กุญแจดอกที่ 5 : เริ่มภารกิจ

พวกเรามองเห็นทว่าไม่สามารถแตะต้อง

พวกเรารับรู้ทว่าไม่อาจช่วยเหลือ

พวกเราเฝ้ามองทว่าไม่อาจเข้าไปก้าวก่าย

มิใช่พวกเราไร้ตัวตนแต่เป็นอีกฝ่ายที่ไม่เห็นพวกเรา

เพราะพวกเราเป็นแค่วิญญาณที่มิอาจมีบทบาทในโลกนี้อีกแล้ว

โรงเรียนคิงเคสเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงที่สุดในดินแดนผู้ไร้เวท ส่วนมากคนที่จบออกมาจากโรงเรียนนี้ล้วนแต่เป็นคนใหญ่คนโต ทั้งนั้น จึงไม่แปลกอะไรหากในโรงเรียนส่วนใหญ่จะมีแต่ลูกของ พวกมหาเศรษฐีหรือไม่ก็ลูกของคนที่มีชื่อเสียง

นอกจากจะเป็นที่ลือชื่อในด้านการเรียนการสอนที่นี้ยังเป็นที่ลือ ชื่อด้านความสะดวกสบายของเทคโนโลยีที่ก้าวล้ำโรงเรียนอื่นไป มาก อีกทั้งเด็กที่สามารถเข้าโรงเรียนนี้ได้ยังมีสิทธิพิเศษต่างๆ มากมายทั้งภายนอกและภายในโรงเรียน
นักล่าอันดับสามถึงกับอ้าปากค้างไปเลยทีเดียวเมื่อเห็นสิ่งปลูก สร้างที่ได้ชื่อว่าโรงเรียนเพราะมันใหญ่กว่าพระราชวังบางหลังตั้ง หลายเท่า โรงเรียนคิงเคสเป็นโรงเรียนที่อยู่ในรัฐโซนเดียซึ่งกิน อาณาเขตไปเกือบจะเท่ากับเมืองๆหนึ่งเลยก็ได้ ทั้งที่แต่ละครั้ง ก็รับนักเรียนไม่มากและแต่ละชั้นปียังมีแค่สองห้องเรียน ทว่าที่ โรงเรียนกินอาณาเขตมากมายขนาดนี้เป็นเพราะนอกจากจะมีตึก เรียนแล้วที่นี่ยังมีทั้งห้าง สวนสนุกหรือสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ มากมายให้นักศึกษาและบรรดาอาจารย์ได้พักผ่อนกันอีกต่างหาก แทบจะพูดได้เลยว่าเหมือนเป็นเมืองๆหนึ่งเลยทีเดียว

ตอนนี้ฟรอส คาไมเคิลและเรฟานอฟกําลังยืนรอเด็กสาวคน เดียวในกลุ่มที่ไปแปลงโฉมในห้องน้ำอยู่หน้าห้องสอบ ดวงตา ของคนทั้งสามมองไปทั่วเพื่อฆ่าเวลาเล่น

โรงเรียนนี้ดูภายนอกแล้วมันเหมือนจะเงียบสงบแต่จริงๆแล้วที่ นี่กลับเต็มไปด้วยวิญญาณมากมายลอยสวนกันไปมา เพราะเชื่อ ว่าผู้คนที่ยังมีชีวิตไม่มีทางเห็นแน่ๆ แต่เปล่าเลย สําหรับผู้ไร้เวท แล้วอาจจะไม่เห็นวิญญาณพวกนี้แต่ถ้าเป็นผู้ใช้เวทมนตร์แล้วล่ะก็ สิ่งนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกตาสักเท่าไหร่

