หมอ เขารู้สึกตัวขึ้นมา” เซี่ยเสวตะโกนบนทางเดิน โดยไม่ คำนึงถึงภาพพจน์

หมอมาตรวจและบอกว่าช่วงอันตรายได้ผ่านไปแล้วและก็เพียงพอที่จะดูแลได้

จนกว่าแพทย์จะบอกว่าไม่เป็นไรหัวใจของเซี่ยเสน่ค่อยผ่อน คลายและดวงตาของเธอก็เริ่มขุ่นเคืองอย่างรวดเร็วอย่าหักโหม จนคุณไม่อยากเห็นมัน

เชียงชิงฉือมองดูเธออย่างเชื่องช้ารู้สึกเป็นทุกข์และรู้สึกผิด

“เซี่ยเสว่… ”

เซี่ยเสบู่แอบเช็ดน้ำตาของเธอแอบไปข้างหน้าและจับมือที่ยก ขึ้น “ไม่เป็นไรต่อไปขับรถอย่างระมัดระวัง…” เธอไม่อยาก ได้ยินข่าวแบบนี้อีกเลย

“ใช้ริมฝีปากของคุณก่อน”

เซี่ยเสวกำลังยุ่งเข้า ๆ ออก ๆ และถามว่าเขาหิวหรือไม่และถ้า มีอาการปวด ใด ๆ เขาจะไปห้องน้ำไม่ได้ เซียงชิงฉือชอบความ อ่อนโยนและความรอบคอบที่หายากของเซี่ยเสาไม่เพียงจนกระ ทั่งเซี่ยเสน่หยิบวอร์ดที่เขารู้สึกผิด

เขาจับมือของเซี่ยเสว่ ก็พบว่าดวงตาของเธอแดงมาก “คุณ …

เซี่ยเสวก็กลัวว่าการขยับหนีจะทำให้เขาเจ็บเธอก็ร้องไห้อย่าง เงียบ ๆ โดยไม่ขยับ

เชียงชิงฉือไม่ได้คาดหวังให้เธอตอบสนองมากนักและเขาคิด ว่าจะใช้โอกาสนี้ในการขอร้อง “เซียเสวี่เราไม่ได้หย่ากันได้ไหม หลังจากนี้เราจะใช้ชีวิตให้ได้ดีจะโอเคไหม”
เซี่ยเสวีเงียบ เขาไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะทำตามคำขอ “คุณ จริงจังไหม”

” ผมจริงจัง ผมไม่เคยคิดถึงการสิ้นสุดการแต่งงานครั้งนี้

เซียงซิงฉือกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่าเขาสัญญาว่าจะหย่ากับเธอ ในคืนนั้นอันที่จริงเขาไม่เต็มใจ แต่เขาก็ไม่สามารถดึงลงเขา อาศัยอยู่มานานกว่า 20 ปีและไม่กลัวอะไรเลย แต่ในคืนนั้นเขา แต่เขากลัวว่าเซี่ยเสจะจากเขาไปจริง ๆ และเขาจะไม่ได้พบเธอ อีกเลย

“คุณคิดยังไงเหรอ?” ก็มีมซึ่งเหยวกลับมา? เซียเสวรู้สึกกลัว เล็กน้อยเมื่อย้อนคิดไปถึงความกลัวเมื่อเธอได้รับข่าวเมื่อคืนนี้

เซียเสพยักหน้าเป็นเวลานานหลังจากผ่านไปทั้งคืนดูเหมือน ความเจ็บปวดที่เธอเคยประสบมาก่อนตอนนี้เธอจําไม่ได้ตราบ ใดที่เขาปลอดภัยเธอก็เห็นด้วยกับทุกสิ่งที่เธอต้องการ

เซียงชิงฉือรู้สึกโล่งใจและอยากจะขยับเข้าไปหาเซียเสานั้น ทำให้เธอยุ่งวุ่นวาย

* คุณประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ได้อย่างไร” เซี่ยเสว่จำได้ว่า เชียวชิงฉือมีความสามารถในการขับขี่มาโดยตลอดเขาขับรถมา หลายปี โดยไม่มีแม้แต่ชนเล็ก ๆ อุบัติเหตุครั้งใหญ่ครั้งนี้เกิดขึ้น ได้อย่างไร

เซียงชิงฉือหันไปทางเซียเสในทิศทางที่แตกต่างกอดเธอจาก ด้านหลังวางคางของเขาบนไหล่ของเธอแล้วพูดว่า “อืมผมอาจ จะนอนไม่พอ”
เชียงชิงฉือไม่ได้วางแผนที่จะอธิบายอย่างละเอียดให้เซียเส ฟัง คิดว่าเขาไม่ต้องการนึกถึงช่วงเวลาที่น่ากลัวดังนั้นเขาจึงไม่ ถามอีก

แล้วก็นึกถึงบางสิ่งที่จะพูดว่า “ทำไมพ่อแม่ถึงไม่มาล่ะ?” พวก เขาไม่รู้หรอ

“หยานหยานไม่ได้บอกพวกเขาพ่อแม่ของฉันแก่แล้วและไม่

กล้าทําอย่างนั้น”

“โอ้.” เธอไม่คิดว่าอะไรจะผิดกับสิ่งที่เชียงชิงฉือพูด

ทุกอย่างเรียบร้อยดีในที่สุดเชียงชิงฉือก็ลูบท้องก็รู้สึกหิวและมี การประท้วง

เซี่ยหวู่ได้ยินเสียงและไม่สามารถกั้นหัวเราะได้

“ฉันจะซื้อของให้คุณ” หลังจากล้างหน้าเสร็จ เซี่ยเสวก็ออกไป ซื้ออาหารสําหรับเซียงชิงฉือ

ผู้ป่วยที่เพิ่งตื่นขึ้นมามีโจ๊กที่ดีที่สุด เซี่ยเสวีเดิมต้องการกลับ ไปทำอาหาร แต่กลัวว่าเชียงชิงฉือไม่สามารถรอได้ดังนั้นเธอจึง สามารถซื้อได้เพียงครั้งแรกและในเวลากลางคืนเธอจะให้ อาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการแก่เขา

โรงพยาบาลยังมีสมาชิกในครอบครัวจำนวนมากรอลิฟต์ใน ตอนเช้าโชคดีที่เซียงชิงฉืออาศัยอยู่ในชั้นวีไอพีและมีลิฟต์ส่วน ตัว

ประตูลิฟต์วีไอพีก็แออัด โดยไม่คาดคิดเช่นกันเซียวเหอเลือกที่จะปีนขึ้นบันไดโชคดีที่วอร์ดของเซียงซิงฉืออยู่บนชั้นสองเท่านั้น

ด้านหน้าของพยาบาลสองคนเล็ก ๆ กำลังขึ้นบันไดเซียเสวี ไม่ ได้ตั้งใจที่จะฟังเนื้อหาการสนทนาของคนอื่นชะลอตัวลง โดย เจตนา

แต่บันไดนั้นเงียบเกินไปและบทสนทนาของพยาบาลก็ส่งผ่าน เข้าไปในหูของเซี่ยเสว่