บทที่ 14 จอมมารผู้น่าหวาดผวา

มารอ้วนเอ่ยออกมา โดยไม่ทันคิด คำพูดของเขาทำให้ฮวา เย่ห์หยวนตาโต

“เจ้ารู้หนทางหรือ” ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความหวัง

“นายหญิงเอ่อ…

“หากเจ้าไม่บอกข้าจะฟ้องหัวหน้าหวังว่าเจ้าแอบกินไก่และ แอบกินมานานเท่าใดแล้ว เจ้าก็รู้ว่าหัวหน้าหวังกับข้าสนิทสนม กันเพียงใด”

“โถนายหญิง”

“หากอยากอยู่ที่นี่ต่อก็จงบอกข้ามาแต่โดยดี

หลิ่วจงคอตกยอมจํานนด้วยประการทั้งปวง

ดังนั้น ในคืนต่อมาฮวาเย่ห์หยวนจึงปีนภูเขาเพื่อตรงไปยังที่ พำนักของจอมมาร โดยมีมารอ้วนเป็นคนคอยดูต้นทางและบอก ทางที่เขาบังเอิญรู้เพื่อให้นางเข้าไปสู่ตำหนักจอมมารได้

ฮวาเย่ห์หยวนถึงจะไม่ใช้ไอเซียนวิชายุทธ์ของนางก็ล้ำเลิศ ร่างกายคล่องแคล่วนางปืนได้ไม่นานก็ถึงจุดหมาย เส้นทางด้าน บนเป็นเหมือนที่มารอ้วนบอกไม่มีผิด

“ในตอนที่ข้ามาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ ข้าหิวมากในคืนนั้นจึงไล่ตาม ไก่ป่าจนมาพบเส้นทางนี้เข้าโดยบังเอิญ”
ฮวาเย่ห์หยวนนึกถึงคำพูดของมารอ้วนแล้วอดหัวเราะไม่ได้ เพราะความตะกละของมารอ้วนจึงทำให้เขาบังเอิญพบเส้นทางนี้ เข้า และสิ่งนั้นก็เกิดประโยชน์ต่อนางอย่างไม่น่าเชื่อ

ฮวาเย่ห์หยวนแอบลอบเข้ามาจนถึงตำหนักจอมมาร จู่ๆ ก็มี ล่าแสงพุ่งตรงเข้ามาปะทะร่าง นางหลบอย่างว่องไวองครักษ์มาร กลุ่มหนึ่งราวห้าคนกำลังล้อมร่างของนางอย่างรวดเร็ว ฮวาเล่ห์ หยวนไม่มีเวลาได้อธิบายเมื่อไอสังหารพวยพุ่งอยู่รอบกายพวก เขา นางต่อสู้กับองครักษ์มารหนีเอาตัวรอดเพราะพลังของ องครักษ์มารแข็งแกร่งกว่ามารชั้นต่ำที่หุบเขาด้านล่างมาก ฮวา เย่ห์หยวนจึงพลาดท่าถูกกระบี่มารฟันเข้าที่แขนไปหนึ่งแผล

นางเผลอใช้พลังเซียนเพื่อพาตนเองหลบหนีเป็นไปตามคาด กระบี่นับร้อยนับพันที่อยู่บนขายอาคมด้านบนได้กลิ่นอายเซียน จึงพุ่งปลายกระบี่เข้าหานางทันที ฮวาเห์หยวนหลบหนีกระบี่ทัน อย่างหวุดหวิดก่อนที่ร่างของนางจะกลายเป็นสุสานของกระบี่ ปราบเซียน

กระบี่ปราบเซียนหันปลายกระบี่พุ่งตามไอเซียนมาราวกับสุนัข ดมกลิ่น ฮวาเย่ห์หยวนหนีหัวซุกหัวซุนอย่างไม่คิดชีวิต จนมาโผล่ ยังที่แห่งหนึ่งน่าแปลกที่กระบี่ปราบเซียนกลับหยุดอยู่ด้านหน้า สถานที่แห่งนี้

องครักษ์มารตามมาอย่างไม่ลดละพวกเขาชะงักอยู่ด้านหน้า สถานที่แห่งนี้เช่นกันไม่กล้าก้าวตามฮวาเห์หยวนเข้าไปภายใน พวกเขาจึงวนเวียนเฝ้าอยู่ด้านนอก โดยไม่ละสายตา
ฮวาเย่ห์หยวนเข้าไปภายในกำแพงสีขาวขมุกขมัว ด้านหน้า คล้ายเป็นหลุมศพตกแต่งอย่างงดงามแต่ดูแห้งแล้ง โดดเดี่ยว มีดอกไม้ที่เหี่ยวแห้งตายปลูกอยู่รายรอบหลุมศพ

ป้ายหน้าศพเขียนไว้ว่า

ข้าจะอยู่กับท่านตลอดไป

ฮวาเย่ห์หยวนมองหาป้ายอื่นก็หามีไม่ได้ป้ายชื่อบ่งบอกว่า เป็นหลุมศพของผู้ใดช่างแปลกประหลาดนัก ฮวาเล่ห์หยวนก้ม ลงดูแขนที่โดนกระบี่แทงเมื่อสักครู่เลือดไหลออกมาราวน้ำพุ ความเจ็บปวดพุ่งเข้าทำร้ายจนนางขมวดคิ้ว ฮวาเล่ห์หยวนฉีก อาภรณ์ของตนพันแขนไว้เพื่อห้ามเลือดอย่างทุลักทุเล

กระบี่ทั่วไปทําอันตรายนางไม่ได้แต่กระบี่ปราบเซียนทําร้าย วิญญาณและร่างกายของนางได้

จู่ๆ ฮวาเห์หยวนก็สัมผัสถึงพลังมารรุนแรงพุ่งตรงเข้ามา คอของนางถูกกำรอบร่างบางถูกยกขึ้นฮวาเย่ห์หยวนดิ้นรน ขัดขืนแต่เรี่ยวแรงของคนผู้นี้ช่างมหาศาล นางตาเหลือก พยายามมองคนที่กำลังทำร้ายพบเพียงหน้ากากเหล็กที่เขาสวม ส่องประกายล้อแสงจันทร์แวววาวจนดวงตาของนางพร่าเลือน

เขาโยนนางลงบนพื้นโครมใหญ่ ร่างของฮวาเห์หยวนกลา ตามแรงเหวี่ยงกระแทกเข้ากับหลุมศพอย่างแรง ดูคล้ายคนผู้นั้น จะตกใจเมื่อเห็นว่าร่างของนางโดนหลุมศพแม้นางจะไม่รู้ว่ามัน เสียหายแต่เขาดูโกรธจนร่างกายสั่นเทา

บุรุษผู้อยู่ภายใต้หน้ากากเงินอำพรางใบหน้าไว้กว่าครึ่ง ผมสีคํายาวสยาย เขาสวมชุดสีดำคาดผ้าแดงประดับตรามาไว้บน ศีรษะ ใบหน้าเย็นซาราวกับน้ำแข็ง

ชุดสีดำที่ใส่อยู่ทำให้เขาดูน่าหวาดหวั่นกลืนกินร่างใหญ่โตไว้ ภายในความมืด แววตาของเขาคมกริบเหมือนกระบี่มารที่พร้อม จะแล่เนื้อผู้คน

“บุกรุกเขตหวงห้ามมีโทษตายสถานเดียว” เสียงเย็นเยียบตัด ขั้วหัวใจเอ่ยขึ้น