บทที่ 20
เด็ก2
“งั้นเราไปกินข้าวกันเถอะครับ”
เขาพูดชวน
“เอ่อแต่พวกเราไม่มีเงินครับ”
เด็กชายพูด
“ไม่เป๊อะไรหรอก เดียวพี่เลี้ยงเอง”
เขาบอก
พร้อมชี้มือไปที่รถ
จากนั้นพวกเขาก็เดินไปที่รถ
แต่รถของเขานั้นเป็นรถแรมโบกินี
สามารถนั่งได้แค่สองคนเท่านั้น
เขาจึงหยิบมือถือออกมาเพื่อเรียกรถให้มารับ
ผ่าไปสักพักรถที่เรียกก็มารับเป็นรถจากบริษัทของเขานั้นเอง
“เอ่อ พ่อหนุ่มเงิน เราสามารถล้างอาหารมากินที่นี่ไม่ได้เห
รอ”
“คนงานที่กำลังเดินทางมาทําบ้านให้
“ก็มีจํานวนมาก พ่อหนุ่มเรียกคนมาเยอะแถมยังตอนใกล้
เที่ยงอีก”
“เราสามารถเลี้ยงพวกเขาได้มั้ย”
“ถ้าฉันขอมากไปก็ไปกินข้างนอกก็ได้”
คุณยายพูดขึ้น
“ได้ครับ”
เขาพูดพร้อมพยักหน้าให้คนขับรถ
คนขับรถก็เขาใจทันที
“เดียวผมจะรีบไปเอาเดี๋ยวนี้แหละครับ”
คนขับรถพูดขึ้นพร้อมเดินไปที่รถแล้วรีบขับออกไป
พวกเขาจึงได้เดินเข้าไปนั่งข้างในเพื่อรออาหารและคนงาน
ก่อสร้าง
ต่อมาพักใหญ่
ก็ได้มีรถตู้ประมาณสี่คันมาจอดที่หน้าบ้าน
พร้อมกับรถบรรทุกประมาณสิบค้นบรรทุกอิฐหินปูนมาพร้อม
จอดอยู่ที่หน้าบ้าน
คนงานลงมาจากรถแล้วมายืนต่อแถวเรียงกันสามแถว
จากที่ประมาณจากสายตาแล้ว
คนงานทั้งหมดน่าจะประมาณสี่สิบคน
“คุณชายเงินครับพวกเรามาทำตามคำสั่งแล้วครับ”
“ให้รื้อเลยมั้ยครับ”
คนที่พูดอยู่นี่เขาคิดว่าน่าจะเป็นหัวหน้าคนงานก่อสร้าง
” “อย่าพึ่ง
เขาพูด
“เอ่อ ทําไมละครับ”
หัวหน้าคนงานพูดด้วยอาการงง
“ปูเสื่อให้ที”
เขาพูดพร้อมกับชี้ไปที่เสื่อวางอยู่
“เอ่อ ครับ”
คนงานพูดด้วยความงง
แต่ก็ต้องทําเพราะเป็นคำสั่งของเจ้านาย
เมื่อเสร็จแล้วทุกคนก็กลับมายืนเรียงแถวกันเหมือนเดิม
“พี่ชายคะ มานั่งนี่สิคะ”
เด็กหญิงเดินไปจับคนงานคนหนึ่งน่าจะอายุประมาณราวๆห้า
สิบปลายๆ
คนงานคนนั้นได้แต่เหลือบมองเขาที่แต่ไม่กล้ามองมาตรงๆ
ทําสีหน้านําบากใจ
“นั่ง จะ ให้เด็กเสียใจก็ไม่ได้”
เขาพูดบอกเป็นนัยๆ
แต่ก็ไม่มีใครยอมนั่งลงอยู่ดี
“ที่ฉันให้ปูเยอะขนาดนี้ก็จะให้พวกนายจ้างอยู่แล้ว”
“นั่งลงเถอะ”
เขาบอก
ทุกคนจึงยอมนั่งลงแบบเกร็งๆ
แต่ทันใดนั้นเขาก็นั่งลงด้วยทำให้คนงานตกใจอย่างยิ่ง
จนบางคนก็ส่งเสียงดังขึ้นมา
“ฉันก็เป็นคนธรรมดาฉันนั่งได้”
เมื่อเขาพูดแบบนั้นทำให้ทุกคนจึงเงียบลง
เสียงบีบแตร ดังขึ้นมา
