กุญแจดอกที่ 6 : อาจารย์ใหญ่ของโรงเรียน (บทจบ)

หลังจากวัดตัวเสร็จแล้วคนทั้งสี่ก็เดินไปซื้อของตามแผนที่ที่ได้ รับมาทันทีเพราะของในรายการที่พวกเขาอ่านดูก็ไม่ใช่น้อยๆเลย

พวกเขาไม่กลัวเรื่องค่าใช้จ่ายเพราะทางสมาพันธ์ได้ให้กระเป๋า เงินพวกเขามาคนละใบและกระเป๋าเงินนี้ก็เชื่อมต่อกับห้องการ คลังของสมาพันธ์โดยตรง พูดง่ายๆเลยว่าภารกิจครั้งนี้ไม่จำกัด ว่าจะต้องใช้เงินเท่าไหร่ ต่อให้พวกเขาจะซื้อบ้านหรือปราสาทที่นี่ สักหลังก็ไม่เป็นไรถ้าภารกิจที่ได้รับมอบหมายมาจะสําเร็จ

ดวงตาของทั้งฟรอสและเซนเบิกกว้างอย่างตื่นเต้นเมื่อเดินเข้า มาในห้างที่แสนจะหรูหราและใหญ่โต ไม่เคยคิดเลยว่าสถานที่ที่ เรียกว่าโรงเรียนจะมีห้างแบบนี้ แต่ก็สมกับเป็นโรงเรียนคิงเคสที ได้รับการยอมรับว่าเป็นโรงเรียนอันดับหนึ่งในแดนผู้ไร้เวทจริงๆ โรงเรียน ทั้งกว้างขวางและทันสมัย นอกจากมีการเรียนการ สอนที่ครบถ้วนแล้วก็ยังมีแหล่งซื้อของที่ทันสมัยและมากมาย มี สถานที่เล่นกีฬาที่สะดวก แถมยังมีสถานที่ท่องเที่ยวให้พักผ่อน หย่อนใจอีกด้วย ก็สมกับที่เป็นโรงเรียนที่มีแต่ลูกเศรษฐีและลูก ของคนมีชื่อเสียงดังๆ

“โห…มีแต่ของน่าเล่น” เสียงหวานของเซนดังขึ้นพลางมอง รอบๆที่มีของแปลกๆมากมาย อย่างเช่นลิฟต์แก้วที่ไม่มีสายแต่ก็ สามารถลอยขึ้นลงรับผู้โดยสารได้ ส่วนรถเข็นภายในห้างก็ไม่มีล้อแถมยังไม่ต้องเป็นอีก มันลอยตามคนที่เป็นเจ้าของ ของรถเข็นเพื่ออำนวยความสะดวกสบายอย่างเต็มที่ เพราะผู้ไร้ เวทไม่มีเวทมนตร์ให้ใช้พวกเขาจึงหันมาพัฒนาเทคโนโลยีเพื่อ ให้เท่าเทียมกับผู้ใช้มนตราแทน

เรไม่ว่าอะไรเพียงแค่จูงร่างบางของเซนเอาไว้เพราะกลัวเด็ก สาวจะหลงกับพวกเขา ฟรอสหันไปมองรอบด้านอย่างสนใจขณะ ที่คาไมเคิลกระซิบถาม

“ทําไมคุณเรต้องจูงมือแบบนั้นละครับ” ฟรอสหันไปมองคนถาม พลางยิ้มออกมาเล็กน้อยราวกับจะกวนทำเอาคนถามชักอยากจะ ถอนคำถามคืน

“เดี๋ยวก็รู้” พูดแบบนี้ต่อยกันเลยดีกว่า คาไมเคิลได้แต่คิดในใจ นทําจริงเขาก็แพ้อยู่ดีในเมื่ออันดับที่เขากับคนตรงหน้าได้รับ บอกอยู่ทนโท่ว่าใครเก่งกว่ากัน

แต่ไม่นานคาไมเคิลก็รู้คำตอบที่เขาถามออกไปเมื่อเด็กสาวคน เดียวในกลุ่มวิ่งไปตรงนั้นที่ตรงนี้ อย่างสนุกสนานโดยมือก็ยัง จับมือนักล่าอันดับหนึ่งมั่นแล้วลากไปด้วยกัน เรก็ได้แต่เดินตาม อย่างเอาใจ เจ้าตัวไม่บ่นอะไรออกมาสักนิดด้วยความเคยชินใน เมื่อเขาอยู่กับเซนมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว

