บทที่ 15 สตรีของอาเซียน

จอมมารยื่นมือออกมาตรงหน้า พลันร่างเล็กของฮวาเล่ห์ หยวนก็ลอยขึ้นจากพื้นดินทันใดก่อนพุ่งเข้าสู่กำมือของเขาอีก ครั้ง

ฮวาเย่ห์หยวนพยายามคว้าแขนของเขาเอาไว้แล้วแกะมือหนา แข็งแกร่งราวกับดื่มเหล็กออกสุดชีวิต แววตาของเขาเย็นเยียบ สีหน้าเต็มไปด้วยไอสังหารเขาค่อยๆ ออกแรงบีบลำคอของฮวา เย่ห์หยวน นางรู้สึกว่าลมหายใจถูกช่วงซึ่งเรี่ยวแรงที่มีอ่อนล้า ความหวังพังทลายลงฉับพลัน

ลาก่อนหนึ่งหมื่นปีที่ข้าเฝ้าบำเพ็ญเพียรมาอย่างยากลำบาก คือสิ่งสุดท้ายที่ฮวาเล่ห์หยวนคิดได้ในตอนนี้

“ช้าก่อนท่านจอมมารนางเป็นคนของอาเซียน”

เสียงคุ้นเคยของคนผู้หนึ่งดังขึ้น ดูเหมือนจอมมารจะไม่แยแส เขากํารอบลําคอของนางแน่นขึ้นยิ้มเย็นเหี้ยมโหด

หวังจีนอีกระโดดร่างเข้าคว้าแขนของเขาไว้ แล้วเอ่ยเสียงดัง คําเดิมออกมา

“ท่านจอมมารโปรดละเว้นนางคือคนของอาเซียน คนของอา เซียน”

จอมมารหันมามองใบหน้าของหวังจีน แววตาไหววูบก่อนจะ ส่งเสียงฮึดฮัดออกมาแล้วเหวี่ยงร่างบางของฮวาเยห์หยวนลงสู่บทที่ 15 สตรีของอาเซียน

จอมมารยื่นมือออกมาตรงหน้า พลันร่างเล็กของฮวาเล่ห์ หยวนก็ลอยขึ้นจากพื้นดินทันใดก่อนพุ่งเข้าสู่กำมือของเขาอีก ครั้ง

ฮวาเย่ห์หยวนพยายามคว้าแขนของเขาเอาไว้แล้วแกะมือหนา แข็งแกร่งราวกับดื่มเหล็กออกสุดชีวิต แววตาของเขาเย็นเยียบ สีหน้าเต็มไปด้วยไอสังหารเขาค่อยๆ ออกแรงบีบลำคอของฮวา เย่ห์หยวน นางรู้สึกว่าลมหายใจถูกช่วงซึ่งเรี่ยวแรงที่มีอ่อนล้า ความหวังพังทลายลงฉับพลัน

ลาก่อนหนึ่งหมื่นปีที่ข้าเฝ้าบำเพ็ญเพียรมาอย่างยากลำบาก คือสิ่งสุดท้ายที่ฮวาเล่ห์หยวนคิดได้ในตอนนี้

“ช้าก่อนท่านจอมมารนางเป็นคนของอาเซียน”

เสียงคุ้นเคยของคนผู้หนึ่งดังขึ้น ดูเหมือนจอมมารจะไม่แยแส เขากํารอบลําคอของนางแน่นขึ้นยิ้มเย็นเหี้ยมโหด

หวังจีนอีกระโดดร่างเข้าคว้าแขนของเขาไว้ แล้วเอ่ยเสียงดัง คําเดิมออกมา

“ท่านจอมมารโปรดละเว้นนางคือคนของอาเซียน คนของอา เซียน”

จอมมารหันมามองใบหน้าของหวังจีน แววตาไหววูบก่อนจะ ส่งเสียงฮึดฮัดออกมาแล้วเหวี่ยงร่างบางของฮวาเยห์หยวนลงสู่ตนเองอยู่บนปลายดอกสวรรค์ดอกหนึ่ง สมองครุ่นคิดว่องไวกัด นิ้วของตนเองและหยดลงบนกลีบดอกที่แห้งเหี่ยวใต้ฝ่าเท้า นับ พลันความอัศจรรย์ที่เกิดขึ้นเมื่อดอกไม้ดอกนั้นเติบโตงดงามเบ่ง บานหอมกรุ่น

