บทที่ 22 เจ้ายังมีประโยชน์สำหรับข้า

ฮวาเย่ห์หยวนเกินจะอดทนนางเฝ้าฝึกตนมาเป็นหมื่นปีฝีมือ เลิศเพราะไม่สามารถใช้วิชาเซียนได้จึงได้พ่ายแพ้เขาเช่นนี้หรอก แต่กระนั้นนางก็ไม่ยอมแพ้กระโดดเข้าหาเขา

ครานี้ฮวาเล่ห์หยวนยิ้มเมื่อกระโดดขี่หลังเขาได้ นางร้าย อาคมกรงเล็บแหลมคมยาวเฟื้อยออกมาจากนิ้วทั้งสิบแข็งแกร่ง ดุจเหล็กกล้าคิดในใจว่าวันนี้ยั่วยวนไม่สำเร็จก็จะฆ่าเขาให้ตาย เรื่องจะได้จบๆ กันไป

“กรอบ กรอบ”

ฮวาเห์หยวนตกตะลึงเมื่อกรงเล็บราวเหล็กกล้าของนางหัก ลงอย่างง่ายดายเพียงเขากระดิกนิ้ว นางยันกายลุกขึ้นกระโจน เข้าหาเขาครั้งแล้วครั้งเล่า เขาบ้างตีก้นนางด้วยมือ บ้าง ใช้กระบี่ ฟาดก้น บัดนี้ดูเหมือนว่าส่วนก้นและหลังของนางที่โดนกระแทก จะเริ่มระบมแล้ว จวบจนสุดท้ายฮวาเห์หยวนถูกเขาบิดข้อมือ สอดแขนแข็งแรงของเขาไว้รอบเอว แน่นหนาจนนางขยับไม่ได้ ร่างบอบบางตกอยู่ภายใต้อ้อมกอดของจอมมารอย่างง่ายดาย นางเพียงได้ยินเสียงหัวเราะหยันของเขาที่ข้างหู

“วันนี้พอแค่นี้ข้าเบื่อแมลงอย่างเจ้าแล้ว”

กล่าวจบเขาเหวี่ยงร่างของนางลงพื้นโดยไร้ปรานี ฮวาเล่ห์ หยวนลงไปคลุกฝุ่นหูได้ยินเสียงเย็นเอ่ยทิ้งท้ายก่อนที่ร่างของ เขาจะหายวับไป
“ฝึกอีกแสนปีเจ้าก็ยังเป็นเพียงแมลงตัวเล็กหัดเจียมตนเสีย บ้าง”

“คนบ้า คนเลว” ฮวาเล่ห์หยวนได้แต่กันด่าเขาตามหลัง ไร้ พลังจะสู้รบกับผู้ใดแล้วไม่นานจื่อชิงก็โผล่มา

“นายหญิงท่านหาเรื่องแล้ว”

“เจ้ารู้ได้อย่างไร” ฮวาเห์หยวนมองอชิงด้วยความสงสัยว่า เหตุใดจ่อชิงจึงได้โผล่มาที่นี่ว่องไวนัก

“เป็นจอมมารเจ้าค่ะบอกให้ข้ามาแบกนายหญิงกลับกำชับว่า อย่าให้นายหญิงตายเพราะกลัวไม่มีผู้ใดคอยดูแลสุสาน”

“เจ้าคนบ้าคนแก่ผลประโยชน์ รังแกข้าเพียงเห็นเป็นเรื่องสนุก จื่อชิงข้าอยากเอาคืนเขามักจะทำเช่นไรดี”

“อย่าหาเรื่องเลยเจ้าค่ะ เจ็บตัวเช่นนี้นายหญิงควรเข็ดหลาบ

ได้แล้ว”

ฮวาเย่ห์หยวนน้ำตาเล็ด ในใจแค้นเคืองแต่เห็นจะเป็นจริงเช่น จื่อชิงบอก นางควรสงบคำไปก่อนแก้แค้นร้อยปียังไม่สาย ได้แต่ คอยให้องพยุงร่างที่ระบบของตนเองกลับตำหนักอย่างทะลัก ทุเล

เช้าวันต่อมา

ฮวาเห์หยวนนอนพังพาบอยู่ที่เตียงมีจื่อชิงคอยช่วยใส่ยาให้ การต่อสู้ในเวลาอันรวดเร็วกับจอมมาร ในคืนที่ผ่านมาทำให้นาง ปวดไปทั่วทั้งตัวและตอนนี้นางกำลังรู้สึกผิดที่ตนเองทำเรื่องผิดพลาดใหญ่หลวงขึ้น

“ข้าจะง้อจอมมารเซ่นไรดีเมื่อคืนข้าท่าเรื่องผิดพลาดเสียแล้ว”

จื่อชิงถอนหายใจอย่างไม่รู้จะช่วยอย่างไร

“ไม่มีผู้ใดกล้าต่อกรกับจอมมารมาก่อนข้าเห็นท่านเป็นคน แรกที่กระโดดขี่คอเขาแถมยังจะเอากรงเล็บทำร้ายเขาอีก”

“เขาคงโกรธข้ามาก

“เป็นผู้อื่นคงได้ถูกในกระดูกเป็นผุยผงไปแล้วเจ้าค่ะ” จื่อชิง ส่ายหน้า

“ข้ารู้เพราะข้ายังต้องช่วยเขาดูแลสุสานเขาจึงยอมไว้ชีวิต” น้ำเสียงของฮวาเห์หยวนอับจนหนทาง

“ความจริงเป็นเพราะเขายั่วข้าก่อนข้าจึงมีโทสะเช่นนั้น”

“ความจริงก็แปลกนะเจ้าคะ บ่าวไม่เคยเห็นจอมมารจะยั่วผู้ใด ปกติหากไม่พอใจก็สั่งฆ่าทันที

“เขาคงอยากฆ่าแต่ทำไม่ได้มากกว่า”

“เมื่อรู้เช่นนี้ก็อย่าได้ยั่วเขาอีก”

เสียงนุ่มทุ่มของอาเซียนดังขึ้นในมือเขามีห่อผ้าสีขาวอยู่ด้วย ร่างสูงสง่าวันนี้อยู่ในอาภรณ์สีขาวดูสว่างสดใสราวกับเซียนชั้น สูงไม่ยิ่งกว่าเซียนชั้นสูงเสียอีก ใบหน้าหล่อเหลายังคงงดงาม และอ่อนโยนเช่นเดิม

“อาเซียนท่านมาแล้ว”
ประดุจน้ำทิพย์ประโลมใจเมื่อเห็นใบหน้าของเขา ฮวาเท่ห์ หยวน ใจจนน้ำตาแทบไหลทุกครั้งที่นางมีทุกข์จะเป็นเขาที่โผล่ เข้ามาคอยช่วยเหลือเหมือนบุรุษที่รู้จิตใจ การมีเขาอยู่เช่นนี้แม้ จะดูเห็นแก่ตัวแต่นางก็จะขอเก็บความเห็นแก่ตัวเช่นนี้เอาไว้