ตอนที่ 5 เรื่องราวแสนงดงามทั้งหมด เริ่มต้นจากการพบกันโดยบังเอิญ

ป๋อจึงชวนรู้สึกได้ถึงร่างบางในอ้อมแขนที่เขาแทบจะสามารถ ประคองไว้ได้ด้วยครึ่งฝ่ามือ คิ้วสวยกำลังขมวดเข้าหากันมัน

เขาเผลอก้มลงไปมองร่างที่ผอมเกินไปของหญิงสาวใน อ้อมแขนอย่างไม่ทันระวัง จนคางดันไปชนเข้ากับกระหม่อม ของอีกฝ่าย

ผมสลวยที่เคลื่อนไหวไปมา ใต้คางของเขาจนชักจะเริ่มต้น

สายตาเคลื่อนไปมองหลังคอขาวของเธอ

เขานิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

ตอนนี้ฝานซิงกลับมาขยับเขยื้อนกายอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่า อาการชาเมื่อครู่ได้หายไปแล้ว เธอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ขอบคุณนะ…ฉันไม่เป็นไรแล้ว

ป๋อจึงชวนจิตใจสั่นไหวเพียงน้อย แต่ก็ค่อยๆ คลายอ้อม

แขนออกอย่างระมัดระวัง!

เมื่อเห็นเธอพอที่จะยืนเองได้เขาจึงค่อยๆ ปล่อยมือจาก

เธอ
“โอเคไหม”

ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นสี พยักหน้ารับ

“ดีขึ้นแล้ว! ต้องขอโทษด้วยนะพอดีเมื่อขามันซาน่ะ”

ป๋อจึงชวนกระตุกมุมปาก “ฉันรู้ เธอไม่จำเป็นต้อง อธิบาย

คำพูดเรียบง่าย กลับทำให้เฉินฝานซิงนิ่งไป ความขมขื่น เกิดขึ้นใจใน แต่เธอก็ไม่ได้มีท่าทีที่เปลี่ยนไป

“ขอบใจนะ”

ด้านของหญิงชราที่เกือบหัวใจวายไปกับเหตุการณ์เมื่อสัก ครู่ แต่พอได้เห็นท่าทีที่มีต่อกันของทั้งคู่แววตาคู่นั้นก็เปล่ง ประกายขึ้นมาอย่างอิ่มอกอิ่มใจ

ดูๆ แล้ว เจ้าหลานชายคนนี้มันก็ไม่ได้โง่ไปซะทุกเรื่อง

ป๋อจึงชวนไม่ได้โง่ไปซะทุกเรื่องเสียเมื่อไหร่?

เฉินผ่านชิงยืนอยู่ที่เดิมอีกสักพัก แต่พอนึกถึงคำพูดของซู เพิ่งขึ้นมา เธอก็รีบหมุนตัวไปพูดกับหญิงชรา

“คุณยายคะ ตอนนี้หนูมีเรื่องที่จะต้องไปจัดการ คุณยาย พักอยู่ห้องไหนเหรอคะ หนูทำธุระเสร็จแล้วจะได้ตามไปอยู่เป็น เพื่อน”

“อยู่ตรงโน้น! ที่ประตูนั้นไงเห็นหรือเปล่า ถ้ามาครั้งหน้าก็ เดินเข้าไปทางนี้ “
หญิงชราชะงักไปครู่หนึ่ง นัยน์ตาฉายประกายความเจ้า

“พวกเรามาแลกเบอร์โทรกันไว้เถอะ เอ๊ะ…ฉันไม่มี

เล่ห์

โทรศัพท์นี่!” ด้านไหลทรงเดินเข้ามาพลางคว้านมือเข้าไปหาโทรศัพท์

ในกระเป๋ากางเกง

“นายหญิง…

หญิงชราปรามบ่าวด้วยหางตา เธอจึงรู้ได้ในทันทีและ

ยอมถอยกลับไป

“จึงชวน รีบๆ เอาโทรศัพท์มาเมมเบอร์ให้ฉันสิ!

ป๋อจึงชวนเลิกคิ้วขึ้นไม่เข้าใจจุดประสงค์ของคุณย่า แต่ก็ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วมองไปยังเฉินผ่าน

“183…”

หลังจากบันทึกเบอร์มือถือของอีกฝ่ายลงเครื่องเรียบร้อย แล้ว โทรศัพท์ก็ถูกเก็บเข้าที่ไว้อย่างเดิม

เมื่อมองไปยังรูปร่างผอมบางของอีกฝ่าย เขาจึงถอดเสื้อ สูทของตัวเองออกมาห่มไว้บนตัวเธอ

ความอบอุ่นที่มีกลิ่นหอมสดชื่นจางๆ ห่อหุ้มร่างเฉินผ่าน ซิงเอาไว้ ไออุ่นจากกายของชายหนุ่มยังคงติดอยู่บนเสื้อตัวนั้น
“สวมซะ ตัวเธอเย็นหมดแล้ว” น้ำเสียงราบเรียบพูดพร้อม กับมองไปยังหญิงสาวที่ยืนด้วยท่าทีไม่สะทกสะท้าน

ก้อนเนื้อกลางอกรู้สึกอ่อนยวบ กรอบตาก็พลันเห่อร้อนขึ้น มาเสียดื้อๆ

ไม่นึกไม่ฝันมาก่อน ว่าเธอจะได้รับไออุ่นและความห่วงใย ในเวลาที่ต้องการมันมากที่สุดจากชายที่เจอกันโดยบังเอิญ สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจถอดเสื้อตัวนั้นคืนให้กับเขา

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันก็จะกลับห้องแล้ว หากจะคืนให้คุณ

วันหลังก็คงลำบากเปล่าๆ

“ลำบาก?” ป๋อจึงชวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ที่เพิ่งบอกว่าจะ ไปอยู่เป็นเพื่อนคุณย่าเธอก็แค่พูดไปอย่างนั้นเองนั้นสิ

เฉินฝานซึ่งมีสีหน้าแปลกใจก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ

“ฉันจะไปอยู่เป็นเพื่อนคุณย่าแน่นอนค่ะ”

เธอยื่นชุดสูทส่งคืนให้กับเขาก้มหน้าให้เขาเล็กน้อยแล้ว เดินจากไป

ดวงตาพร่างพราวเหม่อมองแผ่นหลังของหญิงสาวที่ทั้ง บอบบางและดื้อดึงค่อยๆ เดินห่างออกไปเรื่อยๆ

คุณย่า?

เรียกได้น่าฟังดี
“จิ่งชวน”

หญิงชราเอ่ยเรียก เขาหันกลับไปมองยังต้นเสียง

ส่งยิ้มให้จนตาเป็นสระอิ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างขัดอกขัดใจ “เจ้าที่อมะลื่อน ไปส่งเขาสิยะ!