การกระทำของนางสร้างความตกตะลึงให้เกิดขึ้นในใจของ บุรุษร่างสูง ลำแสงสีทองเรืองรองเบ่งบานของดอกไม้สวรรค์ ทำให้จิตใจของจอมมารคลาย โทสะ

กลิ่นอายเซียนรุนแรงจนสั่นสะเทือนกระบี่ปราบเซียนด้านนอก นับล้านๆ เล่ม ให้มารวมตัวรายล้อมสุสานแห่งนี้ไว้ ฮวาเห์หยวน มองกระบี่นับล้านอยู่ด้านนอกแล้วกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ นางทำสิ่งใดผิดอีกกันแน่ถึงได้กระบี่ปราบเซียน โดนรุมล้อมเช่น นี้นางหาได้ใช้พลังเซียนแม้แต่น้อย

จอมมารมองไปยังกระบี่ปราบเซียนร่ายอาคมแล้วตวัดมือ เบาๆ กระบี่นับล้านพลันลอยกลับไปยังที่เดิมอย่างเงียบสงบ ฮวา เย่ห์หยวนถอนหายใจอย่างโล่งอก นางค่อยๆ ยืนขึ้นพยายามส่ง ยิ้มหวานหยดให้คนน่ากลัวผู้นั้น

“ข้าน้อยฮวาเย่ห์หยวนเสียมารยาทต่อท่านจอมมารแล้ว” นาง ยอบกายลงด้วยท่าทางที่คิดว่างดงามที่สุด

เขาเดินตรงมายังร่างเล็กของนางดึงกระบี่ออกมาจากข้างเอว กรีดแขนของฮวาเย่ห์หยวนอย่างว่องไว หญิงสาวเบิกตากว้าง เขายังคิดจะฆ่านางอีกหรือ นางมองที่ข้อมือและมองไปยังหวัง นส่งสายตาให้เขาช่วยเหลือ หวังจีนอีเพียงยืนนิ่งๆ พยักหน้าส่งสัญญาณว่านางจะไม่เป็นอะไร

ฮวาเย่ห์หยวนมองข้อมือที่ถูกกระบี่มารเชือดพบเพียงรอยแผล เล็กน้อยเท่านั้นเลือดของนางซึมออกมา จอมมารผู้เกรียงไกรก้ม ลงเลียเลือดที่ไหลออกมาแผ่วเบา ฮวาเช่ หยวนตกใจเมื่อ เหมือนว่าเขากำลังดูดเลือดของนางเข้าไปเต็มคำ

เขาปล่อยข้อมือของนางออกภายใต้หน้ากากนั้นแววตาของ เขาเหยียดหยัน ฮวาเห์หยวนจ้องมองปากของเขาที่เต็มไปด้วย สีแดงจากเลือดของนาง เขากินเลือดของนางไม่ผิดจอมมารผู้นี้ ดูดเลือดเซียนเป็นอาหาร นางรู้สึกหวาดหวั่น นางต้องสังเวย ตนเองทั้งร่างกายและเลือดเนื้อเพื่อภารกิจที่ไม่รู้ว่าจะสำเร็จจริงๆ หรือ

“เจ้าก็รู้ว่าข้าเกลียดพวกเทพเซียนเพียงใดและที่ข้าปล่อยนาง เอาไว้เพราะไม่อยากลดตัวเข้าไปข้องเกี่ยว แต่วันนี้นางขึ้นมาหา เรื่องถึงที่นี่เจ้าจะให้ข้าปล่อยนางไปหรือ

จอมมารมองหวังจีน แล้วเอ่ยเสียงเย็น

“ท่านจอมมารข้าเห็นว่านางเป็นผู้ที่ทำให้ดอกไม้ข้างหลุมศพ เบ่งบาน เพียงเท่านี้ก็คงเพียงพอที่จะไว้ชีวิตนางแล้วกระมัง

จอมมารนิ่งอึ้งไปสักครู่คล้ายยอมรับ เขากล่าวเสียงเบาออก

มา

“ข้าพยายามปลูกดอกไม้สวรรค์ที่นี่มานานกลับไร้ผลวันนี้ เพราะเซียนชั้นต่ำที่น่ารังเกียจเช่นนางกลับทำให้ดอกไม้นี้เบ่ง มาน”
“อีกทั้งนางเป็นคนของอาเซียนท่านไม่อาจฆ่านางได้” หวัง นอียังเอ่ยต่อ

“นางคือสตรีของอาเซียนหรือ น่าสนใจดีนี่”

จอมมารยกยิ้มเหี้ยมเกรียม