บทที่ 12 หวังจิ่นอี

ภายในแดนมารดูไม่เลวร้ายอย่างที่ฮวาเย่ห์หยวนคิด ด้านใน ไม่ได้เป็นป่าน่ากลัวแห้งแล้งเช่นป่าด้านนอก แม้จะไม่งดงาม เทียบเท่าแดนสวรรค์แต่ก็นับว่ามีชีวิตชีวาอยู่ไม่น้อย บริเวณที่ นางยืนอยู่นี้เป็นป่าน มีตะไคร่น้ำสีเขียวขึ้นอยู่รายรอบ ฮวาเล่ห์ หยวนได้ยินเสียงน้ำตกดังอยู่ไม่ไกล

อากาศภายในเย็นสบายมีสีขาวของปุยเมฆลอยไปมา เนื่องจากบริเวณนี้เป็นส่วนบนของภูเขา นางเงยหน้ามองเขาอีก ลูกที่อยู่ถัดไปมีตำหนักใหญ่ตั้งอยู่ตรงนั้น อาเซียนบอกว่าที่นั่น เป็นตำหนักของจอมมาร เขาไม่ชอบให้ผู้ใดเกะกะนอกจากทหาร มารองครักษ์ไม่กี่คน ผู้อื่นแทบจะไม่ได้พบหน้าจอมมารเลย

ฮวาเล่ห์หยวนนึกถึงคำพูดของอาเซียนเมื่อหลายวันก่อน

“ผู้คนเล่าขานจอมมารอาศัยอยู่บนตำหนักบนสุดในแดนมาร ภายใต้หน้ากากเหล็กที่สวมปิดใบหน้าที่น่ากลัว ทุกครั้งที่เขาลง จากหุบเขาชาวบ้านต่างภาวนาว่าคงไม่ใช่เมืองของตนเองที่โชค ร้ายเป็นที่ระบายอารมณ์ ว่ากันว่าสิ่งที่เขาโปรดปรานคือฆ่าล้าง มนุษย์ทั้งเมืองเพื่อความสนุกคล้ายกับการล่าสัตว์เขาฆ่าไม่เว้น แม้แต่เด็กและคนแก่ที่ไร้ทางสู้

“ท่านขู่ข้าหรือ”

“ข้าเพียงบอกเรื่องจริง”
“แล้วสตรีเล่าเขาไม่มีภรรยาหรือคนรับใช้เลยหรือ

ฮวาเย่ห์หยวนเม้มปากนางต้องหาช่องว่างเข้าไป เขาเป็นมาร ที่โหดเหี้ยมเช่นนั้นนางถึงต้องรีบทำให้เขาลุ่มหลงเพื่อช่วยเหลือ ผู้คนให้เร็วที่สุด

“ก็คงมีเพียงสตรีไม่ซ้ำหน้าส่วนใหญ่แล้วจะเป็นสตรีงดงามที่ ต้องการผลประโยชน์บางสิ่งไปแลกเปลี่ยนหากเขาเห็นว่าคุ้มค่า ก็จะนอนกับพวกนางและให้สิ่งที่ต้องการไป ดังนั้นจึงมีสตรีเดิน ทางไปหาเขาเพื่อสิ่งที่ตนเองต้องการจากทั่วสารทิศกระนั้นก็มี เพียงไม่กี่คนที่ได้พบเขา”

ฮวาเย่ห์หยวนครุ่นคิด นางจะยั่วยวนเขาอย่างไรล่ะในเมื่อเขา มีสตรีผู้ยอมพลีกายเช่นนั้นไม่ขาด หากนางบอกว่าต้องการให้ เขาสงบศึกเพื่อแลกเปลี่ยนกับร่างกายของนาง ครั้นพอมอง ตนเองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแล้วก็ไม่รู้ว่านางจะต้องตา ต้องใจคนผู้นั้นหรือไม่

แล้วหากนางถูกคนของเขาจับโยนออกมาโดยไม่ทันได้อ้า ปาก คนน่ากลัวที่ฆ่าผู้อื่นเพื่อความสนุกเช่นนั้นคงลงมือฆ่านาง ได้ภายในพริบตา

“อาเซียนเจ้าว่าข้างดงามพอที่จอมมารจะเหลียวมองหรือไม่”

อาเซียนแย้มยิ้มเขาหยุดเท้าแล้วหันมาหานาง เชย ใบหน้า งดงามขึ้นมาแล้วเอ่ยด้วยเสียงทุ้มละไม

“เจ้าหรือ จับจิตข้าเลยล่ะ”
“ไม่ได้หมายถึงท่าน อย่าได้เข้าข้าเล่นเลยจอมมารผู้นั้นต่าง หาก”

