บทที่ 20 ข่มขู่

“จื่อชิงข้าจะทำเช่นไรดีในหนังสือวังวสันต์ที่เจ้าให้มาข้าล้วน พยายามทำท่าทางเช่นนั้นแต่จอมมารกลับใช้เชือกรัดร่างของข้า จนกลายเป็นดักแด้ไปแล้วเจ้าก็เห็น หรือว่าตัวข้าหาได้มีเสน่ห์ แบบสตรีอื่น”

ฮวาเห์หยวนเอ่ยอย่างกลัดกลุ้มแม้จะรู้ว่าตนเองกับจื่อชิงต่าง ก็ด้อยประสบการณ์ปรึกษากันไปมาก็ไม่ได้สิ่งใดแต่ก็ไม่รู้จะหาที่ ฟังจากที่ไหนดี

จ่อชิง ในฐานะผู้ช่วยนายหญิงก็พยายามจนศีรษะแทบระเบิด ยังคิดหาวิธีไม่ออก ด้วยนายหญิงพยายามยั่วยวนจอมมารมา เนิ่นนานแล้ว จอมมารยังนิ่งเฉยทำท่าไม่รับรู้สิ่งที่นายหญิง กระทำแม้แต่จะขายตาแลยังไม่เคย

เพื่อช่วยนายหญิงจื่อชิงจึงคอยสืบเสาะหาวิธีการกับบรรดา ศิษย์มารน้อยใหญ่ด้านล่างหุบเขาด้วยความตั้งใจแต่ไม่ว่าวิธี การใดล้วนไม่ได้ผล จวบจนวันหนึ่งชื่อชิงวิ่งกระหืดกระหอบมา แจ้งข่าวดีกับนายหญิงของนาง

“นายหญิงว่ากันว่ามีผลของตาลเสน่ห์ช่วยเพิ่มพลังสตรีหากผู้ ใดกินแล้วจะดึงดูดบุรุษแม้แต่จอมมารก็ไม่อาจต้านทานผลตาล วิเศษนี้ได้เจ้าค่ะ หากนายหญิงได้กินเข้าไปบ่าวว่าท่านจอมมาร ย่อมไปไหนไม่รอด”

“จริงหรือจื่อชิงเจ้าไปเอาเรื่องนี้มาจากที่ใดหากเป็นเรื่องจริงจอมมารย่อมเสร็จข้า ข้าจะทำให้เขาเชื่อฟังทุกสิ่งเลย”

ฮวาเย่ห์หยวนมีสีหน้าเบิกบานเต็มไปด้วยความหวังอย่างเห็น ได้ชัด

“แล้วผลตาลเสน่ห์ที่ว่านี้อยู่ที่ใดกันเร็วรีบบอกข้าเร็ว ครา จ่อชิงกลับอีกอักสีหน้าลังเล ฮวาเห์หยวนขมวดคิ้วแล้ว

เอ่ยขึ้น

“เหตุใดทำสีหน้าเช่นนี้ เจ้าล้อข้าเล่นหรือ

“นายหญิงคือว่า ผลตาลเสน่ห์เป็นผลไม้ที่ใช้เลี้ยงลูกมังกรไฟ แรกเกิดอยู่ในหุบเขามังกรยากจะเข้าไปเจ้าค่ะ”

“ข้าเป็นเซียนข้าจะไปที่นั่นย่อมง่ายดาย”

ฮวาเย่ห์หยวนมั่นใจในฝีมือตนเองแม้จะสู้จอมมารไม่ได้แต่ ตบะของนางที่ตั้งใจฝึกฝนมากว่าหมื่นปีย่อมสามารถชนะแม่ มังกรเพียงตัวเดียวได้

“นายหญิงยังคงยังไม่รู้หุบเขามังกรมีมังกรเป็นพันตัวอีกทั้ง ต้นตาลเสน่ห์อยู่กลางหุบเขาแม้แต่องค์เล็กเซียนหรือจอมมารยัง ไม่กล้าเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยงเจ้าค่ะ”

“มังกรพันตัว”

ครานี้ฮวาเย่ห์หยวนถึงกับลมจับ มังกรไฟเป็นสัตว์ที่ไม่สุงสิง กับโลกภายนอกหวงแหนที่อยู่อาศัยและหวงลูกน้อยนัก เรื่องนี้ ไม่ว่าผู้ใดย่อมรู้ดีถ้าต่อสู้เพียงตัวสองตัวนางย่อมมีวิธีแต่หากเป็นพันนางคงได้กลายร่างเป็นจิ้งจอกย่างโดยไม่ต้องสงสัยครา นี้หมดโอกาสที่จะได้ยั่วผู้ใดเป็นแน่