วิญญาณส่วนใหญ่จะมีรูปร่างคล้ายมนุษย์แต่ก็มีแบบที่เป็นตัว ประหลาดรูปร่างต่างกันออกไป อย่างเช่นไอ้ตัวที่เพิ่งลอยเฉียด หน้าฟรอสไปเมื่อกี้มันเป็นตัวสีดำแบนยาวที่มีแค่ลูกตาสองข้าง เท่านั้น
ส่วนมากแล้ววิญญาณพวกนี้จะไม่ทําร้ายคน แต่ถ้ามีความโกรธ ความโลภหรือความแค้นมากเกินไป วิญญาณบางตนก็อาจจะหัน มาทำร้ายคนเป็นได้เหมือนกัน แต่วิญญาณพวกนั้นก็ยังไม่น่ากลัว เท่ากับพวกปีศาจที่เห็นการฆ่าฟันเป็นเรื่องสนุก

“ให้ตายสิ ทำไมต้องมาสอบด้วยน้า…” ฟรอสบ่นออกมาเพราะ มีข่าวลือว่าการสอบเข้าที่นี่ใช้ข้อสอบยากมากจนเขาต้องลงมือ อ่านหนังสือหาความรู้ประดับหัวเอาไว้สักหน่อย

“ช่วยไม่ได้ ครับ ก็เราเข้ากลางเทอมนี่” คาไมเคิลที่ยืนอยู่ข้างๆ พูดออกมาขณะเด็กหนุ่มผมดำยังคงนิ่งและเงียบเช่นเดิม

“สอบเข้าก็ยาก แถมยังมีพวกวิญญาณลอยไปลอยมาอย่างนี้ใคร จะไปมีสมาธิทำข้อสอบกันเล่า” คําพูดของนักล่าล่าดับสามทําเอา พวกวิญญาณทั้งหมดชะงักก่อนจะหันไปมองเด็กหนุ่มสามคนด้วย ท่าที่แตกต่างกันออกไป

เรอยากจะเอาดาบออกมาเฉาะหัวคนพูดไม่คิดนี่จริงๆ ปากนี่พา ซวยตลอด ขณะที่คาไมเคิลยิ้มแหยๆ นี่หาเรื่องให้พวกเขาอีกแล้ว ใช่ไหมคุณฟรอส แต่ไอ้คนต้นเรื่องนี้สิยังคงยิ้มแบบไม่ทุกข์ร้อน อะไรเลยสักนิด

“เจ้าหนู มองเห็นพวกเราหรือ” เสียงวิญญาณชายแก่ที่อยู่อถ
วนั้นพอดีถามขึ้นด้วยความไม่อยากเชื่อสักเท่าไหร่

“แล้วลุงคิดว่าไงล่ะ” แทนที่จะตอบฟรอสกลับถามออกไปขณะ ดวงตาสีเขียวจับจ้องคนถามและนั่นเป็นคำตอบให้พวกวิญญาณที่ เหลือได้ดี

วิญญาณมากมายที่อยู่รายล้อมพวกเขาต่างตรงเข้ามารุมเด็ก หนุ่มทันทีเพราะกว่าจะหาใครที่มองพวกเขาเห็นแถมยังได้ยิน พวกเขาพูดได้แบบนี้ช่างหาได้ยากเย็น แต่วิญญาณตนไหนจะรู้ บ้างว่าสามคนนี้นอกจากจะเห็นและได้ยินพวกเขาแล้วยังสามารถ จับและทําลายพวกวิญญาณได้อีกด้วย

เรฟานอฟตั้งท่าจะเดินเลี่ยงออกมาเพื่อทําทีเป็นมองไม่เห็น วิญญาณ เขายังอยากจะอยู่ที่นี่อย่างสงบสุขโดยไม่มีวิญญาณมา เกาะแกะ

“เจ้าหนูนั่นมองไม่เห็นเราหรือ” วิญญาณชายแก่คนเดิมยังถามฟ รอสพลางหันไปมองคนที่เดินเลี่ยงออกไปทําเอาเรชักโมโห

เจ้าหนูเรอะ! แม้แต่อดีตนักล่าอันดับสามยังไม่กล้าเรียกเขาเลย แต่ถึงจะคิดแบบนั้นเรก็ยังคงนิ่งเงียบเพื่อไม่ให้เจ้าพวกนั้นรู้ว่าเขา เห็นและได้ยินเสียงของวิญญาณ