คาไมเคิลที่เห็นท่าทางของคนทั้งสองแล้วได้แต่ยิ้มแห้ง ชน ขนาดนี้เขาชักจะเข้าใจแล้วว่าทำไมคุณถึงกับมือแน่นขนาดนั้น เป็นเขา…เขาก็คงทำไม่ต่างกันหรอก

ฟรอสหัวเราะออกมาเบาๆพลางส่ายหันไปมาอย่างระอา เขาก็ เคยเดินเที่ยวกับพวกนี้มาบ้างตอนออกไปทำงานด้วยกันและทุก ครั้งเซนก็จะเป็นแบบนี้เสมอ แต่นักล่าอันดับสามก็เข้าใจเด็กสาว เพราะหากไม่มีเรฟานอฟแล้วก็ยากนักที่เซนาเรียสจะได้ออกมา จากปราสาทและเที่ยวเล่นได้อย่างเด็กทั่วไป แน่นอนว่าเรเองก็ คิดแบบเดียวกับเขาเพราะเมื่อใดที่เรพาเซนมาเดินเที่ยวแบบนี้เร จะตามใจเด็กสาวแทบทุกอย่าง

เซนเดินดูนันดูนี่ไปตลอดทางแต่เด็กสาวก็แทบไม่ได้ซื้ออะไร เลยนอกจากของที่อยู่ในรายการทั้งหมด นักล่าอันดับสองก็แค่ อยากรู้อยากเห็นเท่านั้นแต่เจ้าตัวไม่มีความอยากได้เลยสักนิด เป็นเรเสียอีกทีต้องซื้อของเผื่อเหลือเผื่อขาดแทนคู่หมั้นสาวไป ด้วย บางทีสองคนนี่ก็เหมือนพ่อกับลูกมากกว่าเป็นคู่หมั้นกัน

หลังจากซื้อของเสร็จแล้วเจ้าตัวก็เอาของทุกอย่างเก็บในคอลที่ นอกจากจะใช้สื่อสารได้แล้วยังสามารถเก็บของได้อีกด้วย อันที่ จริงพวกเขาก็เพิ่งรู้ความสามารถของคอลก็ตอนที่เซนเดินเข้าไป ดูคอลรุ่นใหม่ล่าสุดที่ออกขายอย่างสนใจ ซึ่งมันก็เป็นรุ่นเดียวกัน กับที่ทางสมาพันธ์ให้มาจนฟรอสอดจะบ่นออกมานิดๆอีกรอบไม่ ได้ พอมีเซนมาด้วยละก็ตาแก่นั่นให้ของดีมาเชียว
เซนาเรียสถามคนขายว่ามันสามารถใช้ทำอะไรได้บ้างและเมื่อ เห็นลูกค้าสนใจคนขายจึงอธิบายออกมาซะหมดเปลือกเลย

อึม…อันที่จริงไอ้ลูกแก้วที่เรียกคอลเนี่ยมันก็สารพัดประโยชน์ เหมือนกันนะ

กว่าจะซื้อของเสร็จมันก็เป็นเวลาเย็นเข้าไปแล้ว คนทั้งสี่เดิน กลับมาที่ห้องตัดเสื้อผ้าระหว่างตอนที่รอพวกเขาก็แวะไปเอาของ ที่โรงแรมกันมาจนครบ เมื่อมาถึงผู้คุมหญิงก็มายืนรอพวกเขาอยู่ แล้ว ในมือของเธอมีถุงสี่ถุงซึ่งภายในถุงน่าจะบรรจุเสื้อผ้าของ พวกเขาเอาไว้และก็เป็นอย่างที่พวกเขาคิดเมื่อผู้หญิงตรงหน้าส่ง ถุงให้พวกเขาคนละถุงและเมื่อเปิดดูมันก็คือชุดนักเรียนจริงๆ

“ห้องนอนของพวกคุณพร้อมแล้ว เดี๋ยวดิฉันจะให้กุญแจห้อง กับพวกคุณ” พูดแล้วก็หยิบกุญแจทั้งสี่ดอกออกมายื่นให้พวก เขา แต่ละดอกนั้นคล้องอยู่กับแผ่นไม้ที่สลักเลขห้องและชื่อของ แต่ละคนเอาไว้ ของเซนนั้นได้ห้อง 1212 ส่วนของพวกผู้ชายอีก สามคนได้นอนห้องเดียวกันคือ 0902

