กุญแจดอกที่ 9 : ความน่ากลัวของเซนาเรียส (บทจบ)

ทำไม…ทำไมถึงฆ่าเร” นักล่าอันดับหกเค้นเสียงออกมาเพราะ ไม่เข้าใจ

คนตรงหน้าทำได้ยังไง…เหตุใดจึงสามารถลงดาบฆ่าเรได้โดย ไม่ลังเลหรือชะงักและไม่มีแม้แต่อารมณ์ให้ภาพตรงหน้า ทำไม ถึงทำได้ละ…หรือเพราะคนตรงหน้าคือปีศาจจริงๆกันแน่

เซนาเรียสเหยียดรอยยิ้มเย็นชาขณะที่ดวงตาสีทองคู่สวยก็มอง มาที่เขาราวกับจะเยาะเย้ยและสมเพชเต็มทน

เรฟานอฟรี ที่ข้าเห็นมันก็แค่ตัวไร้ประโยชน์อีกตัวเท่านั้น สิ้น เสียงเย็นเยียบจากหญิงสาว ร่างที่นอนตายอยู่บนพื้นก็ค่อยๆ เปลี่ยนไปจากร่างของเด็กหนุ่มผมดำผู้เป็นนักล่าอันดับหนึ่งกลับ กลายเป็นร่างสีดำน่าขยะแขยง ดวงตาสีแดงดังเช่นปีศาจทุกตน มีเบิกค้างอยู่แบบนั้นและแผลจากไหล่ลงมาถึงท้องที่ดาบแห่ง รุ่งอรุณฝากเอาไว้ก็ยังมีเลือดไหลไม่หยุด นี่ไม่ใช่เรอย่างที่เขา คิดแต่เป็นปีศาจอีกตนหนึ่งต่างหาก

“เจ้านั่นไม่อ่อนหัดขนาดยอมให้ข้าฆ่ามันหรอก” เสียงเย็นไร้ซึ่ง ความรู้สึกยังคงดังมาในขณะที่ดวงตาสีทองจับจ้องเขานิ่ง

บอกมาเจ้านั่นอยู่ไหน” คำถามมาพร้อมมือของคนตรงหน้าที่พุ่ง เข้ามาบีบคอ คาไมเคิลพยายามจะเอามือนั้นออกแต่ดูร่างเล็กบอบบางขนาดนั้นไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีเรี่ยวแรงมหาศาล ขนาดนี้ เล็บที่เคยสั้นยืดยาวออกราวกับเป็นกรงเล็บของสัตว์ป่า ก่อนจะจิกลงบนลำคอของเขาราวกับข่มขู่

“คุณจะถามหาคุณรไปทำไม…ทั้งที่ไม่อยากจะเข้าใกล้หรือ ครับ” คาไมเคิลฝืนถามกลับไปขณะสัมผัสได้ถึงความเจ็บแปล๊บที่ คอและเลือดอุ่นๆที่ไหลลงมาตามล่าคอของตนเอง

“ก็เพราะไม่อยากเจอนะสิถึงต้องรู้ ถ้ารู้ข้าจะได้ไม่เฉียดไปแถว นั้น” เสียงหวานยังคงเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเย็นๆ ดวงตาคู่นั้นกำลัง ทอดมองเขาราวกับเป็นของไร้ค่า เมื่อใดที่เขาเอ่ยตอบออกมาเขา ก็จะเป็นของที่หมดประโยชน์ในสายตาของเธอทันที

คาไมเคิลยังคงเงียบเพราะเขาไม่รู้ว่าควรจะทําอย่างไร ถ้าบอก ตามความจริงเขาก็คงโดนฆ่า แต่ถ้าไม่บอกก็โดนฆ่าอยู่ดี ทว่าใน ขณะที่เขากําลังครุ่นคิด…

มารู้ตัวอีกทีก็ยาม ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างกายเมื่อดาบสี ขาวในมือของเด็กสาวผมทองตรงหน้าแทงเข้ามาบนขาของเขา อย่างไร้ความลังเล

“ข้าจะถามครั้งสุดท้าย…เจ้านั่นอยู่ที่ไหน” เสียงเย็นเยียบของคนลงมือกำลังทำให้นักล่าอันดับหกอย่างเขาหวาดกลัว คน ดาบเมื่อครู่รวดเร็ว รุนแรง ไร้ความปรานีและไร้ความลังเลโดยสิ้น เชิง ถ้าเขายังไม่ตอบคำถามดาบต่อไปก็จะไม่ใช่การข่มขู่อย่าง การแทงเข้ามาที่ขาอีกแล้ว เด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาโหดเหี้ยม เกินไป เพราะต่อให้ลงมือฆ่าเขาหรือใครๆเธอก็จะไม่มีความรู้สึก ในยามที่ลงมือสังหาร