“นายหญิงท่านอย่าทำใบหน้าเช่นนี้สิเจ้าคะจอซึ่งจะช่วยนาย หญิงหาวิธีเอาผลตาลเสน่ห์มาให้ได้ ในอดีตว่ากันว่ามีผู้ที่ได้ลิ้ม รสผลตาลเสน่ห์นี้แต่คนผู้นั้นไม่เปิดเผยว่าเข้าไปได้อย่างไร เพียง เราสืบเสาะหาความจริงในข้อนี้ย่อมต้องมีวิธีเข้าไป

“ในเมื่อเจ้ายังไม่สิ้นหวังข้าย่อมเชื่อเจ้า ไปเถิดจองไปสืบข่าว มาให้ข้าตอนนี้ข้าร้อนใจนัก”

จื่อชิงหายไปสืบข่าวจวบจนเวลาพลบค่ำจื่อชิงก็ย้อนกลับมา ทำหน้าที่หุงหาอาหารมาให้ฮวาเห์หยวนดังเดิม

ฮวาเห์หยวนมองหน้าจองแล้วคิดว่าคงไม่ผิดจากที่คาด อชิงไม่ได้ข่าวอะไรเพิ่มเติม นางจึงทอดถอนใจออกมางานนี้ยาก กว่าให้นางนั่งนับเม็ดทรายในท้องทะเลทักษิณอีก

“จื่อชิงเหตุใดนำเนื้อมาให้ข้าเล่าอาหารเจของข้าอยู่ที่ใด

ฮวาเย่ห์หยวนมองอาหารตรงหน้าแล้วประหลาดใจ เมื่อพบว่า มีเนื้อสัตว์สารพัดอยู่ด้านหน้า

“หาใช่ข้าเจ้าค่ะ เป็นจอมมารที่ให้จัดให้ท่าน

“เขาไม่รู้หรือว่าขากินเจอีกทั้งเขาจะมาสนใจอาหารของข้า ด้วยเรื่องอันใด”

“นายหญิงท่านกินเถิดเจ้าค่ะจอมคำสั่งจอมมารไม่มีผู้ใด ปฏิเสธได้” จื่อชิงอ้อนวอน
“ไม่เอาข้าไม่ทำร้ายสัตว์ข้าเป็นเซียนย่อมกินเจ”

“แต่เซียนบางคนก็กินเนื้อสัตว์นะเจ้าคะสัตว์ที่ตายแล้วกินได้”

“เจ้าไปรู้เรื่องพวกนี้มาจากที่ใดเซียนที่ไหนจะกินเนื้อสัตว์

“หลิ่วจงเล่าให้ฟังเจ้าค่ะ เขาเคยฝึกวิถีเซียนมาก่อน”

“หลิ่วจงเป็นหมูจอมตะกละเจ้าเชื่อเขาได้อย่างไร ข้าไม่กิน นางส่ายหน้าพลางดันถ้วยอาหารออกห่างกาย

“กินให้หมด”

พลันเงา ของร่างสูงก็ทาบทับร่างของนางลงมา ฮวาเล่ห์ หยวนคิดไม่ถึงว่าวันนี้คนผู้นี้จะโผล่มาที่มื้ออาหารของนางได้ จึง ได้แต่ตอบอุบอิบออกไป

“ข้าไม่กินเนื้อข้ากินเจ”

เขาขยับเพียงนิดเดียวก็มานั่งข้างกายของนางแล้วบีบคางให้ ฮวาเห์หยวนอ้าปากกว้างพลางตัดชิ้นเนื้อเข้าไปในปากของฮ วาเย่ห์หยวนด้วยความรวดเร็ว เขาจ้องนางใช้สายตาขู่เข็ญบอก ว่าหากนางไม่กินนางก็ต้องตาย

ฮวาเย่ห์หยวนจ้องมองเขาด้วยโทสะ จอมมารจะมากเกินไป แล้วเหตุใดจู่ๆ มาบังคับให้กินเนื้อเล่า

แม้จอมมารจะทําเช่นนั้นนางก็หาได้ขัดขืนจวบจนเห็นว่าเขา ยอมปล่อยนางแล้วกลับไปนั่งที่เดิม ฮวาเย่ห์หยวนอาศัยช่วงที่ เขาก้มหน้าคีบอาหารให้ตนเองแอบคายชิ้นเนื้อนั้นทิ้ง
นึกไม่ถึงว่าครานี้ร่างของจองกลับลอยจากพื้นพร้อมเสียง

หวีดร้องด้วยความเจ็บปวด

“นายหญิงเจ้าขาช่วยบ่าวด้วย”