“คุณเซนาเรียสจะนอนหอหญิงรวมกับเพื่อนร่วมห้องอีกสองคน ส่วนพวกผู้ชายต้องนอนหอชายนะคะ เลขสองตัวหน้าจะบอกชั้นในหอพัก ส่วนเลขสองตัวหลังจะเป็นเลขห้องพักค่ะ ไม่ ต้องกลัวว่าจะต้องเดินขึ้นลงบันไดเพราะในตึกเรามีลิฟต์บริการ ทั้งหมดสิบตัวค่ะ” คำพูดของคนตรงหน้าเรียกรอยยิ้มของเซนได้ แค่คนเดียว เครื่องอำนวยความสะดวกเพียบเลยโรงเรียนนี้

คนทั้งสี่เดินตามผู้หญิงที่เป็นคนประกาศผลสอบให้พวกเขาไป ผู้ หญิงคนนั้นพาทุกคนเดินผ่านสวนน้ำพุและลานกว้างจนสุดท้าย พวกเขาก็ได้เห็นตึกยักษ์ที่น่าจะสูงยี่สิบชั้นสองตึกตั้งอยู่ข้างๆกัน แต่ก็มีรั้วกั้นแบ่งอาณาเขตของสองตีกออกจากกันอย่างชัดเจน แน่นหนา หน้าหอทั้งสองมีนักเรียนหญิงสองคนและนักเรียนชาย สองคนยืนรออยู่ ถ้าให้เรเดาคนทั้งสองจะต้องเป็นประธานกับรอง ประธานของหอหญิงและหอชาย

ในที่สุดพวกเขาก็ถึงหอพักสักทีหลังจากผู้หญิงตรงหน้าพา เดินจนเห็นอาณาเขตของโรงเรียนที่ไกลสุดลูกหูลูกตา ไม่รู้ว่า โรงเรียนจะใหญ่ไปไหน

“ฉันขอฝากคนพวกนี้ให้พวกเธอต่อนะ หน้าที่ของฉันถือว่าเสร็จ แล้ว” ผู้หญิงที่นำทางพวกเขามาบอกคนทั้งสี่ที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว

“ได้ครับ/ค่ะ” เสียงสี่เสียงประสานกันก่อนจะค่อมหัวให้เล็กๆ ทำให้ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้าให้นิดหนึ่งก่อนจะเดินกลับไปทาง เดิม
เซนมองคนทั้งสี่ตรงหน้าให้เต็มๆตา คนแรกอยู่ในชุดนักเรียนที่ ข้างในเป็นเสื้อคอปกสีขาวสวมทับด้วยเสื้อทับสีดำที่เปิดตรงอก ให้เห็นเสื้อคอปกสีขาวข้างใน ปกของเสื้อทับมีขริบสีทองไล่ลง มาจนถึงชายเสื้อและสุดท้ายมีกระดุมสองเม็ดติดอยู่ ชุดของผู้ หญิงจะต้องมีใบหูกระต่ายขณะที่พวกผู้ชายเป็นเนคไทป์ยาว

ที่แขนเสื้อสั้นๆของชุดนักเรียนในหน้าร้อนมีตราคล้ายรูปโล่ ซึ่งข้างในเป็นตัวเลขโรมันบ่งบอกชั้นปี อย่างผู้หญิงคนนี้จะเป็น สัญลักษณ์ VI ซึ่งบ่งบอกว่าเจ้าตัวอยู่ปีหกและมันเป็นปีเดียวกับรุ่น พี่ชายอีกคนหนึ่ง

ที่ปลายกระโปรงและกางเกงของทุกคนจะมีขริบสีทองตกแต่ง ไว้อย่างสวยงาม เท่าที่สังเกตมาผู้หญิงชั้นปีหกจะผูกโบและใส่ กระโปรงสีดำขณะที่ผู้ชายจะใส่กางเกงและผูกเนคไทป์สีดำเช่น เดียวกัน

“ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนคิงเคสและยินดีต้อนรับสู่หอพัก” รุ่นพี่ สาวที่อยู่ปีหกบอก เธอมีดวงตาและเส้นผมสีม่วงพร้อมรอยยิ้ม มั่นใจ

“พี่ชื่อดาเลีย เมเนสปีหกเป็นประธานของหอหญิง ส่วนผู้ชายคน นั้นก็เป็นรุ่นพี่ปีหกเหมือนกัน อเล็ก ซานโดเป็นประธานหอชาย รุ่นพี่สาวแนะนําตัวโดยไม่ลืมแนะนำรุ่นพี่หนุ่มอีกคนด้วย คนที่ถูก แนะนำตัวหันมายิ้มให้บ่งบอกนิสัยเป็นมิตรของเจ้าตัว รุ่นพี่คนนี้มีผมสีชากับดวงตาสีนําเงินที่ฉาย แววอารมณ์ดีของเจ้าตัว