“บ้าเหรอ หมอนั่นน่ะเก่งที่สุดในหมู่พวกเราแล้ว ถ้าหมอนั่นไม่เห็นพวกเราก็ไม่มีทางเห็นหรอก” แต่คำพูดของนักล่าอันดับ สามที่ดังมานี่สิมันทำเอาความตั้งใจของเรพังครืนลงมาไม่มีชิ้นดี

ดวงตาสีนิลทอประกายเย็นเยียบหันไปมองไอ้คนที่ทำลายความ สงบสุขของเขาพร้อมเตรียมจะลงมือสั่งสอนเต็มทีว่าวันหลัง ควรจะใช้ความคิดก่อนพูดซะบ้าง แต่ก็เปลี่ยนใจเมื่อได้ยินเสียง หวานๆที่แว่วมา

ทำอะไรกันอยู่เหรอ” ดวงตาสามคู่ของสามหนุ่มที่รอเด็กสาวมา นานรีบหันกลับไปมองต้นเสียงทันที และก็แทบอ้าปากค้างเมื่อ เห็นคนตรงหน้าเต็มๆตา มีเพียงเรเท่านั้นที่นิ่งสนิทเพราะคิดว่า เซนจะต้องออกมาเป็นแบบนี้อยู่แล้ว ดูท่าเรจะพอใจมากเลยด้วย

“ทําไมมัน…เพิ่มจัง” เสียงฟรอสครางออกมาพลางมองผู้หญิง ตรงหน้า เราได้ยินหันขวับมาส่งสายตาเย็นเยียบเข้าใส่ ต่อให้ เป็นความจริงเจ้านี่ก็ไม่ควรพูดออกมาต่อหน้าเซน

ร่างบางตอนนี้ห่างไกลเซนาเรียสคนเก่าไปมาก ผมสีชมพูยาว สวยถูกถักเป็นเปียสองข้าง ดวงตาสีทองร่าเริงถูกบดบังด้วยแว่น หนาเตอะกรอบขาว ท่าทางสุภาพเรียบร้อยของเจ้าตัวยิ่งตอกย้ำ ให้ทุกคนมองว่าเธอเป็นเด็กเริ่มที่แสนจะจืดชืด แต่ถ้ามองนานๆ แล้วคนตรงหน้าก็ยังคงความน่ารักเอาไว้ได้เหมือนเดิม
“เชนทําไมเปียเบี้ยว” เรฟานอฟ เดินเข้ามาใกล้ถามเด็กสาว ที่ทําหน้างอลงเมื่อได้ยินคำถามนั้นพลางจับเปียสองข้างของ ตนเอง

“ก็มันไม่ถนัดนี่ ถักเองก็แบบนี้แหละ” ฟังคําตอบจากคนเป็นคู่ หมั้นแล้วเจ้าตัวถอนหายใจออกมานิดๆก่อนจะลงมือแก้ผมให้ใหม่ ท่ามกลางสายตาตื่นตะลึงของทั้งคนทั้งวิญญาณ นักล่าชายอีก สองคนมองตาไม่กระพริบ ใครจะไปเชื่อ…เจ้าคนที่แปะป้ายว่าน่า กลัวอย่างหมอนี่จะถักเปียเป็น วันหลังต้องแอบถามเซนาเรียสสัก หน่อยแล้ว

“นี่…หมอนั่นรักผู้หญิงเฉิ่มๆแบบนั้นเหรอ” วิญญาณลุงตนเดิมยัง คงกระซิบถามอย่างไม่กลัวตายบวกไม่อยากเชื่อ

