บทที่3ตบหน้า

ไฟที่ลุกโชนเผาไหม้เรือนจนวายวอดเสียงโค่นล้มของ ต้นเสาบ้านที่โดนเผาไหม้ทำให้หญิงสาวในชุดสีเหลือง อร่ามหัวเราะอย่างซะใจในแววตาฉายแววความโหด เหี้ยม

ข้างหลังหญิงสาวมีคนล้อมอยู่หนึ่งกลุ่มกลับไม่มีใคร ไปช่วยดับไฟเพราะไฟนี้นางเป็นคนจุดเอง

“คุณหนูรองคนไร้ประโยชน์คนนั้นได้หายสาบสูญ อย่างแน่นอนแล้วต่อไปก็จะไม่มีใครขวางหูขวางตา คุณหนูใหญ่อีกแล้ว”คนใช้นางหนึ่งหัวเราะพูดขึ้นอย่าง เอาใจ

“เชอะจูนจิ๋วคนไร้ประโยชน์มีชีวิตอยู่ก็มีแต่ทำให้ตระ กูลจูนเสียหน้าบ้านหลักไม่เอานางบ้านรองของข้าก็ไม่ อยากเห็นหน้านางคราวนี้แผนการของพี่ใหญ่ไม่เลว ยังไงก็แค่คนไร้ประโยชน์คนหนึ่งฆ่าตายไปก็ไม่มีใคร สนใจ”

“คุณหนูรองวางใจได้บ่าวจะปล่อยข่าวออกไปว่าจูนจิ๋ว ไม่ระวังปัดเทียนล้มจนไฟลุกไหม้เผาตัวเองตาย

ได้ยินดังนั้นหญิงสาวมองดูสาวใช้อย่างพอใจ”เจ้าเป็น บ่าวที่รู้เรื่องที่สุดครั้งนี้ดีที่มีเจ้าวางยาจูนจิ่วถึงได้ฆ่านาง ตายได้อย่างราบรื่นข้าจะให้รางวัลเจ้าอย่างงาม

“บ่าวขอบพระคุณคุณหนู”สาวใช้คุกเข่าก้มกราบอย่างขอบคุณ

กำลังจะลุกขึ้นสาวใช้เงยหัวขึ้นมองเห็นอะไรดวงตา เบิกโตสีหน้าขาวซีดขึ้นมาทันที”ผีผีคุณหนูรองท่านดู เร็ว”

“เอะอะเสียงดังอะไรกลางวันแสกๆจะมี……อ๊าก หญิง สาวหันไปมองเห็นจูนจิ๋วตกใจกริ๊ดร้องเช่นกัน

จูนจิ๋วยืนอยู่ใต้ต้นท้อมองดูพวกเขาอย่างเยาะเย้ย

หญิงสาวเป็นคุณหนูรองบ้านรองจูนเชียนเชียนสาวใช้ เป็นคนใช้ของนาง หลัวพวกเขาร่วมมือกันฆ่าจูนจิ๋วคน เดิมตาย

จูนเชียนเชียนจ้องมองจูนจิ๋วบอกอย่างไม่เป็นคำ”เจ้า เจ้าเจ้า……

“ทำไมไม่รู้จักฆ่าหรือ?”

“จูนจิ่วเจ้าอยู่ที่นี่ได้ยังไงข้าวางยาเจ้าโยนเจ้าทิ้งลง ไปตรงหน้าผากับมือข้าเองตอนนี้เจ้าน่าจะโดนหมาป่า กัดกินจนไม่เหลือแม้แต่กระดูกเจ้าจะอยู่ที่นี่ได้ยังไงเจ้า ตายแล้ว”

เพียะ

เสียงตบหน้าดังกระฉ่อนไปทั่วทิศ
จุนเขียนเขียนมหน้าไว้ดวงตาเบิกกว้างได้เหมือน ไม่รู้สึกตัว

ดังขึ้นอีกหนึ่งตบ

จูนจิ๋วสะบัดมือจ้องมองจูนเขียนเขียน คนตายจะตบ เจ้าได้ไหม?”

“อ๊ากจูนจิ่วเจ้ากล้าตบข้าเจ้าคนชั่ว….อ้าก”จุนจิ๋วชก ต่อยท้องจูนเซียนเซียนเจ็บจนนางตัวงอเป็นวงกลม

จูนจิ๋วบีบคอจูนเซียนเซียนยกนางขึ้นมา”ข้าไม่ชอบให้ ใครด่าหากให้ข้าได้ยินอีกข้าจะตัดสั้นเจ้าทิ้ง”

เบิกตาโตอย่างหวาดกลัวจูนเซียนเขียนจ้องมองนาง อย่างไม่อยากเชื่อ

เมื่อสบกับสายตาจูนจิ่วจูนเซียนเซียนตกใจจนตัวสั่น ดวงตาที่แสนน่ากลัวช่างน่ากลัวยิ่งกว่าตอนที่พี่ใหญ่ของ ตนโกรธเสียอีก