“ส่วนผมโนอาร์ คาเซียเป็นรุ่นพี่ปีสี่และเป็นรองหัวหน้าหอ” รุ่น พี่หนุ่มอีกคนพูด เขามีผมสีทองและดวงตาสีฟ้าราบเรียบ ท่าทาง เจ้าตัวจะเป็นคนเฉยๆแต่คงไม่ถึงกับเย็นชาเหมือนกับเรแน่ๆ ข้าง ในตราสัญลักษณ์ตรงแขนของเขาปรากฎอักษร IV ซึ่งหมายถึง เลขสี่ ส่วนกางเกงและเนคไทป์ของเขาเป็นสีแดง

“สวัสดีฉันคามิเลีย ดาอาน่าเป็นนักเรียนปีหนึ่งและเป็นรอง ประธานหอด้วย” คนสุดท้ายเป็นเด็กสาวที่อายุเท่าพวกเขา เธอมี ผมสีน้าตาลเป็นลอนและมีดวงตาสีน้ำตาลที่ฉายแววรักสนุก เธอ ผูกโบ

และสวมกระโปรงสีขาวและที่ตราสัญลักษณ์เป็นอักษรตัว | ซึ่ง หมายความว่าอยู่ปีหนึ่ง ใช่แล้ว….อยู่แค่ปีหนึ่งแต่สามารถเป็นรอง ประธานของหอหญิงได้ นั่นหมายความว่าไม่ว่าจะเป็นฝีมือหรือ ฐานะทางบ้านของเธอย่อมไม่ธรรมดา

“เอาละน้องผู้หญิงมากับพี่นะส่วนพวกน้องผู้ชาย อเล็กรออยู่ แล้วที่นี่มีกฎว่าห้ามผู้ชายขึ้นหอหญิงเด็ดขาดส่วนผู้หญิงก็ไม่ได้ รับอนุญาตให้นหอชาย ตรงด้านหน้าเราจะมีกล้องวงจรปิดติดไว้ ถ้าจับได้โทษสถานเดียวคือไล่ออก” พูดจบรุ่นพี่ดาเลียก็เรียกให้ เซนเดิมตามไปพร้อมคามิเลียที่เดินปิดหลัง
เรมองตามคู่หมั้นของตนเองที่เดินออกไปอย่างเงียบๆแต่ก็ต้อง ละสายตากลับมาเมือน เรียกพวกเขาบ้าง

“เอาละก่อนเข้าหอก็ช่วยแนะนำตัวหน่อยนะ ฉันไม่ได้เห็นใคร ที่สอบเข้ามากลางเทอมได้อย่างพวกนายมานานแล้ว แถมยัง ได้ข่าวมาว่าพวกนายสอบได้คะแนนดีสุดๆไปเลย ทั้งที่ข้อสอบ เข้ากลางเทอมมันยากจะตาย” รุ่นพี่อเล็กพูดพลางยิ้มให้รุ่นน้อง ชายทั้งสามหวังจะสร้างไมตรีระหว่างรุ่นพี่กับรุ่นน้องหารู้ไม่ว่าเร รําคาญจะแย่อยู่แล้ว

ฟรอสแอบเห็นด้วยกับรุ่นพี่นะว่าข้อสอบนะยาก…ไม่ใช่สิยาก บรมเลย นักล่าอันดับสามและนักล่าอันดับหกต่างพากันหันไป มองเรราวกับว่าให้นักล่าอันดับหนึ่งเป็นคนตัดสินใจก็แล้วกันซึ่ง คนเป็นเจ้าชายก็หวัดดวงตาสีนิลไปมองรุ่นพี่ทั้งสองอย่างรำคาญ ในเมื่อสองคนตรงหน้าไม่มีใครเป็นเซนและเซนก็ไม่อยู่แถวนี้แล้ว ด้วย แล้วเขาจะไปพูดดีๆกับรุ่นพี่ทั้งสองเพื่ออะไร

“เร รู้แค่นี้ก็พอ” มันเป็นคำตอบเย็นเยียบที่สมกับเป็นนักล่าอันดับ หนึ่งแต่ก็ทําเอาพวกรุ่นพี่ถึงกับชะงักไป

ฟรอสอยากจะถอนหายใจออกมา หมอนี่ยังคงความมีมนุษย์ สัมพันธ์แย่เหมือนเดิมเลย