“เฮ้ย…อันที่จริงผู้หญิงคนนั้นสวยจะตาย มีคนอยากจะจีบตั้งเยอะ แต่ต้องมาปลอมตัวเข้าโรงเรียนนี่แหละ” ฟรอสแก้ตัวแทนเด็ก สาวผมชมพูที่ยังคุยเล่นอยู่กับคู่หมั้นโดยไม่สนใจเลยว่าตัวเอง กําลังโดนนินทราอยู่ในระยะเผาขน แต่ถ้ารู้คาไมเคิลก็ภาวนาของ ให้เซนรู้แค่คนเดียวอย่าให้เรได้ยินเลยเพราะเขาไม่อยากคิดว่า เจ้าชายแห่งดาร์กเซสจะทำยังไงกับคนที่มาว่าร้ายคู่หมั้นตนเอง

“ทำไมทางสมาพันธ์ถึงให้คุณเซนปลอมตัวเข้ามาละครับคุณฟ รอส ทั้งที่พวกเรายังไม่ต้องทำเลย” คาไมลเคิลถามด้วยความ อยากรู้ อันที่จริงไม่เห็นจะต้องปลอมตัวเลย นักล่าอันดับสองสวยอยู่แล้วนี่

“คงกลัวจะเกิดศึกนองเลือดมั้ง นายคงจะไม่รู้ว่าเรฟานอฟขี้หวง จะตาย ถ้าใครจีบเซนเข้ามีหวังหมอนั่นฆ่าหั่นศพไปซ่อน อย่าหวัง ว่าจะได้เจอศพเลย” ฟรอสกล่าวด้วยเสียงที่ไม่ดังไปกว่าการกระ ซิบซึ่งคาไมเคิลก็ยิ้มแหย่ๆให้

“หือ…หมอนั่นอันตรายขนาดนั้นเลยเหรอ” วิญญาณชายหนุ่มอีก คนที่อยู่ข้างๆถามพลางมองไปทางเด็กหนุ่มผมดำ ถักเปียให้เด็ก สาวผมชมพูอย่างไม่อยากเชื่อเท่าไหร่

“หมอนั่นนะมือหนึ่งเลย” นักล่าอันดับสามตอบให้อย่างมั่นใจซึ่ง เป็นเวลาเดียวกับที่ผู้คุมสอบแต่ละคนเดินเข้ามาพอดี

ฟรอสอยากจะเป็นลมเมื่อเห็นคณะผู้คุมสอบที่มีทั้งหมดสี่คนซึ่ง พอดีกับผู้เข้าสอบในครั้งนี้ นี่กะจะคุมแบบตัวต่อตัวเลยหรือ ถ้าคม เข้มแบบนี้ก็ใช้วิธีลอกแบบธรรมดาไม่ได้น่ะสิ แบบนี้คงต้องพึ่ง สัมผัสนักล่าเท่านั้นแหละ

ว่าแต่ลอกใครดีน้า… คิดพลางไล่สายตามองคนแรกซึ่งก็คือเร แล้วก็ต้องรีบส่ายหัว ไอ้นี่เก่งจริงแต่ลอกยาก คิดได้แบบนั้นแล้ว หันไปมองคาไมเคิลและเซนาเรียส อึม…ดูคําตอบของสองคนนี้ แล้วเอามาเปรียบเทียบกันดีกว่า ฟรอสคิดในใจอย่างหมายมั่นปั้น มือแบบสดๆ เอาวะ…ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล ไม่ได้ด้วยกลก็ต้องด้วยมนตร์คาถานี่แหละ

ผิด…คิดผิดแบบสุดๆ เสียงในใจของฟรอสตะโกนดังลั่นเมื่อออก มาจากห้องสอบด้วยสภาพที่โทรมผิดกับก่อนเข้าไปสอบลิบลับ ผมสีเขียวพันกันยุ่งยิ่งราวกับเพิ่งไปผ่านพายุลูกใหญ่มา ไม่ เหมือนกับเพื่อนอีกสามคนที่มีท่าทางสบายๆ