นี่คือจูนจิ๋ว?ไม่จูนจิ๋วต้องตายแล้วแน่ๆหน้าผาสูงลึก ขนาดนั้นนางไม่น่ามีชีวิตรอดมาได้นี่คือผีจูนจิ๋วกลาย เป็นผีกลับมาแก้แค้นนาง

จูนเขียนเขียนพูดขึ้นว่า “เจ้าเป็นผีจูนจิ๋วเจ้าเป็นคนไร้ ประโยชน์ต่อให้เจ้ากลายเป็นผีก็ยังไร้ประโยชน์ทหารรีบเอาไฟมาเผานางให้ตาย

บ่าวใช้ทั้งบ้านเพิ่งได้สติขึ้นมาแล้วรีบวิ่งเข้าไป

จูนจิ๋วยิ้มที่มุมปากหัวเราะอย่างซะใจนางบีบคอจูน เขียนเขียนไว้แล้วโยนนางออกไปเหมือนขยะกระเด็น โดนบ่าวจนล้มลงหลายคนขยับตัวจูนจิ๋วรุดเข้าไป

ร่างกายนี้ต่อให้ไร้ประโยชน์ไปสักนิดแต่นางเป็นถึง หมอเทวดาจูนจิ๋วไม่มีใครรู้จุดอ่อนของคนมากกว่านาง

รวบนิ้วกดจุด

กํามือหักข้อต่อ

กร๊อบแกรับ

ทุกอย่างรวดเร็วเหมือนลมพัดเพียงแค่กระพริบตา เดียวบ่าวไพร่ล้มกองกับพื้นโอบกุมมือทั้งสองที่หักกลิ้ง กับพื้นส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด

จูนจิ๋วสะบัดมืออย่างสบายอารมณ์ยกเท้าเหยียบหน้า จูนเชียนเขียนที่ยังตกใจ“จูนเชียนเชียนเจ้ายังด่าฆ่าอีก ตัดลิ้นเจ้าทิ้งข้าไม่ได้ล้อเจ้าเล่น

“อ๊าก”บทที่4จูนจิ๋วคนเดิมผู้อนาถ

จูนจิ๋วยื่นมือรับมีดสั้นออกมาจากกำไลข้อมือจ่อตรง ปากจูนเซียนเซียน”อ้าปากอย่างว่าง่ายสีข้าจะลงมือ อย่างรวดเร็วไม่เจ็บหรอก”

“ฮือฮือฮือ”จูนเขียนเขียนหรือจะกล้าอ้าปากกัดกราม อย่างสุดแรงแล้วส่ายหัวอย่างเดียว

นางตกใจจนตัวงอเบิกตาโตมองดูจูนจิ๋วตกใจกลัวอ

ย่างที่สุดนางน่ากลัวมาก

จูนเชียนเขียนอยากขอความช่วยเหลือแต่บ่าวไพร่ ต่างล้มกลิ้งอยู่กับพื้นปี้หลัวตกใจจนเสียงหายในสายตา พวกเขาจูนจิ่วไม่ใช่คนไร้ประโยชน์อย่างเมื่อก่อนอีกต่อ ไปนางเป็นผีที่โหดเหี้ยมอำมหิตนางกลับมาแก้แค้นแล้ว

จูนจิ่วขมวดคิ้ว“ไม่อ้าปากนึกว่าข้าจะไม่มีหนทางแล้ว ใช่ไหม?”

จูนจิ๋วขยับนิ้วยกคางจูนเชียนเชียนออก

“อ๊าก”

“หยุดนะ”เสียงดังคำรามเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบกำลังเดิน

มา

มีดสั้นเพิ่งบาดปากของจูนเชียนเชียนเลือดสดๆไหล ออกมาจูนจิ๋วได้ยินเสียงจึงหันไปดูมองเห็นชายวัยกลางคนจ้องมองนางด้วยความตกใจและโมโหนางหาคนคน นี้ในความทรงจำเขาคือจูนเหลยเทียนเจ้าบ้านบ้านรอง เมืองเพิงหลัว

คนหนึ่งที่เกลียดและต้องการให้จนจิ๋วคนก่อนตาย เหมือนกัน

จูนเหลยเทียนตะโกนขึ้นว่า”จูนจิ่วเจ้ากล้าดียังไงยัง ไม่รับปล่อยเขียนเขียน

จูนเขียนเขียนอยากร้องเรียกขอความช่วยเหลือแต่ คางโดนถอดออกแล้วในปากยังมีมีดสั้นคาอยู่จึงทำได้ เพียงปล่อยให้น้ำตาไหลอย่างหวาดกลัวแววตามองไป ยังจูนเหลยเทียนอย่างขอความช่วยเหลือ