“ผมไม่รู้ครับ” ในที่สุดคาไมเคิลก็เอ่ยออกมาเพราะเขาไม่รู้จริงๆ เรมาถึงก่อนเขาแต่เขาก็ไม่รู้ว่านักล่าอันดับหนึ่งหายไปไหนแล้ว

“งั้นเจ้ามันก็ไร้ประโยชน์” เสียงหวานเอ่ยออกมาก่อนจะผลักเขา ออกห่างด้วยความแรง รอยยิ้มเยือกเย็นปรากฏขึ้นที่มุมปากของ เด็กสาวทำเอาเขานึกหวาดหวั่น เธอคิดจะทำอะไรกันแน่

“เมื่อไร้ค่าก็ต้องกำจัดทิ้ง” มันเป็นคำพูดที่แสนเย็นชาในความคิด ของคาไมเคิลเหลือเกิน

นี่หรือคือปีศาจที่นอนหลับอยู่ภายในร่างของเซน เยือกเย็นและ สูงสง่าดุจนางพญาแต่ทว่าก็เลือดเย็นยิ่งนัก คำว่ากำจัดทิ้งที่ออก จากปากเมื่อกี้มันช่างเต็มไปด้วยความนึกสนุก ไม่ลังเลหรืออาลัย อาวรณ์เลยสักนิด นอกจากความสนุกกับการฆ่าแล้วคนตรงหน้าก็ ไม่มีอารมณ์ใดอีกเลย
ถึงตอนนี้คำพูดของฟรอสก็ดังเข้ามาในหัว สำหรับฉันแล้วเซนา เรียสเหมาะกับตำแหน่งนักล่าอันดับสองยิ่งกว่าใครที่ฉันรู้จัก เอา เป็นว่าถึงเวลานายก็จะรู้เอง จริงครับคุณฟรอส ในตอนนี้ผมได้ เห็นและได้รู้ว่าไม่มีใครเหมาะกับตำแหน่งนักล่าอันดับสองแห่ง สมาพันธ์นักล่าเท่ากับคุณเซนาเรียสอีกแล้ว ความน่ากลัวของเธอ มันเหมาะแล้วจริงๆที่เธอจะได้อยู่ในตำแหน่งที่สูงขนาดนั้น แต่ดู เหมือนว่าสิ่งที่ผมได้รู้และได้ประจักษ์ในวันนี้คงต้องแลกมาด้วย ชีวิตของผมเสียแล้วครับ

คาไมเคิลได้แต่ยืนนิ่งรอคอยคมดาบที่ฟาดเข้ามาหมายปลิดชีพ เขาเพราะเขาทําใจไว้แล้วว่าถึงยังไงตอนนี้เขาก็ไม่มีวันหนีพ้น

หมับ!!

เสียงที่ดังมาทําเอาคาไมเคิลผงะไปด้วยความตกใจ ในขณะที่ ดวงตาของเซนแข็งกร้าวขึ้นมาชั่ววูบก่อนจะจางหายไปอย่าง รวดเร็ว

“มาจนได้” รอยยิ้มเย็นชาปรากฏขึ้นที่มุมปากก่อนร่างบางจะหัน ไปมองผู้มาใหม่ที่ยังยึดข้อมือเธอไว้แน่น

“เรฟานอฟ” เซนเอ่ยเรียกเด็กหนุ่มผมดำ มาใหม่ด้วยน้ำเสียง ที่เต็มไปด้วยความรังเกียจและแค้นเคือง เรยึดข้อมือบางไว้แน่น ก่อนจะกระชากดาบทิวาแห่งรุ่งอรุณออกจากมือเด็กสาวผมชมพูแล้วทิ้งมันออกไปไกลๆ

“นายมันโง่คาไมเคิล” เสียงเย็นของเรเอ่ยออกมาเป็นคำแรก หลังจากช่วยเขาไว้ เขาไม่เข้าใจเขาทำอะไรผิดงั้นหรือ