อันที่จริงพวกเขาไม่มีใครกลัวตกสักคน ยังไงก็ผ่านร้อย เปอร์เซ็นต์ในเมื่อพวกวิญญาณต่างก็อยากให้พวกเขาเข้า โรงเรียนนี้เพื่อจะได้มีมนุษย์ที่สามารถพูดคุยกันได้ แต่พอฟรอส ถามว่าทําไมรมเขาคนเดียวล่ะ เจ้าพวกวิญญาณก็บอกว่าอีกสาม คนยังไงก็เข้าได้อยู่แล้ว แต่เขานี่แหละที่น่าห่วง เจ้าพวกนั้นเลย รุมกันช่วยเขาทําโจทย์ รู้งี้ไม่น่าอ่านหนังสือมาให้เปลืองสมอง เลย

“ยังไงพวกเราก็ผ่านแน่ๆ วันนี้เราเข้าโรงแรมกันดีกว่า ท่านตา เลธีสคงจองห้องเอาไว้แล้ว ส่วนผลสอบก็ต้องมาดูพรุ่งนี้” เสียง หวานของเด็กสาวหนึ่งเดียวสรุปพลางเดินนําทุกคนออกจาก โรงเรียน

“ข้อสอบเมื่อกี้เป็นข้อสอบที่ดีนะครับ ยากสมกับเป็นข้อสอบวัด นักเรียนเข้ากลางเทอมอย่างพวกเรา” คาไมเคิลพูดพร้อมรอยยิ้ม สุภาพ ข้อสอบที่พวกเขาเพิ่งทำไปจะยากก็ไม่แปลกในเมื่อมันเป็นข้อสอบที่เอาไว้วัดเด็กที่จะเข้ากลางเทอมว่ามีความ สามารถพอจะเรียนร่วมกับเพื่อนที่เรียนไปล่วงหน้าได้หรือไม่

“ยากขนาดนั้นเลยเหรอ” ฟรอสถามออกมาเสียงอ่อยๆในเมื่อ เขาแทบจะไม่ได้ทำเลยสักข้อเดียว มัวแต่ฟังเจ้าพวกวิญญาณโต้ เถียงกันไปมาก่อนพวกมันจะหันมาสั่งเขาให้จดลงไปจนเขาอยาก จะทําลายพวกมันให้เป็นธาตุอากาศไปเลยจริงๆ เซนหันมามอง นักล่าอันดับสามพร้อมรอยยิ้ม

“ยากล แต่ฟรอสคงไม่ได้ทําเองหรอกใช่ไหม เห็นพวกวิญญาณ พากันรุนขนาดนั้น” คําพูดของเด็กสาวคนเดียวในกลุ่มแทงใจดำ ฟรอสอย่างแรง

“ปะ…เปล่านะ” แค่ได้ยินเสียงที่พยายามจะแก้ตัวเพื่อนทั้งสามก็ พร้อมกันสรุปในใจ แบบนี้คงไม่ได้ทำสักข้อแน่ๆ

“จริงๆนะ” แถมยังมาพูดแบบนี้อีก เรยังคงเดินไปที่รถโดยไม่พูด อะไรแต่มือก็ไม่ลืมที่จะจับจูงเซนให้เดินตามมาด้วย คาไมเคิลตบ บ่านักล่าอันดับสามก่อนจะยิ้มออกมาอย่างสุภาพแต่คําพูดที่ส่งให้ เขา สิเจ็บได้ใจจริงๆ

“ใครเชื่อก็โง่แล้วครับ”
ยามเย็นหลังจากสำรวจพื้นที่แถวโรงเรียนคิงเคสและทาน อาหารเย็นกันเสร็จแล้วคนทั้งสี่ก็มารวมตัวกันอีกทีที่ห้องนอน ของเซนและเรในโรงแรมหรูใจกลางเมืองซึ่งเป็นที่นิยมในตอนนี้ อย่างมาก คงไม่ต้องพูดถึงราคาห้องเลยว่าจะแพงหูฉี่แค่ไหน