“ทำไมข้าต้องปล่อยนาง

“จูนจิ่วเจ้ากล้าดียังไงที่ไม่ฟังคำสั่งข้า”จูนเหลยเทียน ถลึงตา

เขาได้ทราบข่าวบอกว่าเรือนทางทิศตะวันออกเฉียง ใต้มีเสียงร้องอย่างเจ็บปวดจึงคิดถึงว่าเชียนเชียนเคย มาเล่าข่าวดีให้ฟังว่าได้ฆ่าจูนจิ๋วตายแล้วนางจะไปจุด เผาเรือนทิ้งให้จูนจิ๋วไม่หลงเหลืออะไรในโลกนี้อีก

ในใจคิดป้องกันไว้ก่อนเผื่อมีอะไรเปลี่ยนแปลงจึงรีบ มาดูยังไงจูนเหลยเทียนก็คิดไม่ถึงว่าจะเห็นภาพตรง หน้านี้
ไหนบอกว่าจูนจิ่วตายแล้วไม่ใช่หรือ?

มองดูจูนเหลยเทียนแล้วจูนจิ๋วก็หัวเราะบนใบหน้านาง ยังเปื้อนไปด้วยเลือดสดๆท่าทางที่หัวเราะนี้ทำให้นาง งดงามมากและเหมือนกับรอยยิ้มของเทพแห่งความ ตายในใจจูนเหลยเทียนหวั่นกลัว

จูนจิ่วเก็บมีดสั้นเช็ดเลือดบนใบหน้าจูนเชียนเชียนกา รกระทำนี้ทำให้ในใจจูนเหลยเทียนตกใจจนเนื้อเต้นจูน จิ่วเงยหัวมองดูจูนเหลยเทียน”จูนเหลยเทียนเจ้าเป็น แค่เจ้าของบ้านรองมีสิทธิ์อะไรให้คุณหนูอย่างข้าฟังคำ ของเจ้า?”

“เจ้า”

“ข้าจำได้เกียรติศักดิ์ของข้าคือคุณหนูเอกตาม ธรรมเนียมแล้วเจ้าพบข้าต้องทำความเคารพทักทาย ข้า”จูนจิ่วพูดขึ้นอย่างเกียจคร้าน

“ฮ่าฮ่าฮ่า”จูนเหลยเทียนอ้าปากกว้างหัวเราะ“จูนจิ๋ว เจ้ากำลังฝันอยู่หรือ?เจ้าคนขี้ขลาดตาขาวอย่างเจ้ายัง อยากเป็นคุณหนูเอก?พ่อแม่เจ้าล้วนตายไปแล้วเหลือไว้ แค่คนขี้ขลาดตาขาวอย่างเจ้าตระกูลจูนยอมเลี้ยงดูเจ้า ล้วนเป็นบุญอย่างยิ่งแล้ว”

“เจ้าคงยังไม่ลืมว่าทำไมเจ้าถึงถูกส่งมายังบ้านรองไช่ ไหม?เจ้าทำให้คุณหนูใหญ่โกรธจึงโดนไล่ออกมาตอนนี้ คนที่สั่งฆ่าเจ้าก็เป็นคำสั่งของจู๋หมู่เจ้ายังมีสิทธิ์อะไรมา พูดถึงเกียรติศักดิ์ของเจ้าต่อหน้าข้า?”
หือมีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ?

จูนจิ๋วทบทวนความทรงจำของตนพบว่าจูนเหลยเทียน พูดไม่ผิดตอนนี้นางยังรู้สึกว่าบ่าวไพร่ที่มากับจูนเซียน เขียนเป็นคนของจี๋หมู่คำสั่งของผู้หญิงจิตใจเหี้ยมโหด คนนั้น

“นายท่านเจ้าของเดิมของร่างนี้มีชีวิตอนาถยิ่ง นัก”เสียงในกำไลข้อมือพูดขึ้น

อืมจูนจิ่วเห็นด้วยช่างอนาถจริงๆ

จูนเหลยเทียนเห็นจูนจิ่วไม่พูดอะไรก็นึกคิดว่าจูนจิ๋ว เกรงกลัวจึงยกมือออกคำสั่งให้ทหารล้อมจูนจิ๋วไว้

จูนเหลยเทียนจ้องมองจูนจิ๋วอย่างเย้ยหยัน”จูนจิ๋ววัน นี้เจ้าต้องตายปล่อยเชียนเชียนเดี๋ยวนี้ข้าจะให้เจ้าได้ ตายอย่างรวดเร็ว”

“เจ้าอยากจะฆ่าข้า?อาศัยเจ้าเนี้ยนะ”จูนจิ่วหัวเราะ เสียงดังไม่รีบร้อนเลยสักนิด

เสียงในกำไลข้อมือก็กำลังหัวเราะ“คนอย่างพวกเขา คิดอยากจะฆ่าเจ้านายฝันไปเถอะเจ้านายลงมือเลยสั่ง สอนพวกเขาสักหน่อย”