“นายควรเชื่อสัญชาตญาณของตนเองไม่ใช่เดินเข้ามาเป็นเหยื่อ แบบนี้ หรือว่านักล่าอันดับหกมีสัญชาตญาณแย่ยิ่งกว่าสัตว์” คำ พูดนั้นทําเอาคาไมเคิลหน้าชา เขาผิดเองที่ไม่เชื่อสัญชาตญาณ ของตนเอง ทั้งที่มันเตือนเขาถึงอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่เขา ก็เลยที่จะเมินเฉยเพราะความอยากรู้ของตัวเอง

เรหันไปทางเด็กสาวผมชมพูบ้างคราวนี้ดวงตาคู่สีนิลของนักล่า อันดับหนึ่งดูน่าสะพรึงกลัว

“เอาเซนคืนมา” เสียงเย็นข่มขู่ แม้ว่าในความจริงแล้วเรไม่อยาก ทําให้ร่างกาย บาดเจ็บเลยสักนิด เพราะร่างนี้ยังเป็นร่างที่เซน ของเขาต้องใช้เหมือนกัน

“แล้วถ้าข้าไม่คืน” เสียงหวานเย็นเอ่ยหยั่งเชิงดวงตาสีทองฉาย แววท้าทายเต็มเปี่ยม

“เธอรู้ว่าฉันสามารถทำให้เธอเจ็บได้โดยไม่กระทบถึงเซน แล้ว อย่าได้ลืมว่าเธอไม่ใช่เซนาเรียส ตราบใดที่ไม่ใช่เซนาเรียสเร จะไม่ออมมือให้เช่นกัน
ดวงตาสีทองวาววับเต็มไปด้วยความแค้นเคืองมองสบกับดวงตา สีนิลเย็นเยียบที่ฉายแววเอาจริง มันรู้ว่าสิ่งใดที่คนตรงหน้าเอ่ย ออกมานั่นแปลว่าคนตรงหน้าทำได้และทำจริงแน่นนอน เจ้าเด็ก ผู้ถูกเลือกที่ยืนอยู่ตรงหน้ามัน ไม่ว่ายังไงก็ยังทำให้มันเกลียด มากที่สุดและเคียดแค้นมากที่สุด คนตรงหน้ามันคือคนเพียงคน เดียวในโลกที่มันอยากจะฆ่าให้ตายกับมือ อยากฆ่าแต่ไม่สามารถ ฆ่าได้

“ข้าเกลียดเจ้า” มันบอกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนร่างบางจะทรุดลง ไปต่อหน้าต่อตาเด็กหนุ่มทั้งสองคน เรรีบคว้าร่างบางเอาไว้ก่อน จะถึงพื้นแล้วจัดการอุ้มเซนเอาไว้

“คุณเร…ขอบคุณที่ช่วยครับ” คาไมเคิลเอ่ยออกมาพลางกับหัว ขอบคุณนักล่าอันดับหนึ่ง

“ฉันช่วยเซนไม่ใช่นาย” เสียงเย็นตอบกลับอย่างไม่ไยดีซึ่งคา ไมเคิลก็คิดแบบนั้นอยู่แล้วและความหมายของเรก็คือแบบนั้น จริงๆ ต่อให้นักล่าอันดับหกตายไปต่อหน้าต่อตาเรก็คงไม่รู้สึก อะไรแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ควรจะขอบคุณไม่ใช่หรือ

“อืม… เสียงหวานครางออกมาก่อนที่ดวงตาสีทองจะลืมขึ้น อย่างยากเย็น เรยิ่งกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเมื่อเห็นดวงตาสี ทองที่หม่นหมองนั่น

“คาไมเคิลล่ะ” สิ่งที่เด็กสาวถามหาทันทีที่ได้สติคือนักล่าอันดับหกที่ตนเองเกือบจะลงมือสังหารไป ร่างบางพยายามจะ ยันกายขึ้นมามองหาคนที่ตนเองเอ่ยถึงในขณะที่ดวงตาสีทอง มีน้ำตาที่พร้อมจะไหลรินลงมาตลอด ท่าทางแบบนั้นของนักล่า อันดับสองทำให้คาไมเคิลเดินเข้าไปใกล้

“ผมอยู่นี่ครับคุณเซน” เสียงของนักล่าอันดับหกที่ดังมาทำเอา ดวงตาสีทองหันไปมองก่อนจะยิ้มออกมาพร้อมน้ำตาที่ไหลริน

“ดีจริงๆ ไม่พลั้งมือฆ่านาย…ดีจริงๆเลย… ” ร่างบางทิ้งตัวลง ในอ้อมกอดของเรปล่อยให้น้ำตาไหลออกมานองหน้าด้วยความ โล่งอก หากเมื่อกี้พลั้งมือฆ่านักล่าอันดับหกไปละก็…เธอคงไม่ สามารถให้อภัยตนเอง ไม่สามารถให้อภัยในความอ่อนหัดของ ตนเอง