ฟรอสอดจะบ่นออกมาไม่ได้เมื่อรู้ว่าทางสมาพันธ์นักล่าถึงกับ จัดห้องพักไว้ให้พวกเขาถึงสองห้องแถมยังหรูมากอีกต่างหาก ที่พวกเขาออกทำงานกับเรซึ่งเป็นนักล่าอันดับหนึ่งไม่เห็นได้พัก ที่หรูๆแบบนี้สักครั้งแต่พอมีเซนาเรียสมาด้วยนะ ตาแก่บางคนก็ จัดหาแต่ห้องดีๆไว้ให้ นอกจากตาแก่นั่นจะลำเอียงแบบไม่ลืมหู ลืมตาแล้วคงจัดลำดับในสมองผิดไปด้วย ในเมื่อเซนเป็นแค่นักล่า อันดับสอง เรต่างหากที่เป็นนักล่าอันดับหนึ่ง

“เรียกพวกผมมามีอะไรหรือครับ” คาไมเคิลถามออกมาทันทีที่ เดินเข้ามาในห้องที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงาม

เรซึ่งเป็นคนเดินมาเปิดประตูให้พวกเขาเดินนำเข้าไปด้านในห้อง ที่มีโซฟารับแขกชุดหนึ่งตั้งอยู่โดยมีเซนกึ่งนั่งกึ่งนอนรอพวกเขา อยู่เช่นกัน บนโต๊ะที่ล้อมรอบไปด้วยโซฟามีอุปกรณ์มากมายวาง อยู่เต็มไปหมดแต่ดูแล้วมันน่าจะแยกออกเป็นสี่ชุด

“นี่อะไร” ฟรอสถามย้ำขึ้นมาในเมื่อเรฟานอฟไม่ยอมตอบคำถามแรกของคาไมเคิล

“อุปกรณ์ที่จะใช้ตอนอยู่ที่นี่ สมาพันธ์เพิ่งให้มาเมื่อวานนี้เอง” เซนตอบคำถามให้ฟรอสอย่างว่าง่ายทำให้คาไมเคิลคิดในใจ วัน หลังถามจากผู้หญิงคนนี้ดีกว่า

เรไม่ได้พูดอะไรแต่ส่งจิตสังหารกดดันนักล่าชายทั้งสองให้นั่ง ลงบนโซฟาขณะที่เซนลุกขึ้นมานั่งดีๆอย่างตื่นเต้น

“ทีนี่ก้าวหน้าเรื่องเทคโนโลยีมาก ท่านตาเลยส่งของที่จําเป็น ต้องใช้มาให้” คําพูดของเซนทําเอาฟรอสนึกกดด่าความสําเอียง ของตาแก่คนเดิมในใจอีกรอบ

เชื่อเถอะหากพวกเขามากันสามคนโดยไม่มีเซนมาด้วย พวก เขาคงไม่ได้ของจากทางสมาพันธ์มาประเคนให้ถึงที่แบบนี้หรอก อยากมากก็ได้แค่เงินไปเดินหาซื้อของเองมากกว่าและนั่นก็ หมายความว่าพวกเขาต้องลองใช้ชีวิตอย่างผิดๆถูกๆไปแล้วถึง จะรู้ว่ามีของอะไรที่จำเป็นต้องซื้อบ้าง เซนหยิบลูกแก้วอันเล็กที่ สะดวกต่อการพกพาขึ้นมาให้ทั้งนักล่าอันดับสามและนักล่าอันดับ

หกดู

“อย่างอันนี้เขาเรียกว่าคอล รู้สึกว่าจะเอาไว้สื่อสารกันนี้แหละ ทางสมาพันธ์บอกว่าคอลแต่ละอันต้องมีเลขติดต่อกัน เห็นบอก ว่าเลขที่ติดต่อกันจะใช้กี่ตัวก็ได้ อย่างคอลของฉันก็คือเลข แปด แปดแปด แต่ทําอะไรได้บ้างนอกจากการติดต่อกันฉันก็ไม่รู้หรอก แต่น่าจะสามารถทำอย่างอื่นได้ด้วยเพราะทาง สมาพันธ์บอกว่าเป็นรุ่นใหม่ล่าสุด” เซนพูดพร้อมรอยยิ้มอย่างดีน เต้นสุดๆ เธอไม่ค่อยได้ออกจากรั้ววังเท่าไหร่ เพราะฉะนั้นสิ่งที่ พบเห็นในวันนี้หลายอย่างจึงเป็นสิ่งที่แปลกใหม่สําหรับเธอ ส่วน เรยังคงนั่งนิ่งๆปล่อยให้คนเป็นคู่หมั้นของเขาอธิบายต่อไป เซน วางลูกแก้วในมือก่อนจะหยิบปืนกระบอกเล็กที่วางอยู่ใกล้ๆตนเอง ขึ้นมา

