บทที่5เจ้านายหล่อมากหล่อที่สุดเลย

จูนเหลยเทียนมองดูจูนเซียนเชียนที่น้ำตาไหลนอง หน้าและปนเปื้อนไปด้วยเลือดอย่างสงสาร”เซียนเชีย นอดทนไว้นะพ่อจะรีบช่วยเจ้าทหารลงมือ”

ข้างหลังจูนเหลยเทียนมีทหารองอาจตามมาสองคน เมื่อสองคนนั้นลงมือสีหน้าจูนจิ่วเปลี่ยนไปนางรู้สึกได้ ถึงอันตราย

“เด็กน้อยให้ข้าช่วยเจ้าไหม?”ในใจมีเสียงผู้ชายดัง ขึ้น

“ไม่จำเป็น”จูนจิ๋วปฏิเสธนางเงยหัวมองดูสองคนนั้น ยื่นมือดึงจูนเชียนเชียนขึ้นมา

จูนเหลยเทียนเห็นเข้าจึงรีบตะโกนขึ้นว่า”อย่าให้คุณ

หนูได้รับบาดเจ็บ”

“รับทราบ”

ชายองอาจสองคนเป็นห่วงความปลอดภัยของจูนเชีย นเซียนจึงลงมืออย่างระมัดระวังจูนจิ๋วไม่คำนึงถึงอะไร หมุนสะบัดมีดสั้นในมีดบาดคมไร้เงาเพียงแปบเดียว ชายองอาจสองคนยังไม่ทันถูกเนื้อต้องตัวจูนจิ๋วกลับ โดนจูนจิ๋วแทงบาดเจ็บตรงแขน

สีหน้าเคร่งขรึมชายองอาจสองคนสบตากัน
คนหนึ่งกระโจนเข้ามายื่นมือคว้าตัวจูนเชียนเซียนอีก คนแอบกระโจนมาทางด้านหลังจูนจิ๋วรู้สึกได้ถึงคนข้าง หลังมีอันตรายจะต้องหลบ

นางหิ้วคอเสื้อจูนเชียนเชียนไว้ยกมือโยนใช้เท้าถีบ ตรงท้องจูนเซียนเซียน

อ๊วก

จูนเซียนเชียนอ้วกออกมาเป็นเลือดชายองอาจตรง หน้ารีบอุ้มจูนเซียนเซียนไว้เมื่อจูนจิ่วมือว่างแล้วก็หมุน ตัวหางตามองเห็นในมือคนข้างหลังคนนั้นมีแสงสีขา วอ่อนๆแสงอันนี้อันตรายที่สุด

จูนจิ่วยกปลายเท้ารีบถอยออกห่างชายองอาจรีบไล่ ตาม

จูนเหลยเทียนเห็นจูนเชียนเชียนอ้วกออกมาเป็นเลือด สงสารจับใจจนหน้าตาเปลี่ยนรูปตะคอกอย่างโมโห ว่า“ฆ่านาง”

เมื่อได้รับคำสั่งชายองอาจส่งเสียงดังขึ้นอีกครั้งแสง ในมือนั้นก็สว่างขึ้นอีกหลายชั้นชายองอาจอีกคนก็ไล่ ตามมาจูนจิ๋วรับมือกับสองคนสถานการณ์อันตราย อย่างมาก

ในที่ลับผู้ชายกำลังจะปรากฏตัวแล้วก็พึมพำขึ้นมุม ปากค่อยๆยิ้ม“เด็กน้อยที่แท้เจ้ายังมีแอบซ่อนไว้
มองเห็นจูนจิ๋วปล่อยเข็มเงินออกจากนิ้วมือหลายเล่ม

ลอยไปปักตรงฝ่ามือชายองอาจกลับโดนแสงขาวนั้น หลอมละลายในใจเต้นระทึกจูนจิ๋วคิดถึงความทรงจํ ของเจ้าของเดิมอันหนึ่งที่เรียกว่านักจิต

ความระมัดระวังจึงมีเพิ่มขึ้นหลายเท่า

จูนจิ่วไม่ปกปิดอีกต่อไปปล่อยเข็มเงินในมืออย่างรว คราวนี้ไม่ได้เล็งไปที่ฝ่ามือชายองอาจแต่เล็งไปตาม ร่างกายของเขาเพียงแค่เข็มเงินเล็กๆชายองอาจไม่ แม้แต่จะหลบไม่อยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ

เห้อจูนจิ๋วยิ้มเย้ยดูถูกคู่ต่อสู้อาจต้องเสียชีวิตได้

เข็มเงินไม่ได้ปักโดนหน้าอกชายองอาจร่างชาย องอาจกระตุกปังล้มลงกับพื้นร่างกายกระตุกไม่หยุด ในปากมีฟองไหลออกมาชายองอาจอีกคนมองดูอย่าง ตกใจจนเนื้อเต้นโชคดีที่ตัวเองหลบทัน

“หากลืมตัวก็ทำให้ตายได้นะ”

เสียงหญิงสาวพูดขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะชัดเจนรื่นหู วนเวียนอยู่ในหูชายองอาจร่างกระตุก

อ๊าก

มีดสั้นลากจากล่างขึ้นบนจากคอชายองอาจจนปัก เข้าไปในหัวสมอง
จูนจิ๋วดึงมีดสั้นออกฉุกเลือดพุ่งไหลออกมามีหลาย หยดกระเด็นเปื้อนหน้าจูนจิ๋ว

“เจ้านายหล่อมากหล่อที่สุดเลยเจ้านายเก่งที่สุด”

เงียบๆ

จูนจิ๋วมองดูจูนเหลยเทียนกับจูนเซียนเขียนอย่าง เยือกเย็นยิ้มที่มุมปากทั้งสองตกใจจนตัวสั่น

“จูนจิ่วเจ้าคิดจะทำอะไร”จูนเหลยเทียนตะคอกขึ้น ร่างกายเขาก็ปรากฏแสงสีขาวขึ้นหนึ่งชั้นสีเข้มกว่าชาย องอาจสองคนเมื่อกี้เขาจ้องเขม็งจูนจิ๋วอย่างเอาเรื่อง

ภายนอกแลดูมีสติแต่แววตาเขาฉายแววสั่นเทาไม่มี ทีท่าว่าเขาก็กำลังหวาดกลัวจูนจิ่วเก่งกาจขึ้นอย่างนี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่?

โหดเหี้ยมน่ากลัว

ลงมือเหี้ยมโหดเด็ดขาดจนทำให้ไม่อยากเชื่อว่านาง จะขี้ขลาดตาขาว

มองดูร่างที่โดนพิษจนตายบนพื้นกับชายองอาจที่โดน ฆ่าตายในใจจูนเหลยเทียนหวั่นไหวเขาจะสามารถฆ่า จูนจิ่วได้ไหม?

“เจ้ายังอยากฆ่าข้า?”
“ไม่”จูนเหลยเทียนรู้สึกตัวแล้วรีบส่ายหัวเขาพูดขึ้น ว่า”จูนจิ๋วระหว่างเรามีความเข้าใจผิดกันไม่ใช่พวกเรา ที่ต้องการฆ่าเจ้าคำสั่งของจี๋หมู่ตระกูลจูนพวกเราจะไม่ ทําตามไม่ได้

จูนเหลยเทียนออกอาการอย่างหน้าด้านหน้าไม่อาย เป็นที่สุด