และนี่ก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่เรฟานอฟเลือกที่จะช่วยคาไมเคิล แทนที่จะปล่อยให้นักล่าอันดับหกตาย มันเป็นไปตามที่เจ้าตัวพูด ทุกอย่าง เขาช่วยไม่ใช่เพื่อคาไมเคิลแด่เพื่อเซนนาเรียส เพราะ ถ้าคาไมเคิลตาย คนที่จะเจ็บปวดก็คือเซนของเขา คนที่จะโทษตัว เองก็คือเซน เธอจะไม่มีวันยกโทษให้ตัวเองแน่นอน

“ขอโทษนะคาไมเคิล…ฉันขอโทษนะ” ได้แต่เอ่ยขอโทษเด็ก หนุ่มตรงหน้าเท่านั้นเมื่อเห็นรอยเล็บและเลือดที่แห้งกรังบนลำ คอกับขาของเขา ทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นความผิดของเธอ ผิด…ที่มีพลังมากเกินไป ผิด…ที่ไม่อาจควบคุมปีศาจตนนี้เอา ไว้ได้

“ขอโทษนะ…ฉัน…ผิดเอง…” คาไมเคิลไม่รู้จะทำยังไงขณะที่ มองร่างบางที่พร่ำขอโทษเขาไม่หยุด

เรที่ทนไม่ได้เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้ แน่นขึ้นไปอีก จะให้เขาทำยังไงก็ได้ขอให้คนในอ้อมกอดนี่…อย่า ได้ร้องไห้อีกเลย

“เพราะแบบนี้…พวกเราถึงได้…เกลียดตนเองมากกว่าสิ่งใดใน โลก” เสียงหวานพูดออกมาด้วยความสมเพชตนเองเป็นที่สุด

ร่างกายเป็นของเรา…เป็นของเราแท้ๆหากก็ไม่สามารถควบคุม ได้ ที่ทำได้คือมองทุกอย่างผ่านดวงตาคู่นี้ มันเหมือนกับความฝัน ที่ฉายไปเรื่อยๆแม้ร่ำร้องเท่าไหร่ก็ไม่มีทางหลุดออกจากความ ฝัน ใช่…มันคือฝันร้ายที่กลายเป็นความจริงเพราะแม้จะหลับตาลง สักกี่ครั้งภาพที่ตื่นจากความฝันก็ยังเป็นความจริงที่โหดร้ายอยู่ดี

“เมื่อไหร่กัน…เมื่อไหร่ฝันร้ายนี่มันจะจบลงเสียที” เธอต้องมา โดนประณามกับความผิดที่เธอไม่ได้เป็นคนก่อซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอ ไม่ได้ทำอะไรเลย…ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยแต่ทำไมทุกครั้งที่เกิด เรื่องก็ต้องเป็นเธอคนเดียวที่ต้องมาแบกรับความผิดเอาไว้ นี่คือบทลงโทษของผู้ที่แข็งแกร่งมากเกินไปใช่ ไหมหรือคือบทลงโทษของผู้มีพลังมหาศาลมากเกินไปกันแน่

เพราะแบบนั้นพวกเราจึงใฝ่หาอิสรภาพยิ่งกว่าสิ่งใด อิสรภาพที่ พยายามเท่าไหร่ก็ไม่มีวันคว้าถึง อิสรภาพที่ไม่มีวันเป็นจริง ทั้ง ที่เอื้อมมือไปจนสุด ทั้งที่คิดว่าจะคว้ามันเอาไว้ได้แต่สิ่งที่คว้าได้ มีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น ต่อให้เอื้อมมือจนสุดแขนก็ไม่มีวัน คว้ามันเอาไว้ได้ อิสรภาพที่พวกเราใฝ่หานั้นคือความว่างเปล่า หรือความจริงแล้วคำว่าอิสรภาพสำหรับพวกเรามันไม่มีจริงมา ตั้งแต่ต้นแล้วกันแน่

“พอแล้วเซน…พอแล้ว…” เรได้แต่กระซิบข้างหูเพื่อปลอบ ประโลม มีเรื่องนี้ที่เขาไม่อาจทำให้เซนได้ ไม่อาจให้ได้เลย…ไม่ อาจจะให้ในสิ่งที่เซนปรารถนาได้ซึ่งนั่นก็คืออิสรภาพที่สมบูรณ์…