บทที่12จูนจิ๋วโจรคนนี้

จูนจิ๋ว

จูนจิ่วเอียงมองจูนไห่เทียนคิดถึงความสามรถของจูน จิ่วจูนไห่เทียนร่างกายแข็งทื่อ“ยังไงเจ้ามีปัญหา?” “ไม่มี”จูนไห่เทียนกัดฟันจนฟันจะหักอดทนรอหวั่นเอ๋

อร์กลับมาคอยดูนางจะจองหองยังไงอีกตั๋วเงินพวกนี้จูน

จิ่วจะใช้ได้นานแค่ไหน?สุดท้ายก็ยังต้องเป็นของเขา

จูนจิ่วดึงตั๋วเงินออกมาเดินมาหยุดฝีเท้ายืนด้านข้าง จูนไห่เทียน

มองดูสีหน้าจูนไห่เทียนที่เปลี่ยนไปอีกจูนจิ๋ว หัวเราะ”จูนไห่เทียนเจ้าลืมอะไรบางอย่างไปหรือ เปล่า?”

“ข้าน้อยน้อมส่งคุณหนูจิ๋ว”

“อายุมากแล้วข้าเข้าใจแต่สถานะต่างกันมารยาทไม่ ควรลืมคราวหน้าถ้าลืมอีกข้าจักไม่เกรงใจ”ริมฝีปากจูน จิ่วหัวเราะอย่างยโสแล้วหันตัวเดินออกจากห้องสมุดไป

เมื่อนางไปแล้วจูนไห่เทียนโกรธจนหายใจติดขัดอ้วก ออกมาเป็นเลือดหงายหน้าสลบล้มลง

พ่อบ้านเข้ามาช่วยให้ฟื้นอย่างรีบร้อนจูนไห่เทียนทุบ พื้นตะโกนโกรธเคือง “จูนจิ่วเจ้าโจรโหดอวดดีเกินไปแล้วนะจูนจิ๋วข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่อ้ากอ้ากอ้าก”

“นายท่านนายท่าน…..มีใครอยู่บ้างรีบเข้ามานายท่าน สลบไปอีกแล้ว”

โม่อู๋เยว่มองดูฉากนี้อย่างลับๆมุมปากหยักยิ้มเสี่ยวจิ๋ว เอ๋อร์นียนจริงๆ

จวนจูนกำลังวุ่นวายกันยกใหญ่แต่จูนจิ๋วกลับปลีกตัว ออกจากจวนจูนโม่อู๋เยว่ครุ่นคิดแล้วก็ออกจากจวนจูน ไปเหมือนกันแต่ไม่ได้ไปตามจูนจิ๋วเขาอย่างมีธุระอย่าง อื่นต้องไปทำ

เขารู้สถานะของเสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์แล้วคนวิ่งหนีได้แต่บ้าน หายไปไหนไม่ได้ไม่ต้องเป็นห่วง

จุดประสงค์ของจูนจิ๋วคือร้านขายหนังสือที่ใหญ่ที่สุด ในเมืองเฟิงหลัวไม่มีอะไรเทียบเท่าร้านหนังสือที่จะ ทำให้นางรู้จักโลกใบนี้ได้อย่างรวดเร็ว

ตั๋วเงินหนึ่งใบจูนจิ่วเหมาห้องพักหรูหราของร้าน หนังสือหนึ่งห้องเลือกหนังสือด้วยตัวเองกองโตเป็น ภูเขาเจ้าของร้านเห็นดังนี้ก็มีความสุข”คุณหนูท่านช่าง เด็ดขาดจริงๆหนังสือพวกนี้ไม่รู้ว่าต้องห่อแล้วส่งไปให้ เจ้าหรือ?”

“เอาไปไว้ในห้องพักหรูทั้งหมดเดี่ยวข้าจัดการเอง”

“ได้เลยหนังสือพวกนี้เพียงพอให้คุณหนูอ่านได้เป็นปีเลยปีหน้าเมื่ออ่านหมดแล้วยินดีต้อนรับกลับมาอีก ร้านหนังสือของข้านี้มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองเฟิงหลัวเจ้า อยากได้หนังสืออะไรก็มีหมดทุกอย่าง”

จูนจิ๋วยิ้มรับรอเจ้าของร้านออกไปปิดประตูแล้วจูนจิ๋ว พับแขนเสื้อขึ้นหนังสือสิบเล่มเปิดกางวางอยู่บนโต๊ะ

จูนจิ๋วหลับตาแล้วพูดว่า”เริ่ม”

หนังสือสิบเล่มพลิกเปิดเองโดยไร้ลมเปิดทีละหน้า ด้วยความเร็วเท่ากันสายตาจูนจิ๋วขยับไปมาเนื้อหาใน หนังสือทุกเล่มล้วนผ่านตา

หากให้คนยุ่งเรื่องเมื่อกี้นั่นเห็นเข้าต้องตะลึงตกใจ แน่ๆ

นี่คือการอ่านหนังสือหรือ?

คนปกติอ่านหนังสือแค่เล่มเดียวยังต้องใช้เวลาติดต่อ กันสองถึงสามวันแต่จูนจิ๋วเพียงชั่วธูปดอกเดียวก็อ่าน หมดแล้วกองต่อไปด้วยความเร็วนี้ช่างวิปริตยิ่งนัก

อีกอย่างจูนจิ๋วยังทำพร้อมกันสองอย่างอ่านหนังสือ ไปด้วยชิมกินขนมหวานไปด้วยไม่มีอะไรวิปริตได้กว่านี้ แล้ว

กองหนังสือสูงหนาดั่งหุบเขาจูนจิ๋วใช้เวลาแค่ช่วงเช้า ก็อ่านจบหมดแล้วนางลูบคลำคางครุ่นคิด
เสียงเสียวอู่ดังออกมาจากกำไลมือ”เจ้านายเป็นไง บ้าง?”

“การแพทย์ของโลกใบนี้ล้าสมัยจนน่ากลัวถ้าเปลี่ยน เป็นที่นั่นของพวกเราแค่ศิษย์คนหนึ่งยังมีความสามารถ มากกว่าหมอที่นี่อีก

เสี่ยวอู่ตกใจ การแพทย์ของโลกใบนี้ล้าสมัยได้ถึง ขนาดนี้เลยหรือ?”

“อืมความรู้เทคโนโลยีทางการแพทย์เทียบเท่ากับปี หัวเซี่ยเมื่อสามพันปีที่แล้วที่นี่ยังมีอาชีพนักกลั่นยาอีก หนึ่งอย่างได้รับการยกย่องยิ่งกว่านักจิตอีก”

“งั้นความสามารถทางการแพทย์ของเจ้านายเมื่อ เทียบกับนักกลั่นยาล่ะ?”เสี่ยวอู่ถามต่ออย่างแปลกใจ

มุมปากฉีกยิ้มจูนจิ๋วปิดหนังสือนางเล่นกับกำไลมือ แล้วหัวเราะอย่างอวดดีแล้วพูดว่า”สบายมากไม่มีความ กดดันใดใดเลย”

“ฮ่างั้นเจ้านายก็สามารถกลั่นยากอบโกยเงินทองมีชื่อ เสียงโด่งดังไปทั่วโลก”