“ส่วนเจ้า ทางสมาพันธ์ให้ไว้เผื่อว่ามีสถานการณ์ที่ใช้พลังไม่ ได้ แค่เล็งแล้วยิงออกไปก็เท่านั้นเอง แต่ทางสมาพันธ์บอกว่าถ้า ใช้ก็อย่าให้คนแตกตื่นกันมากล่ะ แถมปืนนี้ยังเป็นรุ่นใหม่ล่าสุด เหมือนคอลด้วย” เซนยังคงอธิบายพร้อมรอยยิ้มแต่ฟรอสกับคา ไมเคิลกลัวของที่เด็กสาวถืออยู่จะลั่นออกมาตอนนี้เสียจริง ยังมี ของอีกมากมายที่ยังไม่ถูกอธิบายออกมาทว่าก็ถูกเรที่นั่งฟังมา นานขัดขึ้นเสียก่อน

“ยังมีอีกหลายอย่างที่เราต้องเรียนรู้… และเตรียมเก็บของด้วย เราจะอยู่ที่นี่แค่วันเดียวแล้วเราจะไปนอนหอที่โรงเรียนจัดไว้ ให้” แม้ประโยคจะยาวมากแค่ไหนก็ตามแต่น้ำเสียงที่เจ้าชายแห่ งดาร์กเซสใช้ก็ยังเย็นเยียบเสมอต้นเสมอปลาย

เรรวบของบนโต๊ะที่ถูกแบ่งออกเป็นชุดๆก่อนจะยื่นให้พวกเขา คนละชุด แล้วไล่เด็กหนุ่มทั้งสองกลับห้องอย่างไม่ไยดีด้วย เหตุผลง่ายๆว่าเซนควรจะพักผ่อนได้แล้ว ปล่อยให้พวกเขายืน มองของในมือตาปริบๆ นอกจากไอ้ของสองชิ้นนั้นที่เซนให้ดูพวก เขายังไม่รู้วิธีใช้ของอย่างอื่นเลยนะ
“ทำยังไงดีละครับ” คาไมเคิลหันไปถามฟรอสที่น่าจะมี ประสบการณ์แบบนี้มากกว่าเขา อย่างน้อยนักล่าอันดับสามก็เคย ร่วมทำภารกิจกับนักล่าอันดับหนึ่งมาก่อน ฟรอสยักไหล่ให้คน ถามพร้อมสีหน้าปลงๆ

“ก็คงต้องทำตามที่หมอนั่นพูดนั่นแหละ” ฟรอสเปรยออกมาแล้ว คิดไปถึงคำพูดเรก่อนหน้านี้ ‘ยังมีอีกหลายอย่างที่เราต้องเรียน รู้ แล้วนายคงจะบอกพวกเราต่อในใจใช่ไหมว่า เพราะฉะนั้นพวก นายก็เอาของพวกนี้ไปหัดเรียนรู้ด้วยตัวเองแล้วไปไกลๆสักที

ฟรอสคิดแล้วก็ได้แต่เบ้หน้าให้นักล่าอันดับหนึ่งก่อนจะเหยียด ยิ้มออกมา เอาเถอะให้เรียนรู้ด้วยตนเองแต่ถ้ามันระเบิดตูมตาม ขึ้นมาก็อย่าถือว่าเป็นความผิดของพวกเขาที่ใช้มันไม่เป็นก็แล้ว กันนะไอ้เพื่อนจอมเย็นชา