ทำให้ทุกคนงงเป็นไก่ตาแตก
“งงอะไรกันอยู่คุณยายรออยู่นะ”
เขาพูดขึ้น
ยิ่งทําให้ทุกคนงงเข้าไปอีก
“ฉันสั่งอาหารมาไปรับให้หน่อย แล้วให้คนขับรถมาด้วยนะ
ทั้งหมดเลย
เขาพูดขึ้นอีกทำให้ทุกคนเข้าใจ
และรีบลุกขึ้นเดินไปที่รถที่บีบแตรทันที
แต่สิ่งที่ทำให้เขางงเหมือนกันคือ
พอเขาพูดเสร็จทุกคนก็กรีกุจอไปกันหมดทันที
“มาแล้วครับ”
หัวหน้าคนงานพูดขึ้น
“แกะเลยสิ แล้วนั่งกินด้วยกัน”
เขาพูดพรางทำมือให้บอก
ทุกคนรีบเปิดกล่องอาหารออกตามคำสั่ง
แล้วรีบนั่งลงทันทีรวมคนขับรถด้วย
“ไม่ต้องเกรงใจนะฉันลางานให้นายแล้วไม่ต้องห่วงฉันจะจ่าย เงินทั้งวันนี้เป็นโบนัสให้ตอนสิ้นเดือน
เขาพูดจบก็ได้ตักอาหารให้กับคนงานที่อยู่ทางซ้าย
ไม่ใช้หัวหน้าคนงานแต่เป็นคนงานที่เด็กหญิงจับมือนั้นเอง
เมื่อเขาเห็นแล้ว ทุกคนก็ยังไม่ยอมกินสักที
” พวกนายรังเกียจฉันเหรอ”
“หรือว่ากินข้าวมาแล้ว”
“หรือว่ายังไม่หิว”
เขาถามแบบไม่มองหน้าใคร
แต่เขาก้มลงแล้วคีบอาหารใส่ปากทันที
จากนั้นคนงานก็เริ่มกินอาหารอย่างช้าๆ
ซึ่งมันทำให้เขานั้นรู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก
“กินๆไปเถอะ ฉันไม่ฆ่าพวกนายทิ้งหรอก ”
“แค่ต่อจากนี้ฉันอาจจะใช้งานพวกนายหนักมากก็เลยอยาก
เลี้ยงอาหารสักมื้อ”
แถมนี่เป็นความต้องการของคุณยายกับเด็กๆ”
เขาพูดพรางกินอาหารค่าใหญ่ๆ
จากนั้นทุกคนก็เริ่มกินแบบไม่เกร็ง
“คุณมีลูกมั้ย”
เขาหันไปถามคนงานที่นั่งข้างเขานั้นคือคนที่เด็กหญิงจับมือ
“เอ๋อ มีครับ”
คนงานคนนั้นพูด
“เรียนอยู่ที่ไหนเหรอ”
เขาถาม
เรียนอยู่มมัธยมซานตงครับ”
คนงานพูด
“อ่อ ฉันก็เคยเรียนที่นั้นเหมือนกัน”
“อยู่ชั้นไหนแล้วละ”
เขาพูดขึ้นอีกครั้ง
“อยู่ม.ต้นปีสามครับ”
คนงานพูด
“เหรอจ่ายค่าเทมอเยอะมั้ยละ
เขาถามอีก
“ก็เยอะอยู่ครับเทมอละประมาณเกือบห้าพันหยวน”
ดยงานพูดพร้อมเริ่มคลายหน้าเกร็งๆออก
“นั้นสินะ แพงจริงๆ แล้วคุณทำงานได้เงินดีมั้ย
เขาตาม
“เธอตอนที่ลูกของผมนั้นอยู่ม.ต้นปีหนึ่งผมยังไม่ได้เข้ามา ทำงานที่บริษัทเฉิน ก็ลำบากอยู่ครับเพราะได้เงินไม่คงที่เท่าไรแต่พอมาทํางานที่บริษัทก็ได้เงินคงที่ บางครั้งก็ได้ทริปเยอะมาก ทำให้ผมกับครอบครัวได้มีเงินพอใช้ในทุกวัน
“ขอบคุณจริงๆนะครับ”
คนงานพูดขึ้น
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