บทที่ 16 สุสานปริศนา

จอมมารกล่าวจบก็คว้าร่างของฮวาเย่ห์หยวนขึ้นจับนางพาด บ่าพานางหายตัวมายังตำหนักมารอย่างว่องไว ทิ้งหวังจีนไว้ ด้านหลัง โดยไม่สนใจอีกต่อไป

“ท่านจอมมารปล่อยข้าเถิด จอมมารปล่อยข้า

ฮวาเห์หยวนยังมึนงง เรื่องราวระหว่างจอมมารกับอาเซียน แล้วช่างลึกลับซับซ้อนนัก พวกเขามีสัมพันธ์อย่างไรกันแน่นะ เขา พาร่างของนางเข้ามายังตำหนักโยนนางลงในอ่างน้ำเย็นจนน้ำ กระจาย

“ช่าระร่างกายซะกลิ่นของเจ้าช่างน่ารังเกียจยิ่ง”

ได้ยินเช่นนั้นฮวาเย่ห์หยวนหาได้รอช้าฮวาเห์หยวนหนาวสั่น จนฟันกระทบกันนางอาบน้ำอย่างเร่งรีบ เขาหายไปแล้วนางจึง ตะเกียกตะกายถอดเสื้อผ้าที่เปียกออกจากตัวแล้วหาอาภรณ์ที่ แห้งและสะอาดมาห่อหุ้มร่างกาย

นางยังเข็ดหลาบไม่กล้าใช้พลังเซียนเสกอาภรณ์ที่นี่กลัวกระบี่ ปราบมารนั่นจะย้อนกลับมาทําร้าย

ไม่นานจอมมารก็กลับมาฮวาเห์หยวนยังหาอาภรณ์ไม่ได้จึง คว้าได้เพียงผ้าห่มของเขามาคลุมร่างเอาไว้

เขาหาได้สนใจตวัดผ้าห่มขึ้นดึงแขนของนางออกมาแล้วเหยา ลงบนบาดแผลของนาง ฮวาเย่ห์หยวนไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหนจึงไม่กล้าปริปากกล่าว ไดออกไป

ใส่ยาเสร็จเขาก็จากไปทิ้งนางไว้ในตำหนักมืดๆ และเป็นเพียง ลำพัง ฮวาเห์หยวนไร้อาภรณ์จึงห่อหุ้มร่างกายตนเองด้วย ผ้าห่มแน่นหนาเดินสํารวจภายในตำหนักอย่างระแวดระวัง ใน ตำหนักนี้เหมือนตำหนักร้างนอกจากหนังสือแล้วก็ไม่มีสิ่งใด แม้แต่องครักษ์สักคนนางก็ไม่เห็นแล้วจอมมารหายไปไหนนะ

เมื่อสักครู่ตอนที่เขาใส่ยาให้ฮวาเห์หยวนไม่กล้าแม้แต่จะเงย หน้าขึ้นมองเขาตรงๆ เขาคงคิดจะเลี้ยงดูนางให้ดีเพื่อเอาไว้กิน เลือดกระมังจึงได้ดูมีน้ำใจต่อนางเช่นนี้

โชคดีมากจริงๆ ที่เขาไม่ฆ่านาง เพียงแค่สัมผัสฮวาเห์หยวน ก็รับรู้ว่าตบะของเขาแก่กล้าเพียงใด สำหรับเขาแล้วนางเป็น เพียงมดปลวกตัวหนึ่งเท่านั้นรอดมาได้ครานี้เห็นที่เป็นเพราะ สวรรค์ต้องการให้นางทำภารกิจสำเร็จกระมัง

ฮวาเย่ห์หยวนรอคอยจอมมารทั้งคืนด้วยความกระสับกระส่าย เขาทิ้งนางไว้ที่นี่จริงๆ จวบจนกระทั่งรุ่งเช้าเขาก็ไม่โผล่หน้ามา มี เพียงสตรีหนึ่งนางที่เขาส่งมาเป็นคนรับใช้คอยดูแลนำอาภรณ์ และอาหารมาให้ ฮวาเย่ห์หยวนแม้จะอยู่ในแดนมารก็ไม่กินเนื้อ อาหารที่เขาให้คนนำมาให้เต็มไปด้วยเนื้อสัตว์นานาชนิด ฮวาเ หยวนเลือกที่จะกินเพียงข้าวเปล่าเท่านั้น

“เหตุใดนายหญิงจึงไม่กินอาหารเจ้าคะ”

“ข้าไม่กินเนื้อคราวหน้าขออาหารเจนะ” คนรับใช้คนนี้รูปร่างอรชรมีนามว่าจื่อชิงเข้าลัทธิมารมาตั้งแต่เด็กแต่เคยออกจากแดนมารแม้นัก

หากกินเนื้อเลือดได้อย่างไรเจ้าเลือดของใช้หล่อเลี้ยงดอกไม้สวรรค์นะเจ้าบ่าวค่อยเรื่องนอก เรื่องอาหารบ่าวเก่งยิ่งนัก

จ่อชิงช้าเจเจ้าไม่ต้องลำบากหรอกร่างกายขาเคยชินกับ อาหารเจมานานกว่าหมื่นปี อย่าทำให้ลำบากใจเลยนะ”

ฮวาเย่ห์หยวนรู้สึกอดอีกคราตนเองกลายเป็นปุ๋ยของ ดอกไม้สวรรค์ไปอย่างถาวรแล้ว บำรุงขันสิ้นดีเซียนจิ้งจอก

จื่อชิงจึงยอมล่าถอยออกไป ไม่นานชิงก็กลับเข้ามาพร้อม กับสองใบ

กันเถอะค่ะชิงเอ่ยขึ้น

“ไปที่” ฮวาเย่ห์หยวนศีรษะมึนงง

“จอมมารท่านรับหน้าที่ดูแลสุสานห้ามเจ้าค่ะ แต่ต่อไปจ่อชิงหน้าที่เป็นช่วยของท่าน

ฮวาเย่หยวนจึงจําใจเดินตามชื่อชิงไปอย่างอดสู นางตั้งใจหน้าที่นี้ต้องเป็นของคนชราใช่หรือ แล้วเช่นไรนางจะเจอจอมมารอีกหรือไม่ หรือสุสานกินนอนอยู่ตลอดไป
“จื่อชิงเจ้าพบจอมมารบ่อยหรือไม่”

จื่อชิงส่ายหน้า “ไม่เจ้าค่ะสักหลายปีจะพบหน้าหนึ่งครั้ง ปกติ จอมมารชอบเก็บตัวหากไม่จำเป็นจะบำเพ็ญเพียรอยู่ในถ้ำไม่ ออกมาพบผู้ใด

ฮวาเย่ห์หยวนพูดไม่ออกนางคงไม่ต้องรอถึงร้อยปีหรอกนะ จอมมารนะจอมมารข้าจะทำเช่นไรดีถึงจะได้ใกล้ชิดท่าน ถาม อชิงนางก็ไม่รู้สิ่งใดเลยสักอย่าง ไม่ได้การล่ะ นางต้องรีบหาวิธี

เมื่อมาถึงสุสานฮวาเห์หยวนก็พบว่าช่างแตกต่างจากเมื่อคืน สุสานที่ดูอ้างว้างบัดนี้รายล้อมไปด้วยดอกไม้ดูงดงามและมีชีวิต ซีวากลิ่นสวรรค์คลาคล่ำอยู่ภายในสร้างความรู้สึกอบอุ่นสดชื่น ให้กับฮวาเย่ หยวนนัก