“ไม่ต้องห่วงหากเจ้าคุณสมบัติไม่เพียงพอขาก็ไม่เลือกที่จะ ช่วยเจ้าให้เปลืองแรง

“ตัวช้าหรืองดงาม”

“มั่นใจในตนเองหน่อย เดินทางมาถึงที่นี่หากเจ้ายังไม่มั่นใจก็ จงกลับไปเสียเถิด” อาเซียนกอดอกดวงตาหยอกเย้าเช่นนี้ฮวา เย่ห์หยวนรู้ดีว่าเขาเพียงพูดเพื่อกระตุ้นความกล้าหาญในตัวนาง

“ท่านก็รู้ว่าข้าไม่อาจกลับหลังหันได้

“เช่นนั้นก็จงทำสิ่งที่เจ้าควรทำ

แม้จะรู้สึกหวาดกลัวแต่นางก็ก้าวเข้ามาถึงแดนมาร ฮวาเล่ห์ หยวนเป็นสุนัขจิ้งจอกเก้าหางจึงไม่รู้ว่าความงดงามแบบเทพ เซียนที่นางมีนั้นเรียกว่างดงามขนาดไหน อีกทั้งบนแดนสวรรค์ ไม่ว่าหันไปมองผู้ใดก็งดงามด้วยกันทั้งสิ้นครั้นหันมามองบุรุษที่ เดินเคียงข้างนางในตอนนี้ฮวาเย่ห์หยวนยังคิดว่าเขาผู้นี้งดงาม กว่านางเสียอีก งดงามจนนางเทียบชั้นไม่ติด

อาเซียนพานางเดินเข้ามาจนถึงตำหนักภายในพบหัวหน้ามาร หนึ่งนามว่าหวังจิ่นอี

หวังจีน ผู้นี้มีใบหน้าเคร่งขรึมตัวสูงใหญ่ดุจกระทิง มีเขาสอง ข้างอยู่บนศีรษะน่าเกรงขาม หวังจีน มีตำแหน่งเป็นผู้ฝึกสอน มารและเป็นผู้ควบคุมกองทัพฝ่ายมารอีกด้วยเรื่องระหว่างหวังนอีกับอาเซียนนั้นคงมีสัมพันธ์มากกว่าผู้แลกเปลี่ยนวิชาแน่นอน หวังจีน จึงได้ดูเกรงใจและนอบน้อมต่ออาเซียนเช่นนี้

หวังจีน มองฮวาเห์หยวนด้วยแววตาว่างเปล่าผิดแผกกับผู้ อื่นที่มักมองนางด้วยแววตาตื่นกระหายความจริงเรื่องนี้เป็นเรื่อง ดีแต่นางกลับรู้สึกไม่มั่นคง นี่เช่นไรเล่าคนผู้นี้ก็คงไม่เห็นว่านาง งดงามกระมัง จอมมารช่างเลือกผู้นั้นล่ะคงได้ถีบส่งนางออกมา แน่

หลังอาเซียนแนะนำให้หวังจนรู้ว่านางคือผู้ใดและฝากฝังฮ วาเย่ห์หยวนให้หวังจีนอีช่วยดูแล พวกเขาพูดคุยกันหลายเรื่องที่ ฮวาเย่ห์หยวนไม่เข้าใจด้วยความเกรงใจจึงขอตัวเดินออกมาชม ป่าอีกด้านไม่ไกลจากอาเซียนและหวังจีนนัก

“ท่านก็รู้ว่าจอมมารเกลียดเทพเซียนมากเพียงใด เหตุใดยัง พานางมา”

“เขาก็คงจะโกรธข้าที่พานางผู้เป็นเซียนมาที่นี่หากเขาจะฆ่า เย่ห์หยวนขอให้ท่านจงช่วยปกป้องนาง ท่านเป็นเพียงคนเดียวที่ พูดแทนข้าได้”

อาเซียนเอ่ยขึ้นไม่ทุกข์ร้อนว่าผู้เป็นใหญ่ในที่แห่งนี้จะรู้สึกเช่น ไร

“เขาเดือดดาลที่ท่านไม่ยอมอยู่ที่นี่กลับลงไปเกลือกกลั้วพวก มนุษย์ด้านล่าง”

หวังจีนอี ถอนหายใจความสัมพันธ์ของคนทั้งสองยากนักที่จะ

ประสานให้คืนดี
“ข้าก็ไม่ได้ไปไกลจากที่นี่เขากับข้าแตกต่างและมีวิถีทางของ ตนเอง วางใจเถอะอย่างไรเราสองคนก็ไม่อาจละทิ้งความ สัมพันธ์กันได้”

อาเซียนวางมือลงบนไหล่หนาของหวังจีน แล้วหัวเราะร่วนแม้ แววตาของเขาจะไม่ได้นึกสนุกเช่นอย่างกิริยาที่แสดงออก